پیک داستان

قسمت اول را بخوان
قسمت 49
من از انجام دادن هر کاری عاجز بودم و فقط ایستاده بودم و هاج و واج او را نگاه می کردم
- راستی تو اینجا چه می کنی؟ ولی خیلی خوشحال شدم دیدمت. فکر نمی کردم اینقدر زود دعام مستجاب بشه
جوابم فقط نگاهی بود که خودم هم نمی دانستم چه معنایی دارد
- خیلی خشگل شدی، خشگل تر از اون چه که با تصورت این دوسال را پشت سر گذاشتم
جوابم قطره های اشکی بود که گونه هایم را خیس کرد
•چرا گریه می کنی؟ آهان! اشک شوقه. حداقل جواب سلامم را بده دختر خوب.
با لبانی که خشک شده بود تمام تلاشم را کردم تا جواب دهم، اهسته زیر لب سلامی دادم. بصیر لبخندی زد و ناگهان انگار چیزی یادش افتاده باشد دست در کوله اش کرد و چیزی بیرون آورد و از من خواست دستم را جلو ببرم، بی اراده دستم را روبرویش گرفتم و او دستبندی که با مهره های چوبی ساخته شده بود و روی آن نقش های ریز و کوچکی بود را در دستم گذاشت.
- این را خودم برات درست کردم
می خواستم بخندم اما گریه نمی گذاشت .
باز که داری گریه می کنی؟ رویم را برگرداندم و بر لب چاه نشستم، دستم را روی صورتم گذاشتم و شروع به گریه کردم.
بصیر نگران کنارم نشست. چیزی شده اتفاقی افتاده؟ برای پدرم اتفاقی افتاده؟ چرا همه جا ساکته دختر مردم از نگرانی بگو چی شده ؟
اما باز هم جوابی نداشتم . بصیر دستش را جلو آورد تا دستم را بگیرد، اما خود را کنار کشیدم
در همین وقت کربلایی او را صدا زد. نمی دانم از چه وقت پشت سرمان ایستاه بود.
بصیر به سمت پدرش رفت و خود را در آغوشش جای داد. من هم نگاهی به کربلایی انداختم که گوشه ی چشمانش از اشک پر بود،ازغم شکست بصیر بود یا از ذوق برگشتن او نمی دانم.
از کنارشان گذشتم و وقتی به اتاقم بر می گشتم بصیر چند بار صدایم زد
-ماهرخ ماهرخ. کجا می ری؟
برگشتم و نگاهی به او انداختم که کربلایی اشاره کرد که به اتاقم برگردم
من هم پا تند کردم و به اتاق کوچکم برگشتم در را محکم بستم روی زمین نشستم
کمی بعد بلند شدم و زیر در را کمی باز کردم و به بیرون نگاه کردم
بصیر هنوز مات، وسط حیاط ایستاده بود و به اتاق نگاه می کرد که کربلایی او را صدا زد و کنار خود نشاند.
نمی دانم که چه حرفی به او می زد اما نصیر کنار چاه نشسته بود و نگاهش را بین اتاق و کربلایی می چرخاند و ناگهان از روی زمین بلند شد و ساکی که در دست داشت را آن چنان پرت کرد که میان شاخه های درخت سپیدار اسیر شد و شروع به داد و فریاد کرد. سپس صورت بر افروخته اش را به سمت اتاق برگرداند و فریاد زد:
- من که قول دادم نمیرم
کربلایی هم سر به زیر انداخته بود و هیچ نمی گفت صدای داد و فریاد بصیر گوش هایم را کر کرده بود دستم را روی آن ها گذاشتم و چشمانم را بستم.
ولی طاقت نیاوردم در اتاق بمانم انگار این اتاق می خواست نفسم را بند بیاورد برای همین به بیرون دویدم.
بصیر مثل، گرگ زخمی به خود می پیچید، مطمئن بودم که اگر در آن لحظه نصیر را می دید، حتماً او را می کشت. چند قدمی به سمتش برداشتم در چشمان به خون نشسته اش نگاهی کردم. نزدیکم شد و
گفت: چرا؟؟ مگه قول نداده بودی؟
تمام تلاشم را کردم تا بتوانم حرف بزنم و فقط دوتا کلمه از دهانم خارج شد
- مجبورم کردند.
بصیر دستی به صورتش کشید، سرش را جلو آورد و فریاد کشید:
- گفتند بصیر مرده! شوهر نکنی به نصیر ترش می شی می مونی گوشه ی خونه؟
جوابم فقط قطره ی اشکی بود که پایین چکید بصیر چند بار به سمت کربلایی رفت تا به او چیزی بگوید اما هر بار پشیمان می شد. بعد درحالی که دستش را مشت کرده بود آن چنان بر تنه درخت، کوبید که خودش از درد ابروهایش را درهم کشید وبعد پا تند کرد وبه سمت اصطبل رفت اسب سیاهش را که این دوسال کربلایی خوب مواظبت کرده بود را بیرون آورد و در پلک بر هم زدنی از حیاط بیرون رفت

من هم همان گوشه ی ایوان نشستم و سرم را بر دیوار کاه گلی تکیه دادم، نگاهم به مشت بسته ام افتاد، مشتم را باز کردم، دستبند، هنوزدر دستم بود نمی دانستم باید با آن چه کار کنم

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 79
از روی صندلی اش برخاست.
- باشه، ممنونم دکتر.
پلک روی هم گذاشتم و او از اتاق خارج شد.
لپ تاپم را روشن کردم و منتظر ورد بیمارم ماندم، خوشبختانه انتظارم طولانی نشد و مرغ خیالم به پرواز در نیامد.
به رسم ادب کمی به احترامش نیم خیز شدم و او را دعوت به نشستن کردم.
- سلام، خیلی خوش اومدید.
جوان خوش قامت مقابلم لب به لبخند زد و دعوتم را لبیک گفت.
- سلام آقای دکتر، سپاس.
پوشه ای جدید در لپ تاپم باز کردم و مشغول پرونده سازی از روی مشخصات دفترچه اش شدم.
- آقا ابراهیم من گوشم با شماست.
کمی روی صندلی اش جا به جا شد.
- آقای دکتر چند وقت بود احساس می کردم سرعت کارهام پایین اومده، اولش گفتم شاید خیالاتی شدم ولی این مسئله تا جایی پیش روی کرد که من مجبور به ترک کارم شدم چون یکی از مهم ترین ملاک ها توی کار ما آتشنشان ها سرعت عمله.
دیده از صفحه ی نمایش و لغات تایپ شده گرفتم و به او دادم.
- این تنها علامتیه که متوجه اش شدید؟
دستانش را روی دسته های صندلی گذاشت و به پشتی آن تکیه داد.
- نه، راستش الان چند وقته که تو حالت استراحت یا وقتی نیاز به تمرکز بالا دارم دست و پاهام شروع به لرزیدن می کنه و این مسئله حسابی روی اعتماد به نفسم تأثیر منفی گذاشته.
سر تکان دادم و پرسیدم: این لرزش ها توی هر دو سمت بدنتونه یا فقط یه طرفه؟
انگار نیاز به یادآوری چیزی داشته باشد کمی مکث کرد و سپس دستی به چانه اش کشید.
- تا جایی که یادمه اوایل فقط یه طرف بود ولی الان کل بدنم رو در برگرفته البته لرزش سمت راست بدنم خیلی بیش تره.
ابرو بالا انداختم.
- گفتید اویل، مگه چند وقته که این حالت ها رو دارید؟
سرش را به چپ و راست تکان داد و منحنی لبانش را به نشانه ی تفکر کمی به پایین خم کرد.
- حدود یه ساله.
اطلاعاتش را ذخیره کردم و مشغول نوشتن آزمایش و فیزیوتراپی در دفترچه ی بیمه اش گشتم.
- به احتمال نود و نه درصد بیماری تون پارکینسونه اما من برای اطمینان یه آزمایش براتون نوشتم که توی همین بیمارستان می تونید انجام بدید و جوابش رو برای من بیارید تا اون موقعه لطفاً مدام جلسات فیزیوتراپی رو دنبال کنید.
دستانش را در هم گره زده بود و سعی داشت آرام باشد.
- بیماری خطرناکیه؟ از چی میاد؟
از پشت میز بلند شدم و مقابلش نشستم.
- بیماری واگیر داری نیست و اغلب توی افراد مسن قابل مشاهده است البته هستن جوون هایی که دچار این بیماری شدن، علت بروزش از بین رفتن سلول های ترشح کننده ی ماده ای به نام دوپامینه که یه نوع انتقال دهنده ی عصبیه.
نفس عمیقی کشید و لبه ی صندلی نشست.
- با این حساب یعنی درمان دارویی نداره، درسته؟
نگرانی اش را درک می کردم، جوان بود و هزاران رویای کوچک و بزرگ در سر داشت.
ظرف شیشه ای پر از شکلات روی میز را برداشتم و مقابلش گرفتم.
- داره ابراهیم جان حتی گاهی عمل جراحی هم پیشنهاد می شه ولی چه کاریه وقتی می تونیم با مصرف مواد طبیعی مثل گوجه و فلفل به خواستمون برسیم، بریم سراغ مواد شیمایی؟
شکلاتی را از درون ظرف برداشت.
- حق کاملاً با شماست، شرمنده که با سوال هام این قدر اذیتتون کردم.
من هم مثل او ایستادم.
- ببینم پسر اهل سیگار و قلیون که نیستی؟
چشم درشت کرد و گفت: نه، بهم می خوره باشم؟
نتوانستم جلوی خنده ام را بگیرم.
- نه، خواستم بگم اگه اهلشی نیکوتینش می تونه بهت کمک کنه ولی حالا که نیستی دیگه سمتش نرو چون سودش به ضررش نمی صرفه.
او هم مانند من خندید و سمت در رفت.
- حتی اگه سودش به ضررش می ارزید هم نمی رفتم، خدانگهدار آقای دکتر.
خنده ام به لبخند تحسین آمیز تبدیل شد.
- خدا پشت و پناهت.

نیم روز پر کاری را پشت سر گذاشته و همان طور که در پارکینگ منتظر خانم انتظاری بودم، جبرهای درون ذهنم را سبک و سنگین می کردم تا مقادیر دو معادله ام برابر شوند و هدفم در تیرس قرار بگیرد.
با صدای باز و بسته شدن در ماشین بی حرف استارت زدم و پایم را روی پدال گاز فشردم، دقایقی بعد به کافه رستوران مورد علاقه ام رسیدیم.
دکمه ی آسانسور را لمس کردم و کنار خانم انتظاری منتظر رسیدنش به پارکینگ برج شدم.
فضای باز و دیدن نمای شهر بدون شنیدن هیاهویش مسبب پر شدن تک تک میزها بود.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 113
چهره ی علی بدون تغییر ثابت می ماند.
ـ علی من ازدواج کردم با کامران که چند ماه منو به مرز جنون برد. اون خواستگاریم امد! مادرم قبول نکرد. پدرم روی حرف مادرم حرفی نزد. ولی من پا فشاری کردم. غذا نخوردم با خودم لجبازی کردم بخاطر رسیدن به خواسته ام. ضعیف شدم نحیف شدم. تا اینکه کامران وقتی دید این وصلت شدنی نیست گفت که میرم. واسه همیشه میرم. از ایران میرم که من و اثری از من نباشه. ولی فکرش منو دیونه کرد. باز مریض شدم. خودمو باختم. تا مرز جنون رفتم.
هق هق کنان اشک می ریزم.
ـ ازدواج کردی! مخفیانه ازدواج کردی! با برگه ای که دادگاه بهت داده بود ازدواج کردی. همین که کامران رو بدست آوردی برات کافی بود. حس خوشبخت ترین ادم روی کره زمین داشتی درسته.؟
چشمانم از تعجب گرد می شود.
ـ شما می دونستید ازدواجم مخفیانه بود.
از روی صندلی بلند می شود و نزدیک پنجره می رود.
ـ زندگی مثل یه رود خونه اس. وقتی یه مسیر رو رفتی دیگه نمی تونی برگردی. باید ادامه ی مسیر رو بری. مثل زندگی الان تو!
تو باید ادامه ی مسیر بری بدون هیچ دغدغه ای. بدون هیچ استرسی ولی.
نگاهم می کند. مردمک هایش آرامم می کند.
ـ باید تجربه ها را گوشه ی ذهنت بزاری توی یک قاب قشنگ که همیشه چشمت بهش بخوره. تجربه باید توی ذهنت موندگار باشه. نباید توی صندوقچه پنهونش کنی و بگی گور پدر زندگی. فریماه باید تجربه ها رو تو زندگیت عملی کنی. نمی گم افسوس گذشته رو بخور نه حرف من چیز دیگه ایی. می گم تجربه رو معلم زندگیت کن. اشتباهات اگه تجربه بشن از تو انسان میسازه اگه در حد حسرت بشه . تو رو از پا در میاره بیمارت می کنه. ضعیف و افسردت می کنه مثل چند ماه پیش.
باورم نمی شود از تمام ماجرا با خبر باشد.
ـ قوی باش فریماه. با مشکلات مبارزه کن نه اینکه دست و پنجه نرم کنی. مشکلات رو با قدرتت از بین ببر. خودتو دست کم نگیر فریماه تو یک انسانی. تو اشرف مخلوقاتی. تو اختیار داری. قدرت انتخاب و تصمیم گیری داری پس راه درست رو انتخاب کن.
لب هایم می لرزد فکم منقبض است.
ـ شما از اینکه ازدواجم پنهونی بود خبر داشتید؟
می خندد لطیف و مهربان.
ـ اره می دونستم فریماه. می دونستم و خودم رو گذاشتم جای تو. تو دروان سختی رو پشت سر گذروندی و از اون سخت تر مادر و پدرت بیشتر اذیت شدن و این می تونه دردناک باشه.
دستش را روی گودی کمرش می گذارد.
ـ تو می تونستی صبوری کنی. می تونستی با پدر و مادرت بیشتر حرف بزنی. تو تنهاترین راه انتخاب کردی فریماه.
روی تخت حالت نشسته می گیرم.
ـ بهم نمی گید کی بهتون گفته؟ نکنه کار مژگان؟
مصمم جواب می دهد.
ـ نمی گم چون قرار نیست هر حرفی هر کسی بهم گفت جار بزنم که کی گفته.
نزدیک سرم می شود
ـ یکم استراحت کن من میرم حیاط یکم حال و هوام عوض بشه.
باورم نمی شود این همه مدت می دانست که من چه کرده ام ولی به روی خودش نمی آورد.
روی تخت دراز میکشم و خیره به سقف به فکر فرو می روم. به مادرم چه بگویم؟ با چه رویی به پدرم نگاه کنم؟ لحظات برایم مبهم است و دعا می کنم که هر چه زودتر زمان برایم بگذرد.

نوشته : زینب رضایی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان باران میبارد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

رمان #خیالت_رفتنی_نیست

       قسمت اول را بخوان 
https://t.me/peyk_dastan/14991

قسمت  64
- ببین لیلی تو خودت هم الان شرایط روحی خوبی نداری. این قضیه ی طلاق و حضانت نفس، حرفای اون روز که خودم هم نمی دونم چیا بهت گفتند و کلی اتفاق دیگه که باعث شده اوضاع روحیت به هم بریزه. یه مدت دیگه هم معلوم نیست چی پیش بیاد و کلی اتفاق انتظارت رو می کشه. می دونم چه قدر اعصابت داغونه ولی یه کم صبور باش. قوی و محکم. 
هم به خاطر خودت، هم به خاطر بچه ات. چه حضانتش رو به تو بدن و چه به پدرش، در کل آسیب زیادی می بینه. پس تو باید محکم پشتش وایستی. در مقابل این مشکلات مقاوم باشی و کمر خم نکنی.
هم این که اینا رو به نفس هم یاد بدی. با گریه هیچی درست نمیشه. به خدا توکل کن و همه چی رو به خودش بسپار؛ منم هر کاری از دستم بر بیاد، انجام میدم.
الانم برو خونه؛ مامان و بابات نگران میشن، بچه ات هم بهونه ات رو می گیره.
باز هم با آن صدای آرامش بخشش و آن حرف هایش، آرامش را به قلبم تزریق کرد.
هنوز هم با آن نگاه همیشه آرام و مهربانش و حرف های زیبایش، می توانست آرامش را به من هدیه دهد.
خواستم حرفی بزنم که همان دوستش، مجید، وارد اتاق شد و به سمت حامد آمد.
- بهتری؟
سری تکان داد و به من اشاره ای کرد.
- ایشون رو راهنمایی می کنی بیرون و براش یه آژانس می گیری. خب؟
لبخندی زد و گفت: چشم داداش.
سریع گفتم: نه ممنون مزاحم شما نمیشم.
-خواهش می کنم. مراحمین. بفرمایید.
از حامد خداحافظی کردم و همراه با مجید از اتاقش خارج شدیم.

هم قدم با یک دیگر از راهروی طولانی و باریک در حال عبور بودیم.
- حامد تا کی باید بمونه؟
- تا فردا چون این جا موندنش هم فایده ای نداره. خودش هم طاقت نمیاره همش اینجا باشه. امشب هم برای این که نکنه حالش بد شه گفتم بمونه وگرنه نیازی نبود. 
ناگهان فکری از سرم عبور کرد. سؤالی برایم پیش آمد که آیا من می توانم کلیه ام را به حامد اهدا کنم یا نه؟
وارد حیاط که شدیم، مجید به سمت یکی از تاکسی ها که جلوی در پارک شده بودند، رفت که صدایش کردم.
- آقای دکتر؟
به سمتم برگشت.
- بله؟
- گروه خونی حامد چیه؟ فکر کنم O بود. درسته؟
سرش را به نشانه ی تأیید تکان داد.
- بله درسته و این گروه خونی کمیابه.
سکوت کرده و غرق در فکر بودم که پرسید: چه طور؟
- گروه خونی منم همینه. یعنی من می تونم.
اجازه ی تمام شدن حرفم را نداد و با اخمی گفت: می دونید که حامد نمی ذاره.
از کجا می دانست؟ یعنی حامد از من برایش گفته بود؟ مرا می شناخت؟
نگاهی به اخم های غلیظ پیشانی اش کردم.
- شما منو می شناسید؟
سری تکان داد و نفسی کشید.
- بله. می شناسم و اینم می دونم که حامد محاله که اجازه بده حتی اگه به قیمت از دست دادن جونش باشه.
دهان باز کردم که حرفی بزنم که به تاکسی ای اشاره کرد و گفت: بفرمایید سوار شین.
- آقای دکتر.
با تحکم گفت: خواهش می کنم این بحث رو تموم کنید.
در مقابل لحن پر تحکمش ناچار شدم که سکوت کنم. خداحافظی کردم و سوار ماشین شدم.
سرم را به شیشه چسباندم و به سیاهی شب خیره بودم. من که می توانستم برای حامد این کار را انجام بدهم پس چرا همین کمک را هم از او دریغ کنم اما مجید هم راست می گفت؛ مطمئن بودم که حامد سرسختانه مخالفت خواهد کرد.
جلوی در خانه که رسیدم، پول آژانس را حساب کرده و پیاده شدم. کلید را از کیفم درآوردم و در را باز کردم.
بی حال و حوصله و همین طور نگران بودم. امیدوار بودم که حالش خوب شود.
بابا با دیدنم اخمی کرد و گفت: کجا بودی؟
آن قدر بی حال بودم که مادر به طرفم آمد و دست یخ زده ام را در دست گرفت.
- خوبی لیلی جان؟ چرا این قدر رنگت پریده؟ کجا بودی؟
توان حرف زدن و یادآوری اتفاقات امروز را نداشتم.
- بعدا بهتون میگم. الان واقعا حالم خوب نیست. نفس خوابه؟
نگاه مادر هم چنان نگران بود. حال این نگرانی های همیشگی و مادرانه اش را درک می کردم. خودم مادر بودم. طاقت این که  خار به پای فرزندم برود را نداشتم؛ همیشه و همیشه نگران او بودم. البته نفس فعلا کوچک بود و با بزرگ تر شدنش دغدغه های فکری ام هم بیشتر می شود.

نویسنده : فاطمه

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

https://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان خیالت رفتنی نیست ❤️
https://telegram.me/buy_roman

از این پس تمامی پست های کانال
داخل وبسایت پیک داستان به نشانی

https://peyk-dastan.blog.ir
بصورت همزمان منتشر میگردد
عزیزانی که مشکل دارند در دریافت پست ها داخل تلگرام لطفا به وبسایت ما مراجعه کنند

شفاف سازی: از این به بعد ربات متصل به کانال ،اتوماتیک پست های جدید را به سایت منتقل می کند

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 57
بعد از آن روز زیر باران رفتنمان با حامد، هر دو سرمای شدیدی خورده بودیم و در رختخواب افتاده بودم.
با بی حالی چشمانم را بسته بودم و با گلوی خشک شده و دردناکم مرتب سرفه می کردم.
با صدای باز شدن در چشمانم را باز کردم و با بی حالی به هانیه چشم دوختم.
- سلام.
سرفه ای کردم و با صدای گرفته ام جوابش را دادم.
کنارم نشست.
- اوه چه صدایی داری. یه دهن واسمون بخون.
خنده ای کردم که به سرفه افتادم.
- کوفت. خودت رو مسخره کن.
حالت متفکری به خود گرفت.
- خیلی عجیبه ها!
- چی عجیبه؟
- این که همزمان تو و حامد با هم مریض شدین. هیچ کس هم که نمی دونه پریشب که بارون می اومد، نصفه شب باهم بیرون بودید.
هین» ی کشیدم و پرسیدم: وای همه فهمیدین؟ وای زشت شد که! چی درباره ی ما فکر می کنند؟
خنده ای کرد.
- از بس که هر دوتون تابلویین.
- حامد چه طوره؟
در حالی که مانتویش را درمی آورد گفت: اونم عین تو. امروز کلاس داشت و گفت که از اون طرف هم میره سر کارش. من که اومدم، گفت که حتماً میاد بهت سر میزنه.
لبخندی بر لبم نشست که گفت: نگاه نگاه چه ذوقی هم میکنه.
نیشگونی از بازویش گرفتم.
- عیادت مریض دست خالی میان؟ یه کمپوتی، آبمیوه ای چیزی می آوردی.
- یه وقت تعارف نکنیا.
خودم هم خندیدم که سرفه ام بیشتر شد. لیوان آب را از روی عسلی کنار تختم به دستم داد.
- بیا یه کم بخور و استراحت کن.
جرعه ای از آب را خوردم و چشمانم را روی هم قرار دادم تا شاید کمی این بی حالی ام بهبود یابد.

با نوازش های دستی چشم هایم را گشودم. بدون باز کردن چشم و دیدن او، صاحب این دست ها را می شناختم.
- سلام لیلی خانوم من. بهتری عزیزم؟
صدای او هم گرفته بود و چهره اش بی حال بود.
- سلام. من که افتضاحم. تو خوبی؟
دستش را روی پیشانی ام گذاشت.
- کمی تب داری. می خوای بریم دکتر؟
سرفه ای کردم.
- نه. استراحت کنم، بهتر میشم.
خودش را نزدیک تر کرد و کنارم دراز کشید. کمی کنار رفتم که او هم روی تخت یک نفره ام جا شود. کمی از پتو را روی او کشیدم و سرم را روی سینه اش گذاشتم و به طپش های قلبش که زیباترین موسیقی برایم بود، گوش سپردم. دستانش را دور تن ظریفم حلقه کرد.
بوسه ای روی موهایم نشاند. چه قدر آرامش داشت. خودش، صدایش، نگاهش، آغوشش، همه ی این ها آرامش محض بودند.
وقتی کنارم بود، هیچ دردی را احساس نمی کردم. با وجود او درد بی معنی ترین کلمه برایم بود.
دوست داشتن او مانند پیچک بود که دور قلبم پیچیده شده بود.
دستان داغش را در دست گرفتم. حتی با عشق این مریض شدن ها هم شیرین است!
کمی جا به جا شدم و خودم را بیشتر در آغوشش جای دادم.
در آغوش گرم او و صدای ضربان قلبش که مانند لالایی می ماند، به خواب رفتم.

شاید این را شنیده‌ای که ن
در دل آری» و نه» به لب دارند
ضعف خود را عیان نمی‌سازند
رازدار و خموش و مکارند
آه، من هم زنم، زنی که دلش
در هوای تو می‌زند پر و بال
دوستت دارم ای خیال لطیف
دوستت دارم ای امید محال
فروغ فرخزاد

نویسنده : فاطمه

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلت

ر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان خیالت رفتنی نیست (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 91
از اینکه متوجه نگرانی ام شده بود خجالت کشیدم و دیگر حرفی نزدم و از پنجره به بیرون خیره شدم ولی سنگینی نگاهش را تا سبزشدن چراغ راهنما حس می‌کردم. با راه انداختن ماشین دست برد و پخش سیستم را زد؛ صدای زنده یاد ناصر عبداللهی در فضای کوچک ماشین پیچید و از ذهنم گذشت که اتابک هم از طرفداران پروپاقرص او بود سرم را تکان دادم و نفسم را فوت کردم تا از فکرش بیرون بیایم؛ میان این همه تشویش فقط مرور خاطراتم با او را کم داشتم!
از شهر که خارج شدیم کلافه رو به فرهان کردم.
- فرهاد میشه برگردیم!؟ به خدا از فردا همه ی فامیل دونه به دونه میان خونه مون به بهانه ی عیادت من تا سر از ماجرای امشب درارن بعد اگه من نباشم خیلی بد میشه برام حرف در میارن.
گذرا نگاهم کرد و باز به جاده چشم‌ دوخت. با یک دستش فرمان را کنترل می‌کرد، دست دیگرش را پشت سر من روی صندلی ام قرارداد.
- دختر خوب یه کم به فکر خودت باش. چند سال دیگه می خوای برای مردم زندگی کنی؟ من اگه الان برت‌گردونم خونه سوشا میاد غوغا میکنه بعد من نمی تونم تحمل کنم یهو می زنم گردنش رو می شکنم. این خوبه الان؟ راضی هستی من حرفی ندارم برگردیم. اتفاقا بدم نمیاد شخصا گوشمالیش بدم!
درمانده و معترض اسمش را صدا زدم: فرهان!
تک خنده ای زد، دستش را از پشت صندلی ام برداشت و دنده را جابجا کرد و با مکث جواب داد: جان فرهان؟
- آخه فقط هم این نیست که، تو. چه جوری بگم. من و تو.
میان حرفم آمد.
-می دونم چی می خوای بگی من یه غریبه ام و با هم.
بی اراده میان حرفش پریدم: غریبه نیستی ولی خب
خودش فهمید منظورم را، ادامه ندادم که با لحنی آرامش بخش توضیح داد: نگران چیزی نباش. سعید در جریانه که داریم میریم شمال، آدرس ویلا رو هم داره. سینا و رویا هم دنبالمون میان شمال. خیالم از جات راحت بشه باید برگردم تهران.
کمی خیالم آسوده شد.
شرم زده گفتم: شرمنده از کار و زندگی افتادی به خاطر من!
گوشه ی لبش به لبخندی شیطنت آمیز بالا رفت.
- کار که بیکارم فعلا تا کارخونه راه بیفته، زندگیمم که تویی
پس شرمندگی برای چیه!
بی اراده لبخند به لبم نشست از سنگ هم نبودم که این همه محبت و از خود گذشتگی را ببینم و دلم نلرزد!
برای پرت کردن حواس دلِ لرزیده ام نگاهی به پشت سرمان کردم.
-گممون کردن.
چشمکی زد.
- فرهان رو دست کم گرفتی!
خنده ام گرفت.
- نه!
چشمک جذابش را تکرار کرد.
- آفرین دختر خوب.

نویسنده : زهرا بیگدلی

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلت

ر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تو فراموش و تو یادی (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 157
لجبازی می کنم. و با صدایی بلند می توپم:
-هیس! ساکت شو. اگه ادامه بدی بلند می شم میرم بیرون.
شاید الهه مرا اینگونه پرورش داده بود که هر خطایی کوچکی که هانیه می کرد برایم عذاب آور بود.
پتو را روی سرش می کشد و با صدایی خفه شده زیر پتو می گوید:
-برو گورتو گم کن.
چشمانم کاسه ی خون می شود
-هانیه خفه می شی یا خودم خفت کنم؟
بلند می شوم و به سمت پذیرایی می روم. خسته روی تخت ولو می شوم و عصبانیتم را با کوفتن مشتم بر روی میز فروکش می کنم. اینروزها عصبانیتم قابل کنترل نبود، بعد از رفتن الهه، حال و روز خوشی نداشتم. بدهکاری هایم از طرف دیگر حالم را خرابتر کرده بود ولی هانیه بدون اینکه درکم کند. آرامم سازد نمک روی زخم من می پاشید.چشمانم را می بندم تا بتوانم در خواب آرام باشم. کاش امشب خوابش را ببینم.
کاش در خواب آغوشش را لمس کنم، ببوسمش، و عطر نفسش را نفس بکشم.

هانیه.
بعد از شب بخیر گفتن، پیامک را ارسال می کنم. و اشک هایم را پاک می کنم. از شهریار نفرت داشتم. اینکه می خواست مرا در چهارچوب علایق و سلایقش، خودش نگه ان دارد از شهریار متتفر بودم که به راحتی، مرا زیر تازیانه های جملات خشن بارش له کرده بود. از شهریار متنفر بودم به خاطر اینکه چند روزی بود که رنگ عوض کرده بود اخلاقش فرق کرده بود. رفتارش مشکوک بود و این باعث می شد هر روز به حامد دل ببندم. حامدی که مثل من فکر می کرد. زندگی می کرد. حتی لباس پوشیدنش، حرف زدنش، هم رنگ من بود. بعد از شب بخیر گفتن به حامد پیامکی را برایش ارسال می کنم.
حامد فردا کافی شاپ همیشگی می بینمت

بعد از ارسال پیام، بلند می شوم و به سمت کمد دیواری می روم. می خواستم سند خانه را از درون کمد شهریار خارج کنم. با اینکه خانه به نام من بود ولی با اینکار خیالم راحتر می شد. شهریار در همه صنفی دوست و آشنا داشت و به راحتی می توانست خانه ام را از چنگم در بیاورد. در کمد را باز می کنم و صندوقچه قدیمی یادگار مادر شهریار را جلو می کشم. در صندوقچه مثل همیشه قفل بود و کلیدش درون کیفش بود پشیمان می شوم و باز به سمت تخت بر می گردم. دوست نداشتم با ایجاد سر و صدا و روشن کردن لامپ اتاق او را مشکوک کنم. پتو را روی تنم می گسترانم و چشم هایم را می بندم.

مثل هر روز صبح پرستار، با آمدنش، خیالم راحت می کند به سمت اتاق خواب بر می گردم و تا موقع قرار با حامد، می خوابم.
چشم که می گشایم ساعت را نگاه می اندازم تا قرارمان فرصتی زیادی باقی نمانده بود. بلند می شوم و آرایش غلیظی به چهره ام مینشانم. از همان آرایش هایی که اگر شهریار می دید، مجبورم می کرد پاک کنم. خنده ای می زنم. لجباریم را بیشتر می کنم و آزادانه عمل می کنم. شلوار لی جذب به تن می کنم مانتویی جلو باز سفید رنگ، تن می کنم و شالی بر روی سرم می گذارم و بی پروا می روم. به دنبال اینکه خودم باشم می روم. به دنبال اینکه آزاد می شوم می روم. نگاهی به الهه می اندازم و می گویم:
-مواظب آرسام باش. اگه شهریار تماس گرفت بگو رفته استخر

نویسنده : زینب رضایی

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلت

ر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان در حوالی تو (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

از این پس تمامی پست های کانال
داخل وبسایت پیک داستان به نشانی

https://peyk-dastan.blog.ir
بصورت همزمان منتشر میگردد
عزیزانی که مشکل دارند در دریافت پست ها داخل تلگرام لطفا به وبسایت ما مراجعه کنند

شفاف سازی: از این به بعد ربات متصل به کانال ،اتوماتیک پست های جدید را به سایت منتقل می کند

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 86
مانده بودم واکنش صحیح چیست که شقایق با آزاد شدن راه تنفسش همان طور که بی صدا اشک می ریخت، آب دهانش را کنار پای چاوجوان انداخت و با تمسخر گفت: نه باریکلا، مثل این که از راه نرسیده بد جوری جا پات رو محکم کردی که به خودت جرأت می دی زیر گوشم بزنی!
تعجب در تک تک اجزای صورت چاوجوان خودنمایی می کرد.
- من فقط خواستم کمک کرده باشم وگرنه.
شقایق بازویش را از حصار دستانم رها نمود و مقابل او ایستاد و میان حرفش رفت.
- اتفاقاً کمک شایانی کردی که خونه ساختی روی ویرونه های زندگی من.
چاوجوان زبان در دهان چرخاند و خواست چیزی بگوید که شقایق مانع شد.
- لابد پیش خودت خیال کردی حالا که رازانِ من دیگه نفس نداره و زندگیم روی آب شناوره موقعشه که قاپ ماهان رو بی ولی این قبری که سرش گریه می کنی مرده توش نیست چون این ها خانوادگی.
شقایق پا در ممنوعه ها گذاشته و صبر من لبریز شده بود که فریاد زدم: بسه، با هر دوتونم وای به حالتون حتی اگه یه کلمه دیگه بشنوم!
چاوجوان چند قدمی عقب رفت.
- در خونه رو باز می ذارم، طبقه ی اول.
بعد با دو به خانه اش پناه برد و ما را تنها گذاشت.
تمام تنم کرخت شده بود و میل به عقب نشینی از زندگی در سرم جولان می داد، بی توجه به حس و حالم دسته ی چمدان را گرفتم و سمت خانه راه افتادم.
- من می خوام برگردم.
پوف کلافه ای کشیدم و سعی کردم اندک احساس صدایم را خفه کنم.
- باشه برو ولی از این به بعد هر چی بشه پای خودته.
پشتم به او بود و نمی توانستم عکس العملش را ببینم ولی آوایش ترس رخنه کرده در وجودش را فریاد می زد.
- مثلاً چی؟
نیم نگاهی به پشت سرم انداختم.
- مثلاً این که می تونم به پلیس خبر بدم که انگاری یه طرف قضیه ی مرگ رازان تویی یا این که به بابات بگم راهت کج شده و دیگه اون دختر چشم و گوش بسته ی سابقش نیستی خب با شرایطی که بابات داره ممکنه این بار که موجی بشه صدای افسوس خوردنتون خیلی شنیدنی باشه یا حتی می تونم به بچه ها دستور بدم بی سر و صدا کلک عرفان رو بِکنن و.
هق هقش کلامم را برید و پاهایم را به زمین گره زد.
- تو خیلی عوض شدی ماهان، دیگه نمی شناسمت و این من رو می ترسونه.
پوزخندی روی لبانم نشست و قبل از آن که چیزی بگویم به سرعت از کنارم گذشت و وارد ساختمان شد و من آرام زمزمه کردم: در واقع عوض نشدم، بدون لمس عشقت به اصلم برگشتم.
به هزار جان کندن نگاه از چشمان بی ستاره اش گرفتم و در خانه را کامل باز کردم.
- برو داخل.
وقتی تعللش را دیدم از کنارش گذشتم که پیراهنم از پشت کشیده شد.
- ما قراره با هم زندگی کنیم؟
افکار من حول حرف هایی که از سر حدس و حرص در حیاط به همسرم نسبت داده بودم و او انکارش نکرد، می گشت و او ترس از هم خانه شدن با هوویش را داشت.
سرم را به طرفین تکان دادم.
- نه، فقط امشبه تا اون یکی واحد حاضر شه.
چمدان را کنار در گذاشتم، خودم را روی کاناپه ی سفید و بنفش رها کردم و سرم را میان دستانم گرفتم بلکه از حجم هجوم سوالات بی جوابش کاسته گردد.
احساس کسی را داشتم که از خط مقدم تنها بازگشته و شرمگین است که چرا دعوت حق را لبیک نگفته و دیگر راهی به معراج بهشت ندارد.
- آقا ماهان؟
سرم را از حصار دستانم رها کردم و دیده به او دوختم.
- آقا گفتن مال گذشته بود از این به بعد فقط ماهانم.
او سر پایین انداخت و شقایق تکیه زده به دیوار فرو ریخت.
- چشم، گل گاو زبون آوردم کمک می کنه آروم شی.
سینی را از دستش گرفتم و روی میز چوبی سفید رنگ گذاشتم.
- ممنون، شما برید بخوابید.
لبخند کم رنگی روی لبانش نشست.
- من اتاق رو برای شما و شقایق جان آماده کردم، خودم روی همین کاناپه می خوابم.
نگاهم را دور تا دور خانه گرداندم و سوالی به او چشم دوختم.
- یعنی خونه به این بزرگی فقط یه دونه اتاق خواب داره؟
لبخندش پررنگ تر شد و نگاه من از چشمانش سمت چال گونه اش سُر خرد.
- معلومه که نه ولی خب چون تا به حال تنها بودم اتاق های دیگه بِلا استفاده و بدون وسیله موندن و تنها وسیله ی گرمایشی این خونه فعلاً همین بخاریه.
سر تکان دادم و ذره ای از محتویات لیوان درون دستانم را چشیدم.
- جای غمبرک زدن پاشو برو لباس هات رو عوض کن و بخواب.
ماه و ستاره ی درون چشمانش جان داده بودند و ابر سیاهش خیال پا پس کشیدن نداشت.
- نه، من یه جا همین گوشه و کنار می خوابم بالاخره هر چی نباشه امشب تازه عروس داری و خوش یمن نیست که خلوتتون رو بهم بزنم.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 56
گلرخ خندید وجواب داد:
-نترس نمی پرم
و بعد بلند تر گفت بیا دیگه یخ زدم سرما
نردبان را پای بام گذاشتم و خودم انتهایش را گرفتم که لیز نخورد. گلرخ آهسته از نردبان پایین آمد و من پرسیدم:"خب حالا بگو اینجا چیکار می کنی؟"
گلرخ به سمت آتشدان دوید و دستاتش را روی آن گرفت و جواب داد:
- نصیر قبل از اینکه از ده بره بیرون به خونه ی ما اومد و از ننه خواست شب بیاد، پیشت بخوابه گفت ماهرخ تنهاست و بچه کرفه (کوچک)داره مواظبت باشه.
من پرسیدم :"خب ننه چرا خودش نیومد؟"
_ آخه برف همه راه ها را بسته و ننه گفت سختمه با بچه کوچیک از پشت بام بیام و من را فرستاد.
گلرخ را به پیش عباسعلی فرستادم و خودم بعد از اینکه مقداری گندم بو داده و کشمش از مطبخ برداشتم و در پیاله ریختم، آتش دان را برداشتم و به اتاق کوچکم رفتم .
پیاله را روی کرسی گذاشتم و آتش دان را زیر کرسی جا دادم و خواستم از اتاق بیرون بروم که گلرخ از زیر لحافت کرسی سرش را بیرون اورد گفت:
-کجامیری؟ من تنهایی می ترسم
خندیدم و گفتم به مطبخ باید تا قبل از تاریک شدن هوا چیزی برای شام حاضر کنم.
منتظر جواب گلرخ نشدم واز اتاق بیرون آمدم و یواش در را پیش کردم که پسرم بیدارنشود. هوا خیلی سرد بود و خورشید روبه غروب کردن بود و بادی شدید، میان درختان سرو و چنار می پیچید و هوووو هوووکنان تمام، برف ها را از روی شاخه های درختان در حیاط پخش می کرد. به سمت مطبخ دویدم باید قبل از تاریک شدن هوا شام راحاضرکنم تا مجبور نشوم نصفه شب از اتاق پا بیرون بگذارم.
مطبخ کمی تاریک شده بود. فیتیله ی چراغ را بالا کشیدم و گیراندمش، در چوبی، مطبخ تند تند باز و بسته می شد و صدای قیریژ قیریژ چوب، خشک شده وحشت به جانم می انداخت .سریع "کل جوش" را حاضرکردم و در مجمع چیدم و از مطبخ بیرون آمدم. تاریکی بر روشنی روز غالب شده بود و باد هر لحظه شدید تر می شد. پاتند کردم وخود را به اتاق رساندم و باخود گفتم "خوب شد گلرخ به پیشم آمد واگرنه حتما امشب از ترس می مردم!"
تا دیر وقت با گلرخ به حرف زدن، نشستیم و وقتی می خواستیم بخوابیم از جایم بلندشدم، چفت چوبی پشت در، را انداختم و جای گلرخ را زیر کرسی مرتب کردم. وقتی می خواستم پسرم را قنداق کنم، گلرخ عطسه ای کرد و من ناخوادگاه از کارم دست کشیدم و به گلرخ نگاه کردم. گلرخ که نگاه منتظرم را دید باتردید گفت:
"می خواهی قنداقش کنی؟"
خودم هم نمی دانستم
"تو میگی چیکار کنم؟؟"
گلرخ شانه هایش رابه نشانه ی نمی دانم بالا اندخت وگفت:
"مگر نشنیده ای میگن وقتی صبر میاد،باید دست نگه داری؟!"
خودم هم،درهمین فکر بودم؛ دست از قنداق کردن پسرم برداشتم و بعد از اینکه او را دربغل گرفتم، فیتیله ی چراغ را پایین کشیدم و زیر لحافت، کرسی
خزیدم وچون تا دیر وقت بیداربودم سریع خوابم برد.
با بوی دودی که به شامه ام رسیده بود چشم باز کردم اما هرچه بود،دود بود وسیاهی. برای چند لحظه گنگ مانده بودم که کجا هستم و وقتی به یاد گلرخ افتادم.
بافریاد صدایش زدم و از گلرخ خواستم هرچه زودتر از اتاق بیرون برود. خودم هم
دست بردم که پسرم را به بغل بزنم، اما هر چه در آن تاریکی دست می کشیدم، چیزی به دستم نمی آمد. شروع به فریان کردم؛ گلرخ به کمکم آمد. بوی سوختگی تا مغز سرمان را پرکرده بود و دود نفسمان را بند آورده بود.
گلرخ به بیرون رفت تا بتواند فیتیله ی چراغ داخل ایوان را روشن کند تا بتوانم پسرم را پیدا کنم. اما هرچه بیشتر می گشتم کمتر می یافتم. نفسم بند آمده بود و چشمانم جایی را نمی دید و من مثل دیوانه ها در آن اتاق نه متری، به دنبال نیمه ای از خودم می گشتم که می دانستم در آتش خرافه پرستی خودم سوزاندمش! اما مگر می توانستم حقیقت را بپذیرم می گشتم و پسرم را صدا می زدم!

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 120
مانند مار به خود می پیچم و در دل تاریکی فریاد می کشم.
صدایی کوبیدن مشت به در می آید و من فقط آن لحظه از درد های پی در پی می نالیدم و فریاد می کشیدم.
نمی دانم علی چگونه در را باز می کند و فقط همان موقع که در را باز می کند حضورش را در خانه ام حس می کنم.
ـ علی دارم می میرم. علی کمکم کن دارم می میرم.
ـ خیلی خب فریماه. آروم باش تو که درد داشتی چرا قبلش بهم نگفتی. بخواب رو تخت فریماه بخواب.
بازویم را می گیرد و مرا روی تخت می گذارد.
ـ با این بارندگی تا اردبیل یک ساعت نیم تا دو ساعت زمان میبره با ماشین بریم. اگه خیلی درد داری می خوای بچه رو خودم بدنیا بیارم؟
چشمانم تار می بیند. گوشم خوب نمی شنود ولی باز ابا می کنم.
ـ علی ببر منو بیمارستان دارم از درد میمیرمِ خواهش می کنم به دادم برس.
فریاد می کشم و او مرا آرام می کند.
ـ من برم ماشین سلیمون رو بگیرم و بیام.
سراسیمه اتاق را ترک می کند و من آن موقع فقط نیاز داشتم به دست های مهربان مادرم تا دستانش را بوسه باران کنم. او چقدر برایم درد و مشقت کشیده است و من چقدر بی پروا برای خود می تازم.
چند دقیقه ای می گذرد و علی وارد خانه می شود.
ـ مدارکات کو فریماه؟ لباس بچه کو؟
دهانم خشک است. لب هایم را از درد به دندان کشیده ام و از چند جایی زخم شده بود.
ـ داخل کیف بچه اس.
تلفن همراه و کمی خرت و پرت داخل کیف می گذارد و زیر بازویم را می گیرد. و مرا تا ماشین کمکم می کند.
ـ در اتومبیل را باز می کند و در آن سیاهی شب چهره ی نگران آقا سلیمان و همسرش بود که می توانستم ببینم.
ـ منم بیام آقای دکتر؟
ـ من.کنارش هستم برسیم بیمارستان زنگ می زنم پدر و مادرش خودشون برسونند.
از درد موهای آشفته ام را باز به چنگ می زنم.
ـ علی برو تو رو خدا برووو
علی پشت فرمان می نشیند و با سرعت به سمت اردبیل راه می افتد. هنوز باران می بارد و من در این شب بارانی مرگ را با چشمان خود می بینم
ـ بارندگی زیاده. نمی تونم سریع برم فریماهِ یکم تحمل کن. فقط تحمل کن فریماه.
از درد یکسره فریاد می زنم و گاهی دستانم را مشت می کند و از خدا کمک می خواهمِ
سرم را به صندلی اتومبیل می کوبم و با صدایی گرفته می نالم.
ـ علی تند برو. علی تند برو.
دردم به حدی زیاد می شود که حتی نفس کشیدن برایم دشوار می شود. حس خفگی امانم را می برد و این لحظه یاد کامران برایم تداعی می شود.
ـ علی دیگه نمی تونم. علی کمکم کن علی
فریادم به قدری بلند بود که علی مجبور می شود در دل تاریکی بایستد.
از اتومبیل خارج می شود و بعد از باز کردن در صندوق عقب کیفی را خارج می کند.
ـ فریماه می خوام بچو رو بدنیا بیارم. تو فقط همکاری کن باشه؟
چراغ قوه ایی را روشن می کند و طوری تنظیمش می کند که بتواند از نورش استفاده کند.
ـ فریماه مجبورمِ ببخش منو هم واسه نجات جون خودت هم وسه نجات جون بچه ات.
سرم را از درد به سمت چپ و راست حرکت می دهم که دست علی روی شلوارم می غلتد و بعد از خارج کردن از تنم بسم الله می گوید.
علی زیر باران خیس شده است و من از درد فقط به فکر رهایی هستم. چقدر سخت است تولد فرزند و به راستی که بهشت لایق زیر پای مادر است.
دست علی به من برخورد می کند و بعد از دیدن لرزش پاهایم دلداریم می دهد.
ـ فریماه بچه داره بدنیا میاد. جایی خوبی هم نگه نداشتم مجبور شدم بخاطر اینکه وسط جاده نباشیم بزنم تو جاده خاکی. فقط تو همکاری کن که زود بدنیا بیاد.
لحظه ای به چشمانم مرگ را می بینم ولی برای زنده ماندن فرزندم امیدم را از دست نمیدهم.
ـ زور بزن فریماه بچه خفه میشه. زور بزن فریماه زود باش!

نوشته : زینب رضایی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان باران میبارد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 55
بعضی وقت ها که مرغ خیالم به سوی بصیر پر می کشید فقط اجازه ی چند قطره ی اشک به چشمانم می دادم تا قلبم ارام آرام التیام پیداکند و زخم چرکی درست نشود تا یک روز ناخوداگاه سرباز کند. ولی خیلی هم نمی گذاشتم در خیال غرق شوم تا از زندگی ام جا بمانم.
نصیر خیلی دوستم داشت و برخلاف سایر مردان ده مدام دورم می چرخید و نگرانم بود همین هم باعث شده بود بیشتر به زندگی با او دل گرم شوم.
فرزند اولم که به دنیا آمد پدرم به یاد پدرش نام او را عباسعلی گذاشت . پسرم، اول زمستان به دنیا آمد. هواسرد بود و برف تمام کوچه ها را بسته بود. چون برف هایی که می بارید سنگین بود، مردم برای اینکه برف هایی که می ریزد بر پشت بام ها جمع نشود وسقف ها نشست نکند، مدام برف ها را پارو می کردند و به کوچه ها می ریختند. مردم برای رفت وآمد در زمستان بیشتر از پشت بام هارعبور می کردند و کوچه ها پربود از تپه های برفی یخ زده که محل بازیه، بچه ها و سرسره بازی آن ها بود.
آن زمستان که پسرم به دنیا آمد هم برف سنگینی باریده بود و کربلایی برای رفتن به شهر به مشکل خورده بود. کربلایی با چند نفر از اهالی ده خیلی سال بود به عدلیه مرکز استان رفت و آمد می کردند تا بتوانند زمین های کشاورزی که سال ها قبل، ظل السلطان با کاغذی به اجاره بیست ساله خود درآورده بود را آزاد کنند. خیلی سال بود که اجاره بیست ساله تمام شده بود، اما دولت زمین ها را به مردم پس نمی داد و کربلایی مرتب به شهر رفت و آمد می کرد تا بتواند زمین ها را آزاد کند. آن روز کربلایی باید به شهر می رفت و نصیر که دید بارندگی زیاد است، نتوانتست اجازه دهد که کربلایی تنها برود و خودش همراه او شد تا تنهایش نگذارد. قبل از رفتن، نصیر به پیشم آمد وگفت :
- شب در خانه تنها نمان
- برای چی؟ من که از چیزی نمی ترسم!
- بله می دانم که تو جسوری ! اما بچه کوچک است و تو تجربه ند
مادرم هم که برای زایمان خاله خورشید به خانه اورفته وبچه ها را هم برده و تو امشب در این حیاط و خانه تنهایی.
خندیدم و گفتم تو برو و خیالت ازبابت من و پسرم راحت باشد
بعد از رفتن نصیر در خانه تنها شدم. عباسعلی را که در خواب بود، داخل ننو (گهواره اش)گذاشتم و بعد از درآوردن آتش دان از زیر کرسی بیرون رفتم.
هوا سردتر شده بود و آتش کرسی خاموش شده بود. هوا گرگ و میش بود و ابرهای متراکم، خبر از در راه بودن شب، برفی دیگری می دادند.
آتش دان را میان برف ها گذاشتم و به سرداب خانه رفتم، مقداری زغال آوردم و بر روی آتش دان ریختم، روی دو زانو نشستم، کبریت را میان دستانم روشن کردم تا سوز سرما خاموشش نکند بعد از روشن شدن زغال ها، دستانم را بر روی حرارت زغال ها گرفتم، چه گرمای دلچسبی بود.
هوا خیلی سرد بود و انگشتان پاهایم در آن گالیش های لاستیکی(کفش)، جز جز می کرد. چادر شبم را محکم تر بر شانه ام پیچاندم و دستانم را جلوی دهانم گرفتم و "ها" کردم تا اندکی گرم شوم.
نگاهی به دور،حیاط انداختم، همه جا سفید پوش شده بود و کلاغ ها روی شاخه های سپیدار وسط حیاط کز کرده بودند. حتم داشتم برفی که از دو روز قبل شروع به باریدن کرده بود چند متری شده است. سکوت حیاط و خانه را پرکرده بود. لحظه ای ترسیدم و با خود گفتم: "کاش به حرف نصیر گوش داده بودم و به خونه ی آقاجون رفته بودم"
در همین فکر بودم که کسی صدایم زد"ماهرخ"
وجود یخ زده ام با شنیدن صدای خواهرم گلرخ، گرم شد.
گلرخ روی پشت بام ایستاده بود و برای اینکه خود را گرم کند دستانش را به بغل گرفته بود.
خودم را به پای پشت بام رساندم و گفتم:" دختر تو اینجا چه می کنی؟"
گلرخ جواب داد:
"اول کمک کن بیام پایین بعد میگم"
کنار پرچین سنگی رفتم نردبام چوبی را که زیر برف ها پنهان شده بود تکان دادم تا برف هایش بریزد که گلرخ گفت:
- دلم می خواهد روی برف ها بپرم، بپرم آبجی؟
نردبام را بلند کردم و گفتم:
-نه نپری ها،به قول ننه اگه از بلندی بپری دختری، خدایی نکرده عیب می کنی.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 85
سرم را به پشتی صندلی تکیه داده بودم و چشمان خسته ام در عرض چند ثانیه به آغوش خواب پناه برده بودند که با صدای کشیده شدن چرخ های چمدان روی موزاییک ها مجبور به بیداری شدم.
- حاضری؟
نفرت درون دیده اش زبانه کشید و جوابم را تنها با سکوت زهرآلودش داد، از جایم برخاستم و در خانه را باز کردم.
- بریم.
نفس عیقی کشید تا لرز چانه اش آرام بگیرد و بتواند وزن چمدان را هم بر پاهایش تحمیل کند.
- من میارمش، سنگینه.
همچنان لبانش را به هم دوخته بود و قصد رها سازی آوایش را نداشت.
پشت سرش از خانه خارج شدم و در را قفل نمودم و دست او که قصد پایین رفتن از پله ها را داشت گرفتم و با خود همراه ساختم.
کاملاً مشهود بود که پاهایش جا زده و قصد ویرانیش را داشتند که آن گونه سرمای میله ی آهنی را به بازوهای تب دار من ترجیح داده بود.
- نمی خوای از اون تیکه آهن دل بکنی؟
سر پایین انداخت و بی حرف کنارم، روی صندلی شاگرد جای گرفت، دستم را لبه ی شیشه ی ماشین گذاشتم؛ مسیر خانه ی چاوجوان را در پیش گرفتم و به افکار ضد و نقیضم فرصت جولان دادم.
تقریباً بیش تر راه طی شده بود که مُهر لبانش را گشود.
-بسه ماهان، من باور کردم فقط تمومش کن و برگرد.
در اصل باور نکرده و دلش را به دروغی خوش کرده بود، درست مثل من که تا همین چند وقت پیش به پاکیش ایمان داشتم و شواهد خیانتش را توهم ذهن خسته ام تلقی می نمودم.
بدون آن که نگاه از جاده بگیرم جوابش را دادم: زنم خونه تنهاست و چشم به راه منه، کجا برگردیم؟
از گوشه ی چشم دیدم که لبش را به حصار دندان هایش در آورد تا مانع فروپاشی غرورش شود.
دستگاه پخش ماشین را روشن کردم و به آهنگی بی کلام اجازه ی نوازش روح زخمی مان را دادم.
نمی دانم تسلیم شده بود یا می خواست آخر مسیر به خانه مان ختم شود که سکوت را در آغوش کشیده و چشم بسته به شیشه ی سرد ماشین تکیه داده بود.
دست روی شانه اش نهادم.
- پیاده شو، رسیدیم.
وحشت زده به کوچه ی بن بست و در بزرگ سیاه رنگ مقابلمان نگاه کرد.
- این جا دیگه کجاست؟
حوصله ی هیچ چیز، حتی خودم را نداشتم و ترجیح دادم سوالش را نشنیده تلقی کنم. از صندوق عقب ماشین چمدان را برداشتم و سمت خانه راه افتادم که بازویم کشیده شد.
- این جا فقط من و توایم، مگه نه؟
پوف کلافه ای کشیدم و سعی کردم بغض کمر شکنش را نادیده بگیرم.
- بسه شقایق، بیدار شو و ببین که من هیچ دروغی ندارم بخوام بهت تحویل بدم.
نمی دانستم زنگ کدام واحد را باید می زدم بنابراین هر دو را فشردم و لحظاتی بعد در با صدا تیکی باز شد.
مایل نبود قدم از قدم بردارد که زیر بازویش را گرفتم و به داخل دعوتش کردم.
- قدم هات رو تندتر بردار الان از سرما یخ می زنی.
گویا همان جمله ی نه چندان پر مِهر تمام توانش را زایل کرد، دم و بازدمش از هق هق بدون اشکش جا مانده بودند و اجزای صورتش مرگ را فریاد می زدند و من دنیایم را ویران تر از هیروشیما می دیدم.
- شقایق نفس بکش، خواهش می کنم.
زانوهایش خم شده و به خس خس افتاده بود.
کمرش را به منظور ادامه ی حیاتش دورانی ماساژ می دادم و خود تنها یک قدم تا نابودی فاصله داشتم.
- نفس بکش لعنتی! گریه کن! من رو بزن ولی تسلیم نشو!
برای ذره ای اکسیژن دست و پا می زد و باد سرد پاییزیی تمام دانسته های پزشکی ام را با خود به یغما برده بود.
با مشت چند ضربه بین دو کتفش زدم و صدایم خود به خود رنگ التماس گرفت.
- تو رو به مولا نفس بکش! تو رو جون ماهان نفس بکش وگرنه.
صدای چاوجوان که مخاطبم قرار داده بود حکم صور اسرافیل را ایفا نمود و هر دو در دم جان دادیم ولی طولی نکشید که موقعیتمان را درک کرد و سیلی اش زیر گوش شقایق نقش صور دوم را برعهده گرفت و هر دو به زندگی بازگشتیم.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 119
نیم ساعتی می گذرد. در اتاق بعد از وارد شدن تقه ای به آن باز می شود و همان خانم ترک زبان وارد می شود.
ـ غصه نخور دختر جون. هر کی بدی کنه جواب کارشو می بینه.
نگاهی به دارویی که در دستش است می اندازم و بعد از گرفتن پاکت سرمی به دستش وصل می کنم.
روی صندلی کنارش می نشینم.
ـ بچه ات چیه؟
ـ پسر.
ـ بزرگ کردن پسر بدون پدر خیلی سخته. ولی همین که بزرگ بشه هیچ وقت نمیزاره یه قطره اشک هم بریزی.
****

اواخر اردیبهشت است و رعد و برق بدون هیچ تریدی می زند. گاهی صدای رعد و برق به قدری زیاد است که ترس تمام بدنم را می گیرد و تمام اتاق را روشن می کند. باران بدون هیچ تعللی می بارد و من در تنهایی خود در اتاقم کتابی را مطالعه می کنم.
کمرم تیر می کشد و این درد وا دارم می کند که آهی از ته دل بکشم. کتاب را می بندم و بعد از بلند شدن از روی تخت حس خیس شدن به من دست می دهد. سر جایم خشکم می زند ولی رطوبت لباسم را تر می کند. پاهایم از ترس می لرزد و به یک بار درد های زیر شکمم شروع می شود. کیسه آب جنین در این موقع شب پاره شده است. پس زمان زیادی تا متولد شدن پسر کامران نمانده است. قرار بود مادر هفته ی آینده برای زایمانم به اردبیل بیاید ولی قسمت نبود که مادرم وقتی که درد زایمان را تجربه می کنم کنارم باشد. نگاهی به ساعت روی دیوار می اندازم ساعت از دو هم گذشته بود. باید صبر می کردم تا سپیده دم و از علی برای رفتن به اردبیل کمک می خواستم.
لباسم را عوض می کنم و بعد از پوشیدن لباس مناسب و بستن کیف لباس بچه که از اردبیل خریده بودم روی تخت می نشینم. درد زیر شکمم بیشتر شده بود و کمرم از درد به حدی رسیده بود که گاهی نفسم بند می آمد.
ساعت حدود سه بامداد است و دردم به حدی رسیده بود که گاهی با مشتم ملحفه ی تخت را مشت می کردم و آرزو می کردم که هر چه زودتر صبح شود.
عرض اتاق را از درد بصورت خمیده طی می کنم و گاهی که شکمم منقبض می شد سر جایم می ایستادم.
باران هنوز به صورت وحشیانه می بارد و درد هایم هر لحظه فاصله هایش کم وشدتش زیاد می شد.
طاقتم طاق می شود نفس کم می آورم حس می کنم که بچه در حال متولد شدن است. آنقدر درد دارم که گاه در موهایم چنگ می زنم و بدون صدا فریاد می زنم.
در میان درد نفس کم می آورم. و دیگر تحمل نمی کنم این درد را به دوش بکشم. تلفن همراهم را به سختی بر می دارم و بعد از گرفتن شماره ی علی منتظر می مانم تا جواب بدهد.
چند بوقی می خورد که صدایی خواب آلودش درون گوشم پخش می شود. به سختی می نالم همراه با درد.
ـ علی علی درد دارم بچه داره بدنیا میاد.
تلفن همراه از دستم روی زمین پخش می شود و من از درد جیغ بلندی می کشم. تمام لباسم خیس شده است و تا تولد فرزندم زمانی بیشتر نمانده است
تا به این سن دردی به وسعت درد زایمان مرا از پای در نیاورده بود. شدتش به قدری بود که گاهی آرزویی مرگ می کردم و گاهی از ته دل فریاد می کشیدم. صدای خوردن زنگ خانه به گوشم می رسد ولی شدت درد به قدری بود که فقط می توانستم نفس بکشم تا زنده بمانم.

نوشته : زینب رضایی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان باران میبارد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 54
از صبح از اتاق پا بیرون نگذاشته بودم و همه اش را فکر کرده بودم نصیر هم به خلوتم پا نگذاشته بودم تا خوب فکر کنم.
وقتی هوا، تاریک شد و اتاق در سکوت و تاریکی فرو رفت، من تصمیم را گرفته بودم حالا که حرف مردم، دست تقدیر، قدرت عشق یا قلم پروردگار هرکدام که بودند، برایم این چنین رقم زده بود من هم دست از جنگیدن با خودم بر می دارم تا خودم هم کمتر آسیب ببینم چون فهمیده بودم تمام کسانی که در به اینجا رسیدن من دست دارند همه ی شان هم من را دوست دارند و کاری را که به نظرشان، درست بوده را انجام داده اند. نمی توانستم قلباً یا حداقل به این زودی همه را ببخشم اما می توانستم حداقل اینطور وانمود کنم.
از جایم برخواستم که سرم گیج رفت و احساس کردم اتاق دور سرم می چرخد؛ دستم را به دیوار تکیه دادم و چشمانم را بستم؛ هنوز اتاق دور سرم می چرخید؛ کمی که گذشت احساس کردم، همه چیز سرجای خودش نشسته است.
آهسته دستم را از دیوار برداشتم وخواستم از اتاق خارج شوم که یادم به دستبند بصیر افتاد که هنوز در دستم بود. از دستم بیرونش آوردم و باز تمام تصمیم ها و حساب کتاب هایی هایی که برای زندگی ام با خودم کرده بودم، فراموشم شد و بغضی که نمی دانم از کجا یهو پیدایش شد میان گلویم قوز کرد .
کمی دستم را بر گلویم کشیدم باید اشک می ریختم تا خفه نشوم. خوب فهمیدم این زخم، به این زودی ها خوب نمی شود، اما باید محکم می بودم تا تو دهنی تلخ دیگری از سرنوشت نخورم من یک زن شوهر دار بودم که باید محکم پای زندگی ام می ایستادم تا روزی مایه ی عبرت کسی نشوم و نگذارم دلم من را به هر کجا که می خواهد بکشاند.
ازجایم بلند شدم دستبند را در گنجه بالای اتاق بین وسایلی که نمی دانستم چیست و مادرم به عنوان جهیزیه ام در آن جای داده بود انداختم و به حیاط رفتم.
چراغ اتاق بزرگ کربلایی روشن بود و احتمالاً همه در ان جا بودند؛ به آسمان نگاهی انداختم؛ ماه کامل بود اما نیمی از آن پشت ابرهای سیاه شب پنهان شده بود، ابرهای متراکمی که خبری از بارش باران برای فردا می دادند. ستارگان آرام و بی صدا هرگوشه ای جاخوش کرده بودند و چشمک ن زندگی این پایین را نگاه می کردند.
چند نفس عمیق کشیدم و به سمت اتاق کربلایی رفتم چند ضربه به در زدم و آرام وارد اتاق شدم. سفره پهن بود و با دیدن آبگوشت دلم مالش رفت. نگاهم را از سفر برداشتم و دیدم همه با تعجب به من نگاه می کنند. سلامی دادم وبا خنده ای که بر لبم دوختم، گفتم: " خیلی گشنمه"
کربلایی جواب داد:
- سلام دختر بیا بنشین
وبه کنارش اشاره کرد که بنشینم. اما من نگاهی به نصیر انداختم که متعجب از آمدنم با دهانی باز و چشمانی متعجب نگاهم می کرد؛ باید فاصله ها را یکی یکی برمی داشتم؛ نباید می گذاشتم اسمم فردا به سر زبان، ن ده بیفتد؛ باید همین الان جلوی شروع هر حرف و حدیثی را می گرفتم و به زندگی ام می چسبیدم.
سرم را پایین انداختم و در کنار نصیر خودم را جای دادم. برق چشمان نصیر و اشک گوشه چشم خاتون و خنده ی گوشه ی لب کربلایی نشانم داد که تصمیم درست بوده است.
خیلی گرسنه بودم و با اشتها غذایم را خوردم و بعد از اینکه به کمک خاتون سفره را جمع کردم با نصیر وبچه ها به اتاق برگشتم.
وقتی بچه ها راخواباندم به روی نصیر لبخندی زدم وگفتم خیالش از بابت فکر و خیال و دل من راحت باشد و زندگی اش را بکند که در فکر جداشن نیستم . من مثل کسی بودم که در رودخانه افتاده باشد اگر دست و پای بیهوده می زدم غرق می شدم اما اگر می توانستم کمی آرام باشم شاید شنا کردن را خود به خود یاد می گرفتم.
روزها از پی هم می گذشتند و من مانند یک زن خانه دار روستایی با خانواده ی همسرم در یک حیاط زندگی می کردم و مثل سایر خانه ها روز ها را با کارهایی مثل شیره پزی،نان پزی ، گندم چینی و مشک زنی از صبح به شب می رساندم.
به خانه ی پدرم نمی رفتم چون که هنوز از مادرم دلگیر بودم و گاهی پدرم به بهانه ی کربلایی به دیدنم می امد و می گفت مادرت دل تنگت است گاهی به او سر بزن. تا یک روز هم به خواست پدرم به دیدن شان رفتم.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 64
بعد از رفتن کربلایی سید من را به ده ، پیش همسر خود برد.
پدر راضیه خانوم، متولی امامزاده چشمه احمد رضا بود. آن شب در خانه آن ها ماندم و صبح زود اسب را سوار شدم و به تنهایی به ده برگشتم.
هرچه پدرو مادر، راضیه خانوم اصرار کردند که کسی را همراهم کنند، اجازه ندادم چون ترسم ریخته بود و جاده را هم می شناختم. از طرفی هم می دانستم به شب و تاریکی نمی خورم که نگران باشم، اواخر تابستان هم بود و مردم در دشت ها و باغ ها هر کدام مشغول به کاری بودند، پس جای ترسی نداشت.
شاید هم در آن زمان می خواستم این احساس غرور را بیشتر با خودم داشته باشم که اجازه ندادم کسی همراهی ام کند.
وقتی که به ده رسیدم اول از همه نوچه های ارباب را دیدم که بر سر جاده ایستاده اند و کشیک می دهند و با دیدن من تعجب کردند، با دهانی باز و چشمانی گرد شده من را دنبال می کردند. شاید با خود می گفتند این دختر کی از ده بیرون رفته که ما او را ندیدیم.
افسار اسب را به سمتشان کج کردم و به نزدیکشان رفتم وگفتم:
- چیه؟ چرا زل زدید به من؟
یکی از نوچه ها که چوب بلندی دستش بود و با آن آرام بر کف دستش ضربه می زد، کمی سرش را به سمت من کج کرد و چون آفتاب مستقیم به چشمانش می خورد، با چشمانی نیمه باز گفت:
- هیچی، میخوای می خوای چی باشه!؟
- سر جاده مردم کشیک می دید که کی میره، کی میاد؟
نوچه ی دیگر با صدای خشن و کلفتی گفت:
- به توچه دخلی داره دختر؟
افسار اسب را کشیدم و قبل ازحرکت گفتم:
- چند روز دیگه که ارباب از ده بیرونتون کرد به خاطر بی عرضگی، می فهمید!
- منظورت چیه؟
جواب ندادم و به خانه برگشتم.
وقتی به خانه رسیدم همه در حیاط خانه جمع بودند و جهانگیر و نصیر سوار بر اسب بودند و به نظر می رسید قصد رفتن به جایی را دارند پدرم که اولین نفر من را دید رو به آن ها گفت :
- آمد، نگران نباشید.
نصیر سر برگرداند و با دیدن من با عصبانیت به سمتم آمد.ِ
چشمانش از عصبانیت قرمز شده بود و ابروهایش را در هم کشیده بود، پره های بینی اش از خشم می لرزیدند
با دیدن نصیر و عصبانیتش لحظه ای ترسیدم و مطمئن بودم که کتک می خورم.
اما نصیر تا به من رسید و در چشم هایم نگاهی کرد زیر لب لعنتی بار خود کرد و با فریاد گفت:
- به چه حقی بی اجازه سوار بر اسب میشی و از ده بیرون می ری؟ به اجازه کی؟
ترسی نداشتم و به آرامی جواب دادم:
- باید می رفتم چاره ای نبود و اگرنه زمین ها.
- گور بابای هرچه زمین است. جان تو مهم تر بود یا زمین ها؟ حالا این همه سال خوردند امسال هم مثل سالهای قبل!
- حالا که اتفاقی نیفتاده.
- اره ولی هزاران اتفاق ممکن بود بیفتد! می دونی به چه کار احمقانه ای دست زدی؟
نمی دانستم! شاید اگر می دانستم جرات چنین کاری به خود نمی دادم.
پدرم جلو آمد و گفت :
- دخترم نصیر حق داره. تازه از راه رسیدند که فهمیدند تو چه کاری کردی! با جهانگیر می خواستند به دنبالت بیایند که خدا را شکر برگشتی.
پدرم انگشت اشاره اش را به سمت آسمان گرفت و ادامه داد:
- اما به خداوندی خدا، قسم که تا صبح ت از نگرانی پلک نزدیم. حالا چه کردی؟ نامه را رسوندی؟

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 128
کنار جدول پارک می کنم و همراه ماهان به سمت محل قرار می روم. ساعت از ده گذشته بود و بخاطر ترافیک خیابان ها کمی بدقول شده بودم.
اطراف پارک را می کاوم. نگاهم به علی می افتد که با تیپ متفاوتی روی صندلی نشسته بود و با تلفن همراهش سرگرم بود.
نزدیکش می شوم و بَشاش سلامی می دهم.
از روی صندلی بلند می شود و با لبخندی نگاهم می کند. کت و شلوار مشکی با پیراهن سفید بر تن کرده بود. مدل موهایش با همیشه فرق می کرد و صورت اصلاح کرده و برق افتاده اش مرا به شک می اندازد.
نگاهی به صندلی می اندازم و دسته گل قرمزی که کنارش بود چشمانم را می رباید.
عطر فرانسویش شامه ام را تحریک می کندو این همه آراستگی برایم تعجب برانگیز است.
دسته گل را از روی نیمکت چوبی بر می دارد و با محبت می گوید.
ـ بفرما فریماه این برای شماست.
سخنش کاملا ملایم و مودبانه است.
تشکری می کنم و همانطور که ماهان در آغوشم است گل را از دستش می گیرم.
ماهان را از اغوشم جدا می کند و با تغییر صدایش نازش را می خرد.
ـ چقدر پسرت نازه ای جان. چه خوشگله.
روی صندلی می نشیند و من کنارش می نشینم
خشکم زده است و این سر و وضع علی به قلبم اجازه می دهد که کمی احساسی برخورد کنم.
نگاهم روی گلهای قرمز قفل است و مشامم از عطر فرانسویش پر است. هوا ابری و خنک است ولی در کنارش بودن گرمای بی نظیری دارد.
ـ ماهان را می بوسد.
سرش را به سمت من می چرخاند.
ـ خدا حفظش کنه. خیلی نازه.
لبخندی می زنم و دوست ندارم این لحظه ها تمام شود.
ـ فریماه می خوام نگاهم کنی.
مثل همیشه لحن و صدایش مهربان و منصفانه است.
نگاهم را به نگاهش می دوزم.
چشمانش چقدر جذاب شده اند.
ـ می خوام یه سئوالی بپرسم و دوست دارم بدون رو در وایسی جوابم بدیِ
لب هایی صورتی ملیحم را می گشایم.
دندان هایی صدفی ام نمایان می شود.
ـ بگو علی راحت باش.
می دانم هدفش چیست. می فهمم نیمه ی گمشده اش کیست.
ـ فریماه من تو رو خوب میشناسم. تو هم مرا خوب میشناسی. الان نزدیک یک ساله که با هم کم و بیش رابطه داریم.
چشمانم را به نشانه تایید می بندم.
واضح حرف دلش را به زبان می آورد.
ـ می دونی زیبا ترین حسی که یک انسان تو طول زندگیش داره چیه؟
سکوت می کنم.
ـ من هنوز پدر نشدم که بگم پدر شدنه. ولی تو که مادر شدی شاید زیبا ترین حس موقع زایمانت بود.
با یاد آوری زایمان گونه هایم سرخ می شود.
ـ علاقه ی من به تو فریماه روز به روز زیاد میشه.
لبخندی می زند.
ـ وقتی که اردبیل تمرکز کاری نداشتم. وقتی که تو برگشتی تهران و من به دنبال تو سرگشته و آواره بودم وقتی که دود و دم تهران برام لذت بخش تر از هوای اردبیل بود می تونه چی معنی بده؟
تنم می لرزد. فکم منقبض می شود و در احساس علی غرق می شوم.
ـ من برای بار اول عشق رو تجربه کردمِ دوست داشتن رو تجربه کردم. الان هم می خوام
مکث می کندِ نفس عمیقی می کشد.
ـ می خوام تو بشی خانم خونم. نور امیدم. بشی سرور من.
تمام وجودم با هاله ی عشقش به پرواز در می آید.
چشمانم را می بندم.
گونه هایم زیر غُرش آسمون خیس می شود.
چشمانم را باز می کنم و آسمان کبود پاییز و عطر خاک وبارون را نفس می کشم.ِ
ـ فریماه؛ من عشق تو به کامران رو تفسیر کردم. من در برابر عشق تو کم آوردم. راستش الان که شدی جزئی از وجودم به تو و عشقت به کامران حسادت می کنم. تو اشتباه نکردی. تو تنها راه رو انتخاب کردی. تو تا آخرش پای دلت وایستادی. تو اگر چه مسیر رو اشتباه رفتی پای همه اشتباهاتت موندی. یه تنه جنگیدی و بلاخره پیروز شدی.

نوشته : زینب رضایی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان باران میبارد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 94
کمی بعد چاوجوان هم ما را تنها گذاشت و شقایق از سنگرش بیرون آمد و من خسته روی مبل رو به روی تلوزیون نشستم و به صفحه ی خاموشش خیره شدم.
- رنگش قشنگه، نه؟
گنگ به شقایقی که به اُپن آشیزخانه تکیه داده بود نگاه کردم.
- چی؟
دست به سینه زد و تلاشی برای شکل نگرفتن طرح پوزخند روی لبانش نکرد.
- رنگ صفحه اش رو می گم، آخه خیلی شبیه زندگی ایه که برای من ساختی.
پلک هایم را محکم بر هم فشردم و کلماتم را بلعیدم اما او قصد کوتاه آمدن نداشت.
- چیه؟ چرا ساکتی؟ حرفی برای گفتن نداری؟
سرم را به پشتی مبل تکیه دادم و چشم بستم و سکوتم او را جری تر ساخت.
- اصلاً چرا این جایی؟ پاشو برو پیش نو عروست که یه وقت خم به ابروش نیاد.
کاش زبان به دهان می گرفت قبل از آن که کلمات زهرآگینم سمتش شلیک شوند!
احساس کردم کنارم نشست.
- ماهان؟
لای پلک چپم را باز کردم و او خود فهمید باید ادامه دهد.
- مگه نگفتی دل دیدن جون دادنم رو نداری؟
ابروهایم را به هم رساندم و فاصله ی بینشان را از میان برداشتم.
- خب؟
شکستن سکوتم جرأت بازگو کردن خواسته اش را به او داد.
- ماهان بذار برم، من این جا دارم جون می دم.
به ریسمان محکم خداوند چنگ زدم و طلب آرامش کردم.
- استغفرالله.
دندان روی هم سایید و با تمسخر گفت: انگاری پیشرفتت عالی بوده تو سی سالگی رسیدی به این پیرمردهایی که تا کم میارن شروع می کنن به ذکر گفتن.
بحث با او بی فایده بود و من دیگر نایی برای دوباره دمیدن در شیپور جنگ را نداشتم.
از جایم برخاستم و به طرف اتاق خواب رفتم، لباس هایم را عوض کردم و تن رنجیده ام را مهمان تختخواب نمودم و شمیم موهای مجنون کننده ی شقایق را با ولع از بالشتش وام گرفتم.
هنوز به سرای خواب پا نگذاشته بودم که صدای حرصی اش در اتاق پیچید.
- پاشو می خوام بخوابم.
پتو را روی بالا تنه ی م کشیدم.
- جا به اندازه ی کافی هست.
گویا بیش تر از من با خود لج کرده بود که سمت کمد رفت و لباس خواب حریر زیبایی را تن کرد.
قادر به گرفتن دیده ام از آن تضاد عجیب وسوسه کننده ای که رنگ سیاه لباس با پوست بلورینش ایجاد کرده بود، نبودم.
سمت تخت آمد و کنارم جای گرفت و همچون من به پهلو خوابید و نگاه در چشمانم دوخت.
ضربان قلبم افزایش یافته و بی قراری برای آغوشش تحملم را به تاراج برده بود، به سختی چشم بستم و به او پشت کردم.
- شب بخیر.
صدای پوزخندش به من فهماند که پی به حال خرابم برده که صدایش را با عشوه در آمیخته بود.
- شب خوش مردجنگجو.
کنایه اش به قلبم رخنه کرد و لبخند تلخی روی لبانم نشاند.
میان خواب و بیداری بودم که صدای زنگ گوشی ام کاملاً هوشیارم کرد و دیدن اسم میلاد مجبورم ساخت بی تعلل تماس را وصل کنم.
- سلام، چی شده؟
همهمه ی بیش از حد پشت خط، دلهره را به جانم انداخت.
- ماهان بدبخت شدی!
نشستم و پاهایم را از تخت آویزان کردم و مشوش پرسیدم: درست بگو چی شده؟
گویا از جمعیت کمی فاصله گرفت که صدایش واضح تر به گوش رسید.
- می گم، اول تو بگو کجایی؟
کلافگی از کش دادن بی مورد مکالمه به آوایم رنگ فریاد زد.
- سر صبحی زنگ زدی کجا می تونم باشم جز خونه؟
بانگ هشدار ماشینی که از نزدیکی اش گذشت در گوشم پیچید و من سر تا پا گوش شدم تا به حرف بیاید.
- پاشو بیا پایین.
نفس عمیقی کشیدم تا به اعصابم مسلط گردم.
- میلاد خواب زده شدی؟ درست بگو ببینم کجا بیام؟ چی شده؟
چند ثانیه ای مکث کرد و سپس گفت: خواب زده نه ولی شوکه شدم، بیا پارکینگ خونه ات.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 63
بعد از رفتن کربلایی سید من را به ده ، پیش همسر خود برد.
پدر راضیه خانوم، متولی امامزاده چشمه احمد رضا بود. آن شب در خانه آن ها ماندم و صبح زود اسب را سوار شدم و به تنهایی به ده برگشتم.
هرچه پدرو مادر، راضیه خانوم اصرار کردند که کسی را همراهم کنند، اجازه ندادم چون ترسم ریخته بود و جاده را هم می شناختم. از طرفی هم می دانستم به شب و تاریکی نمی خورم که نگران باشم، اواخر تابستان هم بود و مردم در دشت ها و باغ ها هر کدام مشغول به کاری بودند، پس جای ترسی نداشت.
شاید هم در آن زمان می خواستم این احساس غرور را بیشتر با خودم داشته باشم که اجازه ندادم کسی همراهی ام کند.
وقتی که به ده رسیدم اول از همه نوچه های ارباب را دیدم که بر سر جاده ایستاده اند و کشیک می دهند و با دیدن من تعجب کردند، با دهانی باز و چشمانی گرد شده من را دنبال می کردند. شاید با خود می گفتند این دختر کی از ده بیرون رفته که ما او را ندیدیم.
افسار اسب را به سمتشان کج کردم و به نزدیکشان رفتم وگفتم:
- چیه؟ چرا زل زدید به من؟
یکی از نوچه ها که چوب بلندی دستش بود و با آن آرام بر کف دستش ضربه می زد، کمی سرش را به سمت من کج کرد و چون آفتاب مستقیم به چشمانش می خورد، با چشمانی نیمه باز گفت:
- هیچی، میخوای می خوای چی باشه!؟
- سر جاده مردم کشیک می دید که کی میره، کی میاد؟
نوچه ی دیگر با صدای خشن و کلفتی گفت:
- به توچه دخلی داره دختر؟
افسار اسب را کشیدم و قبل ازحرکت گفتم:
- چند روز دیگه که ارباب از ده بیرونتون کرد به خاطر بی عرضگی، می فهمید!
- منظورت چیه؟
جواب ندادم و به خانه برگشتم.
وقتی به خانه رسیدم همه در حیاط خانه جمع بودند و جهانگیر و نصیر سوار بر اسب بودند و به نظر می رسید قصد رفتن به جایی را دارند پدرم که اولین نفر من را دید رو به آن ها گفت :
- آمد، نگران نباشید.
نصیر سر برگرداند و با دیدن من با عصبانیت به سمتم آمد.ِ
چشمانش از عصبانیت قرمز شده بود و ابروهایش را در هم کشیده بود، پره های بینی اش از خشم می لرزیدند
با دیدن نصیر و عصبانیتش لحظه ای ترسیدم و مطمئن بودم که کتک می خورم.
اما نصیر تا به من رسید و در چشم هایم نگاهی کرد زیر لب لعنتی بار خود کرد و با فریاد گفت:
- به چه حقی بی اجازه سوار بر اسب میشی و از ده بیرون می ری؟ به اجازه کی؟
ترسی نداشتم و به آرامی جواب دادم:
- باید می رفتم چاره ای نبود و اگرنه زمین ها.
- گور بابای هرچه زمین است. جان تو مهم تر بود یا زمین ها؟ حالا این همه سال خوردند امسال هم مثل سالهای قبل!
- حالا که اتفاقی نیفتاده.
- اره ولی هزاران اتفاق ممکن بود بیفتد! می دونی به چه کار احمقانه ای دست زدی؟
نمی دانستم! شاید اگر می دانستم جرات چنین کاری به خود نمی دادم.
پدرم جلو آمد و گفت :
- دخترم نصیر حق داره. تازه از راه رسیدند که فهمیدند تو چه کاری کردی! با جهانگیر می خواستند به دنبالت بیایند که خدا را شکر برگشتی.
پدرم انگشت اشاره اش را به سمت آسمان گرفت و ادامه داد:
- اما به خداوندی خدا، قسم که تا صبح ت از نگرانی پلک نزدیم. حالا چه کردی؟ نامه را رسوندی؟

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 93
حرف برای گفتن زیاد داشتم ولی توان بیان کلمات سنگینم را در خود نمی دیدم و آرزویم بود که چاوجوان هم کلمه ای را باب معرفی خود به کار نبرد.
- شقایق جان کمی کسالت داشتن، مُسکن خوردن و خوابیدن. شما بفرمایید بالا ما هم الان خدمتتون می رسیم.
والدینم پله ها را بالا رفتند و من ماندم و همسری که از بی اطلاعی خانواده ام شاکی بود.
- ما قرارمون به پنهان کاری نبود.
اخمی بین ابروهایم نشاندم و انگشت اشاره ام را روی بینی ام گذاشتم.
- صدات رو بیار پایین.
مقابلم قرار گرفت و آرام تر گفت: اصلاً چرا هر چه قدر به گوشیت زنگ زدم جواب ندادی؟ هیچ می دونی شقایق.
صدای جیغ مادرم کلماتش را از هم گسیخت و من با عجله پله ها را بالا رفتم و وارد خانه شدم، پدرم به چهارچوب در اتاق تکیه زده و مادرم روی زمین نشسته بود و با دست بر سر خود می کوبید، شقایق هم زانوهایش را بغل کرده و با فرشته ی نالانم هم نوا شده بود.
به خودم جرأت دادم و پرسیدم: چی شده؟
شقایق سر بلند کرد و دیده ی اشکبارش را بین من و چاوجوان که کنارم ایستاده بود، گرداند.
- یعنی به ذهنت هم خطور نمی کنه که عزیزهات فهمیدن و رازت فاش شده؟
مگر من قصد پنهان کاری داشتم که او از عیان شدن رازم می گفت؟
سخت بود زیر نگاه سنگین و پرنفوذ پدرم موضوع را بی اهمیت تلقی کنم و تلخ جواب شیرین زندگی ام را بدهم.
- اتفاقاً خوب کردی گفتی، مونده بودم که چه جوری باید بگم.
سیل چشمانش خروشید و هق هقش را به ارمغان آورد و طاقت کوه مستحکم زندگی ام را ربود.
- خانم پاشو بریم، این جا دیگه جای ما نیست.
مقابلش قرار گرفتم و سعی کردم درست ترین واژه ها را انتخاب نمایم.
- بابا، من خلاف شرع نکردم.
گویا صدایش از فرسنگ ها دورتر شنیده می شد.
- یه عمر الکی خم و راست نشدم که تو به من شرع و یاد بدی، دروغ و پنهان کاری و عذاب دادن زنت اگه خلاف شرع نیست پس چیه؟
دست روی شانه اش گذاشتم و از در توجیه وارد شدم.
- قضیه اون جوری که شما فکر می کنید نیست، بذارید توضیح بدم.
دستم را پس زد و با تکان دادن انگشت اشاره اش مقابل چشمانم گفت: اگه الان نمی خوابونم زیر گوشت صرفاً به خاطر حضور زن.
جمله اش را نصفه رها کرد و برای آرامشش خداوند را بی شریک خواند.
- لااله الا الله، من از جمع بستشون عارم میاد بعد تو باد به غبغبت میندازی و به عروسم میگی خوب کردی که گفتی؟
مادرم دستان شقایق را گرفته و سعی در آرام کردنش داشت و نگاه از من می ید.
حس کردم وقت روشن سازی برخی از مسائل بود که سمت چاوجوان برگشتم.
- تو برو پایین بعداً حرف می زنیم.
بی حرف به طرف در خانه رفت ولی آوای عصبی پدرم که من را مخاطب قرار داده بود متوقفش کرد.
- اتفاقاً تو می مونی و همسر دومت، شقایق با ما میاد.
گره ی بین ابروهایم از آن سفت تر نمی شد.
- بابا احترامتون واجبه ولی تا من نخوام شقایق پاش رو از این خونه بیرون نمی ذاره.
سری از روی تأسف تکان داد.
- خانم من دم در منتظرم، زودتر جمع کن این بساط عزا رو که خُلقم تنگه.
رفت و در خانه را محکم به هم کوبید.
دست لای موهایم بردم و به بازی درد دعوتشان نمودم.
- مامان پاشو برو تا حال بابا بد نشده، سر فرصت مفصل راجع بهش حرف می زنیم.
مادرم پیشانی شقایق را بوسید و بدون نگاهی به من و چاوجوان خانه را ترک کرد.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 127
مکثی می کند.
ـ فریماه قول بده به من که قرص ها رو بندازی دور باشه؟
نگاهم در چشمانش قفل می شود. همان چشمانی که همیشه برایم حکم آرامش می داد.
ـ چطور شد تصمیم گرفتی برگردی بیمارستان؟
روی صندلی می نشینم و از سرمای وارد شده به تنم مچاله می شوم.
ـ شش ماهی با خودم کلنجار رفتم با اینکه سخت بود ولی برگشتم. من به این کار نیاز دارم علی. وقتی که خدمت می کنم به هموطنم آرامم.
لبخندی تحویلم می دهد و مقابلم می ایستد.
ـ خوش حال شدم فریماه که دیدگاهت فرق کرده.
کنارم روی صندلی می نشیند.

ـ مزاحم نباشم الان وقته کارته. از فردا منم مثل تو مشغول به کار می شم.
با کفشم برگ های پاییزی را پَس می زنم.
ـ هیچ وقت فکر نمی کردم روزی برسه که برگردید تهران. نمی دونم چرا ولی حس می کردم که هیچ وقت هیچی رو با شغلتون عوض نمی کنید. حس می کردم شما عاشق خدمت کردن تو اون روستا و به اهالی اون روستا هستید.
به من نگاه می کند.
ـ می دونی فریماه اونجا گم گشته ای رو داشتم. دیگه نمی تونستم ازش دور باشم. خیلی غریب بود و بی کس. نمی دونم چطور تونستم این شش ماه تنهایی سَر کنم.
ـ گم گشته؟ کی هست؟
از روی شیطنت لبخندی می زند.
ـ کم کم می فهمی فریماه. الان هم برو به کارت برس تا اخراج نشدی.
نگاهی به ساعت مچی روی دستم می اندازم. نیم ساعتی بود که کنار علی بودم. چقدر لحظه های خوب زود می گذرند.
از روی صندلی بلند می شوم و نگاه آخرم را به چهره اش می دوزم.
ـ من برم آقای دکتر که خیلی دیر شده. خیلی خوشحال شدم که دیدمتون.
از روی صندلی بلند می شود و مقابلم می ایستد.
ـ یادت نره فردا صبح ساعت ده بیای پارک ساعی. ماهان کوچولو رو هم با خودت حتما بیار.
خداحافظی می کنم و به سمت داخل بیمارستان می روم.
مادر لباس شیکی بر تن ماهان می کند و با تردید می پرسد.
ـ هوا ابریه دختر ممکنه بارندگی بشه. کاش ماهان نمی بردی.
نمی دانم چرا بعد از این سرنوشت تلخی که گذارنده بودم مادر و پدر را امین زندگیم می دانستم.
ـ مامان خود دکتر عرفانی گفت ماهان بیار تا ببینم. اگه نبرمش ممکنه ناراحت بشه.
به سمت آینه قدی اتاقم می روم. نمی دانم چرا می خواهم زیبا تر از همیشه مرا ببیند. نمی دانم چرا به دنبال لباسی هستم که برایش جذاب باشم.
روبه روی آینه چرخی می زنم و همان پالتویی که سال گذشته برایم خریده بود را تن می کنم.
ـ این چطوره مامان؟ بهم میاد نه؟
مادر سر تا پایم را نگاه می کند.
ـ عالیه ولی یکم گشاده.
لبخندی می زنم و جواب می دهم.
ـ آخه اینو بارداری می پوشیدم برای همین گشاده.
نگاهم به کمدی که درش باز بود می اندازمِ با داشتن مانتو و پالتو های رنگارنگ این را انتخاب می کنمِ شاید بخاطر اینکه هدیه ی خود علی بود.
نزدیک آینه می شوم و رژلب صورتی روی لب هایم می زنم و بعد از آن آرایش ملیح روی صورتم می نشانم. خودم را درون آینه می کاوم و لبخندی روی لب می زنم. نگاهم.به مادر می رود.
ـ چه خبره فریماه کبکت خروس می خونه؟ خیلی وقت بود که به خودت نرسیده بودی؟
خجالت می کشم گونه هایم مانند انار سرخ می شود.
ـ مگه چیکار کردم مامان. یه آرایش ساده کردم.
مادر همانطور که ماهان را بغل کرده بود می گوید.
ـ آرایش ساده کردی ولی با همیشه فرق کردی. آنقدر وسواس به خرج دادی که منم به شک انداختی.
برای فرار از ادامه ی بحث؛
حرف را عوض می کنم.
ـ سر راه چیزی لازم نداری برات بخرم.
ـ نه مامان چیزی نمی خوام فقط مواظب خودت و ماهان باش.
ماهان را به آغوش می کشم و بعد از بوسیدن گونه های مادر خانه را ترک می کنم
سوار اتومبیل می شوم و بعد از روشن کردن اتومبیل به سمت پارک می روم.

نوشته : زینب رضایی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان باران میبارد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 62
خورشید در پشت کوه در حال فرو رفتن بود و ترس بر من چیره شده بود. آسمان لایه لایه بود و هر لایه ای از آن یک رنگ بود، زرد، نارنجی،خاکستری، سفید و سیاه لحظه ای احساس کردم آسمان هم مثل من که فکر می کردم راهم را گم کرده ام شب و روز بودنش را گم کرده.
اصلا دلم نمی خواست آخرین انوارهای نورانی که نشانی از خورشید بود هم پشت کوه پنهان شوند و تاریکی همه جا را بگیرد.
چشم هایم را به جلو دوختم و با پایم محکم به پهلوهای اسب ضربه زدم تا زودتر برسم. به اطرافم نگاه نمی کردم تا ترس بر من غالب نشود.

وقتی مقبره کوچک امامزاده را میان تاریکی و روشنی هوا دیدم نفسی از سر آسودگی کشیدم.
به در امامزاده رسیدم و به پیش پیرمرد متولی که لب حوض کوچکی که آب آن از چشمه ی کوه به پایین می ریخت و توسط یک جوی کوچک به حوضچه هدایت شده بود، نشسته بود، رفتم.
- سلام سید خسته نباشی.
سید در حالی که کلاه پشمی اش را از سر بر می داشت تا مسح سرش را بکشد جواب داد:
- سلام دخترم مانده نباشی.
- سید کربلایی کریم اینجاست؟
پیرمرد با تعجب به من نگاهی انداخت
- تو کی هستی؟
- من عروس اش هستم.
پیرمرد ابرویی بالا انداخت و به سمت امامزاده اشاره کرد
- پس چرا اینقدر دیر میاید؟ این پیرمرد که چشمش به جاده سفید شد.
لب حوض نشستم و مشت هایم را از آب زلال چشمه که عکس ماه در آن افتاده بود و آرام آرام میان حوضچه تکان می خورد پر کردم و جواب دادم:
- نوچه های ارباب کارشکنی کردند.
پیرمرد که هنوز نمی دانست من تنها آمده ام اطراف را جستجو کرد و گفت:
- حالا با کی اومدی؟ پس مردت کو؟
- تنها اومدم.
دختر چطور جرات کردی تنها به جاده بیفتی؟!
از کنار حوض بلند شدم و جواب دادم:
- مجبور شدم کربلایی کجاست؟
داخل امامزاداه دل آشوب منتظره. از صبح تا حالا روی،یک تخته سنگ نشسته و به جاده چشم دوخته بود. دیگر نا امید شده بود که به داخل امامزاده رفت.
به سمت امامزاده رفتم، گالیش هایم را درآوردم و به داخل رفتم بوی گلاب یکباره به جانم نشست.
کربلایی مشغول نماز خواندن بود. به سمت مقبره کوچک امامزاده رفتم و مشغول زیارت دور مقبره شدم.
کربلایی نمازش را خواند و متوجه من شد او هم مثل سید چشم می گرداند تا کسی دیگر را ببیند.
- بابا جان تو اینجا چه می کنی؟ با نصیر آمدی؟
جلو رفتم و سلام دادم و نامه را به سمت کربلایی گرفتم و گفتم:
- نامه را مهرو موم کردم و آوردم!
- خدا خیرت دهد باباجان! پس نصیرکجاست؟
نفس عمیقی از سر آسودگی رساندن نامه کشیدم و جواب دادم:
- نوچه های ارباب، جهانگیر و نصیر را از ده بیرون فرستادند، تا اگر نامه ای دادید به موقع به دستشون نرسه. برای همین هم من مجبور شدم که خودم راهی بشم تا نامه را به دستتون برسونم.
کربلایی اخمی کرد و ادامه داد:
- کار خطرناکی کردی!
کربلایی به سمت، سید رفت که تازه وارد امامزاده شده بود رفت و گفت:
- این دختر، عروسم است. امشب، به تو می سپارمش. فردا هم کسی را با او راهی کن تا او را به ده برساند.
پیرمرد دست به روی چشمش گذاشت و گفت:
- چشم کربلایی خیالت راحت باشه و الان هم
بهتره تا دیر نشده راه بیفتی که تا خوده صبح باید به جاده باشی.
کربلایی سوار اسبی که سید برای او تهیه کرده بود، شد و گفت:
باید تا صبح خودم را به مرکز عدلیه برسونم وقت تنگه و نمی تونم معطل کنم و اگرنه تمام زحماتمان بر باد می رود.
قبل از رفتن کربلایی سر اسب را به طرفم برگرداند و گفت از همان بچگی جسور و بی باک بودنت را دوست داشتم احسنت بر تو، دختر، باریک الله. کار بزرگی کردی باباجان
اگرچه تمام مدتی که به اینجا می آمدم از ترس به خود می لرزیدم، اما خوشحال بودم که توانسته بودم خودم را به خودم ثابت کنم که من ضعیف و ترسو نیستم و شاید جسور بودن و به مشکلات حمله ور شدنم از همان اتفاق شروع شد. اینکه به خودم ثابت کردم از پس هرکاری که می خواهم انجام دهم، بر می آیم.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 126
این را می گوید و به سمت بخش می رود. روی صندلی می نشینم و بعد از چک کردن پرونده ها به فکر فرو می روم. چقدر سخت بود که بپذیرم و باز شاغل بشوم. ولی اکنون به این نتیجه رسیده ام که من به بیمارها نیاز دارم نه آنها به من.
کار من مساوی است با ساختن خودم.
به اتاق بیمارها می روم و بعد از رسیدگی برای استراحت به اتاق بر می گردم.
روی تخت دراز می کشم.
در اتاق باز می شود و مژگان با عجله و اشتیاق وارد می شود.
ـ مژگان برو پایین مدیریت بیمارستان کارت داره.
نمی دانم چرا ترس بر جانم غلبه می کند.
ـ چیکارم داره؟
سرش را تکان می دهد و نفس ن می گوید:
ـ نمی دونم الان بهم گفتن که به تو بگم.
با همان رنگ پریده پله ها را پایین می روم.
به سمت مدیریت بیمارستان می روم با همان اضطراب و دلواپسی که داشتم. صدای مردی مرا میخکوب می کند و این شگفت زدگی حقم بود.
سرم را به عقب می چرخانم و محو صدایش می شوم. هنوز آرام بخش روح و روانم است.
ـ علی تو کی برگشتی؟
دهانم نیمه باز است سلول هایم به رقص و پای کوبی مشغول می شوند.
ـ دیروز برگشتم. درست وقتی که دیگه نمی تونستم اون روستا بمونم. درست همون موقع که دیگه دلم برای تهران و هوای آلوده و سازه هاش تنگ شده بود. درست همون موقعی که دیگه روح و روانم اونجا نبود برای اون منطقه پزشک فرستادن.
دهانم خشک است. گونه هایم داغ و خون در رگ هایم خروشان است.
ـ الان تو منو غافلگیر کردی یا کار مژگان.
شانه هایش را بالا می برد.
ـ من فقط به مژگان گفتم صدات بزنه تا ببینمت. با اینکه شمارتو داشتم ولی می خواستم بدون هیج واسطه ای صداتو بشنوم.
خنده ای می زنم.
ـ امان از دست مژگان بهم گفت که مدیریت بیمارستان کارم داره. ولی قبلش بهم گفت که خبر خوبی داره. اون می دونست برگشتی؟

ـ آره دو ساعتی هست بیمارستانم. مژگان خانم اولین کسی بود که منو دید. حتما می خواست بگه که من برگشتم. هر چند که خبر خوبی نبود.
چشمکی می زنم.
ـ اتفاقا خیلی خوشحال شدم. باورم نمی شد الان اینجا ببینمت.
چند قدمی نزدیکش می شوم. لبخندی بر روی لب می نشانم.
ـ دیگه بر نمی گردی اردبیل؟ اینجا می مونی؟
عینکش را از چشمانش دور می کند. و با اعتماد به نفس کامل می گوید.
ـ فعلا بیمارستان کار می کنم تا دوباره دلیلی واسه برگشت به اردبیل داشته باشم. فعلا آب و هوای اردبیل برام سنگینه. نمی دونم چرا این دود و آلودگی برام خوشاینده.
مکثی می کند.
ـ راستی ماهان خوبه؟ دادگاهتون چی شد؟
نفسم را از ته دل به بیرون پرت می کنم.
ـ دادگاه حق ماهان رو داد. حق منم داد. مادر کامران هم ارثی که از کامران بهش می رسید به ماهان بخشید. تو این شش ماه هم ماهی یک بار میاد تهران و نوه شو می بینه. خیلی دوسش داره علی خیلی دوسش داره.
ـ فردا ساعت ده صبح بیارش پارک ساعی تا ببینمش. هم با خودت حرف دارم هم دوست دارم پسرتو ببینم.
می خندم و دندان های صدفی ام نمایان می شود.
ـ باشه علی حتما حتما.
ـ بریم محوطه ی بیمارستان قدم بزنیم؟
سرم را تکان می دهم و باشه ایی می گویم.
به محوطه ی بیمارستان می رویم. هوا خنک پاییزی و دلچسب بود.
ـ هنوز داروهات مصرف می کنی؟
جا می خورم. چقدر حواسش جمع من است.ِ
ـ گاهی که دلتنگ کامران می شم. گاهی که حس خفگی می کنم آره می خورم.
می ایستد. سرش را به سمت من می چرخاند. قد متوسطی داشت و تفاوت قدی ما کم بود.
ـ دیگه نخور فریماه بندازشون دور. بهترین دارو برای تو باور زندگیتهِ اینکه باور کنی برای زندگی کردن خلق شدی نه عذاب کشیدن. مقصد همه ی ما مرگ هست باید زندگی را در حد لیاقتش ببینیم نه بیشتر.

نوشته : زینب رضایی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان باران میبارد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 92
- باشه من اشتباه می کنم ولی بگو شقایق کجاست که در رو روی من و مادرت باز نکرد؟
دچار مخمصه شده بودم و راهی برای رهایی نمی دیدم.
- شقایق خونه است.
دست پشت صندلی ام گذاشت و خودش را کمی سمتم کشید و آرام زیر گوشم زمزمه کرد: هنوز هم نمی تونی به من دروغ بگی.
نفس کشیدن در هوایش را دوست داشتم و دم عمیقم نه از سر حرص بلکه خواسته ی قلبم بود.
- دروغ نگفتم بابا فقط خونه رو عوض کردم.
دستش را از پشتم برداشت و من احساس کردم یک قدم با دره ای عمیق فاصله دارم.
- پس عرفان همچین هم بی راه نمی گفته! چرا این قدر عجله ای و بی خبر؟
نام آن نارفیق که برده می شد اکسیژن جایش را به دی اکسید کربن داده و راه تنفسم بسته می گشت.
ماشین را کنار خیابان پارک کردم.
- اومده بود در خونه؟
شیشه ی ماشین را کمی پایین داد، برخورد هوای سرد به صورتم دست یاری سمت ریه هایم دراز کرد و سد راه نفسم در هم شکست.
- آره، می گفت حتماً بلایی سر شقایق آوردی که پیداش نیست راستش ما هم ترسیدیم و رفتیم خونه تون ولی دست خالی برگشتیم.
کف دستم را روی فرمان کوبیدم و با خود عهد کردم عرفان را سر جایش بنشانم.
پی به بی قراریم برد که دست روی پایم نهاد.
- آروم باش پسر، چیزی نشده که؟
دیگر چه می خواست شود؟ کم مانده طبل رسوایی ام را در جهان بنوازد.
دست میان موهایم کشیدم.
- دیگه چی می خواست بشه پدر من؟ بیش تر از این که شما رو نسبت به من بی اعتماد کرده و باعث شده تا پشت در خونه مون برید؟
موهایم فریاد درد سر داده بودند ولی من برای آرام شدن راهی جز کشیدنشان نداشتم.
دستم را گرفت و مجبورم کرد سمتش برگردم.
- ما بهت بی اعتماد نیستیم پسر خوب، فقط رفته بودیم رفع دلتنگی کنیم که خب هنوز هم دیر نشده، سر راه مادرت رو سوار کن با هم بریم تا بهت ثابت شه.
آه کشیدم و پر گلایه معبودم را مخاطب قرار دادم و بیش خود زمزمه کردم:خداوندا فرجه ای قائل شو قبل از آن که در امتحان های پی در پی ات مشروط شوم.»
مانده بودم چه بگویم و چگونه بهانه بتراشم که هم ناراحت نشوند، هم شکی به ذهنشان نفوذ نکند که آوای پدرم من را از دست معادلات چند مجهولی ام نجات داد.
- چرا معطلی؟ راه بیفت که مادرت حاضره.
بی میل استارت زدم و خود را به دست تقدیر سپردم.
تمام طول مسیر واکنش های ممکن مادر و پدرم را بالا و پایین کرده ولی به هیچ نتیجه ای نرسیده بودم.
پیاده شدم ودر پارکینگ را باز کردم و بی توجه به حرف هایشان ماشین را انتهای حیاط پارک نمودم.
خواستم از ماشین خارج شوم که صدای مادرم مانع شد.
- ماهان چرا هر چه قدر گفتم یه جا وایستا، نگه نداشتی یه شیرینی یا شکلات بگیریم؟
ذهنم آشفته و تارهای عصبی ام در هم تنیده بودند.
- خونه نخریدم که مادر من، نیازی به این چیزها نیست.
دلخور پیاده شدند و من بعد از چند نفس عمیق به جمع دونفره شان پیوستم و جلوتر از آنان سمت ساختمان راه افتادم.
مانده بودم به کدام طبقه باید راهنمایی شان کنم که صدای چاوجوان نگاهم را سمت پله ها کشید.
- سلام، خسته نباشی.
بلندی موهای خرمایی اش نگاهم را قفل زیبایی مجذوب کننده اش کرد و من برای چند ثانیه والدینم را از خاطر بردم ولی طولی نکشید که صدای پدرم نجات بخشم شد.
- پسرم مهمون دارید؟
قبل از آن که بتوانم واکنشی نشان دهم، چاوجوان از پله ها پایین آمد و به طرفشان رفت.
- سلام، خیلی خوش اومدید.
هر دو متعجب با او خوش و بش کردند و نگاه سوالی شان را به من دوختند ولی من از بیان کلمات قاصر بودم.
صبر فرشته ی مهربانم سر آمد و پرسید: ماهان جان خانم رو معرفی نمی کنی؟ شقایق کجاست؟

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

رزگرام بروزرسانی شد:

فونت فارسی
اضافه شدن تقویم فارسی
مخاطبین دوطرفه
اضافه شدن پروکسی های پر سرعت برای دور زدن فیلترینگ

برای امنیت بیشتر برنامه رزگرام Rosegram رو از فروشگاه گوگل پلی نصب کنید:

"https://play.google.com/store/apps/details?id=ml.rosegram">https://play.google.com/store/apps/details?id=ml.rosegram
[فایل ۳۳.۵ مگابایت]

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت سوم
کیش؛ مروری برگذشته.
بهار1391

کیارش، استادیارِ محبوبِ دوره مون برای تز آخر سالش کمک خواسته بود و کلی منبع از تهران و دبی براش جور کرده بودم.
بابا تو دبی دوستای زیادی داره و هرچیزی که نیازم باشه، می تونه از دوستاش در هرجای دنیا تهیه کنه و از این فاکتور برای کمک به کیارش بهره بردم و بعد از پذیرفته شدن تحقیقش، برای یه تشکر حسابی به کافه ی دانشگاه دعوتم کرد.
امیر تو دانشکده پزشکی گیر افتاده و این روزا درساش زیاد و فشرده شدند. دو روزه ندیدمش و دلم براش پر می زنه، چون جدیدا هم خونه ی سعید شده، از سعید احوالش رو می پرسم.
سعید نامزد آذره و آذر از سال اولی که ساکن کیش شدم، به عنوان دوست کنارم بود و بعد از این که با سعید نامزد شد هم تونستم هردوشون رو برای دوستی حفظ کنم و خیلی جاها برای سهولت کارام کمکم می کردن و به عنوان یه خانواده ی غیر هم خون هوام رو داشتند.
-سعید، هر وقت اومد خونه بگوها. دلم براش تنگ شده، اگه امروز نبینمش دیوونه می شم!
سعید به این همه جلف بازیام می خنده و مسخره ام می کنه:
-باشه بابا کشتید ما رو شما دوتا. اصلا بیا همین جا اتراق کن تا ببینی اش!
- صددرصد اگه کار نداشتم می اومدم، کیارش نجفی برای تشکر و کمک دعوتم کرده کافه دانشگاه، مهمونی تموم بشه میام و شب و روز بست می شینم تا ببینمش!
صداش رو برام بالا می بره و انگار تعجب کرده باشه می پرسه:
-همون پسره که موهاش بوره؟ هفته ی پیش باهاش کتابخونه بودی؟
-اوهوم، خودشه، چه طور مگه؟
باز لحنش بی خیال می شه و ساده می گه:
-هیچی هیچی، خوش بگذره بهتون!
تماس رو قطع می کنم و سمت کافه راه می افتم. عطر فضای سبز دانشگاه رو دوست دارم، پیاده روی تو خیابونا هم دلنشینه، برای همین برای رفت و آمد ماشین برنمی دارم.
وارد کافه می شم و دانشجوها گوشه و کنار نشسته اند و با هم گپ و گفت دارن، چشم می چرخونم و دنبال کیارش می گردم.
پشت یه میز، درست در گوشه ی کافه نشسته و با حوصله، کتابی رو ورق می زنه.
مستقیم می رم و با لبخند مقابلش می شینم. یه پسر بور که اصلا ایرانی بودن به قیافه اش نمی خوره ولی واقعا ایرانیه و عجیب تر این که اهل بوشهرم هست!
-سلام آقای نجفی!
به احترامم خم می شه و خوش آمد میگه. لبخند می زنه و برای گرفتن، آبمیوه سمت پیشخون می ره، چون نگفتم چی میخوام، پشت سرش صدام رو بالا می برم:
-برای من بستنی توت فرنگی بگیرید.
می چرخه، لبخند می زنه و میره و دودقیقه ی بعد با دوتا تنگ بزرگ، بستنی برمی گرده و پشت میز میشینه.
با ذوق بستنی ام رو پیش می کشم و اولین قاشق رو که به دهن می برم، دندونم تیر می کشه ولی بازم ذوق زده تشکر می کنم:
-واقعا لازم نبود زحمت بکشید، ولی بازم می چسبه این بستنی!
-تو غلط کردی که با یکی دیگه بستنی بهت می چسبه!
سمت صدای محبوبم می چرخم و برخلاف قیافه ی عصبانی اش، نیشم تا بنا گوش باز میشه و از ذوق این که چند روزه ندیدمش، نمی تونم خودم رو کنترل کنم.
-امیرم. فدات بشه هیوا.
بلند می شم و بی توجه به این که کجام، گونه اش رو نوازش می کنم:
-دق دادی منو.
با همون اخمش، دستم رو می گیره و رو به کیارش غد و یکدنده حرف می زنه:
-چون جوابت رو نمی دادم، با یکی دیگه اومدی کافه؟ خب من که گفتم کار و درسم یه کمی فشرده شده.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 72
پنج سال از مرگ خاتون می گذشت من از خودم دو فرزند داشتم مصیب و محمد. .
مصیب مشت های کوچکش را در کیسه ی گندم فرو می برد و آرام آرام در سوراخ سنگ ها می ریخت و رباب دسته ی سنگ را می چرخاند و سنگ ها بر هم تاب می خوردند و گندم ها را آرد می کردند. می دانستم کمی که بگذرد هر دو خسته می شوند و به دنبال کارشان می روند. کمی که گذشت مصیب رو به رباب کرد و گفت:
- من می خوام به باغ برم؟ توام میایی؟
رباب که دستش خسته بود فوری از جا برخواست ودر حالی که دامنش را از آرد ها می تکاند دست مصیب را گرفت ورو به من گفت: ما بریم ننه؟»
خنده ی کوتاهی کردم و ادامه دادم:
- باشه برید. ولی سر راه به ننه شهربانو بگو بیادیه توکه پا اینجا کارش دارم
بچه ها چشمی گفتند و دست در دست هم از حیاط بیرون رفتند. من هم سر جای قبلی ام نشستم و مشغول آرد کردن گندم ها شدم کمی نگذشته بود که صدای خاله خورشید ومادرم را شنیدم که باهم بلند بلند صحبت می کنند و به حیاط آمدند از جایم بر خاستم و صدایشان زدم که ننه اول من را دید و با اشاره ای که به خاله کرد و باهم به طرفم آمدند. از جایم برخواستم، خاله و مادرم را دعوت به نشستن کردم بر روی جاجیم کردم و خودم کمی پایین تر نشستم که چون جاجیم کوچک بود تقریبا روی خاک ها جای گرفتم.
مادرم به درخت تکیه زد و خاله خورشید کنارش نشست که مادرم رو به من نگاه کرد و گفت:
- خب دختر جان چه کار داشتی پی ام فرستاده بودی؟
کاری م داشتم اما با وجود خاله خورشید نمی توانستم بگویم. در حالی که مشتم را در کیسهی گندم فرو می بردم گفتم:
- می خواستم گندم ها را آرد کنم دست تنها بودم
مادرم دستش را دراز کرد و دسته ی سنگ را، گرفت و گفت: بده دختر جان کمکت کنم» بعد رو کرد به خاله خورشید و گفت:
- می گفتی خورشید خب حالا می خوای چی کار کنی؟
من که نمی دانستم مادر در چه موردی صحبت می کند با کنجکاوی به خاله خورشید که رو به رویم چهار زانو زده بود و با دست بر روی جاجیم می کشید و دانه های گندم پخش شده را دانه دانه جمع می کرد، نگاه کردم.
خاله آهی کشید و گفت: بخدا، نمی دانم. پاک عقلم از کار افتاده دایزه!» . مادرم مشتی گندم دیگر برداشت و نگاهی به اطراف چرخاند و آرام برای اینکه کسی نشنود سرش را به خاله نزدیک کرد و گفت: زیر سرش بلند نشده باشد؟!»
من که کنجکاو تر شده بودم به خاله خورشید چشم دوختم . خاله اخمی بین ابروهایش انداخت، سرش را به عقب کشید و گفت: وا، چه حرف هایی می زنی ها، این وصله ها به طلوعی من نمی چسبه» مادرم سرش را به عقب کشید و گفت: خدا کند خورشید خداکند» و به کارش مشغول شد من دهان باز کردم که بپرسم راجب به چه چیزی حرف می زنند که خاله خورشید نشسته، نشسته خود را چند قدم به جلو کشید و گفت: اگر اینطور که تو می گویی باشد چه گلی به سرم کنم؟ دختره ی ورپریده از خواب و خوراک چندوقته که افتاده».
من که تقریبا متوجه شده بودم موضوع از چه قرار است به جای مادرم جواب دادم: حالا حرف ننه هم راست باشده اینکه ناراحتی نداره» خاله رو به من کرد و گفت:
- دختر می فهمی چه می گی؟ طلوع نشان شده ی پسرعموشه، همه ی اهالی این ده همه مسلمان اند، کسی نمی تواند با طلوع کاری داشته باشه.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 102
حق داشت چاوجوان زیبا بود ولی پریزاد من نبود.
آه پر افسوسی کشیدم و گفتم: دارم فکر می کنم نکنه حق و برادرم بوده و من و تو برای هم وصله ی ناجور بودیم که به این جا رسیدیم!
به که افتاد و بریده بریده جوابم را داد: می گن.ماهی رو هر وقت.از آب بگیری.تازه است پس.هنوزم برای.جبران اشتباهمون.دیر نشده!
دستی به گردن دردناکم کشیدم.
- پاشو حاضر شو فعلاً وقت ندارم بعداً راجع به این موضوع حرف می زنیم.
جمله ام که تمام شد بارانی ام را از روی چوب لباسی برداشتم و از اتاق خارج شدم.
دقایقی بعد هر سه درون ماشین آژانس نشسته بودیم و مقصد جایی جز حوالی خانه ی آرزوهای من و عشق از دست رفته ام نبود.
مانده بودم با بازی سرنوشت بخندم یا سرش فریاد بکشم چرا که هرگز حتی به ذهنم هم خطور نمی کرد روزی برسد که در یک ماشین با دو زن بنشینم و هر دو همسرم باشند.
سکوت حاکم بر فضای ماشین را تنها صدای رادیو در هم می شکست و گویا ما هر کدام در اندیشه هایمان غرق شده بودیم و میل بازگشت به زندگی را نداشتیم.
با صدای راننده به خود آمدم.
- رسیدیم جناب.
همراه تشکر، کرایه اش را حساب کردم و هر سه پیاده شدیم، چاوجوان بی تفاوت نگاهی به ساختمان انداخت و سمت ماشینم که در آن نزدیکی پارک شده بود رفت ولی دیدگان شقایق آنقدر پر حسرت بودند که حتی میل به پلک زدن هم نداشتند.
کنارش ایستادم.
- بریم.
آه پرسوزی کشید.
- دلم تنگ شده! کاش این چند ساعتی که شما نیستید و می ذاشتی من این جا بمونم!
دستم را پشت کمرش گذاشتم.
- حتی اگه می خواستم هم نمی شد. خونه رو سپردم بنگاه، برای پروژه پول لازمم.
سرش را چندین بار به طرفین تکان داد.
- تا کی می خوای همه چیز و قربونی اون پروژه ی مسخره کنی؟
از درون جیب شلوارم سوئیچ را در آوردم.
- باز شروع نکن، به لطف اون شاه کارت ظریفتم برای امروز تکمیله.
نماندم تا کلماتش میخ شوند و بر اعصاب ضعیفم فرو روند. خودم پشت فرمان قرار گرفتم و خم شدم و در شاگرد را برای شقایق باز کردم اما او بی توجه به من و خواسته ام روی صندلی عقب و کنار هوویش نشست.
آیینه را روی صورت چاوجوان میزان نمودم.
- پاشو بیا جلو بشین.
بی حرف به خواسته ام عمل کرد و من تمام حرصم را روی پدال گاز خالی کردم، وقتی به خانه ی پدری ام رسیدیم ماشین را جلوی در پارکینگ نگه داشتم.
- بشینید الان برمی گردم.
خودم پیاده شدم و زنگ طبقه ی دوم را فشردم و منتظر شنیدن آوای مادرم ماندم.
- ماهان؟!
با سرفه ای تصنعی مانع بر سر راه صدایم را پس زدم.
- می تونم یه خواهشی کنم؟
در را باز کرد.
- بیا بالا پسرم.
لفظ پسرش خطاب شدن دلچسب بود و من زیر بار مشکلات، سخت دلتنگ کودکی هایم بودم تا تمام دغدغه امدیگه دوست ندارم های مادرم»از سر حرص باشد و بس!
پوف کلافه ای کشیدم و گفتم: راستش زیاد وقت ندارم و دیرم شده، اومدم خواهش کنم یه چند ساعتی هوای شقایق رو داشته باشید و نذارید بیرون بره یا با کسی تماس بگیره بعد خودم میام دنبالش و همه چی رو براتون توضیح می دم، باشه مامان؟
شاید بیش تر از یکی، دو دقیقه سکوت کرد ولی بعد آرام گفت: قدمش سر چشم.
نفس آسوده ای کشیدم.
- ممنونم، الان می فرستمش بالا.
به طرف ماشین رفتم و در سمت شقایق را باز کردم.
- برو بالا ولی حرف هام رو یادت نره!

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 101
بعد از پس زدن هزار و یک فکر، سوزش چشمانم بی خوابی را شکست داد و پلک هایم سنگین شد و من چند ساعتی را میان رویا و کابوس زندگی کردم.
هنوز میل به آغاز شروع یک روز پر ماجرای دیگر را نداشتم ولی صدا زدن های پی در پی چاوجوان مانعم بود، به سختی چشم گشودم و کش و قوسی به بدنم دادم.
- سلام، ساعت چنده؟
سر چرخاند و به ساعت دیواری نگاهی انداخت.
- سلام، ده دقیقه به نُه.
بلند شدم و سمت سرویس بهداشتی راه افتادم، پس از شستن دست و صورتم کنار چاوجوان پشت میز صبحانه ی درون آشپزخانه نشستم.
- یه ساعت دیگه نوبت داریم، صحبونه ات رو که خوردی برو حاضر شو نباید دیر برسیم.
لیوان شیر را مقابلم قرار داد.
- دکتر آرین دوستته؟
لقمه ام را قورت دادم و دیده از دستپاچگی اش گرفتم.
- دوست یکی از همکارهامه.
کمی از چای شیرینش را نوشید و سر پایین انداخت.
- نمی شه نریم؟ آخه شقایق تنها می مونه.
لیوان شیرم را برداشتم و به پشتی صندلی تکیه زدم.
- ما راجع به این موضوع قبلاً حرف زدیم، شقایق رو سر راه می ذاریم خونه ی بابام این ها، دیگه؟
بی میل از جایش برخاست.
- می رم حاضر شم، صبحونه ات تموم شد ظرف ها رو بذار توی سینک بعداً می شورمشون.
سر تکان دادم و او قدم های سستش را سمت اتاق خواب کشاند. از پشت میز بلند شدم و ظرف های کثیف را در سینک و کره و مربا را درون یخچال گذاشتم سپس از خانه بیرون زدم و به طبقه ی بالا رفتم و از همان دم در ملکه ی عذابم را صدا زدم.
- شقایق بیدار شو باید بریم.
جوابی نگرفتم و سمت اتاق خوابمان راه افتادم و تقه ای به در حمام زدم.
- بدو دیر شد.
صدای آب گم شد و جایش را آوای پر بغض شقایق گرفت.
- الان میام.
سمت کمد رفتم و مشغول تعویض لباس هایم شدم ولی با دیدن تصویر در آیینه نفس کشیدن از یادم رفت و اسید معده ام برای ریسمان پوسیده ی زندگی ام چاقو کشید.
آرزو داشتم نقش در آیینه خطای دید یا توهم باشد و آن آبشار سیاه هنوز هم با قدرت روی شانه ها و کمر همسرم فرو ریزد.
به هزاران زحمت سمت شقایق گریان برگشتم و دنیا مقابل چشمانم رنگ باخت و تار شد.
- شقایق چه کار کردی؟
سر بلند کرد و غنچه های رنگ باخته اش را به دندان کشید.
در باورم نمی گنجید که دیگر شانس لمس آن خرمن انبوه سیاه را نداشتم.
بغض و درد را با آب دهانم فرو دادم و قدمی سمتش برداشتم.
- با توام لعنتی؟
جواب نمی داد و من با جنون یک قدم بیش تر فاصله نداشتم که صدای فریادم بلند شد.
- این چه قیافه ای که برای خودت ساختی؟
سیل روی گونه هایش را ندید گرفت و مشغول بستن دکمه های لباسش با دستانی لرزان گشت.
چطور فاصله را از میان برمی داشتم وقتی قرار نبود عطر موهایش فرهادم کنند و من با خیالی خوش به جنگ بیستون مشکلات بروم؟
چشم بستم و نفس عمیقی کشیدم بلکه کمی آرام شوم ولی بی فایده و بود و بانگم میل خروشیدن داشت.
- یه چیزی بگو تا کار دست هر دوتامون ندادم!
گویا مقاومتش شکست که روی پا دری حمام نشست و میان هق هقش گلایه کرد.
- مگه بلندی و.کوتاهی موهام.مهمه برات؟ تو که.دیگه نفس های.عمیقت رو.جای دیگه.می کشی!
حق نداشتم کنترلم را از دست بدهم و گونه هایش را با رنگ سرخ نقاشی کنم پس لبه ی تخت نشستم و سرم را میان دستانم گرفتم و نالیدم: خدا لعنتت کنه که دلخوشی برام نذاشتی!
میان گریه پوزخند زد.
- نگو که دل خوش به چهارتا دونه تار مو بودی که بهترش رو داری! یه زن گرفتی چشمامش این قدر قشنگه که آدم دلش می خواد ساعت ها فقط نگاهش کنه از اون گذشته ریز میزه و بغلیه!

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت دوم
کیش؛ مروری برگذشته.
زمستان1390

در رستوران نشسته ام و ساعت مچی ام رو نگاه می کنم، یک ربع از ساعت قرارمون گذشته و دیر کرده.
به تزیینات روی میز نگاه می کنم و دور میز چرخ می زنم، به آذر و سعید گفتم سر بزنگاه خفتش کنن و به زور هم که شده بیارنش، البته اگه خودم می خواستم هم می اومد، ولی نمی خوام بدونه تا سورپریزش کنم و نتونه به راحتی اولین تولدش که باهمیم رو به راحتی از یاد ببره!
می خوام این جشن دو نفره تا همیشه تو خاطرش بمونه. دوربین رو مستقیم روی میز تنظیم می کنم و به بارون شدیدی که می باره خیره می شم. چندتا از گارسونا از پشت پیشخون نگام می کنن و لابد از نظرشون یه بچه ی لوس و ننرم که می خواد دل دوست پسرش رو به دست بیاره.
کاش می تونستم بهشون بگم و باور کنند که امیر واقعا نیمه ی دوم منه! به این حس ایمان دارم.
گوشیم زنگ می خوره و پیامی از سعید میرسهما دم دریم، داریم چشم بسته میاریمش!»
می چرخم و در رو نگاه می کنم. سعید بازوش رو گرفته و چشماش رو هم با یه روسری بستند.
خنده ام می گیره ولی جلوی خودم رو می گیرم. معلوم نیست چقدر از مسیر رو پیاده آوردنش که طفلکم تموم لباساش خیس آب شده!
سعید مستقیم سمت میز می بردش و انگشتاش رو به نشانه ی اوکی بهم نشون می ده و سریع بدون باز کردن چشم بندش، دست آذر رو می گیره و دوتایی بیرون می دوند.
-ما میریم زیر بارون. شمام اینجا وقتتونو حروم نکنین، بیاین این بارون می چسبه!
امیر در مسیر صدای سعید قدمی برمی داره و همونطور چشم بسته و موش آب کشیده، تهدیدش می کنه.
-سعید کجا؟ خب باهم بودیم دیگه!
دکمه ی ضبط دوربین رو می زنم و بازوش رو می گیرم و مستقیم روبه روی کیک، نگهش می دارم. چشم بندش رو باز می کنم و با ذوق براش کف می زنم.
-جانا. تولدت مبارک.
نیشش تا بناگوش باز می شه و نگاهش از روی کیک و میز و تزیینات سمتم می چرخه و محکم تو آغوشش فشرده می شم.
-من چیکار کنم با تو هیوا؟ اخرش منو دیوونه می کنی دختر.
بی توجه به این که کجاییم، گونه و لبم رو غرق بوسه می کنه و از خنده قرمز میشیم. براش تولدت مبارک می خونم و مچ بند چرمی که سفارش دادم و بابا برام فرستاده رو به عنوان کادو به مچش می بندم. می خنده و میگه:
- داری نشون می بندی بهم؟
براش زبون درمیارم و خندون سر ت میدم:
-معلومه، مال خودمی. به هیچکسم نمیدمت!
محکم لپم رو می بوسه و اونم غرق ذوق، کنار گوشم زمزه می کنه:
- منم به هیچ کسی نمیدمت نفس.
دلم می لرزه و سرشار از احساس، جوابش رو میدم:
-امیر می خوای بریم خونه ی من؟ دوتایی، باهم؟
قصدی نداشتم، فقط می خواستم با هم زیر سقف بودن رو تجربه کنیم، حسی که یه خونواده ایم و حتی برای ساعتی هم که شده با هم زندگی می کنیم، غذا می خوریم، حرف می زنیم؛ نه بیشتر.
اصلا دنبال هر بهونه ای بودم که زمان بیشتری رو باهم باشیم.
کمی از صورتش فاصله گرفتم و خنده رو صورتش خشکید. به چشمام زل زد و نمی دونم چقدر گذشت که بی هوا دستش که نمی دونم کی کیکی شده بود رو روی صورتم مالوند:
-من که از خدامه، ولی تو نمی ترسی خانم خانما؟
نمی ترسیدم، از امیر محال بود بترسم. اونقدر آقا و با اخلاق هست که نتونم ترس به دلم راه بدم و می دونم هرکاری بخوام، اطاعت می کنه و پاش رو کج نمی ذاره.
در جوابش منم یه تیکه کیک کندم و روی گونه های خوش فرمش می مالم:
- معلومه که نمی ترسم، هرچی نباشه مال خود خود خودتم!
-منحرف کی بودی تو؟
بلند می خندم و از حرص نیشگونش می برم و از لای دندون می غرم:
-دستت بهم بخوره می کشمتا.
بلند می خنده و دستاش رو مقابلم سپر میگیره تا بهش حمله نکنم و همونطور که می خنده، زمزمه می کنه:
-آخه مگه میشه؟
به حالت قهر، دستامو بغل می کنم و سرم رو سمت مخالفش می چرخونم و با لجبازی نق می زنم:
-اگه نمیشه پس هیچی، پیشنهادمو پس می گیرم.
شونه هام رو میگیره و سمت خودش می چرخونه و با به هم فشردن لباش، خودش رو لوس می کنه و دلم برای این اطواراش ضعف میره:
-چشم نفس؛ من همین که یه دقیقه بیشتر کنارت باشم هم برام کافیه. بریم خونه غذا بخوریم، زود میرم.
دیدین گفتم؟ امیر این طوریه!
با ذوق گونه اش رو میبوسم و پرمهر به هم خیره می شیم.

نویسنده : یغما

ادامه دارد.

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 71
نصیر در چشمانم نگاه کرد و گفت همراه قباد و بصیر به شهر رفت
در حالی که جلو تر رفتم افسار اسب را گرفتم و جواب دادم خدا پشت و پناهشنان انشالله که با خبر های خوش برگردد
نصیر همانطور که در چشم هایم نگاه می کرد گفت:" انشالله" نمی دانم چرا وقتی حرف بصیر بود صاف در چشمانم نگاه می کرد شاید گمان می کرد من هم مثل خودش که با زینب ازدواج کرده بود چشم ام به دنبال کسی دیگر است اما اشتباه می کرد من زندگی ام را دوست داشتم و اگر خاطرات گاهی گوشه ی قلبم چمپاته نمی زدند گاه و بیگاه شاید عاشق نصیر هم می شدم.
چند روز بعد کربلایی به ده برگشت و خبر داد که برای بصیر به خواستگاری رفته و با حضور فامیل وبستگان عروسی بصیر را سرو سامان داده است. خبری که هم من را خوشحال کرد و هم خیال نصیررا، راحت.
روز ها از پس هم گذشتند و پسر دومم مصیب قدم به این دنیا گذاشت . من در خانه کربلایی زندگی می کردم و بچه هایم را با پدر بزرگشان و پدرشان بزرگ می کدم و مثل سایر ن زندگی بی سر و صدایی داشتم. قباد هم تصمیم گرفت برای کار به تهران برود و اینبار زن و بچه هایش را با خود نبرد و آن ها هم کنار ما، در خانه ی کربلایی زندگی می کردند.
مدتی بود که سید ابوالقاسم که بچه ها را در مکتب درس می داد با کربلایی و آقا فرج حرف از ساختن مدرسه در ده می زدند. سید ابوالقاسم چند باری به شهر رفته بود و درخواست، ساخت مدرسه را داده بود. اداره ی فرهنگ هم گفته بود اگر یک زمین در اختیار دولت قرار دهند بزودی مدرسه ی خواهند ساخت. یکی از اهالی روستا زمینی در اختیار دولت گذاشت و با رفت و امدهای سید ابوالقاسم مدرسه در دست ساخت قرار گرفت.
از کنار ده هم به تازگی جاده ای در حال ساخت بود و دولت گفته بود کسانی که در ساخت جاده کمک کنند روزانه دوتومن مزد می گیرند. برای همین هم مردان و پسر بچه های، ده وقت هایی که کار رعیتی نداشتند، کنار جاده می رفتند و در ساخت آن کمک می کردند و مزدشان را می گرفتند. با ساخت جاده رفت و آمد ماشین های نفت کشی شروع شد. ماشین هایی که حامل تانک های نفتی بودند که مردم به آن ها نفت کش می گفتند.
نفت کش ها از سمت آبادان به سمت پالایشگاه اصفهان می رفتند. ما تا ان زمان نمی دانستیم نفت چیست اما گاهی که راننده های نفت کش در ده توقف می کردند برایمان توضیح دادند که این ماده ی سیاه از اول در خاک ما بوده و توسط بیگانگان به تاراج می رفته اما دولت رضا شاه با کمک انگلیس ها پالایشگاه های مختلفی در اقسا، نقاط کشور تاسیس کرده و با تانکرهای نفت کش آن را به نقاط مختلف کشور می فرستد.
با ساختن جاده رفت و امد راحت شده بود و گاهی نصیریا بقیهی مردان ده با تانکر ها خود را به شهر می رساندند و پیت های نفت تهیه می کردند و به ده می آوردند. نصیر همیشه دو پیت بزرگ نفت با خود می آورد و می گفت: یک پیت برای خودمان و یک پیت را بگذار برای کسانی که توان رفتن به شهر ندارند.» برای همین کسانی که بیوه بودند یا مردشان پیرمرد بود برای تهیه نفت چراغشان بیشتر به خانه ی ما می امدند.
پسرم که به دنیا امد نام او را مصیب گذاشتیم و زندگیم روح و جانی تازه گرفت با همسر قباد روزها کارهای خانه را انجام می دادیم و در باغ ها انگور و دیم می چیدیم و شب ها تا دیر وقت کنار هم به صحبت می نشستیم. در این مدت بصیر گاهی همسرش را به ده می اورد و برای مدتی هم تصمیم کرفتند در ده زندگی کنند اما ماه نسا همسر بصیر ده را دوست نداشت و برای خانواده اش دلتنگی می کرد. کربلایی هم از بصیر خواست به شهر و به کار قبلی اش برگردد و همان جا زندگی کنند. کربلایی که پیرمرد شده بود و بعد از خاتون هم دیگر شوقی برای زیستن نداشت زمین های خود را بین سه فرزندش تقسیم کرد.

گوشه ی حیاط زیر سایه ی بید ها بقچه ای پهن کرده بودم و گندم ها را آرد می کردم. مصیب کنارم روی زمین نشسته بود و مدام ورجه ووجه می کرد و می گفت: ننه بگذار من هم گندم ها را آرد کنم» نگاهی به رباب که ساکت و آرام گندم ها را در سوراخ سنگ می ریخت و دسته ی آن را تاب می داد انداختم و گفتم:دخترم تو پاشو این مصیب را ببر بده آقات باغ که اینجا شیطونی نکنه» رباب هم زیر چشمی نگاهی کرد و گفت: ولی می خواهم آرد، درست کنم، مصیب هم کمکم می کند! مگه نه؟» مصیب در حالی که دست هایش را از شادی به هم می کوبید بله» ای گفت و خود را کنار رباب جا، داد. من هم خودم را عقب کشیدم و فرزند شیر خواره ام را به بغل گرفتم و به درخت تکیه دادم.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 70
چشم حتما " پشقاب را به سمتش گرفتم، کمی از جایش نیم خیز شد و بدون آن که نگاهم کند پشقاب را گرفت و در سفره پیش رویش گذاشت و گفت::
- - آقاجون فردا به شهر بر می گردم و می خواهم شما هم همراهم بیاید
-- من ؟ براچه آقاجان ؟ خیر باشد!
بصیر قاشقش را پرکرد و قبل انکه به دهان ببرد گفت: بله خیر است»و قاشق را به دهان گذاشت
نصیر که از این حرف بصیر خیالش انگار از بابت فکر و خیال هایش راحت شده بود و گفت:
- بسلامتی داداش پس عاشق شدی؟"
بصیر نگاه غضب آلودی به نصیر انداخت و جواب داد" آدم فقط یکبار عاشق می شود"
نفهمیدم چرا اما لقمه به گلویم شکست و به سرفه افتادم و قلبم محکم به سینه می کوبید و اشک از چشمانم جاری شد کربلایی استغفراللهی زیر لب گفت و کاسه را از آب پر کرد و به دستم داد. آب را یک نفس سر کشیدم و کاسه را داخل سفره گذاشتم و احساس کردم زیر نگاه سنگین و خیرهی همگی دارم خرد می شوم. ولی نمی توانستم حرفی بزنم . بصیر سکوت را شکست و گفت:" اقاجان از غریبی و بی کسی در غربت خسته شده ام، قصد برگشتن به ده راهم ندارم چون در کارم دیگر اوستا شده ام و می خواهم اگر اجازه بدید با دختر صاحب کارم ازدواج کنم"
کربلایی دستانش را آرام برد و خدارا شکری زیر لب گفت و خود را از کنار سفره به عقب کشید:
خیلی هم خوب باباجان چرا که نه مادرت خدا بیامرز همیشه غصه ات را می خورد حیف که نیست ببیند تو هم داری سامون می گیری
بی هیچ حرف دیگری سفره را جمع کردم و بعد از اینکه در مطبخ چیدم بچه ها را بلند کردم و به اتاق خودمان برگشتیم نصیر هم پشت سرم به اتاق آمد. اما انقدر اخم هایش را درهم کشیده بود که من هم حرفی با او نزدم و چراغ را کور کردم وکنار بچه ها خوابیدم خواب به چشمانم نمی آمد و تشنگی کلافه ام کرده بود از جایم بر خواستم و برای اینکه بچه ها بیدار نشوند ارام در را باز کردم وبه ایوان پا گذاشتم . کربلایی وبصیر بر لب ایوان جلوی اتاق های کربلایی نشسته بودند و باهم صحبت می کردند گرچه قصد شنیدن صحبت های شان را نداشتم اما بین برگشت به اتاق و رفتن به مطبخ مردد مانده بودم. که کربلایی گفت:
- پسر من را حلال کن
ماهرخ در تقدیر تو نبود
- حلال زندگی ات اقاجان این چه حرفیه که می زنی؟ خودم می دانم که تقدیرم نبود اما هیچ وقت نتوانستم از ذهنم پاکش کنم
اما او زن برادرت است
من به زندگی برادرم چشم ندارم هیچ وقت نداشتم اما دختری که کنار چشمه او را می دیدم و میان گند مزار ها به دنبالش می دویدم هیچ وقت از کابوس های شبانه ام پاک نمی شود شمانمی دانید با چه امیدی دوسال اجباری را پشت سر گذاشتم نمی دانید روز که برگشتم به چه شوق و ذوقی پا به این خانه گذاشتم من فقط نمی توانم فراموش کنم الان هم برای همین قصد کرده ام ازدواج کنم می ترسم کم کم تنهایی و خاطرات دیوانه ام کند
احساس کردم قلبم دارد کف حیاط می افتد ارا و اهسته به اتاق برگشتم و کنار بچه ها روی زمین دراز کشیدم و دستم را زیر سرم گذاشتم و اشک هایم جاری شدند. نمی دانم چرا تمام ان روز ها و نوجوانی ناگهان در ذهنم جان گرفتند و جولان دادند. اما انقدر به ان ها فکر کردم تا دم دما ی صبح به خواب رفتم وقتی بیدارشدم کسی در اتاق نبود بلند شدم و کش و قوسی به بدنم دادم وبه حیاط رفتم نصیر بچه ها را سوار بر اسب می کرد جلو رفتم و گفتم:" چرابیدارم نکردی؟ کجا بسلامتی؟"
میرم سر زمین ها، بچه ها هم می خواهند همراهم بیایند .
پس کربلایی کجاس؟

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 100
بوسه اش خالی از احساس بود و باعث خاکستر شدن آتش دلتنگی ام شد که نظر از چشمان اغواگرش گرفتم و از جایم برخاستم.
- کجا میری ماهان؟
پیراهنم را چنگ زدم و مقابل میز توالت ایستادم.
- پایین.
به تاج تخت تکیه داد و از داخل آیینه نگاهم کرد.
- نرو!
شمیم نفس هایش در جانم لانه کرده بود و قصد ترک آشیانه اش را نداشت که دست به دامن اُدکلن هدیه ی چاوجوان شدم و چند پاف روی گردن و مچ دست هایم اسپری کردم.
- خوش به حالش.این قدر برات. مهمه که با یادش.من رو پس می زنی و نصفه شبی.براش خودت رو.خوش بو می کنی!
دستانم را دو طرف میز توالت گذاشتم و مسلسل کلماتم را با نفسی عمیق غلاف کردم.
- سعی کن بخوابی، من و چاوجوان صبح جایی کار داریم و قبلش تو رو می ذارم خونه ی بابام این ها.
زانوهایش را بغل کرد و دست از خیرگی چشمانش نکشید.
- من هیچ.جا نمیام.
سمتش برگشتم و انگشت اشاره ام را به نشانه ی تهدید بالا بردم.
- خیلی وقته حق اظهار نظر نداری در ضمن اون جا هم که رفتی دست از پا خطا نمی کنی شقایق وگرنه به خداوندی خدا کاری می کنم حرف زدن برات آرزو بشه!
دمر روی تخت خوابید و آوای هق هقش را میان بالشتم خفه کرد، جان دادم تا مانع پیشروی قدم هایم سمتش شدم و به قلب بی قرارم فهماندم او دیگر ازآن من نیست.
تنهایش گذاشتم و فریاد فرو خورده ام را با بستن محکم در سر دادم.
نفس عمیقی کشیدم و پله ها را دو تا یکی پایین آمدم، کلید را درون قفل در چرخاندم و وارد خانه ی غرق در سکوت چاوجوان شدم، اندک نوری که از اتاق خوابش به بیرون درز پیدا کرده بود راهنمای مسیرم گشت.
به چهار چوب در تکیه دادم و محو تماشای راز و نیازش با معبود شدم و آهی به یاد گذشته و پاکی شقایق کشیدم که توجه اش به طرفم جلب شد، از سر سجاده اش برخاست و سمتم آمد.
- خوبی؟
خوب که نه از درون متلاشی بودم ولی مرد بودن و دم نزدن دیکته ی هر شب سرنوشت به من خسته از زندگی بود.
پلک روی هم نهادم.
- قبول باشه.
لبخند شیرینی لبان کوچکش را در بر گرفت.
- برای آرامش تو دست به دامن خدا شده بودم.
دیده ام روی چادر گل گلی اش جا خشک کرده بود و قصد دل کندن نداشت.
- ممنونم، یه لیوان چای داری تا بشینیم و صحبت کنیم؟
درون اتاق برگشت و چادر و جانمازش را جمع نمود.
- شام خوردی مگه؟
تکیه ام را از چهارچوب در گرفتم.
- نه، میل ندارم خیلی خسته ام، همون چای کافیه.
از کنارم گذشت و وارد آشپزخانه شد.
- بشین الان دم می کنم.
هر چه تلاش می کردم سرمای آن بوسه ی لعنتی از یادم نمی رفت و باعث لرز دوباره و چند باره ام می گشت.
کنار بخاری نشستم و به پایه ی مبل کنار تلوزیون تکیه دادم.
- بیا خودت هم بشین تا اون دم می کشه.
فنجان ها و قندان را درون سینی جای داد.
- اتفاقی افتاده؟ حس می کنم می خوای یه چیزی بگی ولی مدام حرفت رو می خوری.
یکی از پاهایم را دراز نمودم و با مشت گره شده ام تند تند رویش ضرب گرفتم تا آرام گیرد و از گز گز کردن بیفتد.
- نه فقط یه کم ذهنم آشفته است و شاید فردا نتونم باهات بیام داخل اتاق مشاوره.
سینی از دستش افتاد و صدای شکستن فنجان ها و قندان بلورین در فضا طنین انداز گشت.
- چی؟
اخم بی جانی مهمان ابروهایم شد.
- گفته بودم که باید تحت نظر یه روانشناس باشی تا حالت هات عادی شه.
دست به اُپن گرفت تا مانع از سقوطش شود.
- ولی من چنین چیزی رو نمی خوام.
به سختی از جایم بلند شدم و مقابلش این طرف اُپن قرار گرفتم.
- یادت که نرفته یکی از شرط هام چی بود؟
سر پایین انداخت و آرام گفت: من خوبم ماهان، لازم به این کار نیست.
دست زیر چانه اش گذاشتم و سرش را بالا آوردم.
- خوبی تا وقتی که حرفی از اون مسئله به میون نیاد.
عسلی هایش شوری اشک را چشیدند و او تمام تلاشش را کرد تا پلک نزند و مانع تر شدن صورت سرخش گردد.
- خب بیا راجع بهش حرف نزنیم.
ابروهایم سور جنگ را نواختند و سمت یکدیگر حمله ور شدند.
- این جوری فقط صورت مسئله پاک می شه و مشکلمون همچنان پا برجاست پس جای این کارها فردا با هم می ریم پیش دکتر آرین و تو تموم تلاشت رو برای روند سریع بهبودت می کنی.
لب گزید و آرام سر تکان داد.
- خوبه، برو استراحت کن. من این ها رو جمع می کنم و بعد روی همین کاناپه می خوابم.
قبول نکرد و با هم مشغول جمع نمودن تکه های شکسته ی فنجان ها و قندان شدیم و سپس هر دو مانند بار اول کنار بخاری و روی زمین به آغوش خواب پناه بردیم.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول
این جهان خراب نیست، این ذات آدمیت است که خراب است!
آدم ها را ببین، هرلحظه برایت رنگ عوض می کنند و پوست می اندازند.

***
کیش؛ مروری برگذشته.
تابستان1390

آفتاب داغ و سوزان مستقیم به تنم می کوبه و با مشقت زیر نور خورشید، دوربین رو روی سه پایه روشن می کنم، تایمرش رو تنظیم می کنم و در حالی که سمت امیر می دوم، بلند می خندم.
-امیر ژستو بگیر، الان می گیره!
با لباس های سفید و اسپورت، زیر سایه ی درخت نشسته و آغوشش رو برام باز می کنه؛ صاف توی بغلش میفتم. محکم بغلم میکنه و دوربین شروع به فلش زدن های مکرر می کنه و همین طور که نگاهم رو به دوربینه، لبخندم رو حفظ می کنم و با اشاره ی دست امیر، صورتم رو سمتش می چرخونم و کاملا غافلگیرانه، شروع به بوسیدنم می کنه.
لذت می برم ولی بلافاصله، با خنده کنارش می زنم:
-امیر داری چیکار می کنی الان یکی می بینه!
لب های خوش فرمش قشنگ و دلنشین می خنده و لپم رو می کشه:
- خب ببینن، نفس خودمی تو آخه!
غرق خجالت لپام گل می ندازه و لبم رو دندون می گیرم. یه لقمه از لازانیای لقمه ای که آوردم رو سمتم می گیره و با خجالت نگاهش می کنم.
لبخند دندون نمایی به صورت داره و برام چشمک می زنه.
-اولین بوسه مون بود دیگه، دوست داشتم ثبت بشه!
برای آشتی کردن لقمه رو جلوی دهنم می گیره و با ولع می بلعم. اصلا ناراحت نشدم، فقط خجالت کشیدم و برای اولین بار خب طبیعیه! من عشق رو تو چشمای امیر پیدا کردم وقتی این طور با مهر و محبت نگام میکنه و لبخندای گاه و بیگاهش، دنیام رو قشنگ می کنه.
لقمه ی دیگه ای از ظرف برمی دارم و در حالی که هنوز تقریبا در آغوشش هستم، لقمه رو به لباش نزدیک می کنم. با ذوق و اشتها می گیره و در یک وجبی صورتم، مقابل هم می خندیم.
زیر چشمی اطراف رو چک می کنه و باز هم از موقعیت جور شده کمال استفاده رو می بره و بازم لباش روی لبام می شینه و این بار کمی طولانی تر ادامه می ده و بلافاصله ادای بیهوشی و مدهوشی رو درمیاره و خودش رو روی حصیری که برای زیرانداز داریم میندازه و با حرفاش حسابی دلبری می کنه.
-وای هیوا، دارم هلاک می شم. خانم پرستارم کجایی.
داره برای درس و تحصیل و رشته ام، سر به سرم می ذاره و با شیطنت شروع به قلقلکش می کنم:
- خانم پرستار، آره؟ اگه با این شیطونیای تو من تونستم مدرک بگیرم!
بازوم رو می گیره و کنارش رو به آسمون دراز می کشم.
باید خیلی خوشحال باشم که بعد از دو سال تنهایی تو این جزیره، بالاخره تونستم تو همچین جای کوچیکی نیمه ی گمشده ام رو پیدا کنم. اگه مامان و بابا بدونن، حتما خوشحال می شن.
شاید سفر بعدی که به دیدنم اومدند، امیر رو بهشون معرفی کنم! با این که فقط چند ماه از آشنایی و دوستی مون می گذره ولی انگار سال هاست می شناسمش و باهاش احساس راحتی می کنم. امیر مهربونه، خوب درکم می کنه و همراه خوبی برای همه جاست.
مردی با استایلی که دوست دارم، هیکلی روفرم با موهای مشکی و کوتاه و صورتی گندمی و بدون ریش و ته ریش!
یه خراش کوچیک روی ابروی راستش داره و حسابی باجذبه و آقاوار نشونش می ده! دانشجوی پرتلاش سال سوم پزشکی در دانشگاهمون که آشنایی مون اصلا ربطی به هم دانشگاهی بودنمون نداشت.
و من دختری رونده شده از فامیل که نتونستم به خاطر حرف و حدیثای فامیل، همراه پدرو مادرم دبی زندگی کنم و با اینکه اوایل ناراحت بودم، ولی الان راضی ام و اینجا رو بیشتر از هرجای دنیا دوست دارم و وجود امیر این دوست داشتن رو چندین برابر کرده برام.

نویسنده : یغما

ادامه دارد.

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 133 (پایانی)
بهتره بعد از حموم کردن بپوشیش.
صدای نفسش را به خوبی حس می کنم.
لباس را درون کمد می گذارم و به سمت علی می چرخم.
ـ می خوام ببوسمت عزیزم.
لبش را روی گونه ام می گذارد و اولین بوسه اش را به من می زند.
ـ تو دیگه از منی. دوست ندارم خجالت بکشی. الان هم بهتره خودتو برای یه هم آغوشی آماده کنی.
صدای قلبش را می شنوم حرارت بدنش جانم را فرا می گیردِ روی تخت قرار می گیرم و چقدر زیبا لحظه ها می گذرد.
موهایم را می بافد و با گل سری انتهایش را می بندد.
ـ ببینمت فریماه؟
نگاهش می کنم.
از سر تا پایم را جستجو می کند.
ـ عالی شدی.
چشمانم از شدت کم خوابی می سوزد. سرم گیج می رود.
ـ ساعت پنج علی می خوام بخوابم.
لبخندی می زند
ـ هنوز که قهوه درست نکردی. بعدش خواب الان اصلا توصیه نمیشه. تا تو قهوه بزاری منم نمازم بخونم.
این مرد عجیب خستگی نا پذیر است.
ـ علی خیلی خوابم میاد.
همینطور که از اتاق خارج می شود. می گوید.

ـ فریماه قهوه یادت نره.
به سختی به سمت آشپز خانه می روم. و از میان وسیله هایی نو چیده شده قهوه جوش را پیدا می کنم.
نگاهی به علی می اندازم که با آرامش خاص نمازش را می خواند.
دست از درست کردن قهوه بر می دارم و جا نماز ترمه ایی که مادرم برایم داخل کمد گذاشته بود را بر می دارم.
جانماز را کمی عقب تر از علی پهن می کنم و چادر نمازم که با عطر گل محمدی آغشته شده بود را روی سرم می گذارم و شروع به خواندن نماز می کنم.
نمازم را که می خوانم علی به سمتم می چرخد.
ـ قبول باشه عزیزم.
با لبخندی جوابش را می دهم و برای درست کردن صبحانه به آشپزخانه می رود.
ـ دوست دارم اولین صبحونه ی زندگی مشترکمون رو این موقع بخوریم
از فرط خستگی می نالم.
ـ علی خیلی خستم خواهش می کنم بریم بخوایم.
چای ساز را روشن می کند و مشغول چیدن سفره می شود.
ـ پاشو تنبل یه صبحونه ی توپ بخوریم و بعد تا ظهر با هم می خوابیم.
میز صبحانه را با کمک همدیگر می چینیم و بعد از خوردن صبحانه ی دو نفرمان به خوابی آرام می رویم

از پشت پنجره ی بیمارستان محوطه را نگاه می کنم. هوا بارانی است و مردمی که هر کدام برای کاری به سمتی می روند. پیر و جوان ندارد زشت و زیبا ندارد. مردم برای زندگی کردن زنده هستن. برای اینکه زندگی را حس کنند.
پنجره را باز می کنم و عطر عجین شده ی خاک و باران را استشمام می کنم.
غرق می شوم در عطری که می تواند سر مستم کند.
باران که می بارد حس می کنم همه عاشقن. حتی پرنده هایی کوچکی که میان قطرات باران پرواز می کنند
باران که می بارد حس می کنم خدا هم با بنده هایش عشق بازی می کند.
باران که می بارد گویا هوا نیز پاک می شود. نفس کشیدن لذت بخش و دل خسته ی من زیر قطرات باران پاک و زلال می شود
باران معجزه ای از خداوند است. باران اهنگی برای دل پر التهاب عشاق است.
پله ها را پایین می روم نمی دانم چقدر دلم هوای باران را کردم. چه تنهایی چه با معشوقه ام. من علی را همیشه حس می کنم. حرف هایش همیشه در زندگی من جریان دارد.علی مرا از بن بستی که درونش زندان شده بودم نجات داد
او مرا نجات داد و واقعیت زندگی را به من آموخت
آموخت که سختی می گذرد.
آموخت که تاریکی تمام شدنی است.
آموخت که زندگی زیباست اگر نگاهمان زیبا باشد.

نوشته : زینب رضایی

پایانی

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان باران میبارد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 109
بی رحم بودن در برابر خواهر هوروش وفادار سخت بود ولی باید سنگ می شدم تا نگذارم زیرکی الناز دودمانمان را به باد دهد.
سر پایین انداخت و با آوایی که رنگ بغض گرفته بود گفت: تو اتاقشون هستن ولی اگه بفهمن من.
میان حرفش رفتم.
- خیلی خب کافیه، شما همسرم رو راهنمایی کن بقیه اش با من.
چشم»آرامی را زمزمه کرد و هر دو با بی میلی پله ها را بالا رفتند.
اندکی بعد من هم از راهرو خارج شدم و نظری درون سالن بزرگ و مملو از جمعیت انداختم و با دیدن عرفان و آرش میان مهمان ها دم عمیقی کشیدم و به قدم هایم سرعت بخشیدم و پله ها را دو تا یکی بالا رفتم و پشت در اتاق الناز ایستادم، چندین بار در زدم ولی گویا قصد جواب دادن نداشت.
- من که می دونم اون جایی پس بهتره خودت دعوتم کنی قبل از این که خودم بیام داخل!
چند ثانیه منتظر ماندم و وقتی راه به جایی نبردم دستگیره ی در را پایین کشیدم و وارد اتاق شدم.
الناز با آرایشی غلیظ و کت و شلواری شیک در آغوش صندلی اش فرو رفته و پاهایش را روی میز مقابلش گذاشته بود و کام عمیقی از سیگار بین انگشتانش می گرفت.
در اتاق را بستم و قدمی سمتش برداشتم.
- بسه هر چه قدر کشیدی و خودت رو خفه کردی با.
نگاهم درون رگه های قرمز چشمانش که مردمک های وا رفته اش را محاصره کرده بودند نشست و واژگانم به آتش کشیده شدند.
- چه کار کردی با خودت روانی؟ باز برگشتی سر خونه ی اولت؟
دهان باز کرد و خواست چیزی بگویید که خنده مانعش شد. دندان روی هم ساییدم و طرف دیگر میز ایستادم.
- خیلی دلت می خواد سردین باز پا پیچت شه،‌ نه؟
دست آزادش را دو طرف لبانش گذاشت و بعد از چند دقیقه بالاخره توانست قهقهه اش را کنترل کند.
- چرا فکر می کنی برگشتن اون بی وجود برام مهمه که به قول خودت بخوام به خاطرش برگردم سر خونه ی اولم؟
گرده ی مواد درون سیگارش ریه هایم را آزارده بود که به سرفه افتاده بودم.
- مهم نیست برای چی باز این غلط و تکرار کردی و اون همه عذاب برای ترک کردنش رو به چند ساعت حال خوش فروختی ولی همین الان این مسخره بازی رو تمومش می کنی!
پاهایش را به سختی از روی میز برداشت و با تکیه گاه قرار دادن دست هایش به میز چون من، در صورتم خیره شد.
- آره خب من هیچ وقت برای تو مهم نبودم! هیچ وقت نخواستی من رو ببینی ولی آقای دکتر مسبب همه ی این ها تویی!
گره ی کور ابروهایم و کلماتی که مانند قطار پشت هم ردیف شده بودند مجبور به چرخاندن زبانم کرده بود ولی قبل از آن که حرفی بزنم دستش مشت شد و روی میز فرود آمد.
- امروز عرفان می گفت هیچ شقایق رو طلاق ندادی بلکه شلوارت دوتا شده، می دونی اشکال کار من کجاست؟
کم آورده و طغیان کرده که یادش رفته بود حق ندارد در برابر من بانگش بلند شود.
- من عین هم جنس هام بلد نیستم اشک بریزم تا دلت برام بسوزه و برام آغوش باز کنی! من از وقتی بابام برای ماست مالی کردن گندی که بالا آورده بود من رو داد به سردین یاد گرفتم سرد شم و عشق پسرعموی سربازم رو توی دلم بکُشم.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 79
دوسه روزی گذشت و خانه ی پدرم در سکوت و بغ مادرم خفه شده بود. روز سوم اسد با برادر و پسر برادرش به ده آمد من که دیدم سریع خودم را به خانه ی پدرم رساندم اقاجون گوشه ی ایوان قران می خواند ومادرم بغ کرده بود ونخ می رسید. جهانگیرهم که چند روزی بود از آب وخوراک افتاه بود و دراتاق خوابیدهبود. نمی خواستم به آن ها چیزی بگویم اول باید به خود جهانگیر می گفتم جهانگیررا چندبار صدا زدم.
پدرم و مادرم هر کدام به سمت من آمدند و متعجب نگاهم کردند چیزی نگفتم. جهانگیر با صورتی پکر و شانه هایی افتاه از اتاق بیرون آمد و پرسید:
-چی شده ماهرخ»
با چند قدم فاصله بینمان را برداشتم و گفتم: اسد و خاله به ده برگشتند» نگاه برادرم روی صورتم مات، ماند لب باز کردم و ادامه دادم:
- اما تنها نیستند پسرعموی طلوع هم.
حرفم تمام نشده بود که جهانگیر گیوه هایش را به پازد و رو به آقاجونم کرد و گفت:
- من قول مردانه داده ام همراهم میاید یا تنها برم؟
پدرم که می دانست این حرف جهانگیریعنی حتی تا پای مرگ هم سر حرفم هستم، خود را کوچک نکرد و از سر راه جهانگیر کنار رفت اما همراهی اش نکرد. مادر دست هایش را برهم کمی مالید ومی گفت: " چه خاکی می خاد به سرم بشه؟ مرد یک کاری بکن، اگه طایفه اسد بچما کشتن چه گلی به سر بگیرم؟
من به سمت پدرم که یک دستش را به دیوار ایوان چسبانده بود و سرش را بر روی دستس گذاسته بود رفتم
- آقاجون اگه توهمراهش بری فتنه به پا نمیشه. تو دین بهاییت ازدواج دختر و پسر با غیر بهایی، موردی نداره و در دین اسلام هم که طلوع گفته مسلمان میشه چرا دارید دست روی دست می گذارید؟
مادرم که عصبانی تر شده بود گفت:
-این نمد که برای تو کلاهی نداره چرا کاسه ی داغ تر از اش شده ای؟ اصلا همه ی این اتیش ها از گور تو بلند میشه. حالا می فهمم روزایی که طلوع و جهانگیر چپ و راست از پرچین می رفتند و از در بر می گشتند برای چی بود ؟ تو اینا را وصله ی هم کردی؟ .
پدرم کوتاه نمی آمد و آتش مادرم نمی خوابید. نمی توانستم جهانگیر را تنها بگذارم به سمت خانه ی اسد به راه افتادم. جهانگیر پشت کلون در ایستاه بود و هرچه با لگد به در می زد کسی باز نمی کرد و مردم دور او جمع شده بودند. نگاهی به اهالی کردم و داد زدم:
- چیه مگه تعزیه تما شا می کنید حلقه زدید؟
مردم غرولند کنان از ما فاصله گرفتند به سمت جهانگیر برگشتم که دیدم سعی دارد از دیوار صاف بالا برود اما دیوار حیاط هم بلند بود و یکدست و جهانگیر چند چنگه به دیوار می زد و کف کوچه پهن می شد. صدایش زدم و کلون در را چند بار زدم و فریاد زدم ولی کسی در را باز نکرد به جهانگیر گفتم: تو همین جا بمان من بر می گردم» به سمت خانه برگشتم نصیر و کربلایی برای رفتن به دشت آماده می شدند. سراسیمه خودم را به آن ها رساندم نصیر چند قدم از پدرش فاصله گرفت و به سمتم آمد چی شده؟ چرا اینقد پریشونی؟ » نفسم از دویدن بند آمده بود، ایستادم، کمی نفس نفس زدم و جواب دادم: اسد میخاد دخترش رو به عقد پسرعموش دربیاره» کربلایی افساراسب را به دست نصیر داد و گفت: خب مبارکه تو چرا پریشونی؟»
- آخه جهانگیر و طلوع باهم قول وقرار هایی گذاشته اند، جهانگیر مثل مار زخمیه می ترسم بلایی سرکسی بیاره.
کربلایی گفت: بابا جان من چه کاری می تونم انجام بدم؟» دست کربلایی را گرفتم و گفتم:
- اقاجونم مخالفه، خودش رو هم کنار کشیده این داستان فقط، بزرگتری کردن شما را می خواد؟
- دخترم این کار نشده خودات که خبر داری، خانواده اسد متعصبن، پدرت هم همینطور کاری نمیشه کرد.
- من می خام به خونه ی اسد برم و طلوع را برای جهانگیر خواستگاری کنم همراهم میاید؟
کربلایی کمی عقب رفت و به حالت فکر کردن دستی به چانه اش کشید.
کمی صبر کردم تا کربلایی تصمیمش را بگیرد اما تمام فکر وذهنم پیش جهانگیر بود و قلبم در سینه می تپید، بال های چارقدم را دور انگشتانم تند تند می پیچیدم و باز می کردم ولی با فریاد ها و سروصداهایی که از ده به گوش رسید منتظر کربلایی نشدم و به بیرون دویدم کربلایی و نصیر هم پا تند کردند و با هم به سمت صدا دویدیم .

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 10
چشمم به پارسا که مقابل دختری زیبا رو و قدبلند نشسته و هردو می خندند می افته و از حرص صورتم سرخ میشه.
چندتا میز اون طرف تر، مادرش با چندتا دختر و خانم دیگه مشغول گپ زدنند و نگاه خندونشون هی روی میز پارسا و خندیدنش با دختره می چرخه. بغضم گرفته و با حرص پا زمین می کوبم.
-آقا خواهش می کنم، دو دقیقه می شینم و زود میرم، سفارشی ندارم.
دستش رو حائل می کنه و با سماجت به بیرون راهنمایی ام می کنه:
-نمیشه خانم، بفرمایید.
ملتمس نگاهش می کنم و خودم رو مظلوم و رنج کشیده و فلک زده نشون می دم:
- آقا تو رو خدا، نامزدم رو مامانش آورده به زود یه دختر دیگه رو نشونش بده، میشه بذارید دو دقیقه ببینم جریان چیه؟ میرم بی درد سر!
بازم مقاومت می کنه و کلا مرغ این بشر یه پا داره!
-نمیشه خانم، بفرمایید.
نگاه ناامیدم رو از پارسا می گیرم و می خوام بیرون برم که صدایی کنار گوشم، نگهبانی رو مخاطب قرار می ده:
-خانم با منند، مهمون من نیومده و ایشون رو جایگزین می کنم.
هنوز هم بعد از گذشت سه سال، صداش رو تازه و به همون سرعت می شناسم و نگاهش می کنم.
انگار نه انگار که اتفاقی بین مون افتاده باشه، لبخند تحویلم می ده و برای داخل رفتن بهم اشاره می کنه.
از این که دلیل اینجا بودنم رو شنیده معذبم و چون دیگه باهام صنمی نداره، سعی می کنم به این ضایع شدنم اهمیت ندم و باز شالم رو جلوی دهنم می گیرم تا پارسا و مادرش فورا نشناسندم و با کمی فاصله پشت سرش حرکت می کنم.
آروم قدم برمی داره و آهسته می پرسه:
-کدوم یکی شونه؟ میز رزروی من اونجاست.
به میزی که اشاره می کنه، نگاه می کنم و بهتر از این نمی تونه بشه! درست پشت به میزیه که پارسا نشسته و با دونستن این موضوع، از امیر جلو می زنم و پشت به پارسا می شینم. گوشی و کیفم رو روی میز می ذارم و امیر هم با پرستیژ جدیدش مقابلم می شینه، لوازمش رو روی میز میذاره و لبخند تمسخر آمیزش عذابم می ده. دیگه باهم کاری نداریم و مدام با خودم تکرار می کنم که اون یه غریبه است.
گوشم رو سمت پارسا تیز می کنم و دختره براش می خنده و میگه:
-تو هنوز مثل قدیم جذابی پارسا، اصلا فکر نمی کردم این طوری بمونی.
لحن شاداب پارسا رو هم می شناسم و از این که برای اون دختر داره استفاده اش می کنه، خونم به جوش میاد!
پارسا: توام مثل همون قدیما دختر خوشگلی هستی. تعجب می کنم هنوز نیدنت.
دختره می خنده و نفس عمیق می کشم تا خودم رو کنترل کنم. امیر همچنان لبخند تمسخر به چهره اش نشسته و به گارسونی که کنارش اومده، چیزی سفارش می ده و بعد از رفتنش، آروم سرش رو سمتم خم می کنه و میگه:
-خیلی وقته ندیدمت، اصلا عوض نشدی.
با بیزاری ازش رو می چرخونم و صدای دختره مثل مته، مغزم رو سواخکاری می کنه.
-هردختری آرزوشه که با مردی مثل تو ازدواج کنه، همه چی تمومی، نمی خوام این فرصت رو از دست بدم.
پارسا: مطمئنی موقعیتای بهتری گیرت نمیاد؟
پوزخند امیر عمق می گیره و باز طعنه می زنه:
-انگار نفر سوم رابطه ای، همه چی داره بین شون خوب پیش میره.
از این حجم حقارت جوش میارم و با حرص از حرف امیر، می ایستم و سرش داد می کشم:
-خفه شو.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 9
از قیافه و هیکل اتوکشیده اش، تو اون پیشبند گل منگلی پقی زیر خنده می زنم و اونقدر می خندم تا دلم به هم می پیچه و اونم مدهوش نگاهم می کنه. و چون حالت خنده ام تمسخر نبود، خودش هم خندید و در یک لحظه صمیمی شد و لپم رو کشید:
- خیلی قشنگ می خندیا، این خنده یعنی قبول؟
بی هوا از این که بعد مدتها کسی باعث خنده ام شده بود، سر ت دادم و به پیشبندش اشاره کردم:
-اگه قول بدی هرروز باعث خنده ام بشی، آره قبول.
فورا بغلم زد و گونه ام رو سفت بوسید و گفت:
- چشم، هروقت بخوای می خندونمت.
از این حرکاتش که اینقدر زود و فوری صمیمی شده بود، معذب شدم و سریع خودم رو کنار کشیدم. گارد گرفتم تا نزدیکم نشه و اونم فورا موضع خودش رو حفظ کرد و دستاش رو بالا گرفت و گفت:
-معذرت می خوام، فقط هیجان زده شدم. خیلی دوست داشتنی هستی آخه.
قلبم تپش گرفته بود و بعد از مدتها پمپاژ خون رو تو بدنم حس می کردم. ظاهرا پارسا مدلش همین بود، بی احتیاط و احساساتی! و برای این که معذبش نکنم، آروم زمزمه کردم:
-اشکالی نداره، من آمادگی اش رو نداشتم فقط.
آروم تر زمزمه کرد: الان امادگی اش رو داری؟
غرق تردید به کاری می خواست بکنه فکر می کردم و حس این که کسی دوستم داشته باشه و بوسیده بشم، وجودم رو قلقلک می داد.
تجربه اش رو داشتم و دلم می خواست اون حسای قشنگ رو که گم کرده بودم بازم تجربه کنم. حتی اگه با امیر نباشه! حالا که اون رفته بود، منم باید به فکر زندگی خودم می شدم. تایید کردم و لبهام بازم مزه ی عشق رو چشیدند.
با وجود احتیاط هام، پارسا هرروز و هرروز برنامه ای برای خوشحال کردنم داشت. از سورپرایز تولدم گرفته تا تفریح های ناگهانی و گردش های شبانه ای که خستگی کار رو از تنم می برد.
یه روز با سعید و آذر خفتش کردم و گفتم:
- واقعا اون شب برنامه و فیلمتون بود که ما دوتا رو با هم مچ کنید؟
سعید: به جون آذر اگه همچی قصدی داشتم! مگه دیوونه ام که دوستم رو بدبخت کنم؟
تو سرش زدم و پارسا با شیطنت بغلم کرد و جلوی سعید و اذر، گونه ام رو بوسید:
-ولی من از همون لحظه ی ورود، روت نظر داشتم.
سعید و آذر ادای عوق زدن در آوردن و مجبور شدیم ازشون فاصله بگیریم تا برای عاشقانه هامون مسخره نشیم!
پارسا همیشه و همه جا مراقبم بوده و حواسش جمع بود، چیزی کم و کسر نداشته باشم، حتی با رییس بیمارستان هماهنگ کرده بود، شیفت کمتری داشته باشم و با این که حقوقم هم کم می شد. از این موضوع رضایت داشتم.
در واقع، اصلا به پولش نیاز نداشتم و همین که روزهام رو به بطالت نگذرونم برام از هرچیزی مهم تر بود و با وجود پارسا، کلی برنامه برای آینده داشتم.
سنی ازمون گذشته و باید ازدواج کنیم و بعد از اون برنامه هامون رو با هم منطبق کنیم. اگه مادرش بذاره.
اگرچه هیچ وقت مزه ی عشق اول از ذهنم نمی ره ولی از نظر منطقی انتخاب پارسا معقول تره! مخصوصا وقتی دیگه خبری از عشق اول نیست.
ماشین رو کناری پارک می کنم و سمت رستوران چسبیده به هتل، قدم برمیدارم. و مدام با خودم زمزمه می کنممی کشمت پارسا، تو قول دادی.»
اگه این بار به خیر بگذره و درخواست رسمی ازدواجش رو مطرح کنه، بی برو و برگرد قبول می کنم.
آروم شالم رو جلوی صورت می گیرم و داخل میرم. گارسونی جلوی در، مقابلم رو می گیره و اجازه ی ورود نمیده.
-نمیشه خانم، فقط رزروی ها و مهمانان هتل اجازه ی ورود دارن.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 78
پدرم بلند فریاد زد:
- جهانگیرررر چرا پشت در قایم شده ای بیا اگر جراتش را داری حرفی که خواهرت زد را توی روی من وایسا و بگو!
پدرم مرد آرامی بود تا آن روز صدای فریادش را نشنیده بودم. جهانگیر به داخل اتاق آمد و سرش را پایین انداخت.
پدرم گفت: ماهرخ چی میگه؟»
جهانگیر من و منی کرد انگار می خواست حرف بزند اما صدایش در نمی امد. چندبار که لب هایش را باز و بسته کرد گفت: هر هرهرچی گفته درسته»
پدرم اطراف او چرخی زد : می خوام از زبون خودت بشنوم».
جهانگیر باز لب هایش را با زبان تر کرد و به من چشم انداخت پلک هایم را به هم زدم و لب زدم بگو نترس»
که نفس عمیقی کشید و رو به پدر و مادرم کرد :
- آقاجون شما تاج سرمی، ننه شمام نور چشممی اما من طلوع را دوست دارم و قول مردانه دادم که نمی گذارم زن پسرعموش بشه، آسمان به زمین بیاد زمین بره به آسمان حرف من یک کلام، منت سرم بگذارید و برام آستین بالا بزنید واگرنه.
پدرم در حالی که هنوز دستانش را بر پشت کمر حلقه زده بود و دور جهانگیر تاب می خورد ادامه داد یا تنهایی میری؟ هان؟ جواب بده
با فریاد پدرم گلرخ و رخساره و مصیب به اتاق آمدند. پدرم با دیدن بچه ها صدایش را پایین آورد و گفت:
- ببین پسر نه اینکه اسد خدایی نکرده بد باشه یا دخترش عیبی داشته باشه نه، اما اون بهایی و تو مسلمان این بادی که به کلت افتاده را از خاطر ببر تا به گوش اسد نرسیده،جهانگیرررر
پدرم با چنان غضبی نام او را گفت که من از ترس سر جایم خشک شدم مادرم هم سرش را میان دستنش گرفته بود و زیر لب با خود حرف می زد.
جهانگیر با ترسی که از لرزش پس صدایش معلوم بود گفت:

- آقاجون طلوع گفته مسلمان میشه
پدرم با غضب به سمت جهانگیر برگشت و گفت:
- مگر من به تو اجازه می دهم بهایی بشی که اسد به دخترش اجازه بده مسلمان بشه؟
. جهانگیر حرفی نزد و سرش را پایین انداخت پدرم قبایش را از چوب لباسی برداشت، در چوبی اتاق را باز کرد و در آستانه در ایستاد و ادامه داد:
پسر آتیش فتنه را بپا نکن»
مادرم که کنج اتاق هنوز روی زمین وارفته بود هیچ حرفی نمی زد و من می دانستم آتش زیر خاکستره .
با رفتن پدرم، رو به مادر کردم و گفتم:
- تو روی آقام واینسادم اما جهانگیر طلوعا میخواد منم کمکش می کنم لازم باشه خودم براش میرم خواستگاری من دیگه اون دختره ده وازده ساله نیستم که نشگونم بگیری دهنما ببندید
مادرم که عصبانی بود از جایش بلند شد و گفت:
- دختره روش رو با آب مردشور خونه شسته. قباحت کن دختر اینجوری تو روی ننه ات واینسا.
. بعد دستش را سمت من وبچه ها که هر کدام گوشه ای اتاق ایستاده بودیم گرفت وادامه داد:
- تا این بچه ها بزرگ شوند دم شتر به زمین می رسه حالا تو روی من وایستاده زبون درازی می کنه، من تو این خونه استخون خورد کردم حالا دو تا الف بچه فکر می کنید گنده شدید، عقلمندم شدید؟؟
جهانگیر نزدیک ننه شد و گفت
- ننه اینقد شلوغ نکن تو می تونی آقاجون را راضی کنی!
مادرم بر پشت دست هایش زد و گفت:
- دستم درد نکنه، دستم درد نکنه حالا دیگه من شدم کولی؟ شلوغش نکنم؟ اصلا من چه کاره ام؟ به من چه؟ تو که خودت قول و قراراتم گذاشتی دیگه من را ،سننه؟
جهانگیر زیر لب لا اله الله» گفت و به حیاط رفت به دنبالش رفتم کلافه حیاط را بالا و پایین می کرد. نزدیکش شدم و گفتم:
-حالا می خواهی چیکارکنی؟
جهانگیر ایستاد و دست به کمر زد و گفت:
- من از طلوع نمی گذرم تو را مجبور کردن کوتاه اومدی، منم مجبورشون می کنم تا اون ها کوتاه بیان.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 108
نگاهم را تا سر شانه هایش که در آغوش شال بودند بالا کشیدم.
- به واسطه ی عشق نجاتم دادی و من تا آخر دنیا مدیونتم چون حداقل یه دوره از زندگیم رو پاک گذروندم ولی الان دلم می خواد اون حس ناب و رویایی رو نشونم بدی تا به خاطرش از همه چی حتی جونم بگذرم.
گلوله های اشک درون چشمانش گونه هایش را تیر باران کردند و من جای او با هر قطره اش جان دادم.
گویا هر دو دچار سرمای آذر ماه شده بودیم که نگاه پر ترحم رهگذران چون بادی بود که چند برگ باقی مانده روی شاخه های وجودی مان را با خود به یغما می برد.
خم شدم و پاکت لباس را که از میان انگشتانش رها شده بود را برداشتم.
- اول بریم عصرونه یه چیزی بخوریم بعد می ذارمت آرایشگاه.
چون عروسک خیمه شب بازی دستش را بالا گرفت و من بی میل پنجه هایم را به انگشتانش بند زدم.
- بریم یه جا سُغدو بخوریم.
ابروهایم خود به خود بالا پریدند و لحنم در تعجب غوطه ور شد.
- تو که سُغدو دوست نداری!
آب بینی اش را بالا کشید.
- من سیرم ولی دوست دارم یه بار دیگه با اشتها غذا خوردنت رو ببینم!
شیشه هم اگر مُدام گرم و سرد شود ترک برمی دارد چه برسد به قلب هزار و یک زخم دیده ی ما آدم ها!
آوایم قصد دریدن سیب درون گلوی ام را داشت و زورش نمی چربید که خش برداشته و به سختی قابل شنیدن بود.
- ولی من وقتی سُغدو رو با اشتها می خورم که تو درست کرده باشی!
همه می گویند میان خنده هایت اگر اشک بریزی معنی رنج را می فهمی اما ما با یادآوری گذشته ای شیرین در آغوش بغض هایمان خندیدم و درد را با تمام حواس پنج گانه مان احساس کردیم.
- بوی بد می گیرم ماهان، از اون گذشته باز آشپزخونه می شه میدون جنگ.
تلخندی زدم و گفتم: کاش تموم جنگ های زندگی مون این قدر خوش طعم بود!
چند دقیقه ای سکوت بینمان حکم فرما شد تا درون ماشین نشستیم.
شقایق گردن کج کرد و سرش را روی شانه ام گذاشت.
- تو مقامی نیستم که کار خاصی از دستم برای نجات این زندگی بربیاد ولی هر وقت تونستی سیرابی بگیر بیار برات خوش مزه ترین جنگ رو راه می ندازم!
آه کشیدم و دستگاه پخش ماشین را روشن کردم و هر آن چه را که من بلعیده بودم را خواننده با سوزی عمیق بر زبان موسیقی جاری ساخت.
امید، تکیه گاه»
سرت رو بذار رو شونه هام خوابت بگیره.
بذار تا آروم دل بی تابت بگیره.
بهم نگو از ما گذشته دیگه دیره.
حتی من از شنیدنش گریه ام می گیره.
گریه ام می گیره.
بذار رو سینه ام سرت رو.
چشم های خیس و ترت رو.
بذار تا سیر نگات کنم بو بکشم پیرهنت رو.»
برخلاف همیشه خانه در سکوتی نسبی فرو رفته و جای الناز، هانیه به پیشوازمان آمده بود.
- سلام خیلی خوش آمدید.
من آرام سر تکان دادم و شقایق محکم تر انگشتانش را دور بازویم تنید.
- همسرم رو ببرید اتاق خودم تا حاضر شن.
لبخندی به روی شقایق زد و با دست مسیر پله ها را نشان داد.
- بفرمایید.
تعلل شقایق سوال ذهنم را روانه ی زبانم ساخت.
- خانم کجاست؟
به آنی رنگ از رخسارش پرید.
- شما بفرمایید داخل سالن، خانم هم کم کم تشریف میارن.
فرو رفتن تیزی ناخن های شقایق در ماهیچه های دستم تأثیر مستقیم بر عمق دره ی ایجاد شده روی پیشانی ام داشت.
- من می خوام همین الان الناز رو ببینم، بگید کجاست؟
از چشمان پرسشگرم نگاه ید و به لکنت افتاد.
- چیزه، یعنی.
گامی بلند سمتش برداشتم که شقایق هم همراهم کشیده شد.
- تو که دلت نمی خواد اخراج بشی و اتفاق بدی برای خانواده ات بیفته؟

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 107
فروشنده رفت و شقایق زیر گوشم آرام پچ پچ کرد.
- حالا فهمیدی چه قدر از هم فاصله گرفتیم یا می خوای این قدر این زندگی رو ادامه بدیم که اسمم رو هم فراموش کنی؟
لبانم را درون دهانم کشیدم و به طرف فروشنده رفتم.
- لطفاً پوشونده باشه.
فروشنده از روی چهار پایه چشمانش را روی هیکل و لباس های شقایق گرداند.
- راستش فقط یه مدل دارم این جوری که شما می گید.
تشکر کردم و او لباس را دست همسرم سپرد.
- امیدوارم خوشتون بیاد چون یکی از پر فروش ترین کارهامون بوده.
شقایق لبخند تصنعی ای زد و وارد اتاق پرو شد.
دقایق از هم سبقت می گرفتند و صبر من رو به اتمام بود که لای در اتاق پرو باز شد.
- یقه اش اذیتم می کنه خیلی کیپه.
ناخواسته لبانم طرح منحنی گرفتند و زبانم به تمجید چرخید.
- چه قدر بهت میاد، عین فرشته ها شدی!
برگی از غنچه ی سرخش را به دندان کشید و برق اشک نگاهش را جلا بخشید.
خواستنش از اختیار من خارج بود که دست نشسته روی گلویش رو بوسه زدم.
- مبارکت باشه خانمم!
میم مالکیت را به همسری بخشیدم که خانم بودن را از یاد برده بود ولی من آن گونه که دلم خواست خطابش کردم و خاطراتی که دم از پوسیدنشان می زدم مقابل دیدگانم به رقص در آمدند و سیبی بزرگ درون گلوی ام به یادگار نشاندند.
پس از حساب کردن پول لباس با گام هایی سنگین از مغازه خارج شدم، جلوی در آن دست در جیب و خیره به نقطه ای نامعلوم ایستاده بودم که چند ضربه ی آرام به شانه ام خورد، سرم را به طرفین تکان دادم تا هوای خاطراتمان از سرم بپرد.
- بریم.
جلوتر از او راه افتادم و قصد سرازیر شدن از پله ها را داشتم که صدایش متوقفم کرد.
- ماهان صبر کن.
ایستادم اما سمتش برنگشتم، راستش می ترسیدم برق چشمانش رسواتر از مجنونم کند.
- بیا این کت و شلوار رو ببین، انگار برای تو دوختن!
بی توجه به او و خواسته اش پا روی پله ی اول گذاشتم که دستم کشیده شد.
- ماهان مگه قول نداده بودیم هر وقت با هم اومدیم خرید به سلیقه ی خودمون برای هم هدیه بگیریم؟
قرارهای روز اول زندگی مان را یادش بود و با بی رحمی تیشه به ریشه ی عشقمان می زد.
پله ی دیگری را پایین رفتم و او را با خود همراه ساختم.
- من امشب باید لباس مخصوص گروه رو بپوشم آخه سردین قراره به دیدنم بیاد.
به ثانیه نکشیده دستانش سرد و لرز خفیفی مهمان جانش شد.
- پس علناً برگشتی تو اون منجلابی که بودی، آره؟
او که من را باور نداشت پس جنگیدن برای عدم تخریب دیوار اعتمادش بی فایده بود.
- آره، امشب برگشتنم رو رسماً اعلام می کنم ولی.
کلمات میل بیرون پریدن از حنجره ام را داشتند و من سدی از سکوت مقابلشان ساخته بودم.
برخلاف من او مایل به شنیدن بود که مقابلم روی پله ی پایینی ایستاد.
- ولی چی ماهان؟ خواهش می کنم یه چیزی بگو که بتونم باور کنم و بگم اونی که من با هزار زحمت از راه غلط برگردوندم باز پا تو لجن زار نمی ذاره!
خداوندا صبر ایوب بده تا در برابر سرنوشت نامهربانم زانو نزنم!

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 77
مادرم کمی سکوت کرد و ادامه داد پس پاکیزه ارو بزن.
گلرخ سرش رو پایین انداخت، چشمی گفت و از بالای اتاق شروع کرد به جارو زدن.

. کمی که گذشت مادرم از من پرسید چه کاری با آقاجون دارم که جواب دادم باید صبر کند تا اقاجون هم بیاید.
پدرم از نماز برگشت به پیشوازش رفتم و سلامش کردم آقاجون که از دیدن من خوشحال شده بود لبخندی زد و کنارم نشست.
مادرم چای تازه ای برای پدرم آورد و کنارمان نشست
- خب ماهرخ آقاجونتم اومد بگو ببینم چیکار داشتی؟ حالا من نامحرمم؟ یا دهنم چفت و بس نداره که چیزی نمیگی ؟ پدرم به سمت مادرم برگشت و گفت:
- چه خبر شده؟ ماهرخ چیا می خواد به من بگه؟
مادرم دستانش را روی هم گذاشت، کنار اتاق نشست
- بگو ببینم چی می خوای بگی حالا دو سه روزه تلاطمی دختر ؟ دلم داره مثل سیر و سرکه می جوشه.
باخودم گفتم مادر که هنوز خبر ندارد، اتش قشقرق را، روشن کرده، وای به اینکه بفهمد پسرش کجا دل داده است.
پدرم دستنی به سیل هایش کشید و گفت:
- جهانگیرم چند وقته خیلی کلافه است الان تو مسجد دنبالم اومد و گفت ماهرخ خونه است و کار واجب داره، خب بگو ببینم چیه این کار واجب؟
احساس کردم پدرو مادرم حدس هایی زده باشند. روی زمین جلویشان چهار زانو زدم. مادرم به جاجیمی که کف اتاق پهن شده بود چشم دوخته بود، دستش را روی جاجیم می کشید وخرده های بلغور ونان خشک را یکییکی جمع می کرد با تعجب با خودم فکر کردم گلرخ که دوبار جارو کشید پس ننه این ها را از کجا پیدا می کند؟
پدرم بر روی یک پا، نشسته بود. یک دستش را به مخده تکیه زده بود و با دست دیگرش سبیل هایش را می چرخاند. نمی دانستم از کجا شروع کنم که بهتره بگویم و حرفم به قلبشان اثر کند. اما کلمه ای پیدا نمی کردم مادرم که از انتظار خسته شده بود ناگهان سرش را بالا آورد و گفت :
- دختر جان به لبمان کردی بگو دیگه.
از حرف مادر جا خوردم و سریع گفتم: جهانگیر می خواد براش برید خواستگاری»
مادرم نگاهی به پدرم انداخت. آقام همانطور که سبیلش را هنوز در دست داشت، اخمی به پیشانی اش انداخت و گفت: "خونه ی کی؟؟" نفسم را عمیق کشیدم و سرم را بالا گرفتم و گفتم:" خونه اسدا. و خاله خورشید. برای طلوع" پدرم سرش رابالا اورد و باغضب نگام کرد : می دونی دختر داری چه می گی؟؟ عقلت سر جایش؟؟ »
مادر دستش را به سر کوبید و گفت: عجب خاکی بر سرمان شد»
پدرم از جایش بلند شد و گفت::
- - خب، پیغومت رو رسوندی، به جهانگیر بگو تا حالا چیزی نگفتی از این به بعدم زبان به دهان می گیری و حرفی نمی زنی
پدرم بلند شد و به سمت در اتاق رفت اما ناگهان برگشت، انگست اشاره اش را به سمتمان گرفت و ادامه داد:
- نبینم این حرف جایی درز پیداکند، همین جا در همین اتاق چالش کنید
از جایم بلند شدم و به دنبال پدرم رفتم :
- اما طلوع و جهانگیر هم دیگر رو می خواهند و قول وقرار هایشان راهم گذاشته اند.
پدرم با عصبانیت دستانش را باز کرد : پس بگو ما اینجا مترسک سر جالیزیم» لبم را به دندان گرفتم و گفتم :
- نه آقاجون اختیار دارید اما بهتره کوتاه بیاید تا بی احترام نشید، سنگ سر راهشون نشید تا قصد برداشتنتان را نکنند.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 8
نسبت به سابق لاغرتر شدم و الان با وجود بیست و هشت سالگی، هنوز هم خوش قیافه و جوون موندم. هوا کم کم تاریک شده و می خوام خیلی زود به اون هتل کذایی برسم و بتونم سر از کار پارسا دربیارم.
از بیمارستان بیرون می زنم و ماشینم رو از پارکینگ بیرون می کشم و سمت هتل می رونم.
یک سال پیش بود. سعید همکارش که تازه از اهواز به این جا انتقالی گرفته بود رو برای آشنایی به خونه شون دعوت کرده بود و منم که به عنوان سرجهازی، دائما خونه شون بودم و البته که هستم.
با آذر کلی غذا و دسر تدارک دیدیم و پارسا رو برای اولین بار اونجا دیدم.
به زحمت خودم رو از عذاب رفتن امیر خلاص کرده بودم و اون شب دری تازه از زندگی به روم باز شد.
پارسا شخصیتی متفاوت از امیر داشت، حتی قیافه اش هم زمین تا آسمون فرق می کرد. کت و شلوار پوشیده بود و منظم و اتوکشیده بود.
از اون تیپ آدمایی که بابام دوست داشت، برعکس امیر که هیچ وقت به دل بابا ننشست و صرفا چون من دوستش داشتم، رضایت داده بود تا وقتی تصمیم به ازواج گرفتیم همدیگه رو بشناسیم.
شاید بابا چیزی می دونست که هیچ وقت امیر رو تایید نکرد ولی کاش دل منم می فهمید و چهار سال از عمرم رو حرومش نمی کردم.
پارسا مجذوبم کرد، موهای لَخت و بلندی داشت که هرازگاهی رو پیشونی اش می لغزید و حسابی دلبری می کرد، مودب و مهربون و محتاط بود.
بهم غذا تعارف می کرد و نگران بود با حضورش معذبم نکرده باشه.
یه مهمونی ساده بود برای آشنایی پارسا با همکارش ولی اون شب اتفاق دیگه ای افتاد.
آذر ضعف داشت و نتونست درست و حسابی بساط پذیرایی رو تدارک ببینه و من مجبور شدم برای جمع و جور موندن دور و برش بلند بشم.
هنوز پیش دستیا و بشقابا رو جمع نکرده بودم که حالش بدتر شد و سعید مجبور شد، فورا بغلش بزنه و بی مقدمه راهی بیمارستان شدند.
من موندم و پارسا که شوکه شده از این جریان، جلوی در ایستادیم و رفتنشون رو تماشا می کردیم.
انتظار داشتم اونم بره تا خودم به باقی کارا برسم ولی همونطور که ایستاده بودیم، کتش رو درآورد و خیره نگاهم کرد و چون منظورش رو نمی دونستم، منم منتظر بهش خیره موندم.
به داخل اشاره کرد و گفت:
- بی ادبیه با اون همه کار و استرس بیماری دوستتون تنهاتون بذارم، کمک می کنم بساط مهمونی رو مرتب کنید
همین طور مبهوتش مونده بودم و اون راهش رو به داخل خونه کشید و به ناچار منم داخل برگشتم.
کتش رو روی دسته ی مبل گذاشته بود و بشقابا و پیش دستیا رو داخل آشپزخونه می برد و منم همراهی اش کردم.
-شما هم موقت اینجایی؟
آشغال تخمه و میوه ها رو از بشقابی داخل سطل خالی کردم و سر ت دادم:
-نه، سکوت و آرامش این جا رو دوست دارم، تا هروقت بتونم می مونم.
ابرو بالا انداخت و بشقابایی که تمیز کردم رو تک تک داخل سینک گذاشت. خندید و گفت:
-بین خودمون باشه، منم دائمی اومدم این جا، ولی نمی خوام مامانم بدونه.
خنده ی من از یادآوری اسم مادر تلخ شد و گوشه ی لبم رو گزیدم تا چیزی بروز ندم.
شروع به کف زدن بشقابا کردم و اونم برای آبکشی کنارم ایستاد و آروم پرسید:
-دوست پسر داری؟
یاد امیر از ذهنم گذشت و سر ت دادم:
- نه، ندارم.
دوسه تا بشقاب دیگه رو هم آب کشید و برای توضیح کامل تر گفتم:
-من فقط سعید و آذر رو دارم این جا.
مکث کرده بود و دیگه ظرفایی که ریکا زده بودم رو نمی شست. چرخیدم و نگاش کردم و آهسته زمزمه کرد:
- دوست بشیم باهم؟
مبهوت به پیشبندی که بسته بود، خیره بودم و دوباره پرسید:
-نظرت درمورد من چیه؟ تو همین نگاه اول؟
لبم رو دندون گرفتم تا نخندم و سریع حرفش رو کامل کرد:
-قصد بدی ندارم، اهل دوستی نیستم والا، یه کم آشنا بشیم فورا برای ازدواج اقدام می کنم. سنم برای این اطوارا زیادیه، واقعا ازتون خوشم اومده.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 88
مرد با دیدن من تعظیم کوتاهی کرد و سرش را به پایین انداخت و سلامی داد
کربلای دست بر پشت کمرم گذاشت و گفت
- آقای دکتر کاری دارید بهش بگوید.من خیلی از این چیزهایی که گفتی سر در نیاوردم.
دکتر کیف را بر روی ماشین اش گذاشت و کاغذ زا به دستم داد. از اینکه کربلایی تعریفم را کرده بود خوشحال یودم اما در اولین قدم خجالتزده شدم کربلای گفت:
- بده من بابا جان من سواد دارم
دکتر رو به من کرد و گفت: شما سواد ندارید؟ پس چطور می خواهید به من کمک کنید؟» نمی خواستم کوچک شوم قدمی برداشتم، اخم هایم را در هم کشیدم و جواب دادم:
- سواد ندارم فهمم که کور نیست هرچی بگید زود حالیم میشه
دکتر که احساس کردم خجالت کشید جواب داد:
- بسیار خب من براتون توضیح می دم .
دکترگفت:
- بچه هایی که بیماری مثل حصبه و سرخک دارند باید واکسن بزنند.
- یعنی در مقابل بیماری ها بدنشان مقاوم شود مثل سرخک، حصبه و
بلاخره کلمات آشنا راشنیدم حصبه سرخک که در ده هر سال چند قربانی می گرفتند. دکترکاغذی که دست کربلایی بود و آن را خوانده بود گرفت و ادامه داد::
- ما گروه های زیادی هستیم. در دهات ها می چرخیم وبچه هایی که بیمار هستند را واکسن می زنیم. امروز در ده شما هستم و فردا در ده همسایه. باید به در خانه های مردم برید و بخواهید که بچه هایی که بیمار هستند رو بفرستند، اینجا که واکسینه شوند. قبلش هم جا و مکای تمیزی باید در اختیارم بگذارید.
خیلی سریع حوض خانه ر ا برایش اماده کردم و به دنبال بچه ها رفتم. مصیب در خانه و کنار دست دکتر ایستاده بود اول به خانه ی خاله قمر که پسرش چند روزی بود در بستر افتاده بود و می گفتند سرخگ گرفته رفتم و خواستم که به خانه ی ما برود تا دکتر پسرش را ببیند. بعد هم به در خانه ی تمام ده رفتم. وقتی به خانه برگشتم دیدم چند نفری از اهالی با بچه هایشان که یا در تب می سوختند یا بی حال بودند در مقابل دکتر ایستاده بودند تا نوبت شان شود و واکسن بزنند.
به کمک دکتر رفتم و کارهایی که می گفت انجام می دادم. من از کار های او سر در نمی اوردم اما می دیدم که بچه ها را یکییکی واکسن می زند و نام هایشان را می پرسید و روی کاغذ می نوشت
مصیب پسر شیطانی بود که دیدم کنار پسر خاله قمر که بی حال گوشه ی پرچین نشسته بود، نشسته و دارد صحبت می کند به طرفش دویدم و دست او را گرفتم و به کنار کشیدم و در گوشش گفتم نباید به بچه هایی که بیمار هستند دست بزند. درهمین وقت گلرخ به دنبالم امد و گفت:
ننه شهربانو گفته که ظرف هایت را بده تا برای عروسی و پذیرایی آماده کنیم»
به مصیب سفارش کردم که به بچه ها ی دیگر نزدیک نشه و از گلرخ هم خواستم که تا من ظرف ها را از سرداب بیرون می آورم مواظب مصیب باشد. وقتی گلرخ قصد رفتن کرد از او خواستم کمی منتظر بماند و مصیب را به پیش دکتر بردم و خواستم او را معاینه کند دکتر هم این کار را کرد و گفت مشکلی نیست و نیاز به واکسن ندارد.
آن روز تا غروب در منزل کربلایی ماند و اسم بچه هایی را که به آن ها مشکوک شده بود و سرخک داشتند را در لیستی نوشت و به من داد و گفت: این نام کسانی است که امروز واکسن زده اند» دکتر خود را مستوفی معرفی کرد و گفت در شهر مطب دارد اما روزها بیشتر در بین دهات ها می چرخد و بیماران را ویزیت می کند. بعد از رفتن دکتر من هم به خانه ی پدرم رفتم.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 118
- اون گفته بود زیر بار حرف من نره و قبل از این که سر و کله ی سردین باز پیدا شه از خونه بیرون بزنه.
جلوی پایش روی سرامیک تیره ی اتاق نشستم و سرم را روی زانوهایش گذاشتم.
- چرا باهاش این کار و کردی؟ مگه دخترت نبود؟
دست لرزانش روی سرم نشست و موهایم را به بازی گرفت.
- بارها براتون توضیح دادم، من مجبور بودم وگرنه سردین.
زله ی دستانش پیشروی کرده و کل تنش را به آغوش کشیده بودند.
هول کرده سر بلند کردم و جسم نالانش را در آغوش گرفتم و سمت تختی بردم.
- باشه، الان فقط آروم باش.
نم چشمانش روی گونه هایش خودنمایی کردند و او با صدایی که به سختی قابل شنیدن بود گفت: هنوز بهش نگفتی من زنده ام، نه؟
آرام روی تخت قرارش دادم و برای آن که حرف اضافه ای نزنم زبانم را میان دندان هایم محبوس کردم، کیفم را برداشتم و آمپول آرام بخشی را مهیا نمودم.
- من خوابم نمیاد، فقط بهش بگو من رو ببخشه و به دیدنم بیاد.
دم عمیقمان سیلی شد و زیر گوش جو سنگین اتاق زنگ زد و بغض پیرمرد بیش تر از پیش گشت.
- بگو تا دیر.نشده بیاد.شاید فردایی.نباشه!
چه قدر آن درختان سر به فلک کشیده حقیر بودند که ما هر دو نفسمان رو به خاموشی می رفت و آنان تنها از قاب پنجره نظاره گرمان بودند.
پنبه ی آغشته به الکل را روی پوست چروکیده اش کشیدم.
- یه ذره استراحت کن بابا، من قول می دم به الناز بگم و بیارمش.
پلک روی هم گذاشت و من به آرامی آمپول را تزریق کردم و چند دقیقه کنارش ماندم تا دارو اثر کرد و او پا به دنیای خواب گذاشت.
ریه هایم در تمنای ذره ای اکسیژن سخت سینه ام را به آغوش کشیده بودند و من دست به دامن طبیعت زیبای آسایشگاه شده بودم بلکه هوای آزاد مانع پیشروی هم آغوشی شان گردد.
حالم که رو به تصاعد گذاشت سمت آلاچیق رفتم و لبخند بی جانی را روی لبانم نشاندم.
- سلام.
آوایم توجه پرستاری که مشغول کمک رسانی به پیرمردی بود را سمتم کشاند.
- سلام، خسته نباشید.
با کنار رفتن خانم پرستار نگاهم درگیر پیرمردی که روی ویلچر نشسته بود و به وسیله ی دستگاه تنفسی و تراکستومی نفس می کشید، گشت.
- ممنون، همچنین شما.
لبانش به معنای تشکر کش آمدند و او باز مشغول کارش شد، سرفه ای تصنعی کردم تا باز حواسش را بخرم.
- چیزی شده آقای دکتر؟
با گامی بلند کنارشان قرار گرفتم.
- حالت چشم های مریضتون غیرعادیه.
دیدگانش روی تیله های دونده ی پیرمرد نشست و ترسیده من را مخاطب قرار داد: حق با شماست، من تا به حال چنین حالتی ازشون ندیدم حالا باید چه کار کنم؟
نفسم را کلافه بیرون دادم.
- بعید می دونم کاری بشه کرد ولی شما به اورژانس زنگ بزنید، نیاز به دستگاه شوک داریم باید ببرمیشون بیمارستان.
بدون آن که کلمه ای دیگر بر زبان جاری سازد با دو ما را تنها گذاشت، کیفم را روی زمین رها کردم و انگشت وسط و اشاره ام را برای پیدا کردن شریان رادیال پیرمرد پایین تر از مچ دستش قرار دادم، عدم احساس نبضش آه به نهادم بخشید و من با گلویی حجیم شده از بغض، دستگاه تنفس را جدا نمودم و سپس ملافه ی سفیدی که روی پاهایش قرار داشت را تا روی سرش بالا کشیدم.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 19
چشمام رو می بندم و اعتراف کردنش حتی برای آذر هم سخت و دردناکه!
-واقعا عصبی شدم و تو ماشین بودم، ولی امیر پیداش شد و بردش خونه اش.
-چی؟؟
با صدای جیغ مانندش از جا می پرم و فورا انگشتم رو روی بینی ام می ذارم:
-هیس؛ مریض داریم ها.
-کوفت؛ امیر از کجا پیدات کرد؟
-پریشبی سر یه میز بودیم گوشیامون عوض شده بود، اومد عوض کنیم، منم اون وضع بودم.
محکم تو سرم می کوبه و مبهوت و عصبی به نظر می رسه:
-خاک تو سرت؛ غلطی که نکردید؟
چپ چپ نگاش می کنم.
-آذر. اون موقع که دوستم بود غلطی نکردیم، الان چیکارش دارم؟
بازم برام سرتاسف ت میده و با برداشتن پرونده ی یکی از بیمارا از استیشن بیرون می ره:
-برو لباست رو عوض کن و دعا کن پارسا همون چیزی که گفتیم رو باور کنه، خودتم مواظب باش سوتی ندی.
با بیچارگی لباسم رو با روپوش سفیدم عوض می کنم و از اتاق بیرون میام. بیشترین حجم کار رو می گیرم و تمام مدت خودم رو سرگرم می کنم تا سراغ گوشی و عصبانیت پارسا نرم.
کمی هم تمرین می کنم تا حق رو جانب خودم بکشم و تقصیرا رو بندازم گردن طعنه هایی که از مادرش شنیدم و عذابم داده.
در بین همه ی اینا چیزی که بیشتر از همه رو مغزم رژه می ره حرفاییه که از امیر شنیدم و با این که دوست ندارم، مدام تو ذهنم مرور میشن!
توی نامرد هیچ وقت تو خوابم هم نیومدی. دلم برات تنگ می شد همیشه.»
فکر کردی به من خیلی خوش گذشته؟»
کجای این جریانات به امیر بد گذشته؟ اصلا اون حرفش تو رستوران چی بود گفت؟ دوستم داشت؟ بهم فکر می کرد؟
چه قدر مزخرف و مسخره!
حتی تولدم رو هم یادش بود.
وقت ناهار و استراحت کوتاهی که داریم، بالاخره دل به دریا می زنم و گوشی رو چک می کنم. پیام های محبت امیزی که دیروز فرستاده و قسمت خوندنشون نصیب امیر شده رو مرور می کنم و دیشب هم از نگرانی کلی تماس و پیام فرستاده که حسابی شرمنده و از خودم ناامید میشم.
براش جوابی کوتاه می فرستم تا گند به توضیحات آذر و سعید نزنم و می نویسممعذرت می خوام، به خاطر باتری خاموش شده بود گوشیم.»
سعید هم پیام فرستاده و با خوندنش حسابی امیدوار میشم:
فعلا رفتارش نرماله، داره تدارک تولدت رو می بینه!»
خاک تو سرت که پسر به این مهربونی رو پیچوندی و سراغ اون لندهور رفتی.»
پوووف؛ مگه من خواستم که برم؟
قدرت اطلاع رسانی آذر هم چقدر بالاست!
اصلا این زن و شوهر رو باید تو اخبار سراسری به عنوان خبرنگار سه سوت، استخدام کنند!
برای این که از چفت دهن سعید خیالم راحت بشه، براش می نویسم:
اگه زبونتو نگه داری برای تعطیلات دوتا بلیط دبی، مهمون من.»
برام استیکر دهن زیپ کشیده می فرسته و یاداوری گندی که زدم، اشتهام رو کور می کنه ولی با یادآوری این که اگه چیزی نخورم، معده ام داغون میشه، چند لقمه کوفت کردم و باقی روز استرس مواجهه با پارسا امانم رو بریده بود.
بالاخره شکنجه ی تحمل بیمارستان با این حجم از فکر و خیال و دلواپسی تموم شد و با پایان شیفت کاری، همراه آذر از بیمارستان بیرون زدیم و درست جلوی در، سعید و پارسا منتظرمون ایستاده بودند.
آذر با پررویی به روبوسی از سعیدش رفت و منم شرمنده مقابل پارسا ایستادم و با این که چهره اش سرد بود، لبخند تحویل گرفتم و مثل همیشه با مهر و گذشت، دستش رو سمتم دراز کرد:
-سلام خانمی. بعدا که ازدواج کردیم، گرم تر از این ازت استقبال می کنم، روی این دوتا کم بشه!
آذر برام زبون درمیاره و سعیدم دست آذر رو می گیره و از پله ها پایین میرن:
-عمرا شما دوتا به درجه ی ما برسید!
همین طور دستم تو دست پارساست و رفتن اونا رو نگاه می کنیم که کنار گوشم زمزمه می کنه:
-بریم یه جایی؟ شام بخوریم؟
با ذوق قبول می کنم.
-البته!

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 87
وقتی رسیدیم خاله خورشید و مادرم کلی برای هم چشم و ابرو امدن اما حضور بچه ها و شیطنت های مصیب باعث شد فضا صمیمی و شلوغ شود. آقا اسد اصلا به جهانگیر به خاطر کاری که کرده بود نگاه نکرد و تمام حواسش را به اقاجانم داده بود. وقتی طلوع امد با نگاهی که به او کردم قند در دلم اب شد و مادرم از دیدن زیبایی اش آن هم در ان لباس ها لبخندی به رویش زد که دل گرممان کرد.
جهانگیر نگاه خریدارش را به طلوع داد.
طلوع با شلیته ای زرشکی رنگ که پر از چین بود و تا روی پاهایش می رسید، پیراهنی از جنس مخمل که روی شلیته افتاده بود و وروی آن جلیقه ای کوتاه و مشکی پوشیده بود، روسری از جنس ابریشم که دور ان پر از ریشه ها بلند بود و به پشت گردنش گره خورده بود و زیر آن کلاهی بر سر گذاشته بود که پولک های آن روی پیشانی اش افتاده بود.
طلوع قد بلند بود و با چشم هایی درشت و ابروهایی مشکی وپوستی سفید بود که میان ان لباس ها به یک تکه جواهر شبیه شده بود.
ما هم لباس هایمان تقریبا همین شکل بود اما لباس های ما بیشتر از کرباس و پشم دست ساز خودمان ساخته می شد و چار قدهایمان بزرگ بود و زیر گلو با سنجاق به هم وصل می شد.
ان شب قرار عقد و عروسی را برای پاییز،گذاشته شد.
مادرم که ان قدر عجز و ناله می کرد با دیدن عروسش گل از گلش شکفته بود و به همین زودی تمام ان غرولند هایش را فراموش کرده بود.
.دو ماهی گذشت و همه برای عروسی جهانگیر اماده می شدیم و مادرم اتاق مهمان را خالی کرد تا جهیزیه طلوع در آن چیده شود. البته پدرم گفت قصد دارد تکه ای زمین را نزدیک خانه پدری ام بود را برای جهانگیر خانه بسازد
. دو سه روزی به عروسی مانده بود که کربلایی صدایم زد و گفت از طرف دولت قرار شده که بچه هایی که سرخک دارند واکسن بزنند.
البته من این اسم را تا آن زمان نشیده بودم که کربلایی گفت دکتر آمده و کد خدا ادرس خانه ی ما را داده و الان باید به دیدنش برویم.
از اتاقم بیرون رفتم و گالیش هایم را به پا زدم و با دیدن ماشین جیپ سبزرنگ باز بیاد آن روزی افتادم که برای گرفتن شناسنامه ها به خانه ی ارباب رفته بودیم و لبخندی به لبم نشست.
مردی که از ماشین پیاده شد یک کیف چرمی در دست داشت، جلد قران پدرم به همین رنگ بود، وقتی از پدرم می پرسیدم اقاجان این چیه که اینقدر نرمه جواب می داد چرم. حالا با دیدن کیفی مثل جنس ان فهمیدم که هم چرم جلد قران می شود و هم ساکی در دست دکترها.
مرد نسبتا قد کوتاهی که کت و شلوار به تن کرده بود وعینک هایی با قاب های دایره ای شکل بزرگ ب دسته های فی، چشم هایش را پوشانده بود وفقط خط باریکی از سبیل پشت لبش جا داده شده بود و بقیهی صورتش تا میانه ها ی سرش حتی از یک تار مو هم خالی بود، زیر افتاب برق می زد.
مرد کت و شلواری قهوه ای رنگ به تن کرده بود و مثل کد خدا از گوشه ی آن ساعتی آهنی آویزان بود

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 117
دست درون دستش گذاشتم.
- چیزی شده؟
با اشاره چشم و ابرو مسیر پله ها را نشان داد و کنار ایستاد تا اول من وارد شوم.
- درست نمی دونم ولی مثل این که سرپرستار چند باری به خانم اسلامی گفتن از اون روزی که شما اومدید این جا یکی از پیرمردها مدام سراغتون رو می گیره.
ابروهایم میل قایم شدن میان تپه ی موهایم را داشتند.
- سراغ من رو؟! چرا خبر ندادید؟
با قرار دادن انگشتانش پشت کمرم خواست تا مسیر پله ها را طی کنیم.
- فکر نمی کردیم چیز مهمی باشه چون چند بار هم قبلاً این جوری شدن ولی خب اون موقع بیماری شون تا این حد پیشرفت نکرده بود.
تحمل از کف دادم و سر جایم ایستادم.
- می خوام ببینمشون.
او هم چون من فرمان توقف به پاهایش داد و سمتم برگشت.
- حتماً اما بعد از صرف صبحونه شون.
هر دو سکوت اختیار کردیم و من به نشانه ی سلام برای خانم اسلامی سر تکان دادم اما آقای شاه ملکی مقابل میزش ایستاد.
- لطفاً دوتا فنجون چای بیارید اتاق بنده به خانم مطهری هم بگید آقای همتی رو حاضر کنند، آقای دکتر خواهان ملاقاتشون هستن.
فامیلی پیرمرد در حونی گوش هایم خزید و آوایش در ذهنم جاودانه شد.
خانم اسلامی با تعلل از جایش برخاست و تنهاچشم»آرامی را زمزمه کرد.
عقربه های ساعت مانند لاک پشت پیری که قصد پیروزی به خرگوش تیز پای قصه را داشت آرام و مداوم حرکت می کردند و راه به جایی نمی بردند.
خم شدم و از روی میز فنجان چای را همراه حبه ی کوچک قند برداشتم.
- این چند وقت کسی بهشون سر نزده؟
دیده از صفحه ی نمایشگر کامپیوترش گرفت.
- نه ولی باز هم مثل همیشه برای نگه دار ازشون مبلغ بیش تری به حساب آسایشگاه واریز شده.
داغی چای زبانم را به آتش کشاند و من برای تسکینش تا آمدن دوباره ی خانم اسلامی ساکت ماندم.
تقه ای به در بسته ی اتاق خورد و پس از بفرمایید»آقای شاه ملکی، منشی وارد اتاق شد و رو به من گفت: دکتر سالاری ایشون حاضرن.
پاهایم قیام کردند و قلبم با صدایی خسته یدالله را به کمک فراخواند.
صدای قدم هایم سکوت اتاق را درهم نوردید و پیرمرد نگاه خیره اش را از پنجره کَند و به من داد.
- می دونستم بالاخره میای!
گوشه ی نزدیک ترین تخت به او نشستم.
- سلام.
با دست اشاره کرد کنارش قرار بگیرم.
- هنوز تموم نشده؟
از جایم برخاستم و مقابلش ایستادم.
- چی باید تموم شه؟
چند بار عمیق و پشت سر هم نفس کشید.
- بوی اون رو می دی.
حرف هایش گنگ و بی معنی بودند و امیدم سمت کور شدن می دوید و من برای زنده نگه داشتن آن به آخرین ریسمان چنگ زدم.
- چی می گی بابا؟
لبانش به دیدار ماه شتافتند و دندان نیش طلایی اش به طرح لبخندش قوت بخشید.
- از اون بی همه چیز می گم پسرم، مگه قول نداده بودی قرض ها رو بدی و خواهرت رو پس بگیری؟
به عنوان یک پزشک اجازه نداشتم از احساسات بیمارم سو استفاده کنم اما مگر جز آن بود که من تنها به خاطر او پا در آسایشگاه گذاشته بودم و با یاری خداوند خود او من را امین قرار داده و پسرش خطاب می کرد؟
آه پرسوزی کشیدم و به آوایم چاشنی اندوه را افزودم.
- نمی فهمم چی میگی بابا، مگه نگفتی فرار الناز تقصیر عرفان بوده؟
گویا در عرض چند ثانیه خاطرات برایش تداعی شدند و تمام حواسش را به یغما بردند که گرمای شوفاژ دیگر در او اثر نکرد و نقش صندلی را برایش ایفا نمود.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 18
از اتاق بیرون می زنم و اصلا علاقه ای به برانداز کردن خونه ای که داخلش هستم ندارم. حتی فکرم هم نمی خوام بکنم. یه جورایی در ناخودآگاهم می دونم چه اتفاقی افتاده و نمی تونم با یادآوری اش خودم رو آزار بدم.
دنبال در خروجی سرگردون می شم و صداش همه چیز رو خراب می کنه:
-بیا یه چیزی بخور، امروزم با معده خالی بچرخی اینور و اونور، خودتو هلاک میکنی.
گوشیم دوباره زنگ می خوره و بی خیال حرف امیر، سمت در می رم:
- برو گمشو. چرا منو آوردی این جا؟
باز هم تماس پارسا رو رد می کنم تا بتونم جواب مناسبی براش پیدا کنم و به امیر تشر می زنم:
-به چه حقی آوردیم خونه ات؟ چرا علاقه داری زندگی ام رو خراب کنی؟
ظرف سوپی رو روی میز صبحانه می ذاره و برای نشستن اشاره می ده:
- بشین، خوب نیست روز تولدت رو با حرص خوردن شروع کنی!
-دیدن قیافه ی تو برای حرص خوردن کافیه!
لبخند می زنه و با غرور ژست می گیره:
-نظرت چیه امروز به مناسبت تولدت ببرمت یه جای خوب؟
-جای خوب بخوره تو سرت، پارسا شک کرد بهم، سعید و آذرم فهمیدن لابد.
با حرص و سردرد، دستم رو به سرم می گیرم و بلند تر داد می کشم:
-چرا آوردیم این جا؟
دوتا دستاش رو به میز ستون می کنه و سرش را سمتم می کشونه:
-بیهوش شدی احمق، قرص اعصاب خوردنت چیه این وسط با معده خالی؟ اگه نمی سازی باهاش کات کن، چرا خودتو دق مرگ می کنی؟ بیهوش شدی وسط خیابون، برا کی ولت می کردم؟
-خیلی ام باهاش می سازم، داریم ازدواج می کنیم. تو کلاه خودت رو سفت بچسب! باعث و بانی قرص اعصاب خوردنمم خودم هروقت می خورم، نفرین می کنم، نیاز به توبیخ تو نیست!
صندلی ای که جلوی پام هست رو لگد می زنم و سریع از خونه اش بیرون می زنم. ماشینم تو حیاطش پارکه و دنبال سوییچش تو کیفم رو می گردم ولی اثری نیست. در پشت سرم باز می شه و باز صداش میاد:
-بیا سوییچات.
می چرخم و سویچها رو سمتم پرت می کنه، رو هوا می قاپم و با دویدن سمت ماشین می رم و باز حرف می زنه:
-یه چیزی بخوری، معده ات آسیب می بینه.
غر می زنم: به تو چه سر خر.
تا ماشین رو روشن می کنم، در حیاطش رو هم باز می کنه و تا وقتی از حیاط بیرون می رم، همین طور نگاهم می کنه. با تمام سرعتم سمت بیمارستان می رونم و باید قبل از دیدنش بتونم تدارک یه بهونه ی حسابی رو ببینم وگرنه هرچی اعتماد بین مون هست، به شک تبدیل می شه.
تو پارکینگ بیمارستان پارک می کنم و سریع داخل می رم. آذر قبل از من رسیده و نفس زنون خودم رو بهش می رسونم و برای کنترل خودم، محکم بغلش می کنم. نفس زنون و عجولانه حرفم رو می زنم:
-آذر جون، پارسا اومد بگو دیشب خسته بودم تو اتاق رِست موندم.
شونه هام رو می گیره و از خودش جدا می کنه و نگاه شماتت بارش رو به صورتم می دوزه و کاملا جدی می پرسه:
-کدوم گوری بودی که این طوری می خوای لاپوشونی کنی؟
نفسم بالاخره تنظیم می شه و باز رو حرف خودم تاکید می کنم:
- فقط بگو این جا بودم، برات توضیح می دم.
روی صندلی خودم رو رها می کنم و دست به بغل و همون نگاه بهم خیره می مونه و برام سر تاسف ت می ده:
-نمیشه، دیشب و امروز اینجا هم دنبالت گشته، هر قبرستونی بگی سر زده؛ بگو کدوم جهنم دره ای بودی تا راست و ریستش کنیم.
از این استیصال و بدبختی، سرم تیر می کشه و با دو دستم محکم فشارش می دم تا آروم بگیره و حرفش رو ادامه می ده:
-سعید بهش گفت قبلنم سابقه داشتی که تو ماشینت یه گوشه بکپی؛ چون دیروز ملاقات مامانش بودی، طبیعیه عصبی شده باشی و حوصله کسی رو نداشتی. گمونم باور کرد.
پوف می کشم و می دونم محاله باور کرده باشه:
-باور نکرده، فقط تظاهر کرده که باور کرده.
جواب بیماری که چیزی می پرسه رو می ده و دوباره سراغم میاد.دستم رو از سرم می کشه و نق می زنه:
-حالا بگو کدوم گوری بودی؟

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 86
صدای قورت دادن آب گلوی طلوع به گوشم رسید و می دیدم که پیراهن جهانگیر از تالاپ تالاپ قلبش تکان می خورد انگار که زیر پیراهن کسی نفس می کشد. به طلوع چشم دوختم پلک نمی زد و قطره ای اشک گوشه ی چشمش جمع شده بود، دستان طلوع را گرفتم سرد سرد بود. لبخندی به رویش پاشیدم و گفتم:
- مبارک است بهتره به خونه برگردی که شب می خواهیم بیایم برا عروس خشگلمون قباله ببریم.
قطره اشک از گوشه ی چشم هایش چکید و لبخند بی جانی زد. دست هاییخ طلوع که در دستانم بود به چشم برهم زدنی، گرم شد و دستم را فشرد و در آغوشم فرو رفت وشروع به گریه کرد. .
جهانگیر این طرف جوی پرید و گفت
- ابجی تا قیامت مدیونتم. می دونسم تو هر حرف بزنی همونه فقط به امید تو دلم قرص بود و جرات کردم چنین جسارتی کنم.
طلوع را از شانع ام برداشتم و گفتم: خب شما اول تعریف کنید چیکار کردید» طلوع خواست حرفی بزند اما نتوانست و با اینکه چند بار دهان باز کرد صدایی از ان بیرون نیامد بغض کرده بود. جهانگیر او را به سمت خود چرخاند و اشک هایش را پاک کرد و سرش را به سینه اش گذاشت و گفت:
- من که گفتم حرف مرد یک کلامه دیدی به قولم عمل کردم ولی این ماهرخ از مرد هم مرد تره.
جهانگیر رو به من داد و ادامه داد:
وقتی به ده رسیدیم طلوع نشانه ی خانه ی یکی از اقوامشان را داد وبه آنجا رفتیم. ان ها هم تا دیدند طلوع تنهاست بزرگتر ها را را صدا زدند و بین مان عقد به آیین بهایت خواندند.:
-
ان شب بهترین لباسم را پوشیدم و بر خودم مشک زدم و و به همراه بچه ها به خانه ی پدرم رفتم. مادرم که هنوز پکر بود و خواهر و برادرهایم کز کرده بودند و گوشه ای نشسته بودند. از صورت پدرم چیزی نمی شد خواند نه غم نه شادی نه خو شحالی نا تاسف همیشه همینطور بود اما مادرم که خوشحال بود تا هفت محله می فهمیدند وقتی هم که ناراحت می شد همینطور.
با ورود من به اتاق و دیدن بچه ها رو به شان کردم و گفتم
- گلرخ رخساره . چرا آماده نشده اید؟
پدرم و مادرم همزمان خیره شدند که چی گفتم؟
شانه ای بالا انداختم و گفتم:
- میگم چرا بچه ها اماده نشده اند
بعد همانطور که به سمت بقچه می رفتم گفتم ببینید رباب و مصیب چقدر خوب لباس پوشیده اند، پاشید که الان وقتشه لباس پلو خوری بپوشید» مادرم رو به بچه ها گفت:
- وا مگه می خوام بریم عروسی که یه جین بچه را ببرم سیل کنند؟ می خوایم بریم قباله برون این بخت برگشته .
- نه نه چه حرف هایی می زنی ها!
و بعد رو به پدرم گفتم:
- اقاجون اگه اجازه ندی خواهر وبرادرام و بچه ها خودم بیان من اصلا نمیانم.
پدرم چیزی نگفت و من کارخودم را کردم و با بچه ها راهی خانه ی آقا اسد شدیم. ولی قبل آن به مادر، پدرم سفارش کردم که ان جا اخم و تخم و بغ نکنند .

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 17
شونه ام رو ماساژ می ده و با گریه دستش رو پس می زنم: برو گمشو.
کنار نمی ره و بطری آب رو میاره و تو صورتم آب می پاشه.
-اینقدر تظاهر تو گوشیت ازش ثبت کردی، چرا گرسنگی میدی خودت رو؟
حالم بهتر شده و دستش رو پس می زنم، دوباره رو صندلی می شینم و گوشیم رو برای تماس با پارسا برمی دارم و با بی محلی به امیر، در ماشین رو می بندم.
بوق خورده و نخورده، تماس قطع می شه و تلفنم به خاطر نداشتن باطری مراحل خاموش شدن رو طی می کنه. هنوز کنار در ایستاده و دوباره در رو باز می کنه و روی صندلی کناری هلم می ده تا خودش بشینه.
-خونه ات کجاست؟ می رسونمت. با این حالت خوب نیست رانندگی کنی.
توان مخالفت ندارم و تنم رو کنار می کشم و اون پشت رل می شینه. از درد خم می شم و با این که دوست ندارم کنارش ضعیف باشم؛ ولی گریه از درد جسمی که اشکالی نداره و اشکم باز سر می خوره.
-صبر کن، یه کم دارو بگیرم برات، با این وضعیت هرچی بخوری بدنت پس می رنه.
ماشینو مقابل داروخونه ای نگه میداره و سریع بیرون میره و من با دردم باز به خودم می پیچم و پاهام رو تو شکمم می کشم و خودم رو کنج صندلی مچاله می کنم.
***
دردم کمی آروم گرفته و جای راحتی خوابیدم و کسی آروم شکمم رو مالش می ده تا درد رو احساس نکنم، چشمام رو تیره و تار باز می کنم و چهره ی غرق نور و سپیدیِ امیر رو میبینم که بالای سرم نشسته و با لبخند نگام می کنه.
می خندم و در حالی که آثار درد هنوز تو صدای لرزونم پیداست. زمزمه می کنم:
- خوابه. دارم خواب می بینم.
چهره اش گرفته است و با همون گرفتگی و حس عجیبی که صداش داره جوابم رو میده:
-خواب نیست، توی نامرد هیچ وقت تو خوابم هم نیومدی. دلم برات تنگ می شد همیشه.
متحیر از حرفاش چشمام رو می بندم و با وجود حرفایی که زده دیگه اطمینان دارم که همه اش خوابه:
-خوابه، امیر که اینطوری نیست.
-امیر چه طوریه؟
پتوی نازکی که رو تنم هست رو تا گردنم بالا می کشم و برای ادامه ی خوابم، نفس عمیق می کشم و جوابش رو بین خواب و بیداری میدم:
-امیر واسه من وقت نداره، هروقت زنگ میزنم عصبانی میشه، حوصله ام رو نداره، از گردش رفتن خسته شده. نمی بینه مریض شدم به خاطرش.
چشمام رو به هم فشار می دم و از اینکه دیگه درد نمی کشم، احساس آرامش می کنم.
با نور مستقیم خورشید که به صورتم می زنه، چشم باز می کنم و بالای سرم، سِرُمی که از چوب لباسی آویزون شده رو می بینم و چشمم به اتاق و لوازم غریبه می افته و همزمان صدای زنگ آشنای تلفنم میاد و درست کنار دستم، روی پاتختی قرار داره.
برمی دارم و اسم پارسا برام چشمک می زنه. تماس رو وصل می کنم و همچنان گیج می زنم و نمی دونم چه اتفاقی برام افتاده.
-جانم پارسا.
عصبیه و با صدایی نسبتا بلند حرف می زنه:
-هیوا کجایی دیشب هرچی زنگ می زنم جواب نمیدی. اومدم دنبالت، می رسونمت بیمارستان.
شالم که از سرم افتاده رو مرتب می کنم و برای کشف این که کجام، اطراف اتاق رو دید می زنم و مطمئنم اینجا نه خونه ی خودمه و نه خونه ی سعید و آذره! سکوت کردم و دوباره میپرسه:
- هیوا مگه با تو نیستم؟ میای بیرون یا من بیام تو؟
با استرس خودم رو جمع و جور می کنم و سوزن سرم رو از دستم بیرون می کشم و جوابش رو می دم:
-خونه سعید نیستم، دیشب اومدم خونه ی خودم، اونجا الکی منتظر نمون.
کیفم رو از پای تخت برمی دارم تا فورا خودم رو به خونه برسونم و پارسا متوجه غیبتم نشه اما با حرفش، نرسیده به در ماتم می بره:
-می دونم خونه سعید نرفتی دیشب اونجا منتظرت موندم. جلوی خونه ی خودت منتظرم. زود بیا بیرون.
لبم رو دندون می گیرم و بی هیچ فکری تماس رو قطع می کنم. گند زده شد به همه چیز.
شدم یه دروغگوی به تمام معنا.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 116
- می رم نون بگیرم تا برمی گردم تو هم سور و سات صبحونه رو با حاضر کن.
کمک کرد تا بلند شوم سپس خود سمت آشپزخانه رفت.
- نمی خواد بری، شیر یا چای؟
وارد آشپزخانه شدم و پشت میز نشستم.
- هیچ کدوم، قهوه.
دلگیر نظری سمتم انداختم و بعد مشغول مهیا کردن صبحانه شد، من هم سر سنگینم را روی میز گذاشتم و با روی هم قرار دادن پلک هایم سعی کردم از سوزش تیله های مشکی ام کم کنم.
- ماهان؟
گویا مژه هایم را به هم گره ی کور زده بودند، به سختی دیدگانم را سمتش سوق دادم.
- جانم؟
برای چند ثانیه سر جایش خشک شد.
- گوشیت زنگ می خوره.
گوشی را از بین انگشتان ظریفش بیرون کشیدم و با دیدن شماره ی الناز صفحه اش را قفل کردم.
- مهم نیست؛ بشین چرا سرپایی؟
فنجان قهوه را روبه روی ام گذاشت.
- گفته بودی نباید چیزی بپرسم چون هر چی لازم باشه رو خودت بهم می گی ولی حال خراب شما دوتا منم نگران کرده، چیزی شده؟
لقمه ی کره و مربا را درون دهانم جای دادم.
- آره ولی نترس درست می شه.
اندکی شکر درون لیوان چای اش ریخت.
- کمکی از دستم برمیاد؟
بعد از بلعیدن لقمه ام فنجان قهوه را برداشتم و از روی صندلی برخاستم.
- نه، تو فقط حواست به شقایق باشه.
دست از هم زدن چای اش کشید.
- باشه، بشین صبحونه ات رو بخور. کجا با این عجله؟
جای فنجان را با گوشی عوضی کردم.
- گفتم که یه عالمه کار دارم. اول می رم بنگاه بعد هم یه سر به خانه ی سالمندان می زنم اگه جونی تو تنم بمونه آخر هم باید برم مطب، امری نیست؟
میز صبحانه را رها کرد و با گام هایی بلند سمت اتاقی که شقایق در آن خواب بود رفت و بعد از چند لحظه با بارانی ام برگشت.
- هواشناسی اعلام کرده امروز هوا نسبت به روزهای قبل سردتره و احتمالاً بارون هم بیاد.
لباس را از دستش گرفتم و سمت در رفتم.
- چاوجوان هر اتفاق مهمی افتاد که نیاز به حضورم بود کافیه زنگ بزنی تا لیوان آبم رو زمین بذارم و بیام.
به نشانه ی باشه سر تکان داد و منتظر ماند تا کفش هایم را بپوشم.
- مراقب باش.
برایش دست تکان دادم و از ساختمان خارج شدم، به محض نشستن پشت فرمان پیامی حاوی جوابم را برای سردین ارسال نمودم و پاهایم را روی پدال گاز فشردم تا هر چه زودتر به مقصد برسم.

حتی در مخیله ام نمی گنجید روزی مجبور باشم سقف آرزوهایمان را با قیمتی ناچیز تاخت بزنم و کل مبلغ را به خواست سردین به حساب الناز واریز کنم.
سرم را به طرفین تکان دادم بلکه دمی از دست افکار مالیخولی ام نجات یابم و تمام حواسم را معطوف هدفم نمایم.
کیفم را از روی صندلی شاگرد برداشتم و با چک کردن مدارک از ماشین پیاده شدم، دستم روی زنگ نشست و به ثانیه نکشیده در باز شد.
پا روی سرامیک های طرح سنگ فرش گذاشتم و اجازه دادم نگاهم زیبایی درختان سرو محوطه را نوازش کند و تصویر کهن سالی ام کنارشان نقش ببندد و افسوس ارمغانشان شود.
حرف های الناز خاطره ها را زنده کرده و من در ظلمات مطلق دنبال کورسو امیدی پا به آسایشگاه خانه ی سبز گذاشته بودم.
- به ببین کی این جاست! دکترجان یهو غیبت زد گفتم لابد رفتی حاجی حاجی مکه.
با هزاران زحمت به لبانم انحنا بخشیدم تا طنز کلامش تأثیر گذار جلوه کند.
- سلام آقای شاه ملکی، شرمنده راستش خیلی درگیر بودم.
قدم آخر را او سمتم برداشت و مقابلم قرار گرفت.
- دشمنت شرمنده، اتفاقاً خوب شد که اومدی.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 16
بازم گوشی امیر زنگ می خوره و این بار چون شماره ی غریبه است، با استرس، رد تماس میدم و مامانش اصلا دست از نگاه کجکی اش برنمی داره و طعنه بارم می کنه:
-دخترم دخترای قدیم. واقعا با چه رویی اومدی این جا؟ خجالت نکشیدی؟
لبم رو دندون می گیرم و پررویی رو کنار می ذارم و واقعیت رو به زبون میارم.
- من از هجده سالگی تنها زندگی کردم، دوسال عمه ام باهام بود ولی مجبور شد پیش پسرش بره، می دونم اومدنم پرروییه ولی حس کردم صادقانه تره.
-موندم از دست پدرومادر بی خیالت حرص بزنم یا خودت. خونواده ات اومدن، خبر بدید تا ببینم چی بشه.
افسوس و حسرت می خورم، حتی چای یا خوراکی دیگه ای هم برای پذیرایی نمیاره و سرخورده از طعنه ها و کم محلیاش، از خونه بیرون می زنم. حسابی ضعف دارم و از دیروز، چیزی جز چای و بیسکوییت نخوردم. نمی دونم درد و سوزش معده ام به خاطر فشار عصبیه یا به خاطر گرسنگی؟!
هوا تاریک شده و غرق بغض پس کوچه های شهر رو دور می زنم. گوشه ای پارک می کنم و از کیفم قرص معده و اعصاب رو برمی دارم و با یه بطری آب معدنی سه تا قرص رو بالا می ندازم.
اگه پدر و مادرم این جا بودند، اگه همه چی سرجاش بود، اگه ستونای خونواده مون استوار بود، مجبور نبودم خفت شنیدن چنین حرف هایی رو تحمل کنم.
نمی دونم پارسا ارزش شنیدن اینا رو داره یا دارم بیراهه میرم؟
پس کی یه زندگی مرتب و استوار نصیب من میشه؟
حالا که خودم پا پیش گذاشتم و صادقانه جلو رفتم، چرا باید چنین حرف هایی رو بشنوم؟ بازم اشتباه کردم یعنی؟
آخه بابا کجا وقت داره برای خواستگاری و بله برون و این بساطا دم به دقیقه بیاد اینجا؟!
هیچ وقت برای من وقت نداشت.
از خلوت بودن خیابون مطمئن می شم و همزمان با درد شدید معده ام، شروع به گریه می کنم و صدام رو تو ماشین رها می کنم. با قرصایی که خوردم هم دردم آروم نمی گیره و مدام شکمم رو می مالم تا بالاخره تلفن زنگ می خوره.
چشمام سیاهی میره و شماره رو نمی بینم و وصل می کنم.
صدام رو صاف می کنم تا صدای گریونم رو محو کنم و اجازه می دم تا اول شخصی که اونور خطه، حرف بزنه.
-الو؟ کجایی گوشیم رو لازم دارم.
سر بلند می کنم و تابلوی سر خیابون مقابلم رو براش می خونم و تماس رو قطع می کنم. دوباره از درد اشکم درمیاد و احساس می کنم تمام شکمم از درد در حال متلاشی شدنه.
سرم رو به فرمون می چسبونم و با نفس های عمیق خودم رو آروم می کنم.
فقط تا رسیدن گوشیم باید صبر کنم و بعد می تونم به پارسا خبر بدم تا با هم دکتر بریم.
به شیشه ی کناری ام ضربه می خوره و به زحمت سرم رو بلند می کنم. همه جا رو تار می بینم و سروصورتم خیس از عرق شده. شیشه رو پایین می کشم و با پررویی غر می زنه:
-بگیر گوشیت رو. دوست پسرت کشت خودشو.
گوشیش رو سمتش می گیرم تا عوض کنیم و دستام اونقدر ضعیف شدن که گوشی از دستم سر می خوره و مجبور می شم خم بشم تا از زیر پام برش دارم.
-هیوا حالت خوبه؟
درماشین رو باز می کنه و دستش رو صورتم رو لمس می کنه:
- تب داری هیوا.
گوشی رو برمی دارم و سمتش می گیرم و منم طعنه می زنم:
-از تو بعیده این همه توجه؛ بگیر گوشیت رو.
گوشی رو نمی گیره و دوباره درد تو شکمم می پیچه و نمی تونم از ناله کردن خودداری کنم و محکم شکمم رو چنگ می زنم.
-هیوا درد داری؟ چت شده؟
-گوشیم رو بده، میگم پارسا بیاد دنبالم.
درد می پیچه و گریه امونم رو میبره، خم میشه داخل ماشین و قرصایی که در دهانه ی کیفم پیداست رو برمیداره و با چک کوتاهی، حرف میزنه:
-اینا رو خوردی؟ مشکل معده داری؟
با چشم گریون می خندم و صورتم رو از درد جمع می کنم:
- به لطف بعضیا.
چهره اش آروم میشه و زمزمه می کنه:
- فکر کردی به من خیلی خوش گذشته؟
حالم بدتر می شه و با حالت بالا آوردن، بیرون از ماشین هلش می دم و سر و بدنم رو از ماشین بیرون می کشم وهمه ی آب و قرصایی که خوردم رو بالا میارم. سرگیجه ام بدتر شده و سرم رو نمی تونم بالا بگیرم.
-هیوا؟ امروز چیزی خوردی؟

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 95
طلعت رو به پدرم کرد و گفت:
- می بینی مشهدی؟ انکار هم نمی کند.حالا من سر سیاه زمستان با این بچه های قد و نیم قد چه کنم؟
زن قدرت که گوشه ی دیوار روی زمین وارفته بود خیزی برداشت و رو به آمیرزا که قوز کرده وچاپوق به دست پشت پرچین نشسته بود کرد و گفت:
- زن جوان و مرد پیر سبد بیار جوجه بگیر
طلعت چشم غره ای به زن قدرت رفت، زن قدرت هم دست به کمر زد و گفت: مگر دروغ می گم» بعد رو به بقیه ی اهالی کرد و گفت:
- پناه بر خدا سه ساله آمده یک جوال بچه در خانه ی آمیرزا خالی کرده
پدرم که عصبانی شده بود داد زد : حیا کن زن » زن قدرت ساکت شد و به درخت پشت سرش تکیه داد. پدرم رو به قدرت کرد و گفت:
- حالا می گوید چی شده یانه؟
قدرت کلاه نمدی اش را از سر برداشت و گفت:
- من این زمین ها را اجاره کرده ام و حاصل کاشتم، حالا این زن هر روز خدا بزغاله هایش را از حیاط بیرون می کند و می فرستد روی مراتع من، چند بار گفتم زن، آمیرزا نکن ولی گوش نداد تا امروز دیگر طاقتم طاق شد و بزغاله اش را سر بریدم
طلعت بلند داد کشید د الهی کارت به اون شکمت بخوره که حق چارتا بچه ی قد و نیم قد را در آن جا دادی»
با این حرف دو دسته که هر کدام گوشه ای وارفته بودند و نفسی تازه کرده بودند باز به جان هم افتادند. من و پدرم و جهانگیر و چند نفر دیگر به زور آن ها را از هم جدا کردیم و به خانه هایشان فرستادیم
اما این بار اولی نبود که دعواها در ده شروع شده بود. مردم دو دسته شده بودند عده ای برای ارباب شکرالله خان و عده ای برای ارباب افتخار کار می کردند. روز هایی که ارباب ها کنار یکدیگر در خانه ی کد خدا پای منقل و بافور می نشستند و باهم خوش و بش می کردند مردم به طرفداری از ان ها در ده به جان هم می افتادند و هم دیگر را زیر لگد و کتک تکه و پاره می کردند و ن گیس و گیس کشی می کردند ولی برای هیچکدام از دو دسته دلیل اصلی این جنگ و نزاع مشخص نبود و وقت هایی مثل بزغاله ای که از این دسته به مراتع ان دسته می رفت یا بهانه های دیگری اهالی به جان یکدیگر می افتادند.
بعد از اینکه دعوا خوابید من به همراه جهانگیر و پدرم به خانه ای که در حال ساخت بود رفتیم. برای اینکه اتاق مهمان حنجله خانه ی جهانگیر شده بود و جای مادرم تنگ شده بود پدرم تصمیم گرفت خانه ای برای جهانگیر بسازد که با همسرش در ان زندگی کند. برادر کوچکم جهانبخش و اصغر به پدرم در ساخت خانه کمک می کردند.
پدرم به دهات های بالایی رفته بود و تعداد زیادی درخت خریده بود. روزها در ختان را برگ و شاخه هایشان را می برید و پوست می گرفت و بعد جهانگیر و نصیر با ارابه ای که به گاو ها بسته بودند به ده بالایی می رفتند و چوب های را بار می کردند و به خانه ی جدید می آوردند. تا قبل از ان تمامی خانه ها از خشت و گل ساخته می شد و سقف ها به صورت تاق و چشمه ای و چفدی بود. خانه ای که پدرم برای جهانگیر می ساخت اولین خانه ای بود که با تیرهای چوبی قرار بود سقفش را بزنند. پدرم چند وقت قبل به شهر رفته بود و در خیلی بزرگی هم داده بود نجارها برایش ساخته بودند، در شیشه های رنگا و رنگ مشجری به شکل سه گوش داشت که آن را به روی دو قاطر بسته و به ده آورده بودند.
من از دیدن دری که برای اولین بار می دیدم شیشه دارد و برخلاف تمام درهای چوبی، رنگی آبی به آن خورده ذوق می کردم و منتظر بودم کار ساخت خانه زودتر تمام شود و برادرم و طلوع که به تازگی فهمیده بودیم در انتظار فرزندی است زندگی شان را در آن شروع کنند.
وقتی به حیاط خانه رسیدیم برادر فاطمه، مصطفی مشغول ساختن خشت بودند. گل ها را روی زمین پهن می کردند و بعد با قالب هایی چوبی گل ها را به شکل مستطیل در می اوردند و می چیدند روبروی آفتاب و وقتی خشک می شد خشت ها را روی هم می چیدند.
جهانگیر در گوشم گفت:
- مصطفی به هوای گلرخ و حمید به هوای رباب هر روز به کمک آقاجان می آید. لبنخندی کوتاه بر روی لبانم نشست و به مصطفی که عرق پیشانی اش را با آستین پاک می کرد نگاه کردم.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 26
از این که در نظرش خوشگل و بانمک بودم غرق ذوق شدم و با لبخند این یکی رو هم پس گرفتم.
خندید و قرص رو جلوی دهنم گرفت و لبخند عجیب و دلنشینش حسابی حالم رو خوب کرده بود.
-حالا اعتراف کن ازم خوشت اومده بود که اومدی سمتم! هوم؟ عاشقم شدی؟
قرص رو به زبون گرفتم و بطری آب رو از دستش کشیدم و یک قلپ سرکشیدم و سعی کردم خودم رو کوچیک نکنم.
-من پسر تک پر دوست دارم، با این شیرین زبونی شما، روزی ده تا دختر تور می کنی.
-اگه تک پر باشم چی؟ دست اول و بدون خش؟ رژلب دختری هنوز به لبام نخورده.
یه کم نگاش کردم و نمی دونم صداقت رو دیدم یا نه و فوری دستم رو سمتش دراز کردم و الان آرزو می کنم کاش اون کار رو نکرده بودم.
-من هیوام، دوست بشیم؟
دستم رو گرفت و خندید:
-امیرم، امیر رضا.باشه، بیا دوست بشیم.
***»
کسل و بی حوصله از یادآوری اون اتفاق که اسمش رو اتفاق بد می ذارم، از تخت پایین می خزم و از اتاق بیرون می زنم. آذر و سعید برای رفتن حاضر شدن و بی توجه بهشون، سمت سرویس میرم و وقتی سر میز برمی گردم یه دسته کلید و یه یادداشت برام گذاشتن و رفتند.
برو آشتی کن، از دستش میدی ها. مامانش دو، سه روزه رفته، این کلید خونشه. هزینه ی این که دستم به کلید ی چرخیده رو بعدا ازت می گیرم!»
تمام مدت سر کار فکرم مشغول چه طور آشتی کردن با پارساست و بالاخره آذر حواسم رو جمع میکنه.
-می دونی اولین بار که با سعید قهر کردم چی کار کردم؟ نمی دونم برای شما هم کارسازه یا نه، ولی برو و براش، یه غذایی بپز و یه کادو هم بگیر. همین که تو خونه اش ببیندت، دلش میره و می بخشه.
با پررویی نق می زنم:
-کار دیگه ای دستم نده.
می خنده و سراغ کارش میره و من می مونم و پیام های مکرر سعید که یکساعت دیگه تعطیل شدن کارشون رو اطلاع میده و درست در لحظات آخر دلم رو به دریا می زنم و سریع از بیمارستان بیرون میرم.
این مدت این قدر پالس گرفتم که آخرش توبیخم می کنند ولی حفظ پارسا از کار برام مهم تره.
نمی خواستم من پا پیش بذارم ولی خب از حق نگذریم، منم مقصرم دیگه.
یه کیک کوچیک و چندتا استیکر و غذا می خرم و سریع راهی خونه اش میشم.
استرس دارم ولی می دونم بعد از آشتی کردن، از شر این عذاب هم خلاص میشم.
خونه اش نسبت به همیشه به هم ریخته است و نشون از بی حوصلگی اش داره و این یعنی واقعا از دوری ام ناراحته!
تمام هدیه ها و لوازمی که پس فرستادم روی میز عسلی رها شده و از این که اونم بلاتکلیف و غرق عذاب سپری می کرده خوشحال می شم.
کمی خونه ش رو مرتب می کنم و کیک و غذا و استیکرهای عذرخواهی رو گوشه و کنار میز می چسبونم و بالاخره صدای باز شدن در ورودی میاد و با کلی دعا و ثنا جلوی ورودی آشپزخونه می ایستم.
با کلی نقشه و کاغذ روی دستش داخل میاد و بدون دیدن من، همه رو روی میز عسلی رها می کنه و با نفس عمیقی خونه رو از نظر رد میکنه تا به من میرسه.
کمی موهاش به هم ریخته است و خستگی از چهره اش می باره.
بدون حرفی کتش رو درمیاره و روی مبل رها میکنه و درحالی که دکمه های مچش رو باز می کنه، سمتم میاد.
از این حالتش که هیچ حسی نداره، بغضم می گیره و به محضی که مقابلم می رسه، محکم خودم رو تو بغلش می ندازم.
دستاش کنارش رها شدند و محکم خودم رو به ستبر سینه اش می چسبونم و بغضم می ترکه:
-دلم برات تنگ شده بود.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 125
از جایش برخاست و شروع به رژه رفتن در اتاق کرد.
- عقلم به جایی قد نمی ده، به نظرم بهتره با پلیس در میون بذاری.
برگی دستمال از جعبه بیرون کشیدم و دور انگشتم پیچاندم.
- اگه این قضیه مربوط به مرگ رازان باشه‌، چی؟
با دستبرو بابایی»را اشاره زد.
- چه ربطی به اون طفل معصوم داره؟
پیشانی دردمندم را مهمان ماساژ انگشتانم نمودم.
- تصادف رازان یه اتفاق نبوده و.
پاهایش از حرکت بازماندند و خود رشته ی کلامم را برید.
- چی؟!
سعی کردم با چند سرفه بغض سنگ شده درون گلویم را پس بزنم.
- نمی دونم یادته یا نه، شب تصادف رازان من توی اتاق تو بودم و داشتیم سر خبر دادن به خانواده ها بحث می کردیم که پرستار اومد و گفت شقایق بی قراری می کنه.
پشت صندلی ای که نشسته بود قرار گرفت و دستانش را تکیه گاه بدنش کرد.
- خب؟
نفسم را کلافه بیرون فرستادم و آه عمیقی کشیدم.
- وقتی رفتم تو اتاقش خیلی بی تاب بود که باید رازان رو ببینه و بگه که چه قدر دوستش داره، بهش قول دادم که می برمش و اون داشت راضی می شد که یکی از دوست هاش زنگ زد و من از اتاق بیرون اومدم.
ابروهایش را در هم کشید.
- این خزعبلات چیه به هم می بافی؟ درست بگو، چی می دونی؟
نگاهم را به سقف بند زدم تا مبادا قطره اشکی نافرمانی کند.
- حرف هاشون که تموم شد از اتاق بیرون اومد و من رو کنار زد و گفت می خواد بره خونه، خسته است.
اگر خود بغضم را به سخره نمی گرفتم بی شک نیمی از بدنم لمس می شد.
پوزخندی زدم و ادامه دادم: این قدر حالم بد بود که همون جا کنار در سُر خوردم و وقتی سر بلند کردم که یه سروان و سرباز همراهش مخاطبم قرارم داده بودن و با شواهد می گفتن که رازانم به قتل رسیده و.
با ذکریا ابوالفضل»میلاد کلامم را نیمه رها کردم.
- چرا تا به حال چیزی نگفته بودی؟
گویا هوای اتاق مسموم به بغض بود که سمت پنجره اش رفتم.
- از این ماجرا به هیچ کس حرفی نزده بودم اما شقایق بی این که من لب باز کنم، می دونست.
پژواک بی جان قدم هایش نشان از تحیلل انرژی اش داشت.
- داداش چی می خوای بگی؟
دیده ام را معطوف آمبولانسی که آژیر کشان وارد محوطه ی بیمارستان شده بود، کردم.
- نمی دونم، هیچی نمی دونم!
کنارم ایستاد دست روی کمرم گذاشت.
- اصلاً این ها رو ول کن، پیگیر پرونده ی دخترت شدی؟
واژگانم هر کدام هزاران تن وزن داشتند و زبانم قادر به حملشان نبود که به نشانه ینه» سر تکان دادم.
سکوت وهم انگیز بینمان را میلاد از میان برداشت.
- ماهان نمی دونم چرا تا به حال نرفتی ولی چند ساعت صبر کن دوتایی می ریم سراغ پرونده ی رازان، شاید همه ی این اتفاق ها به هم وصل باشن و اینی که بهت زنگ زده ندونسته در حقت لطف کرده و آتو دستمون داده باشه.
به محض باز شدن در آمبولانس لرز در جانم نشست و پشت به پنجره ایستادم.
- باشه، تو برو یه خرده استراحت کن تازه از اتاق عمل اومدی؛ اگه باز زنگ زد خبرت می کنم.
مردانه در آغوشم گرفت و چند ضربه پشتم زد.
- مراقب خودت باش داداش.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 124
گل سرخش چون قلب من هزاران تکه شده بود و خبر از احوال خرابش می داد ولی او قصد عقب نشینی نداشت.
- نرو، حالت خوب نیست یه وقت تصادف.
دست بر دهانش کوبید و سرش را به طرفین تکان داد.
یقه ی پیراهنم را گرفتم از خود دورش کردم گویا سرب داغ بر تنم ریخته بودند که آن گونه می سوختم.
- من اگه بمونم کار دست دوتامون می دم!
در ماشین را باز کرد و سمتم برگشت.
- تو رو به هر کی می پرستی قسم، مراقب باش!
بازدمم را کلافه بیرون فرستادم و سر تکان دادم، در ماشین که بسته شد سریع دنده عقب گرفتم و از مهلکه گریختم.
سرم روی تنم سنگینی می کرد و چشمانم تار می دیدند، ماشین را گوشه ی پارکینگ بیمارستان رها کردم و سمت در وردی ساختمان گام برداشتم و از میان جمعیت گذشتم و مقابل ایسگاه پرستاری ایستادم.
- سلام، دکتر رضایی هستند؟
خانم مظفری به احترامم ایستاد و نگاه از برگه ی زیر دستش گرفت.
- سلام آقای دکتر، بله هستند ولی عمل داشتن و الان.
به نشانه ی سکوت دست بالا بردم و او باقی کلماتش را بلعید.
- کارشون تموم شد بگید بیان اتاقم، باهاشون کار واجب دارم.
نظری به چشمان سرخم انداخت.
- چشم ولی شما خوبید؟
مگر چه ایرادی داشت یک بار هم حال واقعی ام را دیگران ببینند؟
نه» بی جانی را روی زبانم نشاندم و بی توجه به دهان باز او سمت اتاقم راه افتادم، پشت میزم قرار گرفتم و سر روی آن گذاشتم، پلک هایم یکدیگر را به آغوش کشیدند؛ هنوز چشمانم کامل گرم نشده بودند که تقه ای به در اتاق خورد.
سر بلند کردم و دیدگانم را به در دوختم و با نقش بستن قامت میلاد در چهارچوب منحنی لبانم به استقبال قرص زر رفتند.
- سلام، خوش اومدی.
نگاه کاوشگرش را روی جای جای صورتم گرداند.
- سلام، چی شده؟
به پشتی صندلی ام تکیه دادم.
- بشین تا بگم.
لیوان و قرص درون دستش را روی میزم گذاشت.
- اول این مُسکن رو بخور یه خرده سرحال بیایی بعد من در خدمتم.
کپسول را از جایش خارج کردم و اخطار ذهن نگرانم را نادیده گرفتم و با جرعه ای آب مرهمی کوچک برای دردهایم فرستادم.
- میلاد کم آوردم!
روی یکی از صندلی های مقابلم نشست.
- یعنی چی؟
لیوان را بین انگشتانم گرداندم.
- قبل از این که بیام این جا یه نفر بهم زنگ زد.
پا روی پا انداخت.
- خب؟
با انگشت اشاره ام شروع به ضربه زدن به نقطه ای که از آن آب نوشیده بودم، کردم.
- تهدیدم کرد و گفت باید به خواسته اش عمل کنم.
متفکر دستی به چانه اش کشید.
- مگه چی خواسته که این جوری بهم ریختی؟
ظرف کریستالی را روی میز کوبیدم و ناله ی جان دادنش در اتاق منعکس شد.
- گفت شقایق رو طلاق بده وگرنه بد می بینی.
گوی درون چشمانش هر لحظه درشت تر از ثانیه ای پیش می شد و عمق تعجبش را به نمایش می گذاشت.
- نپرسیدی کی بود؟ اصلاً دخلش به آبجی چیه؟
شست زخمی ام را به حصار انگشتان دیگرم درآوردم.
- پرسیدم ولی یه مشت چرند تحویلم داد حتی تموم واکنش هام رو از بر بود، می ترسم زیر نظرم داشته باشن!

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 25
با خنده سر ت داد و گفت:
-همین مسیر رو تا اخر برو، رسیدی به تپه های کم ارتفاع، باید بپیچی سمت راست تا خارج بشی، کمی جلوتر میرسی به پارکینگ، هنوز سر شبه و ماشینا هستند هنوز.
بطری رو از دستش گرفتم و هنوز نفسم از درد آروم نگرفته بود، متحیر گفتم:
-تنها برم؟
آروم خندید و به تنه ی خاکی صخره تکیه زد و جوابم رو داد:
-من شرطبندی کردم با دوستام، جی پی اس روشن دارم، آمارم رو می گیرن. اگه امشب بمونم اینجا یه تومن گیرم میاد.
از چنین شرط مسخره ای، تعجب کردم و سر حرف باهاش اینطوری باز شد:
-یه تومن برای یه شب اینجا بودن؟ مگه چشه؟
نفس عمیق کشید و از کوله ی بزرگش پتوی نازکی بیرون کشید:
- اینجا شبا جن و پری داره، آدما نمی تونن بمونن.
یکباره دلم خالی شد و با هول اطراف رو از نظر گذروندم و صدام لرز گرفت:
-اونوقت باید تنهایی برم؟
بی خیال روی خاکا دراز کشید و پتو رو روی تنش انداخت و با خاموش کردن چراغ قوه اش، بی خیال گفت:
-یا میری یا هم تا صبح می مونی همین جا یه تومنو باهات نصف می کنم.
بی هوا و ملتمس بازوش رو گرفتم و درحالی که گوشم از صداهای اطراف پر شده بود، گفتم:
-تو رو خدا بریم، دو تومن بهت می دم منو ببر از اینجا.
خندید: اینقدر زندگی ات رو دوست داری؟
دوباره کشیدمش، بلند شد و نشست و باز لحنم همون بود:
-تو رو خدا بریم، به خاطر یه تومن اخه.
-یه تومن بهونه است، بحث ترسه.
-خب من می ترسم.
لحظه ای در سکوت بین مون طی شد و یکباره صدایی غرش مانند بین دروازه های خاکی پیچید و با ترس خودم رو به تنش چسبوندم و باز التماسش کردم:
- خواهش می کنم.
نفس پووف مانندی کشید و شروع به جمع کردن بند و بساطش کرد و گفت:
-بریم، جهنم ضرر. گفتم برای یه شب تفریح یه تومن کاسب بشما.
کمکش کردم تا پتوش رو جمع کنه و نق زدم: شرط بندی حرامه ها.
خندید و طعنه زد:
- عه؛ دست زدن به پسر مردم چی؟ نکنه نظر داری روم که اینجام جلوم سبز شدی؟
با حرص هلش دادم و می خواستم بلند بشم که پام دوباره تیر کشید و نالیدم.
-اصلا نخواستم. پسره ی بیشعور.
دو قدم نتونستم برم که خودش رو کنارم رسوند و بازوم رو گرفت و تموم مسیر مراقب بود تا جای درست قدم بردارم و وقتی از دره ها دور شدیم، تونستیم تو محل پارکینگ که هنوز تعدادی توریست کمپ زده بودن، ماشین بگیریم و تا استراحتگاه رفتیم.
اونجا با پیدا کردن سعید و آذر ازش جدا شدم و وقتی دوباره تو کشتی و مسیر برگشت دیدمش؛ دیگه دلم برای همیشه رفته بود.
کنجی نشسته بود و هندزفری به گوش، مشغول بازی با گوشیش بود. دلم براش رفته بود و شک نداشتم؛ لنگان تا مقابلش رفتم و دستم رو سمتش دراز کردم.
نگام کرد و لبخند زد:
-خوبی؟ هنوز زنده ای؟
بدون دست دادن، بطری آب دریاش رو سمتم گرفت و کنار خودش برای نشستن جا باز کرد و گفت:
-با وضعی که شما تو دردسر میفتی فکر نمی کردم زنده به خونه برگردی!
با حرص از ضایع شدنم، غریدم: مردک نچسب.
چرخیدم تا قیدش رو بزنم و برگردم سرجام که باز قایق موج برداشت و عجولانه خودم رو به لبه چسبوندم تا اگه بالا آوردم هم کف قایق به گند کشیده نشه.
کنارم ایستاد و این بار با بطری آب، یه قرص هم سمتم گرفت. با ذوق می خواستم از دستش بگیرم ولی فورا پس کشید و با لبخند مرموزش زمزمه کرد:
- یه سری حرفات رو پس بگیر و به یه چیزی ام اعتراف کن تا بدم بهت.
منظورش رو نفهمیدم و مشکوک نگاهش کردم، با شیطنت شروع به شمردن با انگشتاش کرد و گفت:
-پسره ی بیشعور؟
با حرص از لای دندون نق زدم: پس می گیرم.
-مردک نچسب؟
دندونام رو به هم کلید کرده بودم و باز جوابش رو همون طوری دادم:
- پس می گیرم.
-خیلی زشته که یه خانم خوشگل و بانمک به آدم بگه؛ بره گمشه.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 94
زندگی کردن برایم سخت شده بود و زمان ثابت مانده بود گاهی خانه ی پدرم بودم و گاهی خانه ی خودمان همه مثل پروانه دورم می چرخیدند اما من نمی توانستم کسی را ببینم جلوی چشمانم فقط مصیب بود که می دوید و بازی می کرد و زمین می خورد و اشک می ریخت و می خندید. گاهی به خانه ی پدرم می رفتم اما با دیدن رخساره از آن جا کنده می شدم و به خانه ی خودمان می رفتم و آن جا با دیدن جای خالی مصیب به دشت می زدم گاهی به دیدن فاطمه می رفتم و گاهی او به دیدنم می آمد. باز از نصیر فاصله گرفته بودم و نمی توانستم او را ببخشم اگرچه خودم هم می دانستم او مقصر نیست یا حداقل در مرگ پسر کوچکم شاید من بیشتر مقصر بودم اما او حتی یک بار هم به رویم نیاورده بود. هر وقت گوشه ای می نشستم و گریه می کردم کربلایی کنارم می آمد و به صبر و حوصله سفارشم می کرد. به مرور زمان آتش دلم سرد تر شد ولی خاموش نشد. زندگی با س من در خانه ی مان ایستاده بود بچه های زینب حالا بزرگتر شده بودند و کارهای عقب افتاده ام را رباب به جایم انجام می داد

کربلایی بعد از مرگ خاتون چند سالی شکسته تر شد و تاز گی هم زیاد زمین می خورد برای همین نصیر و اصغر با هم روی زمین ها کار می کردند و
قباد هم در شهر کار می کرد و گاهی به ده می امد یا برای زن و بچه هایش پول می فرستاد . نرگس در مدتی که من گوشه نشین شده بودم بیشتر کارها را بر عهده گرفت بود و گاهی ساعت ها کنار در دو دل هایم می نشست
داغ مصیب برای من کم نشده بود اما خب مثل تمامی غم های دیگرم با ان کنار آمدم. تا اینکه یک روز که به تنهایی سر مزار مصیب رفته بودم و با او در دل می کردم از دور صدا هایی به گوشم رسید از جایم بلند شدم و دستم را نقاب صورتم کردم اما جز چند نفری که از دورپیدا بود کنار هم جمع شده بودند و داد و فریاد می زدند چیزی مشخص نبود. صورتم را از اشک پاک کردم و گالیش هایم را که گذاشته بودم و روی آن ها نشسته بودم برداشتم و جلوی پایم گذاشتم دامنم را تکان دادم و به سمت صدا دویدم که متوجه شدم جهانگیر هم مثل من صدای دعواها را شنیده بود و به سمت صداها می دوید.
جلوی در خانه ی آمیرزا گرد و خاک شده بود و تعداد زیادی از اهالی به جان هم افتاده بودند و زن ها کنار ایستاده بودند و به هم بد وبیراه می گفتند من و جهانگیر وافراد دیگری که صداها را شنیده بودند میانجیگیری کردند و دو طرف را از هم جدا کردند ده پا نزده نفری که وسط دعوا بودند دو دسته شدند و هر کدام به طرفی نشستند و با چشم و ابرو برای هم خط و نشان می کشیدند. پدرم جلو رفت و گفت: " خب یکی بگه اینجا چه خبره" باز صدای هم همه بلند شد و آنقدر با یک دیگر حرف می زدند که متوجه نمی شدیم چه می گویند؟ پدرم باز همه را سر جا نشاند و رو به طلعت زن آمیرزا کرد و گفت:
- تو بگو چی شده؟ که اینقد دادو هوار می کنید
طلعت موهای حنا بسته اش را زیر چارقدش پنهان کرد و دستش را به سمت قدرت نشانه برد و گفت:
- این مرد از خدا بی خبر، بزغالخ ام را سر بریده و به شکم وامانده اش گذاشته
قبل از آن که پدرم بخواهد از قدرت صحت و سقم حرف های طلعت را بپرسد قدرت گفت: "
- می خواستی زن لچک به سر کمتر سر به سرم بگزاری؟

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 93
در آغوش مادرم بودم و چیزی را نمی دیدم اما صدای وای بلندی که جهانگیر گفت نشانم داد باز روزگار خنجری آماد ه کرده تا در قلبم بنشاند. مادرم از جا بلندم کرد و گفت:
- نترس ننه نا امید نباش خدا بزرگه نصیر که رفته به دنبال حکیم بد به دلت راه نده
وقتی نزدیک اتاق شدم دیدم جهانگیر آماده شده و طلوع همراهی اش می کند با تعجب به آن ها نگاه کردم که جهانگیر گفت میرم دکتر بیارم
پدرم جلو رفت و گفت:
- نصیر خودش رفته تو صبح عروسی ات است کجا می خواهی عروست رو بگذاری و بری؟
طلوع جلوتر آمد و دستم را گرفت و گفته نه بهتره که جهانگیر هم بره شاید زودتر دکتر را پیدا کرد. با رفتن جهانگیر بالای سرپسرم رفتم
پسرم چشمانش را بسته بود با کمک طلوع و مادرم پاشویه اش کردیم و لباس هایش را از تن درآوردیم چند باری رویش خم شدم و صدایش زدم وتا بزور چشمانش را باز کرد اما زیر لب زمزمه می کرد چشمام می سوزه» و سریع پلک هایش را می بست و قطرات اشکم روی قفسه ی سینه اش می ریختکه با تپش های قلبش آرام بالا و پایین می رفت. کنارش دراز کشیدم و فقط نگاهش کردم .
نزدیک ظهر بود که جهانگیر با دکتر برگشت از دیدن دکتر بال درآورده بودم. دکتر وقتی چشمش به من افتاد سرش را پایین انداخت و گفت:
- متاسفم آن روز در حیاط معاینه اش کردم. اما نشانه ای از بیماری نداشت
پیش دکتر رفتم و با صدایی که تمام سعیم را کردم نلرزد گفتم : فقط نجاتش بده» دکتر کیف، وسایلش را کنار مصیب گذاشت تبش را گرفت و بعد گوش اش را روی قلبش گذاشت. تمام مدت پلک نزدم و نفسم در سینه حبس شده بود و به دهان دکتر خیره شده بودم. دکتر دو تا آمپول به مصیبتزریق کرد و بعداز ما خواست به بیرون برویم و فقط جهانگیر بماند. با چشم و ابروهای جهانگیر از اتاق بیرون رفتم و پشت در اتاق نشستم طولی نکشید که جهانگیر و دکتر بیرون آمدند از جایم بالا پریدم و پرسیدم: چی شده؟» چشمان قرمز جهانگیر واضح همه چیز را می گفت اما من باز از دکتر پرسیدم :
- آقای دکتر پسرم چطوره؟ خوب میشه؟"
دکتر سرش را پایین انداخت و گفت:
- بله بهتره دوتا امپولا زدم یه شربت هم دادم صبح و غروب بهش بده کم کم خوب میشه
دکتر به سمتم چند قدم برداشت و فهمیدم سر راهش ایستادم، از سر راهش کنار رفتم و به دکتر که از حیاط بیرون رفت و پدرم و جهانگیر هم به دنبالش رفتند چشم دوختم جهانگیر دستش را به جیپ دکتر تکیه داده بود و سرش را روی دستانش گذاشته بود و پدرم مدام دست بر صورتش می کشید خیلی زود دکتر از پدرم خداحافظی کرد و نگاهش را به من داد که به ان ها خیره شده بودم و سرش را به نشانه ی خداحافظی تکانی داد و از حیاط بیرون رفت.
به اتاق برگشتم و کنار مصیب نشستم اشک چشمانم را تار کرده بود و نمی توانستم خوب ببینمش دستانم را روی چشمانم می کشیدم تا چشمانم واضح شوند و خوب پسرم را ببینم اما اشک ها، مدام می ریختند و دیدم را تار می کردند.
کنارش دراز کشیدم و دستانش را در دستم گرفتم. نمی دانم نفس هایم چطور می رفت و می آمد یا ان لحظات چطور سر شد اما من احساس معلق بودن و گیجی داشتم حس می کردم بین خواب و بیداری دست و پا می زنم و هر لحظه یکی تکان محکمی به من می دهد و از جا می پرم و می بینم مصیبگوشه اتاقمان راحت خوابیده و گاهی غلت می زند و رو انداز را زیر دست و پایش به کنار پرت می کند.
گاهی در بغل می گرفتمش و دوباره جسم کم جانش را روی تشک صاف می کردم گاهی می بوسیدمش گاهی نوازشش می کردم گاهی به صورت خودم می زدم. گاهی صدایش می کردم اما غیر از پلک هایش که کمی باز می شد و خیلی سریع بسته می شد جوابی نمی گرفتم نمی دانم چه ساعتی بود که یدم طلوع و جهانگیر و پدرم و کربلایی و مادرم دورم نشسته بودند و سعی می کردند دستانم را که دستان مصیب را محکم گرفته بودم باز کنند اما زورشان نمی رسید دهانم قفل کرده بود وهرچه داد می زدم نکنید، نکنید دستش را از دستم بیرون نکشید صدایم را نمی شنیدند. کربلایی پدرم و جهانگر را کنار زد و با سیلی که بر پشت دستم زد دستم نا خوداگاه باز شد. کربلایی به یکباره من را زیر بغل خود کشید و از کنار مصیب کنار کشید آخرین تصویرم از مصیب چشمان بسته، صورت سرخک زده و لب های کوچک کبود شده اش بود، درست مثل غنچه ی گلی بود که بی آب مانده باشد

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 24
نایلونم رو داخل سطل زباله انداختم و نگام روش ثابت موند. هندزفری تو گوشش گذاشته بود و با اهنگی که گوش میداد، آروم پاهاش رو ت می داد.
قدبلند با تنه ای محکم و روفرم بود و با وجود ت های قایق اصلا ژستش به هم نمی ریخت تا بالاخره به اسکله رسیدیم و بی توجه به همه جا راهش رو کشید و رفت.
من موندم و آذر و سعیدی که تازه نامزد بودن و سر هرچیزی بحث شون می شد.
سعید بهش گیر داده بود لباسی که پوشیده مناسب نیست و دم به دقیقه اگه مردی چپ بهش نگاه می کرد؛ باز غر زدنش رو از سر می گرفت.
تا دره همین بساط بود و مجبور بودم برای این که میون بحث شون نپرم، دور ازشون قدم بردارم.
راهنما مسیر رو نشون می داد و هر کس از گوشه و کنار عکس می انداخت و همه مات تماشا بودند ولی من دل و دماغی برای پباده روی نداشتم. گوشه ای نشستم و اونا رفتند.
تک و توک نفراتی می اومدند و می رفتند و من تو مسیر از نشستن هم حوصله ام سر رفت.
برای وقت گذرونی سمت دیگه ای راهی شدم و از بین دره ها و صخره ها بالاخره تونستم مجذوب طبیعت زیبای دره بشم و شروع به عکس گرفتن کردمو تا به خودم اومدم غروب رسید و دوباره به جایی که نشسته بودم، برگشتم و دوباره همون جا نشستم.
هی چرخیدم و دنبالشون این سمت و اون سمت قدم زدم و خبری از حضورشون نبود که نبود.
از خانم و آقایی که راه برگشت رو طی می کردند سراغشون رو گرفتم و هیچ خبری نداشتند.
چرخیدم تا راه برگشت رو طی کنم و یکباره شن ریزه های زیر پام خالی شد و با درد نقش زمین شدم.
می خواستم بلند بشم تا به موقع به خروجی دره برگردم تا ماشین های تردد رو از دست ندم ولی مچ پام تیر کشید و نتونستم قدم از قدم بردارم. هوا تاریک شده بود و صدام رو آزاد کردم:
-کمک. کسی این جا نیست؟
باد بین صخره ها می پیچید و صداهای عجیب و غریبی از گوشه و کنار به گوش می رسید. گریه ام گرفت و از ترس و استرس شب در این مکان مخوف موندن، درد پام رو حس نمی کردم. هرچی طول روز زیبایی داشت، سایه ها و صداهای شبش ترسناک بود.
می ترسیدم صدام رو بالا ببرم و موجوداتی که این صداهای عجیب رو ایجاد می کردند، پیدام کنند.
کنج یکی از صخره های مرتفع کز کردم و با گریه و نور گوشی، سعی داشتم مچ پام رو بررسی کنم که واقعا صدای پا شنیدم و از ترس این که کی می تونه باشه، جیکم در نمی اومد.
چراغ قوه ی گوشیمو خاموش کردم و درحالی که از ترس می لرزیدم، صدا نزدیک و نزدیک تر می شد.
-کسی اونجاست؟
با این که یه بار با هم حرف زده بودیم ولی صداش رو شناختم و از این که قبلا کمکم کرده بود احساس امنیت بهم دست داد و با ذوق صدام رو آزاد کردم:
-کمک. آقا لطفا این جا.
ثانیه ای نگذشت که مقابلم زیر صخره نمایان شد و با این که تو تاریکی پشت نور چراغ قوه اش، کاملا سیاه دیده می شد و ترسناک جلوه می کرد؛ نالیدم:
-مچم پیچ خورده، نتونستم همراهام رو پیدا کنم.
کوله و چراغ قوه اش رو کنارم زمین گذاشت و کنار پام زانو زد و گفت:
-بذار ببینم. نباید گمشون می کردی، شب اینجا ترسناک می شه.
مچ پام رو چک کرد و داخل کوله اش دنبال چیزمیز گشت و یه شال سیاهرنگ بیرون کشید و یه نوار ازش پاره کرد و شروع به بستن پام کرد و گفت:
-باید ببری عکس بگیری، اگه شکسته باشه جابجا کردنش خطرناکه. ثابت می بندم برات که بتونی بری بیرون.
پارچه رو دور پام می پیچید و از درد جیغم دراومد، خندید و دقیق روی صورتم خیره موند:
-تو لنج دیدیم همدیگه رو؟
پر درد نالیدم: آره.
پام رو محکم کرد و کنارم نشست، یه بطری آب سمتم گرفت. خندیدم:
- شور که نیست؟

نوشته : یغما

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 123
دندان روی هم ساییدم و او ادامه داد: قطع کن ببینم چه کاری می خوای کنی وقتی آمار نفس هات هم دستمه و کافیه یه حرکت اضافه کنی تا به لجن بکشمت!
دست آزادم را ستون بدنم قرار دادم و به سقف ماشین تکیه زدم.
- اگه لن ترانی خوندن هات تموم شد، قطع کن.
واژگانم اعصابش را به بازی گرفته بود که پوزخند صدا داری زد.
- حواست رو جمع کن، دستورها رو من می دم نه تو!
پنجه میان موهایم فرو بردم و سمفونی درد را برایشان نواختم.
- پس دستورت رو بده و شرت رو کم کن.
چند ثانیه ای سکوت بینمان حاکم شد.
- شقایق رو طلاق بده!
خون درون رگ هایم جوشید و تکه گوشت درون سینه ام به هیاهو افتاد.
- دهنت رو ببند! اصلاً تو کی هستی؟ زن من رو از کجا می شناسی؟
نُچ نُچی کرد و سپس گفت: قرار نبود فضولی کنی! کاری که گفتم رو انجام میدی وگرنه عواقب بدی در انتظارته!
نفسم به تکاپو افتاده بود و اسید معده ام قصد سوزاندن راه تنفسی ام را داشت.

به سختی آب دهانم را فرو دادم و خواستم زبان در دهان بچرخانم که صدای بوق ممتد، اعصاب در هم تنیده ام را به سخره گرفت؛ دست مشت شده ام روی سقف ماشین فرود آمد و شقایق هراسان پیاده شد و طرف دیگر ماشین و درست مقابلم ایستاد.
- چی شده؟
شماره را لمس کردم، دوباره گوشی را زیر گوشم گذاشتم.
- بشین تو ماشین.
آوای لطیفی که از خاموش بودن ستگاه خبر می داد ناقوس مرگم گشت و بانگم در خیابان طنین انداز شد.
- لعنتی!
دهان باز شقایق و چشمان پر از ترسش هیمه به آتش خشمم افزود.
- تو چرا حرف حالیت نمی شه؟ گفتم بشین تو ماشین!
باران ابرهای سیاهش به گونه های رنگ پریده اش جان بیشتری دمید.
- خب، بگو چی شده؟ کی بود که تو رو به این حال و روز انداخت؟
نفس عمیقی کشیدم و روی صندلی راننده نشستم و استارت زدم.
- ماهان؟
نیم نگاهی از آیینه سمت چاوجوان انداختم.
- هر چی هست بذار برای بعد من الان اصلاً حوصله ندارم.
کمی خودش را جلو کشید و بین دو صندلی قرار گرفت و دست روی شانه ام گذاشت.
- آروم باش، یه وقت سکته می کنی!
پوزخندی تلخ طرح لبانم را به آغوش فراخواند و من به منظره ی اعتراض و خریدن حواس شقایق بوقی زدم، با تعلل سوار ماشین شد و نگاهش چند لحظه ای روی انگشتان چاوجوان که سعی در آرام کردن من داشت، ثابت ماند.
- بریم.
لحن بغض آلودش رعشه به جان رقیبش انداخت و او را مجبور به عقب نشینی کرد.
دست لبه ی شیشه گذاشتم و سر چند تنی ام را به آن تکیه دادم و کل مسیر تا خانه را دم عمیق گرفتم بلکه کمی حالم مساعد گردد و افکار مسمومم به حال خود رهایم کنند.
ماشین را روبه روی در بزرگ خانه نگه داشتم.
- من می رم بیمارستان، مراقب باشید.
چاوجوان بی حرف پیاده شد و قدم های بی جانش را سمت خانه کشاند، دست شقایق روی دستگیره ی در نشسته بود و پای رفتن نداشت.
- ماهان جان؟‌
اسیده معده ام به حنجره ام شبیخون زد و چهره ام را در هم مچاله کرد.
- پیاده شو.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 122
واژگانش آتش به وجودم زدند و من برای کظم غیظ کردن نام خداوند را بر زبانم جاری ساختم.
- لااله‌الاالله!
نقاب لبخند از چهره ی دکتر افتاد و دیگر آن نقاشی دلپذیر را به رخ ناظرین نکشید.
- خیلی خب، شما استراحت کن تا من با همسرتون چند کلام حرف بزنم.
به نشانه ی تأیید کلامش سر تکان دادم و خواستم دنبال او از اتاق خارج گردم که حرف چاوجوان کیش و ماتم کرد.
- می خوام با مسئولیت خودم ترخیص شم.
دکتر دم عمیقی کشید و در اتاق را باز کرد.
- هر جور خودت راحتی عزیزم.
صدای قدم های دکتر که دور شد سمت همسرم برگشتم.
- بچه شدی؟ این چه کاری بود؟
سُرم را از دستش جدا کرد و به زحمت از تخت پایین آمد.
- بچه نشدم ماهان ولی دلم نمی خواد کسی جز تو دردم رو بدونه!
با دو انگشت شست و اشاره پلک هایم را ماساژ دادم.
- حماقت نکن، شاید بتونه کمکت کنه تا از این وضعیت خارج شی.
سر بالا انداخت.
- کمکی که به عمل ختم شه و من یادم بره خان باهام چه کار کرده رو نمی خوام!
انگشت اشاره ام روی تیغه ی بینی ام نشست.
- باشه آروم، چه خبرته؟
قطره اشکی برخلاف خواسته اش روی گونه اش درخشید و او سکوت را جای هق زدن برگزید.

ملودی سکوت یک نفس در فضای ماشین جولان می داد و گویا ما بازماندگان جنگی سخت بودیم که هیچ کدام میل به وصیت نداشتیم.
نگاه حسرت آلود شقایق که مدام از صورت چاوجوان تا عضلات شکمش رفت و آمد داشت چون مته ای روی جمجمه ام عمل می کرد و در پس ربودن نفسم بود.
ماشین را کنار خیابان پارک کردم و از روی داشبورد کیف پول و گوشی ام را برداشتم.
- برای شام چی بگیرم؟
شقایق شانه بالا انداخت و دیدگان منتظر من را سمت هوویش سوق داد.
- می خواستم برای فردا شب قیمه نثار درست کنم ولی فکر نمی کنم، بتونم.
بی حرف از ماشین پیاده شدم و با قدم هایی خسته به آن طرف خیابان رفتم و تمام تلاشم را کردم تا نگاهم روی میزهایی که در آغوش سخاوتمند خانواده ها بودند، نلغزد.
با تکیه به میز سفارشات اندکی از وزن سنگین روی شانه های رهگذران قیام کرده ام را کاستم و مرد جوان و خوش سیمای مقابلم را مخاطب قرار دادم.
- سلام خسته نباشید، سه پرس قیمه نثار لطفاً.
به نشانه ی تأیید سر تکان داد.
- سلام، مخلفات چی؟
چند ثانیه ای مکث کردم و سپس گفتم: یه بطری دوغ.
تند تند خواسته هایم را در کامپیوتر روبه رویش ثبت کرد و بعد با دست نزدیک در ورودی را نشان داد.
- تا شما برید صندوق، غذاتون هم حاضر می شه.
تشکر کردم و ریه هایم را از هوای مطبوع سالن غرق در جمعیت پر نمودم با تحویل گرفتن غذاها از آن مکان دلنشین بیرون آمدم.
در سمت شاگرد را باز کردم، پلاستیک غذا را به دست شقایق سپردم و خود ماشین را دور زدم و خواستم روی صندلی راننده جا گیر شوم که آوای گوشی ام مانع شد، شماره را از نظر گذراندم و دل به دریا سپردم.
- سلام، بفرمایید.
صدای اَره برقی اولین چیزی بود که در حونی های گوشم تاب خورد.
- به! سلام آقای دکتر.
لحن پر تمسخرش چینی بر پیشانی ام نشاند.
- امرتون؟
چند ثانیه ای را موسیقی وار سوت زد.
- کجا با این عجله؟! هستیم در خدمتتون.
حرصم را سر در ماشین خالی کردم و قبل از آن که به واژگانم جان ببخشم صدای بمش توانم را گرفت.
- آخی دکترمون حرصی شد و عقده ی دلش رو سر در ماشین بیچاره اش خالی کرد.
هول کرده سر چرخاندم و اطراف را با دقت از نظر گذراندم.
- من وقت اضافه ندارم یا عین آدم حرف می زنی یا قطع می کنم.
قهقهه زد و کمی که آرام تر شد گفت: نخندونم پسر، تو حتی نمی تونی من رو ببینی!

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 34
لبخندش عمق می گیره و برای عوض کردن فضا، سمتش میرم و شروع به قلقلکش می کنم و صدای خندیدناش تو فضای آزاد پارک می پیچه.
برخلاف این که دیشب خندوندمش و خوشحال از هم جدا شدیم. امروز پارسا به صورت پنچر و بی حوصله دنبالم اومده و هرچی دلیلش رو پرسیدم فایده نداشت.
حتی با شیرین کاری ها و شیرین زبونی های منم اخماش از هم باز نشد و تموم مسیر ازم می خواست آروم باشم و سربه سرش نذارم.
پیاده شدم و عزمم رو جزم کردم که امروز با امیر مواجه نشم و بدون دیدنش روز شاد و پرانرژی ای رو بگذرونم. اینطور که رعنا آمار اول صبح رو رسوند، برای یه سمینار باید حاضر می شده و امروز اصلا نمی اومد.
این طوری احساس بهتری داشتم و تونستم با تزریقات خانم ها و آقایون دوست بشم و در مراوده باهاشون مدام حرفی که دیروز امیر زد در سرم جابجا می شد.
دختری که نامزدش بهش بی اعتماده و اصرار کرده این جا کارکنم تا نزدیکش باشم و مراقبم باشه!»
یعنی الان در نظر همه شون چنین دختری ام؟ اگه یکی شون جاسوس پارسا باشه چی؟
نه؛ غیر ممکنه! پارسا همچین کاری نمی کنه.
خودش خوب می دونه که تو بیمارستان امارم رو بهتر می تونست دربیاره و با وجود آذر و سعید چیزی برای پنهان کاری نداشتم. البته الان دارم. یا بهتره بگم جدیدا دارم.
شایدم از اول داشتم ولی چیز مهمی نبود و الان با وجود اتاقش درست روبه روی اتاقم، خیلی خیلی مهم شده.
رامتین پسری که مسئول تزریقات آقایونه، برای فردا شب و بعد از اتمام شیفت کاری، به منظور تماشای یه شوی لباس به همه مون بلیط میده و چون خیلی وقته در چنین مراسمایی شرکت نکردم یه بلیط هم برای پارسا می گیرم تا کدورت این مدت رو از بین ببریم.
همکارای خوبی دارم و چون وقت آزاد تری برای وقت گذرونی باهم داریم، شاید بتونم از کارکردن در اینجا هم لذت ببرم.
اوقات بیکاری با هم چت میکنند و تو گروه خز و خیل بازی درمیارن و یا اموزش غذاهای محلی خودشون رو میذارن و از بین همه دلم برای قلیه و مضروبه و سمک مشوی ضعف میره و نمی تونم فقط نقش خواننده ی چتها رو ایفا کنم و بحث که به سمک مشوی که میرسه فورا اظهار نظر می کنم.
-وای که چقدر این غذا رو دوست دارم. سالهاست نخوردم.
رامتین و رعنا که از مردم بومی هستند شروع به تعریف می کنند و من باید دلم ضعف بره چون آذر از ماهی بیزاره و اصلا نمی تونه بوی ماهی رو تحمل کنه! و با اجبار منم تمام مدتی که خونه شون بودم نتونستم ماهی بدنم رو تامین کنم.
بالاخره ساعت کاری با این احوال تموم میشه و با تک زنگ پارسا از درمانگاه بیرون میام و درست جلوی در، رو در روی امیر قرار می گیرم.
نمی خواستم ببینمش و الان درست جلوی دید پارسا، مقابلم ظاهر شده و لبخند تحویلم میده.
-سلام؛ داری میری؟
کیفم رو روی شونه ام ثابت می کنم و کاملا رسمی جوابش رو می دم.
-ساعت کارم تموم شده.
-ماشین داری یا برسونمت؟
چشم دنبال ماشین پارسا می چرخونم و وقتی می بینمش که پیاده شده و نگاهم میکنه، یک قدم از امیر فاصله می گیرم و بازم رسمی جوابش رو میدم.
-ممنون، با نامزدم میرم.
علنا وا میره و با عجله سمت پارسا پا تند می کنم و با لبخند و عاشقانه بهش سلام میکنم.
-سلام عزیزم.
دستش رو برای نشون دادن اتصالمون به امیر، میگیرم ولی اون نگاهش هنوز سمت امیره و وقتی نگاه میکنم، می بینم که هر دوتا مثل دوتا شوالیه ی درحال دوئل به هم خیره شدند.
چیزی که می ترسیدم به سرم اومده و آروم ازم میپرسه:
-این همون مردی که تو رستوران بود، نیست؟
آب دهنم رو قورت میدم و با حرص از اونجا ایستادن امیر، جواب پارسا رو میدم.
-اینجا کار میکنه.
-چی؟
از صدای بلندش صورتم درهم میره و معده ام تیر می کشه. آروم و با حرص زمزمه میکنم.
-تقصیر من چیه؟ بیا بریم شر نکن.
محکم بازوم رو میگیره و مجبور می کنه سوار بشم و نگاه عصبی اش رو از امیر میچرخونه و عصبی سوار میشه و حرکت می کنه. هر دو سکوت کردیم و بی حوصله از این ماجرا نق می زنم.
-منم دیروز فهمیدم. از همین عصبانی شدنت می ترسیدم که گفتم اگه امکانش هست انتقال رو لغو کنی.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 103
اتاقم را جارو کرده بودم و کف آن کمی آب پاشیده بودم و در چوبی را باز گذاشته بودم تا بوی دود و کهنگی از آن بیرون برود. نرگس خانوم هم در اتاق خودش همین کار را می کرد. رخت خواب ها میان حیاط پهن بودند و گلیم ها، روانداز ها، پرده ها، بالشت های رنگا و رنگ، کهنه و نو روی پرچین ها پهن شده بودند تا خشک شوند. آفتاب می تابید و بچه ها از رختخواب هایی که میان حیاط ریخته بودیم بالا و پایین می پریدند که مادرم به حیاط آمد و لباس هایی که برای بچه ها دوخته بود را به دستشان داد. بچه ها از ذوق لباس هایی که مادرم از کرباس و ابریشم برایشان دوخته بود رختخواب ها را رها کردند. کمی بعد محمد که در ده بود دوان دوان امد و گفت: ننه، ننه اقا و داداش اصغر دارند میان»
بچه ها به دنبال محمد به استقبال پدرشان رفتند من و نرگس، تصمیم گرفتیم زودتر همه چیز را سر جایش بچینم زیرا که پدرم گفته بود فردا عید است
با کمک نصیر گلیم را کف اتاق پهن کردم و متکاها و مخده ها را روی هم چیدم در را باز گذاشته بودم و آفتاب مستقیم به درون اتاق می تابید و بوی دیوارهای کاه گلی اب خورده روحم را نوازش می کرد. بچه ها اطراف برادر بزرگشان اصغر حلقه زده بودند و او از شهر برایشان تعریف می کردند، کیسه ای که نصیر با خود اورده بود را باز کردم یک کله قند یک کیلو چایی، چند کیلو نخود چی و.
و روسری زیبایی برای من این اوین بار بود که چارقدی خریدنی می پوشیدم قبل آن تمام لباس هایمان را خودمان می دوختیم و گاهی فقط از بزاز ها پارچه می خریدیم واگرنه پارچه ی لباس هایمان ر ا هم خودمان تهیه می کردیم.
نصیر روسری خودش بر سرم انداخت و گفت:
- از اینکه به خانه برگشته خیلی خوشحال است
اما من حرفش را باور نکردم و ته نگاهش ناراحتی عمیقی وجود داشت که من نمی دانستم چیست و چندباری از او پرسیدم اما جوابم را نداد و من را در فکر فرو برد که نرگس خانوم صدایم زد و به دنبالش به حیاط رفتم. نرگس گفت:
- خمیر ور امده بهتره بریم بپزیم تا هرز نشده
به دنبالش راه افتادم چون ایام عید رفت وآمد زیاد بود، خمیر زیاد می زدیم تا در ایام عید نخواهیم نان بپزیم .
نان ها را پختیم، گندم ها را درتابه بو دادیم و برنج شب عید را بار گذاشتیم در اتاقم سفره ی قلم زنی ریشه دار را پهن کردم. سبزه ای را میان آن گذاشتم و نارنجی که از شهر نصیر آورده بود را میان سبزه نشاندم. عطر و بوی نارنج در میان بوی کاه گل و دم پخت برنج روی اتش، بوی نان تازه و گندم بو داده، گم نشده بود و عمیق تر به شامه می نشست.
پیاله های گندم بو داده و توت های خشک شده، کشمش های سبز را کنار هم در سفره چیدم قران کربلایی میان سفره نشست و و چراغ نفتی را گیراندم و بالای سفره گذاشتم بچه ها لباس هایشان را که مادرم دوخته بود پوشیده بودند و از ته دل می خندیدند گاهی نگاهم به نصیر می افتاد که با لبخند به بچه ها نگاه می کرد اما ته نگاهش هنوز چیزی بود که من از آن خبر نداشتم برای همین اصغر را صدا زدم و به بیرون کشاندم و گفتم: اصغر پدرت از یک چیزی ناراحته چیزی شده؟»
اصغر دستی به میان موهایش برد و گفت:
نه نمی دانم »و بعد شانه اش را بالا انداخت و گفت:
اشتباه می کنی
و من مطمن شدم موضوعی هست که من از ان بی اطلاعم نگاهی به اطراف انداختم و دست اصغر را گرفتم و به پشت دیوار بردم تا کسی متوجه حرف هایمان نشود و گفتم: بگو چی شده؟؟ »
اصغر که در گفتن و نگفتن مردد ماند ه بود نگاهی به اطراف انداخت که من گفتم: نترس به اقات نمیگم تو حرفی زدی ولی بگو چی شده»
اصغرکنار دیوار اتاق دو زانو نشست و من هم همین کار را کردم و روبرویش قرار گرفتم که اصغر گفت:
- صاب کارمون مقداری زیادی پول به آقام داد تنا به دست کسی برسونه اما وسط راه چند الوات آقام رو گیر انداختند و همه ی پول را یدند.
صاب کارم گفته بعد از عید که برگشتیم باید پولش را پس بدیم.
اطراف را نگاهی انداختم و گفتم:
خب پولش رو پس میدیم من هنوز پول هایی که اقات از شهر فرستاده را خرج نکردم.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 133
رشته ی کلامم را برای آرام کردنم برید.
- آقای دکتر لطفاً آروم باشید، شواهد نشون می ده که شما کاملاً بی تقصیرید اگرچه من به خود شما هم مظنون بودم و از روند پرونده ی دخترتون چیزی نگفتم و اظهار عجز کردم.
نمی دانستم با حرف هایش باید خوشحال می شدم یا به حال نگون بختی ام می گریستم.
- چه شواهدی جز این تماس؟
دوباره کلاه نظامی اش را روی سرش گذاشت.
- دکتر اصفهانی می گه هارد دوربین ها رو توی گاوصندوق نگه می داشته به محض پیدا شدن، چک می شن.
خوبه»ی آرامی را زمزمه کردم و سر دردناکم را روی فرمان گذاشتم و آن قدر در افکارم دست و پا زدم که متوجه ی رفتن جناب سرهنگ نشدم؛ وقتی به خودم آمدم که دیگر از ماشین نهادهای مختلف دولت و مردمان به نظاره ایستاده خبری نبود.
هر دمی که می کشیدم به سوزش معده ام افزوده می شد و حسابی کلافه ام کرده بود که در داشبورد را باز نمودم؛ دو قرص برداشتم و بدون آب فرو دادم بلکه کمی آرام گیرم سپس استارت زدم و خود را به دست جاده ها سپردم.

چاوجوان»
عقربه ها برای رسیدن به ساعت پنج بی تابی می کردند و خبری از ماهان مقرراتی نبود و من از راه اندازی مجدد تلفن واهمه داشتم که به دنبال گوشی ام تمام خانه را زیر و رو کرده و آخر دست از پا درازتر مانده بودم.
با فکری که در ذهنم نقش بست پله ها را به آهستگی پیمودم و وارد طبقه ی دوم شدم؛ قبل از آن که دستم روی زنگ خانه بنشیند صدای ناواضحی پاهایم را میخ زمین کرد.
- یا ابوالفضل! من.
دمپایی های لاانگشتی ام را درآوردم و روی پادری طرح کویری شکل خانه ایستادم.
- عرفان خواهش می کنم یه کاری کن!
اخم هایم یکدیگر را سخت به آغوش کشیدند و من منتظر ادامه ی مکالمه اش ماندم.
- یعنی چی که سالمه و خیالم باید راحت باشه؟
افکارم سمت ماهان پرواز کردند و دلشوره به کل وجودم غالب گشت.
- دِ همین دیگه، اگه نفهمیده بود که الان اون جا نبود.
دلم می خواست صدای فرد آن طرف خط را هم می شنیدم و از سلامت ماهان اطمینان حاصل می کردم.
- باشه، باشه من آرومم؛ تو فقط بگو چی دارن به هم می گن؟
بزاق جمع شده در دهانم را به سختی بلعیدم.
- عرفان تو رو به اون کسی که می پرستی قسم ادای ماست ها رو در نیار، برو نزدیک ببین چی می گن.
آوای شقایق جوری دچار رعشه بود که ناخودآگاه قطره اشکی از چشمانم سُر خورد.
- من دیگه طاقت ندارم، امشب همه چی رو بهش می گم.
بیش از یکی، دو دقیقه سکوت سرتاسر خانه را دربرگرفته بود که صدای آرام و پر از بغض شقایق خطی روی آن کشید.
- به من ربطی نداره عرفان، تو به من قول دادی کمکش کنی و نذاری مهره ی سوخته ی این بازی باشه پس مثل یه مرد پای حرفت وایستا.
شاخک هایم تکان خوردند و من گوشم را به در چسباندم.
- اونش رو من نمی دونم یا کمکش می کنی یا من هر چی که می دونم و می ذارم کف دستش؛ برام هم مهم نیست که آخرش چی می شه.
سوالات پشت سر هم در ذهنم نقش می بستند و من از پاسخ به آن ها فرومانده بودم.
- خیلی خب بعد باز صحبت می کنیم، فعلاً پشت خطی دارم؛ خداحافظ.
قبل از آن که بتوانم تغییری در وضعیتم ایجاد کنم در خانه باز شد و با هم رخ به رخ شدیم.
- فال گوش وایستاده بودی؟
گره ی ابروهایم را محکم تر کردم و با چشم به گوشی درون دستش اشاره کردم.
- نکنه عادت داری وسایل شخصی دیگران رو بی اجازه برداری؟

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 33
با حرص بیخیال پرتاب کفش میشم و همراه پارسا سمت تختی که کنار منقل قرار داره میریم. آذر گوشه ی تخت نشسته و برامون از سماور ذغالی اش چای می ریزه و بهش تیکه می ندازم.
-مررسی مادر بزرگه، چای قندپهلو. ای جان.
حسابی به همدیگه تیکه می ندازیم و شام رو با شوخی و خنده ها و متلک های دورهمی می خوریم و تا پاسی از شب هم پاسور می زنیم و بالاخره اذر خسته از روز کاری و تدارکات این محفل، برای خواب به اتاق میره و طبیعتا سعید هم به دنبالش داخل خونه میره و من می مونم و پارسا که انگار قصد رفتن نداره و با رفتن اونا، راحت روی تخت دراز می کشه و سرش رو روی پاهام می ذاره.
باد آرومی میوزه و موهاش روی پیشونیش می لغزن و با بستن چشماش جرات به خرج میدم و آروم موهاش رو نوازش می کنم و خاطره ای قدیمی برام زنده می شه.

خسته از درس و کلاس، کنجی از دانشگاه که دید نداشت، نشسته بودم و امیر با یه بغل کتاب تو دستش اومد و کنارم نشست.
بی مقدمه و خسته روی نیمکت دراز کشید و سرش رو روی پام گذاشت و خسته نالید:
-خیلی خسته ام هیوا. یه خورده آرامش لطفا.
دست روی چشماش کشیدم تا بسته بشه و آروم چشماش رو بوسیدم.
-بخواب عزیزم، نیم ساعت تا کلاس بعدیت وقت داری.
خیلی راحت و بی زحمت خوابیده بود و تموم مدت، به چشماش و صورتش خیره بودم و اصلا هم از دیدنش سیر نمی شدم.
-نگاه سنگینت نمی ذاره بخوابم هیوا.
خوبه خواب بودها، نمی ذارم بخوابه چه صیغه ایه؟ خندیدم.
-خواب بودیا.
خندید، دلنشین و دلچسب خندید.
-تو اینجا باشی و خوابم ببره؟ فکر لبات داره دیوونه ام می کنه! بده شارژ بشم.
سرم رو خم کردم و همونطور که دراز کشیده بود، طولانی لبهاش رو بوسیدم.»
می خواستم خم بشم و لبهای پارسا رو ببوسم ولی از این که با پارسا خاطره هایی شبیه به اونچه با امیر داشتم بسازم؛ اصلا حس خوبی بهم دست نداد.
تا بالاخره خودش واکنش نشون داد و سرم رو پایین کشید و با ولع شروع به بوسیدن کرد و نفس زنون کنار کشید و فورا هم از تخت پایین رفت و بی مقدمه سمت در خروجی راهی شد.
-برو بخواب، صبح میام دنبالت.
در راه به بوته ی چمنی که مانع حرکت مستقیمش شده بود هم لگدی حواله کرد و با کوبیدن در حیاط بیرون رفت و خیلی زود صدای تیک آف ماشینش هم تو خیابون پیچید و من هنوز مسحور بوسه اش که پرالتهاب و تمنا بود، مونده بودم.
مشخص بود احوالش پریشونه و از اونجا که حس تنهایی اش رو درک می کنم، هنوز خیلی دور نشده، شماره اش می گیرم و تماس رو وصل میکنه.
-چرا یهو رفتی پارسا.
آه می کشه: می موندم نمیتونستم تحمل کنم.
لبخند به لبم می شینه و از اونجا که خودمم احتمالا خوابم نبره، آروم زمزه کردم.
-بریم دوچرخه سواری؟ یا پیاده روی؟
صداش کمی ذوق گرفت و با زمزمه جوابم رو داد:
- برگردم یعنی؟
-البته.
خندید و دلم با خندیدنش شاد شد.
-عجب شیطونکی هستی تو. اخه نمی گی مِنبعد چه جوری تحمل کنم لحظه ایی که نمی بینمت؟
خوشحال از این پیروزی نه خندیدم و چون می دونستم خیلی زود برمی گرده، سریع دوچرخه ها رو حاضر کردم و وقتی اومد، تا زمین فوتبال محله، با هم مسابقه دادیم و گوشه و کناری میون درختای محوطه ی زمین. برای رفع خستگی نشستیم و برای این که آرومش کنم، زمزمه کردم:
-من دوستت دارم پارسا؛ اینقدر فکر و خیال نکن.
مقابلم نشسته و غمگین زانوهاش رو بغل گرفت و با حالت افسرده ای لبخند زد.
-می دونم، فقط من زیاده خواهم. کاش بابات زودتر بیاد.
-فردا بهش زنگ می زنم هرچه زودتر موقعیت سفر جور کنه.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 132
دیدگانم روی تک تک ماشین ها موج سواری کرد و خواست در ساحل امن ساختمان محبوبم پناه بگیرد که دچار سونامی ای عظیم گشت.
هنوز باور آن چه می دیدم برایم بی معنا جلوه می کرد و من سخت با امیدی که قصد ترک جانم را داشت درگیر بودم که آوای گوشی ام در سور جنگ دمید.
با دستانی لرزان تماس را وصل نمودم.
- چه عجب بالاخره آفتابی شدی آقای دکتر!
دندان روی هم ساییدم و گفتم: کار توئه، نه؟
برخلاف من کِیف او حسابی کوک بود که به سخره ام گرفت.
- آ آ، چه باهوشی تو! راستش زنگ زدم لپ کلام و بگم و قبل این که تو قطع کنی خودم رفع زحمت کنم!
حتی برای لحظه ای قدرت برداشتن نظر از ساختمانی که در آتش می سوخت را نداشتم.
- بنال!
برای چند لحظه ای قهقهه سر داد و سپس گفت: والا این مدل حرف زدن از دکتر مملکت بعیده! اما تو خوب گوش هات رو باز کن چون اگه اونی که ما می خوایم نشه ممکنه بیش تر اون روی قشنگت رو ببینیم.
هم زمان با فرود آمدن دستم روی فرمان صدای انفجار مهیبی همراه تخریب بخشی از ساختمان راه تنفسم را بست.
- دیدی؟ این تازه یه خرده از توانایی هامون بود حالا باز پاشو برو پیش اون پلیس های خرفت تا بیش تر باهامون آشنا شی!
رعشه تمام وجودم را دربرگرفته بود و نفسم برای بالا آمدن منت سرم می گذاشت.
- مردیکه هیچ حالیته سر این بازی مسخره ات چندتا خانواده رو همین الان داغدار کردی؟
پژواک پوزخندش در حونی های گوشم پیچید.
- من هیچ کاری نکردم دکتر جون، همه اش رو خودت انجام دادی حتی ممکنه تو قدم بعدی دوستت رو هم بُکشی بالاخره هر چی نباشه مُخل پیشبرد نقشه هاته دیگه! پس حواست رو جمع کن؛ فقط تا آخر هفته وقت داری اون کاری که گفتم رو انجام بدی!
دست راستم روی معده ی دردناکم نشست و گوشی از میان انگشتانم لیز خورد.

طعم خون تمام چشایی ام را در آغوش کشیده بود و هر لحظه حالم بیش تر از پیش رو به وخامت می رفت که چند ضربه به شیشه ی ماشین خورد.
با هزار جان کندن قفل مرکزی را غیرفعال کردم و منتظر حضورش درون ماشین شدم.
- دکتر حالتون خوبه؟ می تونم چند لحظه وقتتون رو بگیرم؟
می ترسیدم دهان باز کنم و شکاف ایجاد شده بین سد دندان هایم ناتوانی ام را به رخ همگان بکشد که به نشانه ی بله سر تکان دادم.
هنوز نگرانی در چهره اش هویدا بود و برای گفتن حرفش دل دل می کرد.
- شما دوستی، آشنایی، چیزی خارج کشور ندارید؟
شوری حاکم بر دهانم را به سختی و با کمک آب دهان فرو دادم.
- نه، چه طور مگه؟
دیدگان نافذش را به چشمانم گره زد.
- راستش تماس چند دقیقه پیش از خارج از کشور بوده و این.
گوش هایم از قبول کلمات امتناع می کردند و من حس لهستانی را داشتم که ارتش نازی در عرض چند دقیقه با خاک یکسانش کرده بود.
- آقای دکتر شنیدید چی گفتم؟ حواستون به منه؟
هر چه تلاش کردم اندیشه های مسمومم پا پس نکشیدند.
- از کدوم کشور بود؟
چند لحظه ای مکث کرد و سپس جوابم را داد: آذربایجان لطفاً اگه چیزی می دونید به ما هم بگید.
نفسم را کلافه بیرون فرستادم و به ساختمان اشاره کردم.
- کارشناس ها علت حادثه رو نفهمیدن؟
کلاهش را برداشت و دستی میان موهای مجعدش فرو برد.
- چرا، نشت گاز از واحد شما.
آه عمیقی کشیدم و مستأصل گفتم: ولی من قبل از رفتنم همه چی رو چک کرده بودم امکان نداره.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

http://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 102
بی بی پیرزن مهربانی بود و از روزگار دلی پرخون داشت که ان شب تا صبح برای من گفت.
آن شب را در خانه ی پیرزنی مهربان ماندم و ساره کمی حالش بهتر شده بود وقتی کنار چراغ علاالدین نشستم لبخندی از عمق وجود زدم که پا روی ترسم گذاشتم و دخترم را نجات دادم.
فردای آن روز با جیپ دکتر به ده برگشتم. وقتی به ده برگشتم مادرم وقتی چشمش به من افتاد به گریه افتاد و گفت:
- گمان نمی کردم ببینمت گفتم پسر رشیدم را تانک ازم گرفت و دخترم را گرگ بیابان.
گرچه انگشت های پای دخترم سوختند اما خیلی زود دخترم سرپاشد و آن زمستان سخت هم گذشت.
بوی در راه بودن بهار به مشام می رسید، آب جویبار ها و چشمه ها زیاد شده بود و به سمت رودخانه می ریخت. میان ده که قدم می زدیم برف ها رو به آب شدن بودند و جویبارهای کوچکی هم از میان ده به سمت رودخانه، سرازیرشده بود. قله ی کوه کم کم از زیر برف ها پیدا می شد و از درخشندگی برق می زد و آفتاب به جان برف ها افتاده بود. گنجشک ها دسته دسته باز میان حیاط خانه پیدا شده بودند.
نزدیک به عید بود و تمامی ن ده به تکاپو افتاده بودند بعد از شش ماه مردان ده کم کم قرار بود از تهران برگردند و من هم مثل سایر ن در خانه مشغول آماده شدن برای سال نو بودم. با نرگس در مطبخ گندم ها را جوشاندیم و گذاشتیم خشک شوند بعد هم کوبیدیم و گذاشتیم که یکی دو روز مانده به عید، گندم ها را بو بدهیم. کمی گندم هم در ظرفی خیسانده بودم تا سبزه بیندازم. کرسی را جمع کردیم و با لحافت در گوشه ی پستو گذاشتیم بعد هم اتاق را خالی کردیم و در و دیوار های اتاق را که از کرسی دوده گرفته بود، دستمال کشیدیم. گلیم، جاجیم، فرش ها را بر برچین ها آویزان کردیم و با چوب دستی به آن ها می کوبیدیم آنقدر گرد و غبار از آن ها بلند می شد که چشم، چشم را نمی دید. بعد هم آن ها را عقب گاری ریختیم و بر لب رودخانه بردیم
بیشتر ن ده کنار رودخانه گلیم و جاجیم و پرده ها و رواندازها یشان را می شستند. برف ها هنوز گوشه و کنار بیابان و ده پهن بودند و من هم کنارن همسایه مشغول شستن گلیم بودم و فاطمه کنار دستم جاجیم می شست که خاله راضیه گفت: در این ده پوسیدیم مردان ده شش ماه از سال را در شهر می گذرانند و ما نمی دانیم این همه می گویند شهر، شهر چطوریه؟»
من یکبار به شهر رفته بودم اما انقدر ناراحت، دخترکم بودم، چیزی ندیدم که بتوانم تعریف کنم جز همان قهوه خانه و خانه ی پیرزنی که شب را پیشش سر کردم که ان هم مثل خانه های خودمان بود. اما حرف خاله راضیه من را به فکر فرو برد و تصمیم گرفتم امسال که بهار از راه میرسد، حتما به شهر بروم چون به تازگی هم یک انترنشنال بین دهات تاب می خورد و مردم را به شهر می رساند. این ماشین روزییکبار از کنار ده می گذشت. با آبی که به صورتم پاشیده شد هینی گفتم و پلک زدم که مادرم گفت: دختر کجایی؟ حواست نیست »
به خاله راضیه نگاهی کردم و گفتم:
- خاله بیاید خودمون به شهر بریم.
مادرمم بسم الهی» گفت وزبان به دندان گرفت و ادامه داد: جنی شدی دختر؟ همون یکبارم که دخترت را به شهر بردی من مردم زنده شدم این حرف ها را از کله ات بیرون کن»
ازجایم برخاستم و گلیم را به رودخانه کشیدم و گفتم:
- من امسال به شهر میرم. کربلایی همیشه از یک امامزاده تعریف می کرد و می گفت در زینبیه اصفهان یک امامزاده هست امسال قصد دارم به اونجا برم هرکسی خاست با من بیاد.
ن نگاهی متعجب، خوشحال، گنگ، به من اندختند. خاله راضیه دستش را به کمر زد و جلو امد و گفت:
- اره ماهرخ دختر زرنگیه عقلشم می رسه من بات میام.
بقیه ن چیزی نگفتند و به شستشویشان مشغول شدند. من هم در این فکر بودم که وقتی نصیر آمد حتما به او می گویم و از او می خواهم که ما را به شهر ببرد.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

http://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 112
دکتر عینک هایی که تا آن زمان فقط بر چشم او دیده بودم را برداشت. دستانش را برگوشه ی چشمانش کشید و گفت:
- هنوز کلی بیمار هست که ویزیت نکردم، تو برو خودم میام
- نه من منتظر میشم باهم بریم .
از مطب بیرون آمدم
شبی هم که مصیب مرد دکتر گفته بود برید خودم میام من نمی خواستم آن اتفاق یکبار دیگه تکرار بشه پای درختی روی، دو زانو نشستم و به مریض هایی که با اسب،قاطر و گاری به مرکز بهداشت آمده بودند نگاه کردم.
از وقتی دولت رضا شاه شروع به کار کرده بود هر روز در ده و اطراف ده اتفاقات تازه ای می افتاد وجود همین مرکز بهداشت خود نعمتی بود و همینطور جاده ای که تاسیس شده بود و گاهی کامیون ها و تانکرهای نفت و به تازگی هفته ای یکی دوبار مینی بوس از ان رد می شد و رفت و امد نسبت به زمان کودکی من که فقط با اسب و قاطر بود و کل سال حکیمی جز حکیم سلیمان نمی دیدیم پیشرفت خوبی بود .
نزدیک به غروب بود که آهسته آهسته اطراف مرکز خالی شد و دکتر که خستگی از سر و صورتش می بارید بیرون آمد و با دیدن من متعجب گفت : پس تو هنوز نرفتی؟»
سرم را به نشانه ی نه» تکانی دادم که گفت:
- خب سوار شو تا بریم و راه را نشان بده.
وقتی به خانه رسیدیم چند تایی از ن همسایه و بچه ها در حیاط بودند. ترس به جانم افتاد و زودتر از دکتر خود را به اتاق رساندم. نرگس نوه ی کوچکش را بغل کرده بود و اشمکمی ریخت با نگاه پرسیدم چی شده ؟» نرگس از کنار بستر بلند شد و گفت:
- حالش خیلی بده ظهرتاحالا چشم هاش رو باز نکرده.
در همین وقت دکتر یالله گویان به اتاق نیمه تاریک آمد به سمت تاقچه رفتم و فیتیلهی چراغ را بالا کشیدم دکتر از ما خواست بیرون برویم.
پشت در کلافه مدام دست هایم را به هم می کشیدم و نرگس اشک هایش قطع نمی شد.
که دکتر صدایم زد و خواست تشتی اب برایش ببرم. زود کاری که گفته بود را انجام دادم و طرف دیگر بستر نشستم. دکتر مهری را معاینه کرد و کمی شربت داد و از من خواست تنهایی حرف بزند دکتر را به اتاق کناری که درهایشان به هم باز می شد و یک پرده حریم اتاق را ساخته بود رفتیم دکترسرش را پایین انداخت و گفت: گمان نکنم زنده بمانه اما.
قلبم از جا کنده شد و به کف اتاق افتاد روی دو زانو نشستم و سرم را میان دستانم گرفتم. دکتر گفت: من فکر کردم تو زن جسوری هستی که با تو در میان گذاشتم نمی خواستم مادرش چیزی بفهمد »
از جایم بلند شدم آب دهانم را خواستم قورت بدهم اما دهان و گلویم خشک شده بود و چشمانم دو دو می زد تمام سعیم را کردم که پاهایم نلرزد و به دکتر خیره شدم دکترادامه داد:
- خوب باید مراقبش باشی مدام روی شکمش یخ بگذار و این شربت را هم به او بده که اگه به این دارو جواب بده مطمن باش خوب میشه این دارو دردش را هم می کند.
بعد مثل اینکه چیزی یادش آمده باشد گفت راستی مردم فکر می کنند این بیماری واگیر دار است اما هیچ واگیری ندارد خیالت راحت باشد اما برای اینکه مردم اذیت نکنند به کسی چیزی نگو چشمی» گفتم ام سایه ای که از پشت پرده گذشت من را ترساند
دکتر ادامه داد من هر هفته به اینجا میام و برایش از شهر دارو میارم اگه یکی دوماه بگذره خوب میشه فقط زمان میبره و باید خوب بهش رسیدگی بشه »

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

http://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 142
وسایل شخصی ام را از داخل ماشین برداشتم و با گام هایی مصمم عرض خیابان را گذراندم و وارد نمایشگاه برادرم شدم.
طبق معمول در حال چانه زدن با یکی از مشتریانش بود؛ نگاهش که روی من نشست از او عذر خواست و باقی کارها را به شاگردش محول کرد.
- اوه، خبر می دادی یه گاوی، گوسفندی چیزی زمین می زدیم!
شرمنده سر پایین انداختم.
- سلام داداش، خوبی؟
اندک فاصله ی بینمان را از میان برداشت و مقابلم ایستاد.
- سلام، خوش اومدی.
لحن صمیمانه اش دیدگانم روی را موهای کنار شقیقه هایش نشاند و آه در نهادم لانه کرد.
- ممنونم داداش، وقت داری یه خرده باهام گپ بزنیم؟
با دست انتهای سالن را نشان داد.
- آره حتماً، بریم.
پشت برادرم راه افتادم و با تعارفش صندلی روبه روی میزش را اشغال کردم.
گوشی تلفن را میان انگشتانش نگه داشت و رو به من پرسید: چی می خوری؟
حس می کردم زبانم چون کویر ترک برداشته بود.
- یه لیوان آب خنک باشه کافیه.
اخم ریزی کرد و چند ثانیه ای با تلفن پچ زد.
- خب، من گوشم با توئه.
کیفم را کنار پایم قرار دادم و اندکی زمان برای نظم دهی به جملاتم خریدم.
- راستش کارم لنگته داداش.
انگشتان شست و اشاره اش دو طرف لبانش را دربرگرفتند تا لبخندش بیش تر از آن کش نیاید.
- همون! من فکر کردم امروز آفتاب از غرب طلوع کرده.
منحنی کم رنگی طرح لبانم را به آغوش کشید.
- باور کن این قدر مشغله دارم که حتی گاهی وقت سر خاروندن هم ندارم.
اجازه داد پیرمرد آبدارچی قهوه هایمان را مقابلمان قرار دهد سپس گفت: بهت حق می دم من هم از این چیزها می ترسیدم که درس و دانشگاه رو بوسیدم و گذاشتم کنار، خب حالا نمی خواد این همه رنگ به رنگ شی؛ کارت رو بگو.
تکه ای بیسکویت از کنار فنجان قهوه ام برداشتم.
- نمی دونم خبر داری یا نه ولی از خونه ی بابا این ها طرد شدم؛ دو، سه روز دیگه ام چهلم رازانه ولی من نه وقتش رو دارم نه می دونم چه کسایی باید دعوت شن.
نمی دانستم از ضعف بود یا غم بزرگی که در سینه داشتم اما آن قدر دستم لرزید تا تکه بیسکویت درون فنجان قهوه ام غرق شد.
- یه زنگ بزن به مامان بگو پرنسسم منتظر خودشون و مهمون هاشونه.
بغض روی آوای برادرم هم خط انداخته بود و او سعی در پنهان نمودن آن داشت که سرفه ای تصنعی ای کرد.
- خیالت راحت باشه، فقط آدرس رستورانی که رزرو کردی رو بهم بده.
نفس آسوده ای کشیدم و جرعه ای از نوشیدنی مورد علاقه ام را مزه کردم.
- ممنونم داداش.
مانده بودم چگونه تکه های پازل ذهنم را کنار هم قرار دهم که پژواک مهرداد تمامش را به مرز نابودی کشاند.
- چیز دیگه ای هست که بخوای بگی؟
کمی خودم را جلو کشیدم و سوئیچ ماشینم را روی میز گذاشتم.
- باید بفروشمش، حسابی پول لازمم.
خم شد و سوئیچ را برداشت و آن را چندین بار مقابل چشمانش تکان داد.
- هنوز هم پول قرض نمی گیری؟
سکوتم را که دید از بازی با آن دست کشید.
- چرا؟
سوالش مبهم ترین پرسش عالم و من از ناگفته ها لبریز بودم.
- چون تو خودت تا خرخره زیر قرضی از اون گذشته آدمیزاد اسمش روشه آه و دم؛ من نمی دونم یه لحظه دیگه زنده ام یا نه پس ترجیح می دم جای این که چشم هام دست مردم رو بپان؛ دست هام رو زانوهام باشه و نون بازوی خودم رو بخورم.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

http://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 43
تلفن رو قطع می کنم و سریع روپوشم رو با مانتو عوض می کنم و کیف لوازم پزشکی رو برمی دارم و دستگاها و داروها و مهر رو داخلش می چینم و از اتاق بیرون می زنم. پشت استیشن وامیستم و به رعنا تیکه می ندازم.
-چه درمانگاه مجهزی! کو این سرویس نفربرتون!
می خنده و بیرون اشاره می کنه.
-برو نیم ساعته دم در منتظره! چیزی تجویز نکنی فقط چکاپ و ارجاع!
-چشم خانم منشی! امر دیگه؟
می خنده و سر ت می ده و سرش با دفترچه بیماری گرمه.
-حواست به شرایطش باشه ها.
حس می کنم دست کمم گرفته ولی نمی تونم باهاش کلنجار برم که من خیلی خوبم!
از در بیرون میام و اطراف رو دنبال ماشین چشم می چرخونم و اثری از ماشین با مارک خاص نیست. و توجهم با یه تک بوق به مقابلم جلب می شه و ماشین امیر برام چراغ میزنه.
مات نگاهش می کنم و سرش رو از شیشه بیرون میاره.
-بفرمایید، دیر شد.
من نخوام این بشر رو ببینم باید کی رو ببینم؟
آب دهنم رو قورت می دم تا راه فراری پیدا کنم و دوباره حرف می زنه: بیا دیگه!
-ممنون، تاکسی می گیرم.
-بیمار مشکل قلبی داره، منم باید باشم!
با پاهای لرزون از پله ها پایین می رم و تو ماشینش می شینم. کمربندم رو می بندم و به مراعات محیط کاری فقط حرکت می کنه و حرف نمی زنه.
کنارش معذبم، هیچ توجیهی برای رفع و رجوع کردن رفتار دیشب خودم و پارسا ندارم و می خوام خودمو توجیه کنم که اصلا ربطی بهش نداره و لازم نیست توجیه بشه ولی از طرفی ام برام مهمه که فکر کنه خوشبختم و هیچ مشکلی ندارم ولی واقعا توجیهی ندارم.
جلوی خونه ی بیمار نگه می داره و توسط پرستاری که جلوی در انتظارمون رو می کشه، داخل میریم. خانوم جوونی روی تخت کنج اتاقی در حال استراحته، من وضعیت جنین رو بررسی می کنم و امیر هم با جدیت و ژستی که اصلا به رفتار لطیفش نمیاد وضعیت قلبی و جسمی اش رو چکاپ می کنه.
خوشبختانه همه چیز نرماله و باید تا سه ماه آینده رو همین طور هفتگی برای چکاپش به خونه اش بریم. بعد از پذیرایی مختصری دوباره تو ماشین با امیر تنها میشم و رفتارش حین ویزیت خانوم اجازه ی سکوتم رو نمیده.
-سر کار خیلی متفاوتی!
لبخند می زنه و ماشین رو داخل بزرگراه می ندازه.
--تحت تاثیر قرارت دادم؟
چپی نگاش می کنم و هیش می کشم.
-چه فرصت طلب!
ابرو بالا می ندازه و خراش گوشه ی ابروش برای فرو ریختن دلم کفایت می کنه.
-از این به بعد میخوام فرصت طلب باشم، به تقاص همه فرصتایی که از دست دادم!
بحث رو کشونده به بی کفایتیای خودش در گذشته و نمی خوام فکر کنه الان برام مهمه!
میخوام بحث رو ختم کنم و دیگه جوابی بهش نمی دم ولی مقابل پاساژی توقف می کنه و حین باز کردن کمربند ایمنی اش می گه:
-این بار راحت کنار نمی کشم؛ بهم فرصت می دی؟
نفسم رو پوف مانند بیرون می فرستم و نق می زنم.
-من یاد ندارم اشتباهاتمو تکرار کنم.
-ولی بلدی اشتباهات متفاوت داشته باشی!
سکوت می کنم تا دهنشو ببنده ولی معنای حرفش بدجور دلمو می سوزونه و می خوام بغض کنم. دلم خیلی برای خودم می سوزه و کاری برای خودم از دستم برنمیاد.
-خرید دارم تو پاساژ، میای؟
به ساعت مچیش که یادمه زمانی خودم براش خریده بودم اشاره می کنه و حرفشو ادامه می ده:
-ساعت کاری تموم شده، می خوای توام بیا.
به حالت قهر کیفمو تو بغلم می کشم و سرمو سمت مخالف می چرخونم. بدون اصراری پیاده می شه و سمت پاساژ می ره.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 111
چند روزی بود که دختر بزرگ نرگس خانوم که به تازگی ازدواج کرده بود حال خوبی نداشت و وقتی که راه می رفت ناگهان به زمین می خورد چند باری از او خواستیم به شهر بود اما می گفت بخاطر بارداری اش است بعد از اینکه فرزندش به دنیا آمد حال او بهتر می شود. فرزندش که به دنیا آمد حل او بهتر نشد و همسرش هم مثل نصیر و قباد در شهر کار می کرد.
چند روزی بود که در خانه افتاده بود و تب کرده بود که من دیدیم نرگس پشت یکی از درخت ها پنهان شده و مدام شانه هایش می لرزد سلانه سلانه خودم را به او رساندم دست به شانه اش زدم به سمتم برش گرداندم که با دیدن من هق هق اش اوج گرفت شانه هایش را میان دستانم گرفتم وپرسیدیم
باجی نرگس چی شده؟»
نرگس دماغش را بالا کشید، اشک چشمانش را با چارقدش پاک کرد نفسی کشید و گفت:
- این مهری چند وقته حالش خوب نیست نمی دانم چه کنم؟ مدام بالا میاره و یخ و داغ میشه نمی دانم چه خاکی توی سرم کنم.
- حالا کجاست؟
- افتاده یه گوشه و از تب می سوزه اشک های نرگس خانوم را پاک کردم و به اتاق رفتم
مهری گوشه ی اتاق تاریک رو اندازی دور خود پیچیده بود وسرش را میان شانه هایش فرو برده بود. دستانش را گرفتم، مثل بید می لرزید.
جایش را پهن کردم و گفتم:
- کمی دراز بکش تا حالت بهتر بشه
که دیدم صورتش عرق کرده نمی دانستم سردش است یا گرم.
از اتاق بیرون آمدم و به سمت نرگس رفتم که کنار درخت هنوز نشسته بود جلویش دو زانو نشستم و گفتم :
- اینجا بنشینی اشک بریزی خوب میشه؟
نرگس دست هایش را بر چشم هایش کشید وجواب داد:
- آخه من، یه زن لچک به سر چه کاری از دستم برمیاد؟
کلافه از جایم برخاستم و گفتم:
- هوای بچه ها را داشته باش من میرم دکتر بیارم.
نرگس هم پای من بلند شد و گفت :
- با کی؟ مرد که در خانه نداریم
اخم کردم و گفتم:
-حالا چون مرد نداریبم بشینیم تا بمیره ؟
نرگس دستش را به صورتش زد و گفت: خدا نکنه»
شانه هایم را با بی اعتنایی بالا انداختم و گفتم:
- پشت درخت نشستن و لابه و زاری کردن نتیجه اش همین میشه که گفتم. دو شب تا صبح نشستم بالا سر مصیبی ام اشک ریختم نه خدا دلش به حال اشکام سوخت نه زمونه، من رفتم .
به اتاق برگشتم چادر شبم را به کمرم پیچاندم و به سمت دهاتی که دوسه فرسخی ده خودمان بود براه افتادم چون که می دانستم به تازگی مرکز بهداشتی در آن تاسیس شده است و دکتر مستوفی در آن جا بیماران را ویزیت می کند. برای اینکه زودتر برسم دنبال رودخانه را گرفتم و رفتم یکی دو ساعتی طول کشید تا به ده برسم با سرک به یکی دوتا کوچه جیپ که در آن پارک شده بود را پیدا کردم.
یک اتاق نمور، تاریک که بیرون از آن افراد زیادی ایستاده بودند. پیرمردی روبروی آفتاب روی دو زانو نشسته بود و مدام سرفه می کرد، زنی که رنگش پریده بود ولب هایش به سفیدی می زد و انگشتانش می لرزید روی پله ی جلوی اتاقک نشسته بود، دختر بچه ای که در آغوش مادرش هزیان می گفت و.همه ایستاه بودند تا نوبت شان شود و دکتر آن ها را ویزیت کند تا نوبت به من برسد خورشید به وسط آسمان رسید وقتی به داخل رفتم دکتر با دیدن من گفت: تویی باجی ماهرخ خدا بد نده؟ » سلامی دادم و گفتم
- یکی از اهالی خانه ام بیماره و در تب می سوزه در لرز دست و پا می زنه نتونستم بیارمش آقای دکتر خودت به ده میای؟

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 141
اون هم با یه نفر که دو برابر من سن داشت و دائم نئشه بود!
لب به دندان کشید و هق هقش را در گلو خفه کرد.
از واکنشش واهمه داشتم و پاهایم را به زمین بند زده بودم تا صندلی مقابلش را اشغال نکنم.
- پس چرا تو این چند روزه نه خبری از همسرتون شده نه خانواده تون‌؟
با گوشه ی چارقد صورتی رنگش آب بینی اش را زدود.
- شوهرم که این قدر کشید تا مُرد از خانواده ام هم این رو بگم که یه نامادری قدر دارم که بابام مثل موم تو دست هاشه.
نگاهم نافرمانی کرد و روی شکم برجسته اش نشست.
- پس این حقیقت داره که شما خودتون رو انداختید جلوی ماشین اون آقا؟
سر پایین انداخت.
- آره.
انگشتانم را روی میز درهم تنیدم.
- پس چرا حقیقت رو نگفتید؟
سر بلند کرد و چشمان مخمورش را به دیدگانم دوخت.
- چون به پول احتیاج دارم، چون یه عالمه طلبکار دنبالمن!
آن قدر اخم میان ابروهایم حکم رانی کرده بود که تمام سرم درد می کرد.
با انگشت شست و میانی شروع به ماساژ شقیقه هایم نمودم.
- این بی انصافیه، اون آقا به خاطر گناه نکرده پشت میله های زندانه و هر لحظه ممکنه مسیر زندگیش تغییر کنه اون وقت شما به فکر پولید؟
در کمال تعجب سرش را به نشانه ی تأیید تکان داد و باعث شد من افکار نسجنیده ام را بر زبان جاری سازم.
- یه سوال می پرسم راستش رو بگید، باشه؟
گویا تشویش در جانش لانه کرده بود که دستانش دسته ی صندلی را چنگ زدند.
- باشه.
کمی این پا و آن پا کردم و سپس دل به دریا سپردم.
- شما بچه ات رو نمی خوای، درسته؟
نفس در سینه اش جا ماند و رنگ چهره اش در تقابل با دیوارهای اتاق پیروز شد.
- این دنیا برای آدم های بدبختی مثل ما ساخته نشده! به دنیا بیاد که چی بشه؟ تهش بشه یه بدبخت تر از من؟
حس می کردم گرفتگی نفسم از انگشتانم سرچشمه می گرفت که قولنج تک تکشان را شکاندم.
- من خانمم هنوز سی سالش هم نشده ولی بنابر یه سری از دلایل امکان مادر شدن ازش سلب شده، حالا من یه پیشنهادی براتون دارم.
بی محابا به رهگذرانش فرمان قیام داد.
- من نمی ذارم زیر دست نامادری بزرگ شه.
من نیز از جایم برخاستم و قدم های استوارم را سمت صندلی مقابل او کشاندم.
- اگه من تضمین خوشبختیش رو بدم چی؟
دست به دهان برد و به جان ناخن هایش افتاد.
- این وسط چی به من می رسه؟
جان کندم تا لبانم طرح پوزخند به خود نگرفتند.
- به گزاف ترین قیمت بازار بچه رو می خرم و یه اتاق خصوصی تو همین بیمارستان در اختیارتون می ذارم تا بچه به دنیا بیاد ولی شرط داره.
دست آزادش روی شکمش نشست.
- چه شرطی؟
پا روی پا انداختم و کمی سرم را بالا گرفتم تا تحکم کلامم را به خوبی درک کند.
- از وقتی که پول پرداخت شه تا قیام قیامت حق ندارید ادعایی نسبت به بچه داشته باشید و احدی نباید از قضیه باخبر بشه.
چشمه ی اشکش باز جوشید و دستش سُر خورد و کنارش افتاد.
- قبوله.این بچه از الان.مال شما.
نگاه از چشمان گریانش گرفتم.
- خوبه، بشینید بگم خانم مظفری بیاد دنبالتون.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 42
لباش رو به هم فشار میده و دستش فرمونو سفت ترمیگیره.
-داروهاتو بخور هیوا.
گازمیده و میره و نمی دونم چرا رفتنشو نگاه می کنم و داروهامو تو دستم تاب میدم.
اصلا چرا این قدر به رفتاراش دقت نشون میدم؟
اون دیگه هیچ کس تو زندگیم نیست!
باید از پارسا حرف بکشم یا دلیل بپرسم ولی اصلا انگیزه اش رو ندارم.
صبح نمی دونم با پارسا چه طور حرف بزنم، اصلا چیزی ازش بپرسم یا نه؟
بذارم موقعیت بهتری؟ من حق دارم بدونم ولی چه طور بگم که تعقیبش کردم؟ این خودش یه بی اعتمادی بزرگه!
نگاهش می کنم و مطمئنا اگه ریگی به کفشش باشه، دوباره هم موقعیتی برای پیش کشیدن بحثش هست و برای پنهان کردن تعقیب دیشب سکوت می کنم و انگار که اتفاقی نیفتاده، در سکوت و بی خیال این که دیشب بهم دروغ گفته، جلوی درمانگاه پیاده ام می کنه و باز بوسه و خداحافظ عشقم تحویلم میده و میره و من مردد می مونم که با اتفاقات دیشب چه طور پامو تو درمانگاه بذارم و با امیر روبه رو بشم؟!
صدایی کنار گوشم می پیچه.
-چه طوری مامای بیمار؟
پسوند حرفش محکم روی شونه ام می کوبه و از ضرب دست رعنا تنم خم میشه و سرش دوستانه نق می زنم.
-خیر سرم مریضما!
می خنده و جوابم رو میده: معده ات مریضه نه پا و شونه ات! چرا راه نمیری؟
هم شونه اش سمت پله های ورودی درمانگاه میرم و داخل میریم، نیم نگاهم سمت پارکینگ و ماشین امیره و از این که می بینمش نمی دونم خوشحال باشم یا ناراحت؟
همه جا دکترای تخصصی دیر میان و نمی دونم از وقت شناس بودن این دکتر خوشحال باشم یا ناراحت؟
کنار استیشن از رعنا جدا میشم و پاهام کشش سمت اتاقم رفتن رو ندارن، ولی با دیدن در بسته ی اتاق امیر قوت می گیرم و تندتر حرکت می کنم. سریع تو اتاق میرم و درو می بندم. نفس آسوده می کشم و تا حد امکان کافیه از اتاق بیرون نرم تا باهاش مواجه نشم.
نسبت به روزای قبل مراجع بیشتری دارم و این خوبه چون دیگه حوصله ام سر نمیره، کارم دقت زیادی نیاز داره و نمی خوام به خاطر بی احتیاطی و حواس پرتی جون جنین و مادری رو به خطر بندازم و برای همین با تمام توانم وقت و حوصله ام رو وقف مراجعینم می کنم.
تقریبا نزدیک اتمام ساعت کاریمه و رعنا به خط اتاقم زنگ میزنه.
تماسش رو وصل می کنم و حسابی خسته ام.
-سلام خانم منشی بازم مریض داریم یا نه؟
می خنده و طعنه ی شوخی ام رو می گیره!
-نه خانم دکتر، دیگه مریض ندارید ولی نوبتتون تا ماه آینده رزروه!
می خندم و جدی میشه!
-هیوا جون یه مادر با شرایط سخت و استراحت مطلق داریم، خانم رییسی گفتند برای چکاپشون هرهفته تشریف ببرید. قبول می کنی یا نه؟
ساعتمو نگاه می کنم و بدم نمیاد چرخی هم تو شهر بزنم.
-آره میرم، فقط امروز وسیله ندارم، پیاده ام!
-عیب نداره، حاضر شو و لوازمت رو بردار، ماشین هست.
نفس عمیق می کشم و لوازمی که باید بردارم رو از ذهنم می گذرونم.
-باشه، ده دقیقه دیگه حاضرم.
می خوام قطع کنم ولی تند تند حرف می زنه.
-راستی هیوا، امشبم شوی لباس هست، برنامه ویژه است، دیشب نبودی امشب بیا دیگه!
سری اطراف می چرخونم و بی خیال همه چیز وقتی کسی به فکرم نیست، باید کمی هم به فکر خودم باشم.
-باشه میام. بگو برام یه بلیط بذارن کنار.
-حله، بدو حاضر شو و بیا.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 140
او را به خدا سپردم و خودم بی صدا از ساختمان بیرون زدم و راهی بیمارستان و تنها مشغله ی دوست داشتنی ام گشتم.
به محض ورود به اتاقم توسط بلندگو پیج شدم.
- دکتر سالاری به اتاق عمل.
سریع روپوش سفیدم را از روی چوب لباسی چنگ زدم و به کادر پزشکی درون اتاق عمل پیوستم.
ثانیه ها و دقیقه ها در پس یکدیگر می آمدند و می رفتند و تنها ارمغانشان گذر زمان بود.
بالاخره پس از ساعاتی طولانی و طاقت فرسا کار با موفقیت پایان یافت و نتیجه اش در چشمان یک به یکمان نور افشانی به پا کرد.
- خسته نباشید آقای دکتر.
توسط نوک انگشتانم ماسک را از جلوی لبانم کنار زدم.
- ممنونم، همچنین.
پاهای خسته ام را سمت در خروجی کشاندم و دیدگانم روی پیرمردی که سرش را بین دستانش اسیر کرده بود و بی صدا اشک می ریخت، لغزید.
ظاهراً بانگ قدم هایم در گوش پیرمرد اکو شده بود که هول زده به طرفم آمد.
- حال همسرم چه طوره؟
منحنی کوچکی لبانم را دربرگرفت.
- نگران نباشید، عمل کاملاً موفقیت آمیز بود.
پیرمرد سرش را بالا گرفت و نجواگونه با معشوقش راز دل گفت و سپس همان جا به سجده درآمد و حیرت را در جانم تزریق کرد، او را در حال عرفانی اش تنها گذاشتم و خواستم وارد اتاقم گردم که صدای خانم مظفری سد راهم شد.
- آقای دکتر؟
دستگیره را رها کردم و سمتش برگشتم.
- بله؟
تخته شاسی درون دستانش را به طرفم گرفت.
- یادتونه چند وقت پیش یه دختر خانمی رو عمل کردید؟
با تکان سر حرفش را تأیید کردم و او پس از مکث چند ثانیه ای جمه اش را ادامه داد: همین یکی، دو ساعت پیش می خواست فرار کنه که نگهبان بیمارستان فهمید و.
ابرو بالا انداختم و کلامم، کلماتش را از هم گسیختند.
- الان کجاست؟
سر پایین انداخت و گفت: از اتاق خصوصیش منتقل شد بخش بلکه بیش تر تو چشم باشه و باز هوس فرار به سرش نزنه.
تخته شاسی را به دستانش سپردم.
- خوبه، راهنماییش کنید بیاد اتاقم.
چشم» آرامی را زمزمه کرد و من وارد اتاقم شدم و باز به جسم آزرده ام سخت گرفتم و پشت سنگرم نشستم.
دقایق انتظار میل به طولانی شدن داشتند که چند ضربه ی آرام به در اتاق خورد.
- بفرمایید.
با اجازه ی من در باز شد و خانم مظفری همراه دخترک وارد اتاق گشت.
به نشانه ی احترام به پاهایم حکم قیام دادم و رو به پرستار گفتم: ممنون خیلی لطف کردید.
لبخند کوچکی زد و خواست عقب گرد کند که دخترک دو دستی روپوشش را گرفت.
- می شه نری؟
نگاه خانم مظفری سمت من کشیده شد، ابروهایم را درهم تاباندم و با اشاره ی چشم و ابرو در اتاق را نشان دادم.
- شما بفرمایید.
با خروج پرستار از اتاق دخترک گریان برخاست.
- من می خوام.برم.
روی صندلی ام نشستم و سعی کردم خون سردی ام را حفظ کنم.
- لطفاً بشینید.
سرش را چندین بار به طرفین تکان داد.
- باید.برم.
نفس عمیقی کشیدم و سخت ترین واژه ها را ادا کردم.
- خواهش می کنم آروم باشید؛ من قصد تعرض بهتون رو ندارم، فقط می خوایم صحبت کنیم.
یک چشمش به در بود و دیگری ریز به ریز حرکات من را زیر نظر داشت.
- ما با.هم حرفی.نداریم.
باید از در دیگری وارد می شدم او را در منگنه قرار می دادم.
- باشه برید ولی من حتماً گزارش رد می کنم.
پاهایش کم آوردند و تن نحیفش روی صندلی افتاد.
- گزارش.چی؟
ابرو بالا انداختم و به پشتی صندلی ام تکیه دادم.
- این که دختر فراری هستید و از قضا دست به ارتکاب قتل نفس هم زدید و شانس باهاتون یار نبوده و ناکام موندید!
هر لحظه به حجم مرواریدهای غلتان روی گونه هایش افزود می شد و فهم کلامش سخت تر از پیش شده بود.
- م.م.ن.فر.ار.
دست بالا بردم و او جمله اش را نیمه کاره رها کرد.
- من هیچی نفهمیدم، چندتا نفس عمیق بکشید، آروم که شدید بعد بگید چی شده.
دم های عمیق پیایی ای کشید و به محض دیدن ساحل آرامش لب به سخن گشود.
- من فرار نکردم؛ فقط، فقط خسته شدم از زندگی ای که همه اش اجبار بود

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید) ❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 41
نفس نفس می زنم و باید از این موقعیت فرار کنم.
-دست از سر زندگیم بردار امیر، من دیگه اون ادم سابق نیستم. دلسوزی ات رو نمی خوام، پارسا حتما یه توضیح منطقی برای کارش داره.
گوشی رو تو بغلم پرت می کنه و دوباره امیر غریبه میشه.
-باشه، دروغاش رو گوش بده و خرشو دوباره!
زیر لب میگم عمری خر تو بودم، چرا زورت میاد ذلیل یکی دیگه باشم؟
دوباره گوشی با اسم پارسا می لرزه و تماسش رو وصل می کنم.
-الو، هیواجان.
صدام رو صاف می کنم و می دونم کمی صدام گرفته ولی جوابش رو می دم.
-جانم پارسا، چی شده؟
صداش سرحال و شادابه و پرانرژی حرف میزنه.
-من قرارم تموم شد، شوی لباس اگه ساعتش تموم نشده میام دنبالت با هم بریم.
-موهامو از زیر شال چنگ می زنم و جوابشو می دم.
-ممنون، حالم خوب نیست، می خوابم.
صدای رد شدن ماشینی از دور میاد و می خوام قبل از رسیدن و شنیده شدن صداش توسط پارسا قطع کنم ولی پارسا حرف برای گفتن داره و ماشین هی نزدیکتر میشه.
-چرا حالت خوب نیست؟ میخوای بیام حرف بزنیم؟
اینبار مقابلم میشینه و با تنش خیمه می زنه رو سرم و ماشین از کنارمون رد میشه و جواب پارسا رو باید بدم.
-صبح حرف می زنیم، الان سعید و آذر بدخواب میشن.
-باشه فداتشم، می بوسمت. خوب بخوابی.
تماسو قطع می کنم و امیر تنشو از وجودم دور میکنه و اگه تو رابطه با پارسا نبودم قطعا خودمو بهش میباختم.
ایستاده و باز ژست گرفته نگام می کنه.
-دروغ گفتن یادگرفتی!
نگاش نمی کنم و سمت ماشینش و رستوران برمیگردم.
-یه رابطه ی با صداقتو تجربه کردم، چیزی عایدم نشد.
-یعنی هیچ دروغی بهم نگفتی؟
سکوت میکنم. دروغ بهش نگفتم. اصلا نگفتم.
-اون رابطه تمومشده. دیگه حرفش رو پیش نکش.
مقابلم قد علم میکنه.
-اگه بخوام شانس دوباره بگیرم چی؟
از کنارش ردمیشم.
-مغزت تاب برداشته.
به ماشین میرسم و گیرو میزنه.
-من به خودم این شانسومیدم. اینقدر دورت میپلکم که دوباره انتخابم کنی.
-من انتخابمو قبلا کردم.
توماشین میشینم و درو محکم می کوبم.
حرفی باهاش ندارم و جوابی هم براش ندارم.
میره داخل رستوران و من مرور میکنم حرفایی که فردا باید به پارسا بزنم. نمیخوام بدونه تعقیبش کردم و از طرفیم باید بدونم چرا درمورد قرارش با دخترخاله اش دروغ بهم گفته! ولی چه طوری بفهمم بین شون چه خبره؟
اصلا از اینکه دخترخاله اش رو دیده ناراحت نیستم، فقط این قضیه که عشق اول هم بودن ازارم میده.
امیر با دوتا نایلون غذا بیرون میاد و سوار میشه.
-تو ماشین بخور، معده ات داغون میشه.
-تحمل گشنگی رو دارم.
-بخور هیوا لج نکن. بالاخره که میفهمم چی تو سرت میگذره
-مشکلت اینه که فکرمیکنی من خیلی پیچیده ام!
-چون هستی!
پوزخند میزنم و از اونجایی که بوی ماهی تحریکم کرده، ظرف غذام رو باز می کنم و تصور میکنم که اصلا حضور نداره و نوش جان می کنم.
نمی دونم چرا هیچی به نظرم جدی نیست و خیلی راحت ادرس خونه ی اذر رو میدم و بدون خداحافظی از ماشینش پیاده میشم.
-چرا با اونا زندگی می کنی؟
-به توچه!

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 110
حاج حلبیان تمام چیزهایی که آورده بودم را خرید و پول خوبی بابت ان ها پرداخت کرد. اول بچه ها را به امامزاده بردم و بعد از اطراف امامزاده و مغازه ها برایشان گیوه و لباس تهیه کردم و به ده برگشتم پولی که گرفته بودم را در گنجه پنهان کردم و با خودم گفتم اگر یکی دوبهار دیگر بگذرد
با پول هایی که نصیر پس انداز کرده می توانیم کاغذ زمین ها را پس بگیریم و در تمام این مدت نگران بودم که نکند طلای بیاید و نسبت به زمین ها ادعای مالکیت بکند
نصیر و قباد نزدیک عید با پسر ها به خانه برگشتند. نصیر وقتی به ده برگشت، مثل همیشه دستانش پر بود و بعد از اینکه کمی استراحت کرد، من را گوشه ای کشید و از گوشه ی شالش مبلغ زیادی بیرون آورد و گفت:
- این مزد امسالمه و هرجور می دونی خودت خرجش کن
- مگر نمی خواهی زمین ها را پس بگیریم؟
-چرا اما خرج زندگی مان چه می شود؟ تو تا کی می خواهی خودت رعیتی کنی و کشمش وشیره تهیه کنی؟ در نبودم تو چطور امورت را گذراندی دیگر نمی خواهم به شهر برم باید بالای سر زندگی ام باشم دلم برای بچه ها تنگ شده!.
کنارش نشستم و گفتم:
- اما بدون زمین ها ما نمی تونیم در ده زندگی کنیم،خرج زندگی ما از راه رعیتی به دست میاد اگه طلایی یک روز بیاد و بگه زمین ها مال اوست چه کنیم؟
نصیر کلافه گفت::
- خودم هم می دانم اما تو می گویی چه کنیم من که از کار کردن نمی ترسم
بعد دستانش را نشانم داد که پینه بسته بودند وادامه داد:
- تمام سال را شب و روز کار کردم و سه وعده را یکی کردم اما فقط نگران تو و بچه ها بودم که با چهار من جو و گندم چطور زمستان را سر کردید دستش را گرفتم و گفتم:
- نگران من و بچه ها نباش ما در ده از پس خودمان بر می ایم
قضیه ی ایستادن جلوی میرزا محمود را برایش گفتم و ادامه دادم که حاج حلبیان گفته می توانم کشک و ماست هم ببرم تا بخرد
نصیر در این سه چهار سال حسابی تکیده شده بود و معلوم بود غصه ی ما را می خورد و باید خیالش را از بچه ها و زندگی اش جمع می کردم گرچه با نبودن او در خانه بار او و وظایفش بر شنه های من سنگینی می کرد اما حاضر نبودم به هیچ قیمتی از زمین هایی که مال فرزندانم بودند راحت دست بکشم نصیر ادامه داد: :
- همیشه می دانستم تو با بقیه ی دختران ده فرق داری باورت نمی شود اینقدر که دلتنگ تو می شوم دلتنگ بچه هایم نمی شوم
اصغر و نصیر بایدیکی دوسال دیگر در شهر کار می کردند تا بتوانیم پول طلایی را فراهم کنیم. من پول را از نصیر گرفتم و در گنجه ی خانه پنهان کردم.
یک ماه از عید گذشته بود که قباد و پسرش و نصیر و اصغر بار دیگر روانه ی شهر شدند.
قباد قبل از رفتن رعیتی اش را به دست کسی اجاره داد اما سهم نصیر و بصیر را من می کاشتم.
بصیر هم در ایام عید و گاهی هم در تابستان به ده می آمد و زود بر می گشت و برای خودش در شهر زندگی می کرد. من هر سال پاییز
مقداری از کشمش ها و خرمن ها را که سهم بصیر بود کنار می گذاشتم و به ان ها می دادم

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 119
دستم را روی گاواهن گذاشتم و گفتم:
- همین که گفتم یک سال رعیتی دستت بوده دیگه نمی خواهم اجاره بدم
مش رجب بی توجه به حرف من گاو اهن را، براه انداخت. نمی توانستم اجازه دهم زمین ها را بکارد و می دانستم مش رجب کسی نیست که زبان خوش سرش شود.برای همین جلوی گاو اهن دراز کشیدم
مش رجب کلاهش را از سر برداشت و گفت::
- وخیز ضعیفه ابروریزی نکن.
- تا وقتی که گاو اهن را از زمین بیرون نبری پا نمیشم
مش رجب استغفر الللهی» گفت در همین وقت اوس رحمت الله خمیده خمیده رسید و گفت :

چی شده مشهد رجب؟» بعد رو به من کرد و گفت»
باجی ماهرخ چرا اینجا خوابیدی؟
از جایم نیم خیز شدم و نشستم و رو به اوس رحمت گفت:
- - اوس رحمت بگو گاو اهن ها رو از زمین ببره بیرون تا بلند بشم.
اوس رحمت با تعجب کمر خم شده اش را صاف کرد و رو کرد به مش رجب گفت:قضیه چیه؟»
مش رجب آستین پیراهنش را بر عرق نشسته بر پیشانی اش کشید و گفت:
- والله من پارسال رعیتی نصیر خدابیامرز و آقا قباد را کاشتم سهمشونم همین چند روز می دهم اما حالا که اومدم زمین ها را بکارم جلوم را گرفته
رو به اوس رحمت جواب دادم:
- اوس رحمت چند وقت سیلو خونه خالی شد و می خواستم نون پزم دوتا بچه کوچیکه را فرستادم یه سطل گندم بگیرن از مش رجب اما این از خدا بی خبر دوتا بچه یتیم که هنوز دست چپ و راستشون را نمی تونند بشناسند کتک زد و از زمین ها بیرون کرده، از زمین های خودشون. منم قصد کرده ام رعیتی نصیر خدابیامرز را خودم بکارم
اوس رحکمت اهی زیر لب کشید و چشم غره ای به مش رجب رفت وگفت:
- راس میگه مرد مومن نمیخواد زمین بهت بده اینکه دیگه اما و اگر نداره.
مش رجب بی توجه به اوس رحمت خواست گاو اهن را راه بیندازد که من دوباره سر جایم دراز کشیدم. او هم که دید من روی حرفم ایستاده ام گاو اهن را از زمین بیرون برد و گفت:
- من اجازه نمیدم که رعیتی را بکاری به همین خیال باش باجی ماهرخ
ان روز به خانه برگشتم و تصمیم گرفتم خودم زمین را شخم بزنم اما در خانه ی هر کسی که می رفتم گاو اهنش را به من نمی داد تا من را مجبور کنند زمین ها را به آن ها اجاره دهم چون همه فهمیده بودند که من زمین ها را پس گرفته ام و مثل یک گناهکار با من رفتار می کردند درمانده شده بودم که به خانه ی گلرخ رفتم و برای او درد و دل می کردم که مصطفی گفت: در ده بالایی تازگی تراکتوری آورده اندد که می تواند زمین ها را شخم بزند و دیگری نیازی به گاو اهن نباشد».
مصطفی گفت: باجی ماهرخ خودم فردا به دولتاباد می رم و ترا کتور را میارم تا هم زمین های تو را شخم بزند هم زمین های خودم را»
تشکر کردم از خانه ی گلرخ بیرون امدم اما از انجا که زن صبوری شاید نبودم دنبال رودخانه را گرفتم و خودم را به ده بالا رساندم به کافه ی سلیمی رفتم که محل گذر مسافران بود باید از او پرس و سوال می کردم که دیدم سلیمی با دست و صورتی سیاه دارد، اتوبوسی را که کنار قهوه خانه اش پارک شده تعمیر می کند. صدایش زدم به سمتم برگشت و گفت: زن مشهد نصیر تویی؟»

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 50
من آخرین نفر انتخابی بودم و طبیعتا باید آخرین نفر هم وارد صحنه بشم.
شور و نشاط بی وصفی تو سالن میفته و جوگیر از این حس لحظه شماری می کنم تا نگاه امیر رو ببینم و وقتی نوبتم می رسه، با ذوق پا روی صحنه می ذارم و مسیری که نورپردازی شده رو قدم می زنم تا به محل نشستن امیر و کادر درمانگاه می رسم.
مسئول شو گفته بود می تونیم مقابل همراهانمون ژست بگیریم تا ازمون عکس بگیرن و منم دقیقا همین کار رو انجام می دم ولی با دیدن پارسا که درست کنار امیر جای من رو گرفته ماتم می بره.
امیر شروع به عکس گرفتن کرده و پارسا دستشو جلوی دوربینش می گیره.
امیر سماجت به خرج می ده و پارسا تو همهمه ی جمعیت چیزی بهش می گه و من چیزی از بحثشون نمی شنوم.
پارسا مچ امیر رو میگیره و از روی صندلی بلند می شن. رامتین و آزاده و رعنا حواسشون به منه و متوجه اون دوتا نیستند.
از پوزخند امیر به پارسا و اخمای پارسا هراس به دلم میفته و بدون ادامه دادن مسیری که برای دور زدنمون مشخص شده سریع سمت اتاق پرو برمی گردم.
دیدم که پارسا و امیر از سالن بیرون رفتند، سریع لباسم رو درمیارم و لباسای خودمو تن می زنم.
خانم مسئول مراسم سرم نق می زنه.
-چرا تا آخر نرفتی؟ لباست حتما امتیاز می آورد.
-کیفمو برمی دارم و ازش عذر می خوام.
-معذرت می خوام، مشکلی پیش اومد.
از پشت تماشاچیا، از سالن بیرون می زنم و اطراف سالن سر می چرخونم.
برخلاف داخل، بیرونش خلوته و راحت از روی صداشون می تونم پیداشون کنم.
صدای پارسا از امیر بلندتره بین ماشینای پارکینگ می بینمشون.
پارسا: گوشیتو بده پاک کنم!
امیر: خر کی باشی که از گوشی من بخوای چیزی رو پاک کنی؟
پارسا عصبی می غره: از زن من عکس گرفتی!
امیر ولی خونسرده و بدش نمیاد با پارسا گلاویز بشه:
-هه، زنت؟ شناسنامه هیوا سفیده! حلقه ای هم دستش ندیدم. از کجا معلوم من شوهرش نباشم؟
پارسا بهش حمله می کنه.
-ببند دهنتو!
مشت اولو پارسا می زنه و امیر هم زود گلاویز میشه و با پشت پا پارسا رو نقش زمین می کنه.
-هیوا یه دختر مجرده، هر کسی می دونه خواستگارش باشه! حق نداری با این الفاظ آینده اش رو خراب کنی!
دارن همدیگه رو می زنن و رجز خونیاشون برام جذابیت داره.
-میگم زن منه، بفهم و دهنتو ببند. آینده ی هیوا بامنه!
امیر: چندتا چندتا زن می گیری؟
امیر غالب شده و دوتا مشت حسابی به صورت پارسا می کوبه و ذوق زده از دفاع پارسا سمتشون می دوم.
-بس کنید.
امیر تخت سینه ی پارسا می کوبه و روی کاپوت ماشینی رهاش می کنه و سمت من می چرخه!
-دیگه نبینم با این مردک بچرخی!
نگاش نمی کنم و سریع بازوی پارسا رو می کشم تا صاف بایسته و دماغش غرق از خونه.
-خوبی پارسا جان؟
سر امیر داد می کشم.
-ببین چی کار کردی؟ خوبه زنگ بزنم پلیس؟
خودشم زخمی شده، روی گونه اش رد خراش افتاده و فقط نگاهم می کنه.
دست پارسا دور شونه ام حلقه می شه و به خودش می چسبوندم.
-بریم عزیزم، محلش نذار.
و من گوش می دم.
و همه ی معادلات ذهنمو در مورد امیر خط می زنم و دوباره سرفصل همه ی قضایا تیتر می زنم. من متعلق به پارسام، امیر گذشته و دیگه حق نداره سمتم بیاد و دوباره گول بخورم! اگه قراره گول بخورم، باید از همین رابطه و تجربه ی جدیدم باشه.»
پارسا اگه نقشه ی دیگه ای داشت، حداقل مقابل دعوای امیر ازم دفاع نمیکرد، اگه می خواست دکم کنه خیلی راحت امیرو بهونه می کرد و رهام می کرد و می رفت پی زندگی خودش با اون دختر خاله و عشق اول!

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 149
هوا آن قدر پاکیزه شده بود که شیطان پیشنهاد بلعیدن تمام اکسیژن جهان را می داد ولی صد افسوس که من دیگر نفسی برای کشیدن‌، نداشتم!
با زحمتی بسیار خودم را به طبقه ی پایین رساندم و نخواستم نگاهم در دیدگان پرسشگر الناز گره بخورد.
- چت شد یهو؟
پشت به او ایستادم و در خانه را باز کردم.
- هیچی.
قدم های نالانم را روی سنگ ریزه ها گذاشتم و سعی کردم ته مانده ی جانم را به پاهایم تزریق کنم بلکه سرعت برایشان معنا پیدا کند.
- بشین، می رسونمت.
قدرت تحلیل نداشتم که لاجرم به او پناه بردم.
- کجا برم؟
آدرس را گفتم و تا رسیدن به مقصد در دل هزار و یک بار معبودم را به اسم های جلالش خواندم.
ماشین مقابل در خانه ایستاد و من بی تعلل از آن پیاده شدم و الناز به خواسته ام جامعه عمل پوشاند و تنهایمان گذاشت.
- چه خبرتونه؟
توجه ها سمتم کشیده شد و جوان ترین فرد جمعیت مقابلم قد علم کرد.
- کیسه کنی ماست خودت رو کیسه کن، مسئله خانوادگیه.
تمسخر را چاشنی حرکاتم ساختم.
- چه جالب پس چرا من در جریان نیستم؟
هیاهو فروکش کرد و مرد میان سالی که بی شباهت به آن جوان نبود قدم پیش گذاشت.
- دیالوگ قشنگی بود ولی یه مشکلی هست یه نمه دمده شده حالا من برات یه پیشنهادی دارم تا ندادم فکت رو جا به جا کنن دُمت رو بذار رو کولت و برو.
نگاهم روی تک تک افراد نشست و در آخر نظاره گر چاوجوان که لب به دندان گرفته و انگشتانش را به در بند زده بود تا مبادا کالبدش فرو ریزد، ثابت ماند.
فاصله ی بینمان را به صفر رساندم و افراد همراهش دورمان حلقه زدند.
- مثل این که تنت می خاره، نه؟
پوزخندی فاخر لبانم را دربر گرفت و من دست پیش بردم و زیپ کاپشنش را تا جایی که امکان داشت بالا کشیدم.
- شما می خوای بخارونی؟
پسر جوان خواست پیش قدم گردد که مرد با بالا بردن دستش مانع شد.
- ببین پسر جون این باره آخره که می گم، برو رد کارت.
با اشاره ی سر به همسرم فهماندم که باید وارد خانه شود ولی او ممانعت کرد و من به ناچار کنارش قرار گرفتم.
- من کارم این جاست، حالا شما شر رو کم کن.
برای لحظه ای خون جلوی چشمان مرد را گرفت و سمتم هجوم آورد.
- می کشمت بی ناموس.
فریادش آن قدر غضبناک بود که چاوجوان هراسان نامم را خواند و سپر بلایم شد.
- ماها.
هنوز اسمم را کامل ادا نکرده بود که ناله اش برخاست.
- آخ!
خون همسرم بر صفحه ی سیاه کوچه طرح گل کشید و من پر پر شدنش را به چشم دیدم.
- یا ابوالفضل!
مرد چون من کنار گل واژگونم زانو زد.
- یا خدا!
سمتش حمله ور شدم و یقه اش را گرفتم.
- خانتون رو به عزای تک تکتون می نشونم اگه یه تار مو از سر زن و بچه ام کم شده باشه!
رنگ رخسارش دست کمی از ابرهای برفی آسمان نداشت، پسر جوان نزدیک شد و زیر بازویش را گرفت.
- بابا همه رفتن، پاشو تا دیر نشده بریم.
دستش را از حصار انگشتان پسرش رها کرد و آرام آرام به چاوجوان نزدیک شد و اول نبضش را گرفت سپس رو به من گفت: کمک کن ببریمش بیمارستان، بجنب تا خان خون همه مون رو حلال نکرده.
آن قدر در اتاق رژه رفتم و به عقربه های ساعت چشم دوختم که بالاخره تکانی به خود دادند و چادر سیاه شب را از سر آسمان ربودند.
خسته روی صندلی کنار تخت نشستم و سرم را میان دستانم گرفتم که تقه ای به در اتاق خورد.
- بفرمایید.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 118
دست هایم را مشت کردم و دندان هایم را به هم سابیدم دادم و به سمت زمین ها به راه افتادم. زمین ها مال بچه ها بودند و نمی دانستم به چه حقی ان ها رابیرون کرده بود، مش رجب اجاره را هم پرداحت نکرده بود. به زمین ها نزدیک شدم اما با خودم گفتم حالا وقتش نیست چون زمین ها در اجاره ی مش رجب اند کمی به زمین نشستم و افکارم را سروسامادن دادم و به خانه برگشتم
چندروزبعد صدای مادرم را در خانه شنیدم از دار پایین پریدم و به حیاط رفتم که دیدم مادرم دست زهرا را می کشد و می آورد و رو به من گفت:
ماهرخی بدبخت شدی» با ترس گفتم: چی شده ننه؟ »
مادرم گفت:
- - دخترت جنی شده با از ما بهترون حرف میزنه
با نگرانی به زهرا که سر به زیر ایستاه بود چشم دوختم طاقت این یکی را دیگر نداشتم مادرم همانطور که مرتب سرش را تکان می داد و بر پشت دست هایش می زد، ادامه داد: :
-- در کوه که بودیم دیدم مدام با یکی حرف میزنه میگم دختر، تو با کی داری حرف میزنی؟ میگه با این» مگه تو نمیبینیش؟ هرچی دور و برم را نگاه کردم کسی نبود، یهو می نشست، یهو پا میشد،یکم می خندید یکم میزد زیرگریه.
مادرم آهی کشید و گفت: بردارببر این دختر را پیش سید، شوهر فاطمه بلکه یه دعایی چیزی بده این دختره خوب بشه.

مادرم رفت و من دیدم زهرا پشت اتاق از خنده ریسه رفته لحظه ای به عقلش شک کردم که زهرا گفت:
- نترس ننه من چیزیم نیست بسکه در کوه ننجون بهم دستور می داد و از تپه ها بالا و پایینم می فرستاد گفتم خودم را به دیوانگی بزنم تا دست از سرم بردارد. مادر من پیر شده بود و به زور راه می رفت اما مثل جوانی اش اهل کار و تلاش بود و در تابستان می رفت و در کلبه ی خاله رقیه که سالها بود کلبه ی چوپانان شده بود چند روزی با پدرم می ماند و از شیر بزها کشک و ماست درست می کرد و هنوز هم عقیده داشت دختر باید وقتی دستورش می دهند از جا بپرد.
اول پاییز بود که بچه ها خبر اوردند، مش رجب می خواهد زمین ها را شخم بزند
خودم را به سر زمین رساندم. هوا رو به سردی بود اما خورشید مستقیم می تابید و آسمان یک دست بدون لکه ای ابر بود. قدم هایم را تند کردم و از دور به مش رجب سلام دادم
مش رجب گاو اهن ها را برای شخم زدن زمین آماده می کرد نگاهی به من انداخت و جواب داد: علیک سلام باجی ماهرخ»
چند قدم فاصله را برداشتم و رو به رویش ایستادم:
- می خواهم زمین ها را خودم بکارم
مش رجب سرش را با تعجب بالا اورد و گفت : " چیکار کنی؟"
جواب دادم :
- گفتم که خودم میخام زمین ها را بکارم ، پسرها بزرگ شده اند کمکم می کنند
مش رجب مثل کسی که حرفم خنده دار باشد پوزخندی زد، چشم و ابروهایش را بالا و پایین داد و گفت:
- برو زن از سر راه من کنار، بگذار کارم را بکنم.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 148
سر تکان دادم و جلوتر از او وارد سالن شدم و تیر نگاهم سمت تک مُهره ی سفید پوش سالن نشانه رفت.
پیش از همه به احترامم قیام کرد.
- به، دکتر جان بداخم خوش آمدی!
دست در دستش گذاشتم.
- سلام، ممنون.
به میز اشاره کرد.
- همیشه همین بودی، سر بزنگاه پیدات می شد.
دیدگانم روی کارت های درون دستان عرفان نشست.
- راستش وقت ندارم وگرنه بدم نمی اومد یه ذره حساب هاتون رو بالا و پایین کنم.
دروغ محض بود من قمار را همراه جام های دوست داشتنی ام در گذشته جا نهاده بودم.
روی صندلی اش نسشت و چند ثانیه ای منتظر ماند تا ما هم چون او عمل کنیم.
- باشه، بگو ببینم کارت چی بوده؟
دو طرف صندلی ام را گرفتم و در یک حرکت کمی خودم را به او نزدیک تر کردم.
- یه درخواست کوچیک داشتم.
دو انگشت اشاره و میانی اش را بالا گرفت.
- اگه خواهشت برگردوندن پولته باید بگم زود اومدی.
نظرم را از آرش بیخیال سمت عرفانی که با دقت به حرف هایمان گوش سپرده بود، حواله دادم.
- بحث من پول نیست.
سیگاری روشن بین انگشتانش قرار گرفت.
- پس چیه؟
بی شک هر واژه هزاران تُن وزن داشت که زبانم قعر نشین دهانم شده بود.
- راستش من چند وقته همه اش تحت فشارم و مدام تهدید می شم.
ابرو بالا انداخت و از سیگارش کام گرفت.
- دخلش به من چیه؟
دم عمیقی کشیدم و سعی کردم بُت ساختگی ام همچنان اعظم بماند.
- می خوام این دشمن ناشناخته رو برام پیدا کنی، قبول؟
دستی بر سر براقش کشید.
- نه تا وقتی ندونم این وسط چی عاید من می شه.
در چشمان بی فروغش خیره شدم.
- پولی که دستت دارم رو به عنوان مزد بردار.
سوتی زد و منحنی ماه از لبانش رو دست خورد.
- واو! چه دست و دلباز! حتماً طرف کار بلده که این جوری تو خرج افتادی، آره؟
شانه بالا انداختم.
- نمی دونم ولی دلم می خواد قبل پلیس ها بهش برسم.
پس از شنیدن هر واژه ام لبخندش نمایان تر می شد و بینی عقابی اش حجم بیش تری را در صورتش می گرفت.
- جالب شد ولی من چند هفته وقت می خوام.
کمر آزرده ام را مهمان تکیه گاه پشتم کردم.
- نه دیگه، دیره؛ من عجله دارم.
گَرد سیگارش را درون زیر سیگاری محبوبش تکاند.
- هر چی ازشون می دونی یا داری رو بده الناز.
سپس به عرفان اشاره کرد تا ورق ها را پخش کند که هول زده برخاستم.
- از اول که گفتم، وقت ندارم؛ جای من با الناز بازی کنید.
نگاه تحقیر آمیزش روی الناز که کنارم ایستاده بود، نشست.
- خوبه می دونی ضعیفه ها جایی تو زندگی من ندارن پس بار آخرت باشه خُلق من رو با چرندیات تنگ می کنی، مفهومه؟
قبل از آن که زبان در دهان بچرخانم بانگ گوشی ام در سالن طنین انداز شد، از چشم هزاران سرباز گریختم و در پناه امن ترین سقف جهان پناه گرفتم و به مخاطب پشت خطم گوش سپردم ولی صدای قهقهه ای که در حونی هایم دوید لرز به جانم ریخت و پاهایم سست شد.
- شقایق؟!
جوابم چیزی جز تشدید خنده اش نشد و من پر از واهمه گشتم.
- شقایق چیزی شده؟ چاوجوان کجاست؟
اندک اندک آوای مرعوبش پژواک خنده هایش را خفه کرد.
- دم در.کلی آدمه، چاوجوان.گفت.بگم خودت رو.برسونی.
دست به دامن نرده های بالکن اتاقم شدم تا از سقوطم پیش گیری کنم.
- خوب گوش کن ببین چی می گم، اگه تو حیاطی برو تو خونه، بیرون هم نیا؛ من خودم رو تا چند دقیقه دیگه می رسونم.
آه عمیقی که کشید تک تک سلول هایم را سوزاند.
- فقط زود.باش تا.نکشتنش!

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 49
هیجان جمعیت به منم سرایت کرده بود و با ذوق منتظر قرعه ها بودم. رعنا گفت:
-کاملا مشخصه امشب مانکناشون نیومدن که این اطوارا رو میان!
امیر کنار گوشم زمزمه کرد.
-انتخابم نشدی هر کدومو خوشت اومد می گیرم برای عروسیمون!
سعی داشتم سرمو دیگه نزدیک صندلی امیر نبرم و مدام بیخ گوش رعنا از در اومدن قرعه ها ذوق می کردم.
این بشر حالش خوب نیست و احتمالا چیزی مصرف کرده که امشب این قدر حرفای عجیب می زنه!
ولی ته ذهنم که می دونم نه امیر اهل چیزیه و نه این حرفا اثر مصرف چیزی!
حرفاییه که اون سالا باید می زد و چه قدر برای گفتنشون دیره.
بماند که خودمم اگرچه دیر، شنیدشنون از امیرو دوست دارم
چه اعتراف دلگیر و تلخی!
به خاطر جو دادن به مجلس لامپای قسمت تماشاچیا رو خاموش کردن و فقط مسیر تردد مانکنا با نورپردازی تیره و روشن، روشن مونده و چه قدر خوبه که قیافه هامون قابل دیدن نیستند.
رعنا دوباره به شونه ام تنه می زنه و صدای جیغش گوشمو کر می کنه.
سرش نق می زنم.
-رعنا جان دست و گوش برام نموند اینقدر کوبیدی بهش.
باز مثل کیسه خرید بازومو بالا کشید و همونطور که از ذوق جیغ می کشید بلند شدم.
-پاشو برو اتاق پشت سن، انتخاب شدی!
متعجب به خودم اشاره کردم.
-من؟
-پاشو برو ضایع نکن، نخواستیش بده به آزاده!
منشی مراسم هم شماره م رو از روی صفحه ای که مقابلش روشن بود، تکرار کرد و در مقابل تشویق جمع مجبور شدم از بین صندلیا بیرون بیام تا به اتاق پشت سن برم و از کنار امیر که می گذشتم، صدای آرومش باز پاهامو سست کرد.
-تو تکِ تکی ها.
موندم بین کادر درمانگاه چرا این طور بی پروا برخورد می کنه؟
با راهنمایی چند تا از منشی های مراسم سمت اتاق پرو راهنمایی شدم و چون مراسم مختلطه اول فکری به حال پوشش سر کردند و با هدبند و آرایش مختصری سریع سراغ پوشیدن لباس میرم.
حق انتخابی وجود نداره و به ترتیب ورود به هرکدوممون یه لباس می پوشونن. برخی خانما مشکل سایز دارن و از این که سایزمناسبی دارم کیف میکنم.
جو صمیمانه و مهیجی به جمع تماشاچیا و خانمایی که انتخاب شدند حاکمه، هیچ کدوم علاقه ای به برنده شدن ندارن، همه می خوان با این لباس و این حس که یه مدل لباس هستند روی سن برن و مقابل چشم عزیزانشون تحسین بشن.
حتی اون خانمی که سه شکم زاییده و لباس عروس به زور تن پوش تنش شد!
منم دست کمی از دیگران ندارم و شوق دارم نگاه امیر رو ببینم.
نمی دونم نگاه امیر برام دل چسب تره یا اگه با پارسا بودم حس بهتری می داشتم؟
می خوام به پارسا اعتنماد داشته باشم
مرد روزهایی که هیچ کس رو نداشتم/ اون روزا تنهام نذاشت، الان چه طور می تونم با ورود یه زن غریبه ببازمش؟
شماره ی برنده ها خونده می شه و بی این که بدونیم دوساعتی از حضورمون در پشت صحنه گذشته تا حاضر بشیم و تمام مدت با نمایش شومن ها تماشاچیا رو سرگرم کرده بودن و بالاخره وقت ورودمون به روی صحنه می رسه.
یکی از خانما طرز راه رفتن و مسیر رفت و آمد رو نشون می ده و از اولین شماره ی انتخابی به ترتیب وارد صحنه می شن.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 48
از رنگ رژ خوشم نمیاد و یکی دیگه برمی دارم، همزمان با من امیرم سرشو جلو می کشه تا جلوی آینه موهاشو مرتب کنه و محکم سرامون به هم می خوره.
نگاش می کنم و می خوام نق بزنم تا حد خودشو نگه داره ولی دهنم قفل می شه بین لباش و با دستش دو طرف صورتمو سفت می گیره تا نتونم کنارش بزنم.
بدنم سرد و گرم می شه و بالاخره رهام می کنه.
-گفتم که از این به بعد فقط عمل می کنم، حالا راحت رژ بزن.
مات موندم و در ماشین با خروجش بسته میشه ولی هنوز رد دستاش دو طرف صورت و لباش روی لبم، مثل ذغال گداخته می سوزوندم.
از جلوی ماشین رد می شه و باز ساعتشو نشُون می ده و به داخل اشاره می کنه.
یعنی دیر شد، زود بیا.
و من تا ساعتی نمی تونم خودمو جمع و جور کنم تا تلفنم زنگ می خوره و اسم پارسا مقابلم می لرزه و نمی دونم تماسشو وصل کنم یا رد؟ که خودش بی خیال می شه.
فضای ماشینشو نمی تونم تحمل کنم و بدون این که آرایش چندانی کنم از ماشین بیرون می رم و چون سوییچاشو جا گذاشته، گیرو می زنم و داخل سالن میرم.
گوشه ای دور و خلوت می شینم و امیرو می بینم که بین بچه های درمانگاه نشسته و راحت بگو و بخند راه انداخته و اصلا عین خیالشم نیست که آتیش به جون کسی انداخته و رهاش کرده!
-هیوا؟ چرا این جا نشستی؟ بیا بریم پیش بقیه!
موندم تو این دنیا چرا همیشه این رعنا به تورم می خوره تا بکشوندم سمت آتیشی به اسم امیر؟
مستاصل به رعنا چشم می دوزم و می نالم.
-همین جا نشستم خوبه دیگه.
بازومو می گیره و به زور بلندم می کنه.
چی چیو خوبه؟ مگه دل به خواهه؟ بلیطا شماره صندلی داره همه مون همون جاییم.
نگاه امیرم سمت ما کشیده شده و نمی تونم اون اعتماد به سقف کاذبمو کنار بذارم.
انگار هیچ اتفاقی نیفتاده پیش میرم و با اشاره ی رامتین روی یکی از صندلیا می شینم.
رامتین شروع به خوندن شماره های صندلی می کنه.
من 57، امیر 58، آزاده59 و.
غر می زنم.
-نمیشه زنونه مردونه کنیم؟
رامتین اونور آزاده می شینه و به رعنا برای نشستن اینورم اشاره می ده. همه شون احترام خاصی برای امیر که مثلا از بقیه سمت بالاتری داره قائلند و تو رفتارشون در مقابلش کاملا مشهوده!
-امشب سورپرایزه، هرکی صندلی خودشو سفت بچسبه که اگه تو قرعه کشی اسمش در بیاد برگش برنده است!
رعنا ذوق داره.
-چه خبره مگه؟
-لباسای این طراح گرونن، هر کی اسمش در بیاد و اون لباسو بپوشه، می تونه برای خودش برداره! ظاهرا برای خانما لباس عروسه و واسه آقایون کت و شلوار!
رعنا به شونه ام تنه می زنه .
-اوه! هیوا باید دوست پسرتو می آوردی!
امیر شق و رق می شینه و به جای من جواب رعنا رو میده.
- دوست پسر داره؟
رامتین و آزاده با چشمای باز نگاهش می کنن.
-یعنی خبر نداری دکتر؟ چه قدرم غیرتیه لامسب!
امیر علنا نق می زنه.
-آره جون عمه اش! واق واقش واسه همسایه است.
لبمو می گزم تا جواب دندون شکنی بهش ندم و آذر کنار گوشم حرف می زنه.
-با دکتر صمیمی شدی؟
لپامو پر از هوا می کنم و بیرون می فرستم. روی گوشیم پیام میاد. پارساست.
- بلیط اینترنتی گرفتم برای همون شویی که دوست داشتی، بریم؟
براش جواب نوشتم.
-ممنون، من با همکارام اومدم، فکر کردم وقت نداری.
جوابی ازش نیومد.
سالن رفته رفته پرتر شد و خانمی میکروفون به دست مراسم رو استارت زد.
ظاهرا ده شب پیاپی شو داشتن و امشب اختتامیه بود و از اونجا که مراسم ویژه داشتن، ترجیحا اول مراسم بین شماره صندلی ها قرعه کشی برگزار شد و قرار بر اینه که منتخبین لباس ها رو بپوشند و هر کدوم در انتها بیشترین رای رو بیاره، می تونه لباس رو برای خودش برداره!

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 147
با یک تیر دو نشان زدم، هم او را از پشت خط بودنم مطلع ساختم؛ هم به صدایم قوت بخشیدم.
- إ، سلام چه عجب قابل دونستی و جواب دادی!
در خانه را باز کردم و روی پله ی اول نشستم.
- سلام، چیزی شده؟
گویا از جمعیت کلان دورش فاصله گرفته بود که آوایش واضح تر به گوش می رسید.
- نه ولی نیم ساعتی می شه که سردین از فرانسه برگشته و می خواد قبل رفتنش ببینتت.
نظرم روی تک درخت گوشه ی حیاط ایستاد.
- خیلی خب شب میام، کاری نداری؟
به محض خاتمه یافتن جمله ام، کلماتش یکی پس از دیگری از دهانش گریختند.
- شب چیه؟ پاشو الان بیا، سردین چند ساعت دیگه داره می ره.
قطره ای باران روی صورتم فرود آمد و من سرم را رو به آسمان بلند کردم.
- باشه، فعلاً.
تماس را قطع نمودم و اجازه ی حرفی دیگری را به او ندادم و در عوض نوای قلب بی پناهم را از زبان نظامی زمزمه کردم:خدایا چنان کن که سرانجام کار تو راضی باشی و ما رستگار!»
دل از نم نم باران گرفتم و صورتک لبخند به چهره زدم و وارد خانه گشتم؛ صبر کردم تا کار شست و شوی ظرف ها تمام شد سپس شقایق را مخاطب قرار دادم.
- عزیزم کاری پیش اومده، باید بریم.
بی حرف سمت اتاق خوابش رفت و پس از چند دقیقه آماده برگشت، کتم را از روی آرنجش برداشتم.
- اگه دوست داری بمون، من مشکلی ندارم.
سد چشمانش لبریز شده و او تمام سعی اش را به کار گرفته بود تا مبادا پلک بزند و رسوایی به بار آورد.
- میام.
صورتک لبخند از چهره ام افتاد و هزار و یک تکه شد و خط نشسته بر پیشانی ام جان بیش تری گرفت ولی زبان به دهان گرفتم تا همسرم روضه خداحافظی با خانواده اش را در آرامش بخواند.
حد فاصل کوچه تا خیابان اصلی را کنار هم قدم برداشتیم و شقایق اشک هایش را با باران ادغام کرد و هر لحظه به عمق دره ی احادث شده بر پیشانی من افزوده گشت.
خیابان خلوت بود اما من نخواستم بانگم بلند گردد و انگشتان رهگذران سمت ما نشانه رود.
- الان برای چی داری گریه می کنی؟
جوابم تشدید زله ی نشسته در چانه اش شد و واژگانم در آز غوطه ور گشت.
- جواب من رو بده، کسی حرفی زده؟
دم عمیقی کشید و سرش را به نشانه ی نه بالا انداخت؛ تاکسی مقابل پایمان ترمز زد و من بیخیال ادامه ی بحث شدم.
آسمان نعره کشید و کودکان هق هق زدند و اشک هایشان نهر شد و از آسمان جاری گشت.
بقیه پول را به راننده بخشیدم و در ماشین را محکم تر از آن چه که باید بستم، چندین بار پشت سر هم زنگ زدم و به محض باز شدن در به گام هایم چاشنی سرعت اضافه کردم.
- سلام، این دیگه چه وضعشه؟ حداقل یه چتر برمی داشتی.
کتم را از تنم خارج کردم و سمتش گرفتم.
- سلام، وقتی زنگ زدی خونه نبودم.
به بینی اش چینی انداخت و قدمی عقب رفت.
- چه کار می کنی؟
انگشتانم را میان موهایم لغزاندم.
- گفتی هانیه رو بیاره؟
شاکی دست به کمر زد.
- گفتم ولی ردش کرده، رفته.
دندان هایم روی هم قفل شدند و کت را روی شانه اش انداختم.
- پس یادت نره که در نبودش خدمتکار خصوصی منی!
دریای چشمانش مهمان آتش شد و او جان داد تا کلماتش بیش از آن کامم را تلخ نکنند.
- سردین با گروهش منتظرته.
قبل از آن که به پاهایم فرمان حرکت دهم پرسیدم: جز اون و گروهش کی تو سالنه؟
صدایش را پس سرش انداخت و یکی از خدمه را صدا زد و کتم را به دستش سپرد.
- خودمونیم، آتیش بازی واسه شبه.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 117
من شش بچه داشتم و پسر اخرم دوساله بود که نصیر هم من را تنها گذاشت و رفت . با این چشمانم چه چیزهایی از این زندگی ندیده بودم. تا مدت ها وضع زندگی مان بهم ریخته بود . پولی در بساط نداشتیم و زمستان را به سختی گذراندیم پدرم هر وقت من را می دید می گفت: الهی برات بمیرم ماهرهخی که همیشه لباس داغ به تن داری»
مادرم بیشتر هوایم را داشت و مدام بهم سر می زد و روزهای زیادی بود که از من می خواست حلالش کنم اما نمی توانستم من زن کینه ای بودم خودم را که نمی توانستم گول بزنم.
در این مدت که من گوشه ای کز کرده بودم و به بچه ها بی توجهی می کردم فقط گلرخ و مصطفی بودند که هوای زندگیم را نداشتند خواهرم گلرخ هر شب با بسته ای نان وخورا کی به خانه می امد و بچه ها را غذا می داد و کمی خواباند و مصطفی هوایم را داشت.
اصغر در اتاق خودش زندگی می کرد و قباد و بچه هایش هم در اتاق های خودشان یادم است یک شب بچه ها گرسنه بودند که بوی برنج از مطبخ می امد می دانستم بچه ها گرسنه اند اما ادمی نبودم که زیر منت کسی بروم. ساره بلند شد و گفت می خواهد به خانه ی عمویش سر بزند با اخم سر جایش نشاندمش
از این روز ها و شب ها برای من زیاد پیش می آمد و تصمیم گرفتم دوباره قالی بزنم و همراه دوتا دختر کوچکم قالی ببافم زمین ها را هم دست یکی از اهالی ده اجاره دادم تا خودم بتوانم کشک و ماست وشیره و کشمش بیشتری تهیه کنم و برای فروش به شهر ببرم. خسته بودم درمانده بودم اما بچه هایم را نمی توانستم به حال خود رها کنم تا زیر منت و دین کسی بزرگ شوند باید خودم، خودم را از زیر روح له شده ام بیرون می کشیدم و فرزندانم را سر و سامان می دادم. حتی بیاد نداشتم در تمام سالهای گذشته وقت برای سوگواری کردن داشته باشم

بچه ها بزرگتر شده بودند و در ان اتاق دیگر جایمان نمی شد و نمی دانستم باید چه کنم اما در فکر ساختن یک خانه افتاده بودم اما با کدام پول و زمین نمی دانستم . مادرم گاهی به خانه ی مان می امد و می خواست بگذارم کمک حالمان باشد اما قبول نمی کردم.
به وقت چیدن خرمن ها بود بالای سر سیلو رفتم اما خالی بود چند سالی بود که سیلو خیلی زود تر از پاییز خالی می شد.
از سرداب بیرون رفتم که دیدم دو پسر کوچکم علی و جمشید میان حیاط باهم بازی می کنند صدایشان زدم و سطلی به ان ها دادم و گفتم::
- - به سر زمین ها بروید و به رجب بگید مادرم گفته یک سطل گندم بده می خواهم نان بپزم آرد سیلو تمام شده.
جمشید و علی چشمی گفتند و از حیاط بیرون رفتد که دیدم مادرم چادر را به کمرش بسته و به حیاطمان امد . جلو رفتم و گفتم:
- خیر باشه ننه
مادرم کنار اتاقم نشست و گفت:
- می خوام برم کوه اومدم این دخترت را همراهم کنی اونجا کمک حالم باشه
چشمی گفتم و زهرا را صدا زدم . زهرا از دار پایین امد که گفتم
- ننجون شهربانو میخاد بره کوه میگه توام همراهش بری
زهرا در اتاق چشم وابرویی آمد که نشان داد دلش نمی خواهد برود و زیرلب غرولندی کرد اما آماده شد و همراه مادرم رفت کمی گذشته بود و من سنگ وزنی را از سرداب در آوردم و باخود گفتم :
-حالا که گندم ها زیاد نیستند با همین سنگ ها اردشان می کنم
و چشم براه بودم که بچه ها گندم بیاورند که دیدم صدای گریه می اید از سرداب بیرون امدم و دیدم علی و جمشید گریه کنان گوشه ی حیاط ایستاده اند به سمتشان رفتم و پرسیدم:
- چی شده چرا گریه می کنید؟
علی که دست برادر کوچکش را محکم گرفته بود دماغش را بالا کشید گفت: :
ر فتیم سر زمین و یک سطل گندم برداشتیم اما مش رجب گوشمون رو گرفت و بهمون گفت شما ید و سطل را هم از مون گرفت و از زمین بیرونمون کرد.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 127
به خانه ی پدرم رفتم و با او در میان گذاشتم پدرم گفت خانه برای خودت و نیازی نیست پول بدی اما من هیچ وقت تا ان زمان زیر دین و منت کسی نرفته بودم شاید پدر و مادرم راضی بودند اما خودم نمی توانستم قبول کنم . ان سال دو قالی بافتم و با پول شیره و انگورهایی که برای حاج حلبیان برده بودم و خر من های ان سال تواستم مبلغ ده هزار تومن جور کنم ده هزار تومن را به برادرم جهانبحش دادم که خانه به او رسیده بود و جا به جا شدیم اصغر در همان خانه ی کربلایی ماند و چندسال بعد برای خودش خانه ای ساخت و از ان جا رفت.
بچه ها از اینکه چنین خانه ای داشتیم خوشحال بودند حیاط بزرگی بود و در ان پر از درخت های سیب بود مطبخی هم گوشه ی حیاطش بود که پدرم با بچه ها بام ان را کاه گل و جهاز صحرای پوشاند و امادخه کرد خانه سه اتاق هم داشت و در انتهاییکی از اتاق ها پستو بود و سرداب خانه. که در همان اتاق، دار قالی را به پا کردم و دو اتاق دیگر هم محل زندگی مان شدند.
زمان می گذشت وبا بزرگ شدن بچه ها کارهای من اسان تر می شد اما اتفاقات برای من تمام نشده بودند.
نیمه های تابستان بود که حمام چند وقتی بود که از کار افتاده بود و ن و مردان ده برای حمام کردن به ده بالایی می رفتند.
آن روز من کارم در خانه زیاد بود. مشک را به در چوبی مطبخ آویزان کرده بودم و مشک می زدم تا بتوانم کشک درست کنم که صدای طلعت را شنیدم: باجی ماهرخ، باجی ماهرخ؟»
سرکی به بیرون کشیدم و گفتم: طلعت من اینجام بیا»ا
طلعت بقچه ی لباسی اش را به زیر بغل زده بود و چادرش را به دندان گرفته بود، با دیدن من گفت: پس مگه نمیای بریم حمام؟ من و کبری و زیور داریم می ریم.
عرق پیشانی ام را پاک کردم و گفتم::
- طلعت این مشک زده نمیشه از کت و کول افتاده ام دیگه آخرشه شما برید و معطل من نشید من خودم میام
طلعت خیلی خب گفت خواست برگرده که دخترش ماهی نگاهی به من انداخت و. گفت من وایمیسم میام» طلعت حرفی نزد و من هم چیزی نگفتم. با رفتن ان ها ماهی با ساره مشغول بازی کردن شد من هم به اتاق رفتم و بقچه لباسی ام را آماده کردم و به همراه دخترانم و ماهی دنبال رودخانه را گرفتیم و رفتیم تا خود را به حمام برسانیم ماهی و ساره با هم لی لی کنان حرف می زند و جلو می رفتند من هم آهسته پشت سرشان می رفتم که ساره ایستاد تا من هم پایش شوم و به او برسم اما ماهی هم چنان جلوتر از ما می دوید که من دیدم ماهی راهی که رفته را دارد به عقب برمی گردد با تعجب به او نگاه می کردم و وقتی به او رسیدم دیدم چشمانش به سفیدی می زند و دهانش باز مانده و مثل چوب خشک از جایش تکان نمی خورد چند بار صدایش زدم اما جوابی نداد وتکان محکم به او دادم که به خودش آمد و گفت:
- او آقاهه چرا به جای پا سم داره؟
از حرفش موهای بدنم سیخ شد و به اطرفام نگاهی انداختم اما هیچکس نبود. با تردید پرسیدم: کو؟ کسی که اینجا نیست»
ماهی آب دهانش را قورت داد و به اطراف نگاهی انداخت و بعد محکم به من چسبید من که فهمیدم او خیالاتی شده دستش را گرفتم و به حمام رفتیم اما در حمام او به گوشه ای زل زده بود و ساکت بود و من با خودم گفتم شاید چیزی در نظرش امده و چند قل هواالله» خواندم و به او فوت کردم
ان روز از حمام به خانه برگشتیم اما ماهی همچنان ساکت و سر به زیر بود و حرفی نمی زد چند باری طلعت و کبری از اوپرسیدند که چرا ساکتی اما جوابی نداد.
شب هنگام سفره را پهن کرده بودم و بچه ها دور سفره نشسته بودند یکی می گفت ننه به من کم دادی باز بیشتر بده یکی می گفت چرا قیمه ریزه پختی من دوست ندارم یکی سیر بود یکی گشنه همانطور که سر سفره بچه ها با هم یکی به دو می کردند نا گهان سر و صدایی از حیاط بلند شد و همگی به هم نگاهی انداختیم و به سمت حیاط دویدیم
که دیدم طلعت چاردش را به کمر بسته و انقدر فریاد کشیده که صدایش در نمی اید و با دیدن من به طرف من هجوم اورد که پسر بزرگم محمد جلویش را گرفت من متعجب مانده بودم که چی شده و با تعجب پرسیدم:
- چی شده؟

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 57
خونسرد اون سمت میز می شینه و ناخناش رو چک می کنه.
-لابد سوالات همه اش چرا هستن؟ که چرا این کارو کردم؟ چرا ترکتون کردم؟ چرا خیانت کردم؟ چرا بریدم؟ چرا تحمل نکردم؟ چرا از دواج کردم؟
-حق سوال ندارم؟
مات به چشمام زل می زنه و هنوز خونسرده در حالی که لرزش مردمک چشمش رو خوب می تونم ببینم.
-چرا داری، ولی چرا الان؟ بعد این همه سال؟ الان نیاز به جواب پیدا کردی؟ یا توام مثل بابات تا زندگیت به بن بست می رسه دنبال یه مقصر می گردی و یاد من افتادی؟
سکوت می کنم و دلیل اومدنمو مرور می کنم.
درست می گه، به بن بست رسیدم و کسی رو برای مواخذه می خواستم که الان اینجام.
و اون از این سکوت نجاتم می ده.
-می دونی چرا اصرار داشتم تو ایران بمونی و این جا نیای؟
همون پسر چای و شیرینی برامون میاره و اومدنش تنفس کوتاهی برای جمع و جور کردن حرفا در اختیارمون می ذاره و بعد از رفتنش بازم مامان حرف می زنه.
- می خواستم اختیار زندگیت دست خودت باشه، خطا اگه کردی خودت پاش واستی، درستم رفتی به خودت افتخار کنی. این قابلیتو در وجودت دیده بودم که اجازه دادم، به علاوه که فاصله ای نداشتیم از هم. این جا اسمش خارجه، ولی فاصله اش از خیلی از شهرای ایران بهت نزدیک تره. پس لطفا سر رها شدنت باهام کلنجار نرو! خیلی از خانواده ها بچه هاشونو اونور کره ی زمین رها می کنن. تو تو مملکت خودت موندی، حق گلایه نداری.
با پررویی جواب میدم: هیچ وقت چنین گلایه ای نداشتم.
-پس چته؟ چرا اومدی محاکمه ام کنی؟
-نیومدم محاکمه کنم.
مستاصل شدم. واقعا این جا چه غلطی می کنم. درسته برای محاکمه اش اومدم ولی اون دیگه یه آدم مرده است.
بلند میشم تا برم ولی انگار اون حرف برای گفتن داره.
-مجبور بودم، دیگه نمی تونستم باباتو تحمل کنم. ازدواجمون اجباری بود، بارها ازش طلاق خواستم و نمی داد. تو زندگی خودتو داشتی، بابات زندگی خودش و منم می خواستم.
کیف دستیمو محکم رو میز می کوبم و صدامو بالا می برم.
-چه طور فکر کردی فقط زندگی خودت ویران شده؟ من چی؟ عین خیالتونم نبود که چه بلایی سر من میاد؟
یک ساله خواستگار دارم و می ترسم به بابا معرفیشون کنم، چون بابا هنوز به هر آشنا و غریبه ای می گه زنم خیانت کرده و ترکم کرده! فقط برای این که آبروی تو رو ببره و اصلا حواسش نیست که منم این وسط خورد می شم. رفتار شوهرم و خانواده اش باهام چه طوری می شه اون وقت؟
اوایل گفتم به همه بگم که مردی، تنها عشق زندگیمو به خاطر فشار روحی ای که بهم وارد کردی از دست دادم و تا عمر دارم باید حسرت بخورم.
نمی خوام مثل تو یه خائن باشم و مجبورم دلمو کنار بذارم و با کسی که دوستش ندارم دووم بیارم تا مثل تو نشم. چرا فکر کردی فقط خودت راحت شدی و بقیه مهم نیستند؟
چرا انگ خیانت به خودت بستی؟ بالاخره که راهی پیدا می شد. راهای زیادی برای طلاق دادن هست.
پاهام سست می شن و بین تموم حرفا و شرایط، حرفی از دهنم بیرون ریخته که سعی در کتمانش داشتم.
مجبورم با کسی که دوسش ندارم دووم بیارم»!
من نمی خوام خائن باشم. حتی اگه مجبور بشم تا آخر عمر حسرت امیر رو بخورم.
دستش شونه های لرزونم رو نوازش می ده و زمزمه اش پتک آخره.
-بابات هیچ وقت بهت نگفت که خودش اون حادثه ی خیانت رو دست و پا کرده؟ درسته بابای وحیدو دوست داشتم ولی کسی که باهاش جرم خیانت برام بستن راننده ی بابات بود. جالب ترش اینه که هنوز داره براش کار می کنه. واقعا اگه این همه مشکل برات ایجاد کردم و دنبال مواخذه ام بودی، باید زودتر از اینا سراغم می اومدی نه این که مردنمو باور کنی.
به قول بچه های دانشگاه، با حرفاش خاکشیرم کرده و از ایوون بیرون میره و من می مونم و گریه هایی که نمی خواستم دیگه کنترلشون کنم.
حتی نمی تونم رو صندلی بشینم و آروم تنمو از صندلی پایین می کشونم و کنج دیوار زانو بغل می کنم.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 157
چند ثانیه ای مکث کرد و بعد دوباره جمله اش را از سر گرفت.
- گفت ولی من ندارم، بهم برخورد؛ گفتم به جهنم که نداره! من که دارم، باز عاشقش می کنم، روش دست بلند نکردم اما به زور نگهش داشتم حتی خواستم با تو حسادتش رو تحریک کنم ولی افسوس که مرغ من هوای پرواز به سرش زده بود و دل دل می کرد که بپره!
دلم نه شیرین، نه لیلی نه حتی ویس بودن طلب نمی کرد، من دلم می خواست گلی بودم چون شقایق تا شازده کوچولوی ام عاشقانه ستایشم می نمود.
دستانم را پیشبردم و صورتش را قاب گرفتم.
- ماهان به من نگاه کن.
به سختی نگاهش را در عسلی هایم گره زد و منتظر ادامه ی جمله ام ماند.
- هر چی دیدی، شنیدی و فکر می کنی رو ول کن؛ برو سراغ دلت!
سرانجام مقاومتش شکست و گوله اشکی نافرمانی کرد و گونه اش را مورد هجوم قرار داد.
مشت گره کرده اش را روی زانوهایش کوباند.
- این ها همراهیم نمی کنن!
خواستم زبان در دهان بچرخانم که صدای گریه ی دُردانه مان مُهر سکوت بر دهانم زد، از جا برخاستم و به گام هایم چاشنی سرعت افزودم و او را در میان آغوشم محاصره کردم و سمت همسرم بازگشتم و بچه را به دستانش سپردم.
لبخند بی جانی به کویرش طراوت بخشید و او آرام زمزمه کرد: مهدی!
برازنده ترین اسم را برایش برگزیده بود چرا که در اوج دردمندی پدرش ظهور کرده و منحنی ماه را به لباش هدیه داده بود.

ماهان»
آن قدر به قاب عکس شقایق خیره شدم و از بالشتش دم عمیق گرفتم تا پلک هایم سنگین گشت و خواب چون مادری مهربان در آغوشم کشید.
وقتی حس کرختی جانم را رها ساخت؛ دیده گشودم و با برداشتن گوشی ام از زیر بالشت ساعت را چک کردم و از جایم برخاستم، دوش کوتاهی گرفتم و مدارک لازم را درون کیفم جای دادم و از خانه بیرون زدم.
کارم در اداره ی ثبت احوال زیاد طول نکشید و شناسنامه ی ولیعهدمان به سرعت صادر شد سپس از مقابل ساختمان دربست گرفتم و مسیرم را بهترین آژانس هوایی شهر اعلام کردم.
پا درون سالن آژانس گذاشتم و هوای مطبوعش را وارد ریه هایم ساختم؛ همان طور که با چشمانم دنبال مشاور مورد نظرم می گشتم پیش خود اقرار نمودم که لباس های اندکم تنها یک لجبازی کودکانه با خودم بوده و بس!
روی صندلی و روبه روی خانم مشاور نشستم.
- سلام خسته نباشید، دوتا بلیط برای سنندج می خواستم.
منحنی کوچکی چهره ی مهربانش را قاب گرفت.
- سلام ممنون، برای کی باشه؟
چند لحظه ای را به مرور برنامه هایم اختصاص دادم و سپس گفتم: پس فردا.
بی حرف مشغول چک کردن وضعیت پرواز در کامپیوتر مقابلش شد.
- شرمنده ام ولی پرواز جای خالی نداره.
تشکر» کردم و خواستم از روی صندلی ام بلند شوم که جمله ی بعدی اش مانعم گشت.
- اگه عجله ندارید می تونم برای آخر هفته دوتا بلیط براتون رزرو کنم.
سری به نشانه ی تأیید تکان دادم و اضافه کردم.
- لطفاً رفت و برگشت باشه.
بلیط ها را درون کیفم گذاشتم و به پاس قدر دانی لب هایم را از دو طرف کشیدم.
- ممنونم خیلی لطف.
هنوز کلماتم کامل کنار هم قرار نگرفته بودند که لرزش گوشی ام حواسم را پرت کرد و من با چند گام بلند از سالن خارج شدم و تماس را وصل نمودم.
- سلام استاد، جانم؟
صدایش مثل همیشه پر صلابت بود.
- سلام، اگه وقت داری یه سر بیا بیمارستان، کارت دارم.
تشویش در تک تک سلول هایم لانه ساخت.
- چشم، الان راه میفتم، میام.
پژواک بوق اشغال در حونی هایم پیچید و من جان دادم تا به بیمارستان رسیدم، قدم هایم را سمت اتاق استاد محمدی کشاندم و تقه ای به در آن زدم.
- بفرمایید.
دستگیره را میان انگشتانم محصور کردم و به آهستگی وارد اتاق شدم.
- سلام استاد.
به احترامم نیم خیز شد.
- سلام پسر، خوش اومدی.
تعارف زد و من به خواسته اش روی صندلی چرم مقابل میزش نشستم و او گوشی تلفن را برداشت و درخواست دو فنجان قهوه کرد.
سکوتش به طول انجامیده بود که با سرفه ای تصنعی نگاهش را خریدم.
- استاد گفتید کار واجب باهام دارید، جانم من در خدمتم.
تیله های تیره رنگش سر تا پایم را کاویدند.
- می دونی برادر آقای خلفی می خواد ازت شکایت کنه؟

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 126
من می خواهم که شما به من نوشته ای بدهید که زمین های سر قنات و راه اب اصلی از دامنه تا جوی اصلی مال نصیر بوده.
طلایی گفت:
- اگه این مشکلت را حل می کند من از دادن آن ابایی ندارم. اما من فقط می توانم کاغذ زمین هایی را بدهم که سهم نصیر بود و چند سال کاغذش به دست من امانت بود. و به اتاق رفت و کاغذی برگشت بعد هم چیزهایی نوشت و پای آن را مهر زد و به دستم داد. چون طلایی در عدلیه حکومتی منصبی داشت و مهر او پای کاغذ چیزی نبود که کسی بتواند آن را رد کند.به کاغذ نگاه کردم اما چیزی جز خط های سیاه که برایم گنگ بود ندیدم.
اهی کشیدم، کاغذ را در جیب لباسم پنهان کردم و از جایم بلند شدم، از طلایی ساعت را پرسیدم که گفت ساعت و ده ونیم است و تا ظهر دوساعت مانده خدا حافطی کردم و نفس ن و بدون لحظه ای مکث خودم را به اتوبوس رساندم سلیمی هنوز انجا بود با دیدنش خدارا شکر کردم و سوار شدم. وقتی بر روی صندلی نشستم برای صدمین بار، کاغذ را نگاه کردم.
و تکه ای کیک به جمشید داد و من تازه بیاد آوردم که دو روز است حتی قطره ای آب نخوردم و ناگهان گلویم خشک شد و احساس ضعف کردم اما خسته تر از ان بودم که در آن لحظه بخواهم به فکر شکمم باشم.
وقتی به ده رسیدم مستقیم به خانه ی گلرخ رفتم تا مصطفی را ببینم اما گلرخ گفت که ماموران برای دادن سند زمین ها به مسجد رفته اند.
مردان روستاهم رفته اند تا سند زمین هایشان را بگیرند. بدون حرفی جمشید را به گلرخ سپردم چادرم را محکم به کمر بستم و به مسجد رفتم.
مردان ده کنا یکدیگر نشسته بودند و منتظر بودند یکییکی جلو بروند. مش رجب هم میانشان نشسته بود کفش هایم را درآاوردم و در را محکم به هم کوبیدم تمام نگاه ها به سمت من برگشت ازمیانشان گذشتم و به پیش مصطفی رفتم و صدایش زدم.
مصطفی با تعجب به من نگاه کرد و به سمتم آمد. گوشه ی مسجد کشاندمش مش رجب زیر چشمی ما را می پایید و با پوزخند نگاهمان می کرد.
کاغذ را از جیب پیراهنم بیرون کشیدم و به دست مصطفی دادم بازش کرد و خواند.
خنده ی پهنی روی صورتش نشست و گفت:
- افرین ماهرخ افرین
بعد به سمت میز ماموران رفت و کاغذ زا روی میز گذاشت من خسته تر از ان بودم که بخواهم بایستم و با مش رجب یکی به دو کنم اما مش رجب که کاغذ را به دست مصطفی دیده بود شروع به داد و فریاد کرد و تهمت هایی به من میزد که چگونه بافریب توانسته ام چنین کاغذی را تهیه کنم. همانطور که فریاد می کشید و تهمت می زد به سمتش رفتم و دستم را بلند کردم و بر صورتش زدم که ناگهان سکوت همه جا را گرفت و من بی هیچ حرفی در حالی که بغض کنج گلویم قمبرک زده بود به خانه برگشتم.
مصطفی، شب با سند زمین ها به خانه امد و گفت توانسته با کاغذی که داشته زمین هایی که از کربلایی به نصیر رسیده را زنده کند اما زمین های قباد را نه چون نه خود قباد بود و نه کاغذی مامور هم گفته چون قباد به شهر رفته، زمین ها به کسی می رسد که روی ان کار می کند یعنی مش رجب.
گرچه خوشحال بودم که زمین های بچه هایم را پس گرفته بودم اما نتوانسته بودم همه اش را زنده کنم و این ناراحتم کرده بود.
بعد از ان با پسر ها روی زمین ها کار می کردم و تصمیم گرفتم خانه ای که پدرم برای جهانگیر ساخته بود و بعد از ان جهانبخش در ان زندگی می کرد را بخرم چون جهانبخش خانه ای دیگر ساخته بود و قصد داشت به ان برود.

نویسنده : زهرا لاچینانی

ادامه دارد.

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 156
چاوجوان»
ساعت از نیمه شب گذشته بود و هنوز از ماهان خبری نبود.
شیشه شیر را زیر آب سرد گرفتم تا کمی دمایش معتدل گردد سپس چند قطره از آن را پشت دستم چکاندم و مزه اش کردم، وقتی از خوش طعم بودنش اطمینان یافتم قدم هایم را سمت اتاق عضو تازه وارد خانه مان کشاندم.
هر دو دستش کنار سرش قرار داشتند و او غرق خواب بود.
راستش دلم نمی آمد از همنشینی با فرشته ها جدایش کنم ولی چاره ای نداشتم چرا که می ترسیدم قند خونش اُفت کند.
دست پیش بردم و آرام پوست لطیفش را نوازش کردم و سپس با احتیاط در آغوشم جایش دادم و بازی، بازی بین لثه هایش فاصله ی لازم را ایجاد نمودم، خیلی طول نکشید که میک زدنش شروع شد و منحنی شیرینی را مهمان لبانم ساخت.
به آهستگی روی صندلی کنار تختش نشستم و با هر جرعه شیری که می نوشید قربان صدقه اش می رفتم و غرق تماشای پسرکمان شده بودم که صدای ماهان شیرینی بیشتری را به غنچه هایم تزریق کرد.
- چه قدر مادر بودن بهت میاد!
نگاهم از نوک پاهایش تا چشمان سرخش پیشروی کرد و هلالم از چهره افتاد و هزار و یک تکه شد.
- ماهان؟!
سر پایین انداخت و دست هایش را از پشت کمرش رها ساخت.
- دلم می خواد بگم جانم ولی جونی تو تنم ندارم!
شیشه شیر خالی را از دهان نوازدم جدا کردم و خم شدم و آن را روی قفسه ای که در کنار کمد پسرکمان تعبیه شده بود، نهادم.
- بسه این قدر نریز تو خودت، بذار مرهمت باشم!
پاهایش وزنش را پس زدند و او همان جا به چهار چوب در تکیه زد.
- می ترسیدم بیام خونه، می ترسیدم بیام و نفس کم بیارم از هوایی که حوام توش نفس نمی کشه!
شاهزاده مان را روی شانه ام قرار دادم و شروع به نوازش کمرش با انگشتانم کردم تا باده معده اش را دفع کند.
- خب چرا گذاشتی بره؟
جان دادنش را به چشم می دیدم و کاری از دستم ساخته نبود.
- چون کم آوردم، هر چه قدر خواستم ندید بگیرم اون ضربه ای که از پشت بهم زده بود رو نتونستم، چون وقتی بغلش می کردم یا می بوسیدمش یه فکر عین خوره می افتاد به جونم.
ولیعهدمان را در تختش خواباندم.
- چه فکری؟ مگه شقایق چه کار کرده باهات؟
دستش روی قفسه ی سینه اش نشست.
- فکر این که جز من هم یه نفر دیگه.
جمله اش را نیمه کاره رها کرد و سراغ واژگان دیگرش رفت، گویا بیان آن کلمات قدرتی فراتر از توان او طلب داشت.
- گفتم جهنم بذار اَنگ بچسبونن بهم ولی در عوضش پیش عشقم آرومم ولی به ولای علی نشد! نخواست! نذاشتن!
شنیده هایم قابل باور نبود چون بارها نگاه خصمانه ی شقایق، هنگامی که ماهان جانش را نثارم می کرد یا دمی در کنارم می نشست و همراهمی ام می نمود را دیده بودم.
همانند ماهی ای از آب دور افتاده بود و هر ثانیه به وخامت حالش افزوده می شد و من برایش سرابی بیش نبودم.
- از کجا این قدر مطمئنی که شقایق بهت خیانت کرده؟‌
پلک هایش را با درد بست.
- سایه ی نحس اون نارفیق رو سر زندگیم بود، اون هم درست جایی که من تو حال خودم نبودم، پیامش رو روی گوشی شقایق خوندم، حرف هاشون و شنیدم و.
کنارش زانو زدم و انگشت اشاره ام را روی لبانش گذاشتم.
- باشه، اصلاً حق با توئه ولی شد یه بار ازش دلیل بخوای؟
سرش را به نشانه ی تأیید تکان داد.
- به خاک رازانم قسم بارها پرسیدم دردت چیه؟ اما جوابم چیزی جز سکوت نبود، پس نکشیدم گفتم بذار باز بهش بگم جونم براش در می ره؛ برگه ی درخواستش تو دستم بود ولی توی صورتش داد زدم دوست داشتنت جبره!
پوزخندی کویر خشک و پر ترک لبانش را به آغوش کشید.
- می دونی چی جوابم رو داد؟

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول
خودم را در آیینه برانداز کردم
خواستم دستی به صورتم بکشم که صدای پیامک، مانع کارم شد.
موبایلم را برداشتم. شماره ناشناس!
پیامک را خواندم.
تعجب کردم. از همان اوایل از شماره ی ناشناس هراس داشتم و گویی الان خود شخص کنارم است و می خواهد مورد حمله ام قرار دهد!
خواستم جوابش را بدهم که پشیمان شده و سر جای خود باز گشتم.
حوله را برداشتم، و با نرمی اش، صورتم را خشک کردم.
صدای در اتاقم آمد؛ طرف در نگاه کردم و گفتم.
- بفرمایید.
دریا کوچولوی من بود.
با لبخند سمتش رفتم. جلوی پایش زانو زدم. چهره ی معصومانه اش، به لبخندم وسعت بخشید.
منتظر نگاهش کردم. پس از مدتی کمی بنا به عادت همیشگی اش‌، سرش را کج کرد و با ناز مختص به خودش گفت.
- آبجی؟
دلم می خواست درسته قورتش می دادم؛ ولی حیف که نمی شد. آرام و نرم نرمک گفتم.
- جان دلم؟
- مهدم داره دیر میشه ها؟ کی می خوای بریم؟
به ساعت نگاه کردم و بعد به خواهر عجولم.
- عزیزدلم، شما ساعت رو نگاه کردی؟
به ساعت نگاه کرد.
- بله.
به موهای خرمایی رنگش دستی کشیدم.
- خب پس، اون عقربه بزرگه رو می بینی؟
به جایی که اشاره کردم‌‌، نگاه کرد.
- اهوم.
نمی خواستم به رویش بیاورم که ساعت بلد نیست تا مبادا غرور بچگانه اش خدشه دار شود.
- خب پس اون بیاد روی شیش ما می ریم.
انگار که قانع شد و سرش را به بالا و پایین تکان داد. به حالت کودکانه اش خندیدم.
دستش را گرفتم و به دنبال خودم روی تخت کشاندم، خودم هم پشت سرش قرار گرفتم.
شروع به شانه زدن موهای ابریشمی اش.
برای هزارمین بار خاطرات مادر مهربان و خوش سیمایم‌، مانند سکانس درد آور مقابل ذهنم نقش بست!
خودم را در خاطرات غرق کردم؛ اما صدای دریا مرا از شیرینی آن جا فاصله داد و به تلخی گس این دنیا، نزدیک کرد.
- آبجی چرا موهام رو شونه نمی زنی؟
حال بدم را پشت چهره ی شادم، مخفی کردم.
- ببخشید گل من! الان تموم می شه.
بعد از این که موهای دریا را شانه زدم‌، به آشپز خانه رفتیم و صبحانه ی مختصری خوردیم.
میز را جمع نکردم و گذاشتم برای وقتی که پدر از خواب شاهانه اش دل کند!

وقتی لباس دریا را پوشاندم، به اتاقم برگشتم و آماده شدم. بعد از بر داشتن پالتو طوسی رنگم، از اتاقم خارج شدم. خارج شدنم مصادف با دیدن دریا شد.
حاضر و آماده، کیفش را روی دوشش انداخته بود.
سمتش خیز برداشتم و گونه های خوشمزه اش را بوسیدم.
- قربونت برم‌، بریم؟
لبخندی زد که چال گونه اش را دوباره به رخ من کشید.
- بریم.
دستش را گرفتم. هر دو با هم سمت مهد کودک دریا به راه افتادیم.
راه زیاد طولانی نبود؛ ولی هوا سرد بود و نمی شد با پای پیاده تا آن جا رفت.
خواستم با مترو یا تاکسی برویم که دریا سر سختانه مخالفت کرد و من نیز تسلیم و تابع او.
باران نم نم شروع به باریدن کرد!
چتر دریا را از کیفش برداشتم و برایش باز کردم و دستش دادم و کیفش را خودم نگه داشتم.
شال گردنش را محکم بستم تا مبادا سرما بخورد.
باران دیگر نم نم نمی بارید و دانه هایش درشت تر و تند تر شده بود.
خدا را شکر چکمه پوشیده بود.
من مادر نشده، حس مادرها را درک کردم! این را با رفتن مادرم و دور شدنش از ما، با دریا آموختم!
بالاخره به مهد رسیدیم.
جلوی در ایستادم و جلوی پایش زانو زدم.با لبخند، طوری که حس نکند برایش دستور صادر می کنم، گفتم.
- مواظب خودت باش عزیزم، خب؟
تا وقتی هم من نیومدم سعی کن از مهد بیرون نزنی آبجی کوچولوم، قول می دی؟

دستش را جلو آورد و در دستم قرار داد. با هر بار گفتن، دستم را بالا و پایین می کرد.
- قول، قول، قول.
نتوانستم خودم را کنترل کنم و در آغوشم، فشردمش. بعد مادرم این بود دلیل زندگی ام!
بلند شدم.
-خوراکی هات رو یادت نره خانم خوشگله!
انگار از این اصطلاحی که به او دادم خوشحال شد چون؛ با خنده ولحن کشیده ای، گفت.
- چشم.
همان طور که می رفتم بوسی برایش فرستادم و او متقابلا کار من را تکرار کرد.
سر خیابان رسیده بودم که صدایش آمد.
- آبجی؟
به سمتش برگشتم.
- جان دلم؟
با دستانش، دور دهانش را گرفت و شمرده شمرده گفت.
- دوستت دارم.
خندیدم و من هم حرکت او را تکرار کردم.

- من هم دوست دارم شیطونکم، بپر برو داخل خیس می شی!

این را که گفتم، پشتش را کرد و با دو داخل مهد رفت.
چه قدر خوب بود که داشتمش!
به ساعت نگاه کردم، اگر با مترو می رفتم از کلاس عقب می افتادم. دستی برای تاکسی شخصی بلند کردم و آدرس مقصدم که به دانشگاه می رسید، دادم و حرکت کردیم.

نوشته : نگین شاهین پور

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

https://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول
روزهایی که بی توگذشت کابوسی بیش نبود.
توآمدی و بهانه ی قشنگ زندگی ام شدی!
به قلمرویی پای گذاشتی که ویرانه ی مطلق بود!
قلب سرد و قطبی من نیاز به گرمای خورشیدی چون تو داشت.
آسمان بی فروغ دلم ستاره ای نیاز داشت تا از بلور های یخی بشکند و
شکوفه ی عشق در آن بدمد.
ای شفق به آسمان یخ زده ی قطبی من خوش آمدی.
سرم را به سمت ساعت چرخاندم و نگاهم به عقربه ها که هشت را نشان می دادند ثابت ماند، کش و قوسی به بدنم دادم و بلند شدم و به سمت د
ر اتاقم در حرکت بودم که ناگهان امتحان فردا مثل پتکی مرا سرجایم نشاند
با پاهای مردد و ذهن خسته سمت تختم شیرجه زدم و دراز کشیدم؛ به سقف اتاقم زل زدم، حوصله هیچکسی رو نداشتم،دلم تنگ بود و فکر به امتحان امانم را برید و شروع به گریه کردم، بی صدا! نگران بودم مامانم بشنود و باز هم گیر بدهد. قطره های اشک از گوشه ی چشم هایم بر گونه های برجسته ام سر خورد،هرچه بیشتر تلاش می کردم کمتر نتیجه می گرفتم.
درنهایت تصمیم گرفتم سیلاب روان را مهارش کنم صورت خیسم را با دستمال کنارمیز پای تخت پاک کردم و بعد مچاله کردم در سطل آشغال
انداختم.
دستم را به سمت کرم مرطوب کننده ام بردم. به گونه هایم کشیدم ،آرام نوازش کردم.در آینه یک چشمکی زدم با خودم گفتم: من سر سخت تر از این حرف هایم که کنار بکشم.صدای مادرم به گوش می رسید.
بیا دخترم ،شام یخ کرد. -
چشم مامان اومدم. -
از اتاق بیرون آمدم قوی تر از همیشه .گام هایم را با اعتماد به نفس بر میداشتم .وارد سالن شدم مامان و بابا و سینا را دیدم که مشغول صرف شام بودند
مامان وقتی قیافه ی درهم و برهم منو دید گفت:
ستاره چطوری؟ چرا مامان چشمات قرمزشده؟ -
_فکر کنم سرماخوردم،گلومم خیلی درد می کنه
سینا که مشغول غذا خوردن بود خنده ای زد و گفت:
_خوب بلدی دروغ بگی ها! باز به چی گیر دادی؟
_الان می خوای بگی من گریه کردم!؟
_نه دارم میگم برای خودت غذا بکش.بفرما شروع کن اینم دیس پلو!
مامان که دید یکی از فرشته هاش کنارش نیستی بلند داد زد:
_کجایی ثریا چرا نمیای شام یخ کرد.
زیر لب هم غری زد و از اینکه همیشه باید تک تک بچه هایش را صدا بزند خسته بود.
پدر ساکت تر از همیشه مشغول خوردن بود و به ظرف غذایش زل زده بود.
ستاره همیشه فکر می کرد که چرا انقدر پدر ساکت است؟!
چشمانش را از پدر غرق در افکار گرفت و به سوی مادر روانه کرد.
مادرش از زیبایی چیزی کم نداشت.گونه های گرد و سرخ و لبان کوچ
ک قلوه ای و چشمان درشت آهویی که با مژگان بلند طلایی خود نمایی
می کرد و بینی کشیده به زیبایی هایش افزود و او را ملکه عمارت میکرد.

نوشته : محدثه نوری

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

https://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 65
می خوام به هر نحوی وادارش کنم نگام کنه. دارم با پا پیش می کشم دلی رو که با زبونم پس زدم.
بالاخره به آرزوم می رسم و سرشو بالا میاره و به جای زبونش سر ت می ده.
-باشه، سکوت می کنم ولی شاید نذارم بری.
تو سرم می گذره.از خدامه که نذاری! ولی کاش یه راه منطقی و معقول وجود داشته باشه!»
تیغه ی زخم روی ابروش رو راحت تر برانداز می کنم. هنوز دلم براش می سوزه و دوست دارم لمسش کنم.
-این زخمو بیش تر از خودم دوست داری؟
نگامو به لباش برمی گردونم. ناامیده! من امیر رو از برم.
می دونم حسرت داره، گوشه ی لبش زیر دندونش تاب می خوره و چشماش تند تند پلک می خورن تا بغضش نشکنه.
روی میز بشقابی با میوه های خرد شده است، نمی خوام جوابشو بدم و بشقابو جلو می کشم.
-بیا فقط صبر کنیم تا وقت رفتنم برسه. حرف نزنیم.
-باز که حرف خودتو می زنی!
-فقط دیگه نمی خوام درگیر احساساتم بشم. دیگه بچه نیستم، باید منطقی باشم.
-منطقی یعنی این که بری با اون یارو؟
طاقتم طاق می شه و سرش هوار می کشم.
-تو پرتم کردی تو بغلش! من مثل کنه چسبیده بودم بهت، تو پرتم کردی!
دیگه کامل مایوسش کردم و باز سرشو تو یقه اش فرو می بره و من راه دیگه ای برای رهایی پیدا می کنم.
گوشیمو در میارم و تا اون غرق شرمندگی تقلا می کنه، به بهانه ی سرویس بهداشتی به یکی از تاکسیایی که شماره اش رو دارم تماس می گیرم و حالا تنها کاری که باید بکنم اینه که تا اومدن تاکسی این جو رو تحمل کنم.
بیرون که میام امیر کارم رو راحت کرده و دیگه تو سالن نیست. حدس این که داخل اتاقشه زیادم سخت نیست و فوری کیفمو برمی دارم و از خونه بیرون می زنم ولی درست تو حیاط مقابلم سبز می شه.
-فرار نکن، خودم می رسونمت. زنگ بزن کنسلش کن.
کیفمو رو دوشم می ندازم و ذهن دیوونه ام هی نقشه برای پریدن به آغوشش می کشه.
در حیاطو باز می کنه و گیر ماشینش رو می زنه و بدون اشاره و حرفی از جانبش مثل یه بچه ی خوب می رم و روی صندلی جلو می شینم تا جای حرف و بحثی براش باقی نمونه و اونم دقیقا مثل من بدون حرف و با دقت که بهانه ای دستم نده، ماشین رو به حرکت درمیاره و وقتی وارد خیابون میشیم فقط یه سوال می پرسه.
-کجا برسونمت؟
-خونه ی خودم، خیابون(.)
و دیگه کلمه ای نه از زبون من و نه اون گفته نمی شه. حتی دستمون سمت ضبط هم نمی ره. انگار می ترسیم بهونه ای برای بحث دوباره دست هم بدیم و این تنها چیزیه که نمی خوایم. حداقلش اینه که من نمی خوام!
مقابل خونه توقف می کنه و سعی میکنم نگاهم سمتش نلغزه، وسایلمو برمی دارم و کلید خونه رو از کیفم بیرون می کشم. تموم سلولای بدنم می خوان که برگردم و نگاهش کنم ولی غرورم نمی ذاه. این بار دیگه من دنبالش نیم رم. اونه که باید برگرده، درسته ظاهرا برگشته ولی برگشتن به چیزی که بودیم تقریبا غیرممکنه! مگه این که اون راهی پیدا کنه!
درو که پشت سرم می بندم صدای گاز خوردن و حرکت ماشینش میاد و پاهام برای رفتن به خونه سست می شه ولی باید برم و خودمو جمع و جور کنم. باید برم و با تظاهر به خوب بودن ادامه بدم تا بالاخره یه بهونه ی واقعی برای خوب بودن تو مسیر زندگیم به وجود بیاد.
قانون زجر کشیدن تو زندگی همینه!

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 164(پایانی)
برنجی های خوش تراشش از تشبیه ای که به کار برده بودم، نمایان شدند و من غرق لذت گشتم.
- شکمو، اصلاً بذار ببینیم چیزی که پختی قابل خوردن هست یا نه؟
چون او پشت چشم نازک کردم و وارد آشپزخانه شدم و تا قبل از آمدن شقایق میز را چیدم.
- نه، مثل این که جز باز و بسته کردن مغز آدم ها استعداد دیگه ای هم داری!
قیافه ام را به تمسخر کج و معوج کردم.
- پس چی؟ فقط مراقب انگشت هات باش!
برشی به غذای درون بشقابش داد و آن را داخل دهانش گذاشت و قلب من تهی شد.
- نه، درسته این غذا باب میل من نیست ولی بهتر از چیزیه که فکر می کردم.
نباید اجازه ی لرزش به دست هایم می دادم.
- بعد از شام قلم و کاغذ بیار طرز پختش رو بهت یاد بدم.
بی حرف قندیل های بلورینش را به نمایش گذاشت و من نیز دنباله ی بحث را نگرفتم و در سکوت همراهی اش کردم.
- ممنون جناب سرآشپز، عالی بود!
به هزار زحمت منحنی ماه را مهمان لبانم ساختم و هر چه تلاش کردم جمله ی معروف نوش جان» در دهانم نچرخید.
- فیلم یا لالا؟
غنچه های سرخش را درون دهانش کشید.
- هیچ کدوم، حالا که قفل زبونم باز شده دلم می خواد همه چی رو بهت بگم.
پیشنهادش عالی بود ترجیح می دادم عمیق ترین خواب عمرم را با طنین لالایی او تجربه کنم.
- موافقم، بریم.
دست دور کمرش انداختم و همراه هم وارد اتاق خواب مشترکمان شدیم.
- بابا آقای دکتر این چه کاریه؟ هوای قلب ما رو هم داشته باشید!
پیراهنم را درآوردم و درست در مرکزیت تخت و میان گلبرگ ها سر روی بالشت گذاشتم.
- در برابر قول همراهی تو ناقابله.
سر روی سینه ام گذاشت.
- ماهان یه چی بپرسم؟
پتو را روی هر دویمان کشیدم.
- هر چندتا دلت خواست بپرس.
شروع به طرح کشیدن روی بازویم کرد.
- اسم پسرتون رو چی گذاشتی؟
دستم میان موهایش لغزید.
- مهدی، حالا من بپرسم؟
با بستن پلک هایش تأیید داد.
- تو که واسه برگشتنم نذر کردی، اصلاً چرا رفتی؟
بار هزار و یکم بود که در همان چند دقیقه اسم رازان را روی پوستم حکاکی می کرد.
- تا نزدیکای غروب منتظرت موندم ولی جای تو چاوجوان با یه بچه توی بغلش برگشت؛ من هم صبرم سر اومد و از حقم گذشتم.
تکه ی موهای جلویش را روی پیشانی اش ریختم.
- بی معرفت! می دونی من امروز چی کشیدم وقتی فهمیدم هیچ وقت بی راه نرفتی و من الکی تقاصت کردم؟
نفسش آه شد و وجودم را لرزاند.
- فکر نمی کردم هیچ وقت چنین کاری رو باهام کنی ولی خب عاشقت بودم و هستم که جای جبهه گرفتن، پا گذاشتم تو خود جهنم!
سر بلند کردم و بوسه ای بر چشمان ترش نهادم.
- کاش حداقل یه بار برام توضیح می دادی که من الان این جوری از همه چی نمی بریدم!
گویا طعم بوسه ام به مذاقش خوش آمده که ابرهای بارانی اش را از دیدگانم دریغ کرده بود.
- هزار بار خواستم همه چی رو بگم ولی از واکنشت ترسیدم، هر بار می رفتی بیرون من جون می دادم تا برگردی! همه اش می ترسیدم بفهمی و کار دست خودت بدی از اون گذشته عرفان بهم قول داده بود هر جور شده از اون مخمصه نجاتت بده حتی به قیمت نابودی اون پرونده ولی نشد یعنی اون ها فهمیدن و دست و پاش رو بستن.
خمیازه ام را با نشاندن دست روی دهانم خفه کردم.
- ترست الکی بوده، دیگه تهش از کاری که امشب کردم که بدتر نمی شد، می شد؟
سرش را جا به جا کرد و روی بازویم خوابید.
- منظورت تصمیمیه که گرفتی؟
به پهلو خوابیدم و به نیم رخ دلربایش خیره شدم.
- آره.
دیدگانش را به سقف بند زده بود تا مانع از بارش چندباره ی ابرهایش گردد.
- کی باید بریم؟ کاش قبل رفتنمون از همه حلالیت بگیریم و خداحافظی کنیم!
دم عمیقی از شمیم موهایش گرفتم.

- قبل از این که صبح بشه رفتیم، لازم نیست؛ فردا این قدر پیش همه عزیز می شیم که خودشون میان به دیدنمون ولی یه بدی داره ما دیگه.
هول زده به طرفم چرخید.
- ماهان؟!
چتری هایش را به آهستگی با موهای دیگرش درآمیختم.
- جونم، جون دلم؟
مژه هایش یکدیگر را به آغوش کشیده و به جاذبه ی چشمانش دوچندان افزوده بودند.
- چرا؟!
نوک انگشت شستم را روی گونه هایش کشیدم.
- خواستم مردونگی کنم و سر حرفم بمونم، آخه یه زمانی قول داده بودم سمت اون گروه نرم.
رعشه به جان چانه اش افتاده بود.
- خیلی دوست دارم ماهانم!
میم مالکیتی که پس از مدت ها به اسمم چسبانده بود برای عدم اطمینانم تریاق گشت و من چون او در کمال آرامش پلک روی هم نهادم و خواب ابدیت را به جان خریدم.

نوشته : زهرا حشم فیروز

پایان

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 134(پایانی)
انقدر این کار را انجام می دادم که سالی سه بار یا چهار بار اهالی ده را به مسافرت می بردم. کم کم بچه ها را سرو سامان دادم و هر کدام را به سر خانه و زندگی خود فرستادم و خودم دیگر به سفرهای زیارتی می رفتم یا به تهران به دیدن طلوع یا در شهر به دیدن خاله خوشید و عمو اسد و گاهی به خانه ی حاج فاتح که سالها با ما رفت و امد خانگی داشتند و با فامیل و بستگان می امدند یکی دو روز ده می ماندند.
پدرم بر اثر اپاندیس از دنیا رفت و رخساره با پسرعمویم ازدواج کرد. طلوع همان سالها با پسرعمویش ازدواج کرد و با دختر جهانگیر به تهران رفت و زمان انقلاب هم از کشور رفتند.
قباد و نرگس هم کنار در خانه ی کربلایی زندگی را گذرانند و مهری بر اثر همان بیماری از دنیا رفت و به وصیت خودش همسرش ش ازدواج کرد و به تهران رفتند.
مادرم هم سالها بعد بر اثر کهولت سن از دنیا رفت.
گلرخ و مصطفی با هم زندگی گذرانند و در تمام ان سالهای سخت تنها خواهرم و شوهر خواهرم بودند که هوایم را داشتند.
جهانبخش هم با یکی از دختران ده و زندگی خود را گذراندند.
ارباب ها و کدخدا و میزا محمود بعد از تقسیم اراضی از ده رفتند.
بصیر با همسر و فرزندانش در شهر زندگی کرد و به ده برنگشت.
من و فاطمه هم زندگی خود را گذراندیم و حالا مثل دوران کودکی دوباره بهم رسیده ایم و هم دم و هم صحبت و رفیق هم شده ایم.

مادر بزرگ و حاجیه فاطمه از فکر بیرون آمدند نم اشک گوشه های چشمشان را پر کرده بود و مادربزرگ پاکت سیگارش را تمام کرده بود. حاجیه فاطمه گفت :
- من و ماهرخ بخت هامون مثل هم شد اما ماهرخ روزگار خیلی به نقشش تازوند گرچه من هم سختی و مرارت های زیادی در زندگی کشیدم که خود داستانی جدا دارد.
به اتاق برگشتم و به عکسی که به دیوار اویزان بود نگاه کردم. بچه ها تک به تک کنار هم ایستاده بودند و دستانشان را به سینه گذاشته بودند و مادربزرگ کنار ان ها ایستاده بود.
روزهایی که مادر بزرگ بچه ها را دسته دسته به مشهد می برد و برمی گرداند و ماه بعد تعدادی دیگر را هیچ گاه فکر نمی کردم لبانی که با بچه ها می خندد چه روز های سختی را به چشم دیده باشد و به چه سختی روزهای عمر را پشت سر گذاشته باشد. (تقدیم به روح حاجیه ماهرخ، حبیبه(گلرخ) محبی و حاجیه فاطمه لاچینانی)
پایان.

نویسنده : زهرا لاچینانی

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان ماهرخ (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 64
-تو همیشه کنارم بودی، همیشه هوامو داشتی، همیشه به فکرم بودی، مثل وظیفه ات می دیدم اون همه محبتت رو. هنوز یادم نمی ره وقتی پدرمو از دست دادم یه ساعتم تنهام نذاشتی! شرمنده ام که حتی برای شنیدن حرفاتم وقت نداشتم.
از این که همه چیزو فهمیده خوشحالم ولی گریه بیشتر از شادی بهم آرامش میده.
صدای اذان تو خیابون می پیچه و آروم رهام می کنه.
-برگردیم خونه تا گشت ارشاد پیداش نشده؟ کجا می خوای بری این وقت صبح؟
اشکامو پاک می کنم.
-دو روزه با همین لباسا دارم می چرخم، باید برم خونه عوض کنم قبل از رفتن سر کار.
بازومو می گیره و سمت خونه می کشه.
-فردا تعطیلی، تو خونه ی منم لباسی که به درد پوشیدن بخوره پیدا می شه.
با تظاهر به بی میلی دنبالش حرکت می کنم و زیر چشمی می بینم که لبخند از صورتش نمیره!
تعارفم می کنه پشت میز و با سرعت خودشو به آشپزخونه می رسونه. دست پاچه و خوشحاله و تند تند از اینور و اونور چیزمیز جابه جا می کنه و من همین طور نگاش می کنم تا دلتنگیام رفع بشه!
هنوز دلم آشوبه ولی خوشحالم، هنوز حرف برای گفتن دارم ولی خوشحالم، خوشحالی ای توام با ترس که نمی دونم به کجا می کشوندم.
با یه سینی پر از هله هوله و دو ماگ قهوه بیرون میاد و اون سمت میز مقابلم می شینه. نفس عمیق می کشه و خوراکیا رو روی میز پخش می چینه و در انتها بالاخره آروم می گیره و من هنوز نگاش می کنم.
دست به صورتش می کشه و نگاهش سمت صورتم میاد.
-دلم برات تنگ شده بود، هر روز و هر ساعت خفه می شدم از دلتنگی!
دلم می خواد جواب بدم بهش منم دلتنگت بودم، هر روز و هر ساعت و هر ثانیه!»
ولی زبونم نمی چرخه و نگامو ازش دریغ می کنم و سمت قهوه می کشم. ماگ رو تو دستم جابه جا می کنم و سعی داره ازم دل جویی کنه.
-اگه می دونستم چی تو دلت می گذره یه کاری می کردم که جدا نشیم.
مستمو محکم به لیوان فشار میدم.
-مثلا جواب یکی از تماسامو می دادی؟ یا یکی از پیامامو که نخونده پاک می کردی رو می خوندی؟
حیرون به چشمای عصبیم زل می زنه. می دونم چشمام پر از اشک شدن ولی الان که همه چی رو می دونه، نمی تونم گلایه نکنم.
-معذرت خواهی الانت به چه دردم می خوره؟ آره، قابل درکه بچه بودی، نفهم بودی، حماقت کردی، ولی من دیگه زنده نمی شم، خیلی دوست دارم ببخشمت، فراموشت کنم، اون دوره از زندگیمو به هر دلیلی محو کنم ولی نمی شه. من دیگه نمی دونم باید چه جوری خودمو جمع و جور کنم و چیزی رو شروع کنم.
-می خوای با اون ادامه بدی؟
قهوه ام رو سر می کشم و نفس عمیق چشمامو می بندم تا سیل اشک رو کنترل کنم.
-من دیگه نمی دونم چی می خوام. فقط می خوام خلاص شم از این همه تشویش.
سر به زیر می ندازه و برای خودش زمزمه می کنه.
-و نمی ذاری کسی کمکت کنه تا بفهمی چی می خوای!
حقیقتش می خوام ولی اون شخص امیر نمی تونه باشه! اونم وقتی ذهنم سکوت کرده و دلم هم پر از گلایه است بدون ایده ای برای این که از این گلایه ها خلاصش کنم!
دو قلپ دیگه از قهوه سر می کشم و به لعاب ته لیوان زل می زنم.
کاش فال خوندن بلد بودم و می تونستم از ته این لیوان قهوه ای راهی برای آینده ام پیدا کنم.
دلم برای چشماش تنگ شده و اون هنوز سر به یقه داره و از این سرگردونی خودم بیزارم.
-می شه در سکوت فقط منتظر بشینم تا وقت رفتنم برسه؟

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 63
با خنده دنبالم کرد تا تلافی کنه ولی پشت موهای من کجا و اون کجا.
آروم نگامو به شونه هاش می کشم. چندبار خستگیامو رو این شونه ها گذاشتم و چه قدر ازشون آرامش گرفتم؟
چندبار از پشت سر بغلش کردم و گذاشتن پیشونی بین دو کتفش آرامشی کم از سجده کردن نداره.
چند بار دست دور کمرش انداختم و عاشقانه به هم چشم دوختیم؟
من از این بشر سیر نمی شم؛ چه طور انتظار داشتم فراموشش کنم؟ حتی اگه سر و کله اش هم پیدا نمی شد، منِ کنار پارسا هم هیچ وقت بدون اون نبودم.
- اومده بودم خونه ی سعید برای دیدنت، نبودی!
نمی خوام از خاطرات گذشته بیرونم بکشه ولی نگهداشتن خاطرات الانم تا جایی که قشنگ باشن، برای روزایی که نخواهم داشتش، غنیمتن!
بی حوصله جوابشو میدم.
-چرا می خواستی ببینی ام؟ تو که بریدی ازم؟
نمی چرخه تا ببینمش.
-مگه می تونم این کارو کنم؟
نفس عمیق می کشه.
کاش حرفش راست باشه! یعنی ازم نبریده؟
تو ذهنم نمی دونم با پارسا چی کار کنم! نمی خوام تو این سوتفاهم باقی بمونه.
من هنوزم نمی خوام خائن اون رابطه باشم.
قصدم نگهداشتن رابطه هم نیست. فقط می خوام همه چیز برگرده به روزایی که فکرم از این آدمایی که غمگینم کردن، خالی بودمقابلم می ایسته و اگه جلوی قدمامو نگیرم مستقیم بهه آغوشش می رسم.
اینم اختیارش دست خودم نیست و می ایستم. جسارتم فقط به نگاه حسرت باری می رسه که امید دارم تو دل نور و سایه های شب دیده نشه.
-سعیدو مجبور کردم یه حرفایی بزنه که حتما برای تو سختن، سخت بودن و از اونجایی که هنوز به اون مردکم نگفتی، پس سخت خواهند بود.
انتظار ندارم بهم اعتماد می کردی، خیلی قصور داشتم، حداقل می دونم اگه می اومدم و بهت سر میزدم بهم می گفتی! می دونم روزها منتظر بودی تا بیام و درمورد اون قضیه باهام درد دل کنی، حرف بزنی، مخفی اش نکنی ازم ولی در نهایت کم گذاشتم برات.
همه ی چیزی که برای تو داشتم خودم بودم و من با خودخواهی خودمو ازت دریغ کرده بودم.
دیگه نمی تونم نگاش کنم. سر می چرخونم بین درختای تو پیاده رو و نفس عمیقم اشکمو مهار نمی کنه.
-گلایه ای از اون جدایی ندارم، باید تاوان پس بدم. این دو سه سال بلاتکلیفی برام کمه. می خوای تلافی کنی؟ واقعا می خوام تلافی کنی، هر طوری می خوای، هر طوری که از این عذابی که دچارش شدم، خلاص بشم.
اشکمو با کف دست پاک می کنم و می خوام از کنارش بگذرم.
-فقط بذار برم.
از سایه اش نگذشته، به آغوشش کشیده می شم و این همه ی چیزیه که برای تنبیهش نیاز دارم. هر طور شده نگهم داره! مثل اون هشدار پشت در اتاقش به هیچ قیمتی نذاره برم.
شونه هاش می لرزن و نفسای نامنظم حاصل از بغضش رو می شناسم. من امیرو بهتر از خودش می شناسم.
دستامو بالا می کشم و آروم روی پهلوش می ذارم و محکم تر به تنش فشرده می شم.

نوشته : یغما

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان دختر بد(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 163
حس رضایت در واو به واو وجودم رخنه کرده بود.
- دلم سغدو می خواد ولی نمی خوام تو اذیت شی، خودم درستش می کنم فقط تو به خودت برس و تا دو ساعت دیگه پیشم باش، فعلاً عمرمن!
اجازه ی مخالفت به او ندادم و تماس را قطع کردم سپس وسایل لازم را خریداری نمودم و تاکسی ای دربست گرفتم و به خانه رفتم.
کارهای خانه بسیار خسته ام کرده و من برای رفع کسالت به حمام پناه برده و قطرات خنک آب را برای هشیاری سلول هایم فراخوانده بودم.
وقتی لرز مهمان جانم شد دست از جنگ با تن خسته ام کشیدم و مشغول پوشیدن لباس هایم گشتم، دستم که روی دکمه های پیراهنم نشست آوای گوشی ام سکوت خانه را درهم شکست و من به خیال آن که باز چاوجوان پشت خط بود و پیامم قادر به متقاعد ساختنش نبوده بی توجه به آن راهی آشپزخانه شدم اما هنوز چند ثانیه بیشتر از تماس قبل نمی گذشت که باز بانگ گوشی ام برخاست.
در قابلمه را گذاشتم و گوشی را از کنار گلبرگ های سرخی که تخت را زینت بخشیده بودند، چنگ زدم و تماس را وصل کردم.
- سلام داداش خوبی؟
برادر خطابم کرد و شرم سراسر وجودم را دربر گرفت.
- سلام، الان که صدای تو رو می شنوم آره؛ عالی ام!
صدای آه عمیقی که کشید قلبم را آزرد.
- راستش آبجی زنگ زد بهم و ماجرا رو گفت، نمی دونم تصمیمت چیه ولی امیدوارم اونی که فکرش رعشه به جونم می ندازه نباشه!
مقابل میز توالت نشستم.
- نترس رفیق، دیگه حماقت نمی کنم ولی هنوز هم ذهنم درگیره.
به محض اتمام جمله ام متعجب پرسید: مگه همه چی رو بهت نگفتن؟
نگاهم را به فرد درون آیینه دادم.
- چرا گفتن ولی من نفهمیدم چرا الیاس تو پارکینگ خونه ی من خودش رو دار زده بود؟
آرام در گوشی زمزمه کرد: گوشی دستت باشه، بذار برم تو اتاقم این جا نمی شه صحبت کرد.
پس از بسته شدن در اتاقش، صدایش دوباره قوت گرفت.
- چون اون ها می خواستن از طریق الیاس از پرونده سر در بیارن که اون اول جز مخالف ها شد تا تو کنارش بذاری اما این کار رو نکردی و فشار اون ها روش بیشتر شد و به جایی رسید که برای پیشبرد نقشه هاشون به تهدید خانواده اش رسیدن و الیاس هم برای نجات زن و بچه اش و پرونده، خودش رو تو پارکینگ خونه ی تو حلق آویز کرد که این جوری یه هشدار هم بهت داده باشه.
ابروهایم دره ای عمیقی را روی پیشانی ام احداث کرده بودند و که به هیچ وجه از بین نمی رفت.
- با این حساب حکم کبکی رو داشتم که سرش رو کرده تو برف و هر کی رد شده یه لگد حواله اش کرده!
درصدد دلداری ام برآمد.
- نه داداش این جوری ها هم نیست.
دستی به ته ریش نشسته روی صورتم کشیدم.
- عرفان در حقت بد کردم، تو بزرگی کن و.
هول زده واژگانش را برای گسیختن رشته ی کلامم فراخواند.
- تو تاج سری، نگو این جوری؛ من رو بیشتر از این شرمنده نکن.
قبل از آن که زبان در دهان بچرخانم صدای آیفون بلند شد و تکه گوشت درون سینه ام را به تلاطم واداشت.
- خیلی مردی به مولا، من باید برم؛ خداحافظ.
پس از سپرده شدن به هستی بخش عالم به تماس خاتمه بخشیدم، از جایم برخاستم و دکمه ی آیفون را فشردم و به انتظار قرار قلبم ماندم.
ثانیه ها پشت هم دویدند و تصویری فاخر از معشوقه ای ساختند که چون ستاره ای دنباله دار در سیاهی شب می درخشید و آخرین آرزویم را تعبیر می کرد.
با آن پوشش منحصر به فردش، طاقت از کفم ربوده که سفت در میان بازوانم محصورش کرده بودم.
- ماهان؟!
سرم را کمی پایین گرفتم و نگاهم را در شب چشمانش دوختم.
- هیچ می دونستی خیلی خانم تر شدی؟
لعل دلفریبش را زیر دندان کشید.
- نذر کردم اگه برگردی این یه ماه محرم رو چادر سر کنم.
مُهری بین فاصله ی ابروهایش زدم.
- الهی من فدات شم! دلم می خواست مهرداد می بود و خانم تر شدنت رو می دید؛ اون وقت ببینم باز بهونه ای داشت که تو رو لایق خانواده ی سالاری ندونه؟
دستانش به دور کمرم حلقه بستند.
- نگو این جوری، خودت هم خوب می دونی داداش هیچ تقصیری نداشت، فقط از نگاه های حسرت بار الناز به رابطه و زندگی ما شکار بود.
قفل دستانش را آرام از هم گشودم.
- می گم من خیلی گشنمه، بهتر نیست اول بریم سر وقت غذا بعد سنگ هامون رو با هم وا بکنیم؟
به نشانه ی باشه سر تکان داد.
- یه دقیقه وایستا لباس هام رو عوض کنم بعد میام میز رو می چینم.
دستش را رها کردم.
- نه خودم از پسش برمیام فقط زود بیا تا صدای این دُهل به گوش فلک نرسیده.

نوشته : زهرا حشم فیروز

ادامه دارد

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان تسویه حساب (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

رمان #شفق_قطبی

قسمت اول را بخوان

https://t.me/peyk_dastan/17366

قسمت 9
حرف های او مرا میخکوب کرده بود طوری که حتی نمی توانستم اراده کنم و موبایل
را بردارم و سه پیامک را بخوانم. ساعت ده و چهل و پنج دقیقه بود که احساس
گرسنگی می کردم، نگار هم در حال مکالمه بود . موبایل را برداشتم و سه پیامک از یک
شماره بودند. هر سه را خواندم:
-»باشه خودمو معرفی می کنم.
-» تو منو می شناسی. بهتره حدس بزنی.
-» کجایی؟ چرا جواب نمی د ی؟
حال و حوصله معما حل کردن را نداشتم؛ ترجیح می دادم به جای آن گرامر زبان که
فردا امتحان داشتم کار می کردم. کتابم را باز کردم و شروع به حل کردن تمرین ها
کردم، به تمرین چهارم رسیدم که د یدم زندایی نگار را صدا می زد . نگار مکالمه اش
تمام شده بود و در حال جواب دادن به پیامک هایش بود که موبایلش را در جیب
مانتوی سفیدش گذاشت و جلوی آینه رفت تا شالش را مرتب کند. او در حقیقت با
آن چشمان عسلی گیرا و لب های قلوه ای کوچک اش زیبا بود . رژلبش را پاک کرد .
من تعجب کردم!
-چرا پاکش کرد ی؟ دوباره می خوای بزنی؟
کلمه ی آفرین را نگفتم اما با چشمانم نشان دادم که چه کاری خوبی انجام داده استنه دختر خوب. آدم که با لبای سرب دار غذا نمی خوره!
و من هم از او یاد گرفتم.
وقتی پایین رسیدیم میز شام آماده چیده شده بود .
فقط من، نگار و زندایی حاضر نبود یم.
صندلی کنار بابا را کنار کشیدم و نشستم. کنارم هم سینا بود و رو به روی ما هم نگار و
دایی بودند. جز خانواده ی ما و دایی جواد و خاله نسترن کسی نبود . انگار مهمان ها
فقط برای عرض تبری ک آمده بودند. شام در فضای شوخی های سینا وشوهر خاله ام
_آقا رضا_ صرف شد. مامان خیلی خوشحال به نظر می رسید؛بابا هم با دایی راجع به
باغی که قرار بود دایی بخرد نظر می دادند.نگار به شوخی های سینا می خندید، اما هیچ
وقت حرفی از سینا به من نگفته بود ! سینا هم انگار فقط برای او شوخی می کرد .ثریا
شام نخورد و در حال سرگرم کردن بچه ی خاله نسترن_شایلین_ بود .
از بررسی کردن دست برداشتم و شروع به خوردن کردم که صدای آیفون به گوش
رسید. ثریا که نزد یک آیفون بود درب را باز کرد، بعد از چند دقیقه عزیزدردانه ی
زندایی آمد و سالم بلندی کرد . همه به احترامش بلند شدند و منم بنابر مصلحت جمع
از جای برخواستم. همیشه از کودکی به یاد دارم که همه برای او احترام خاصی قائل
بودند و همه جا حرف از تعریف های او بود . به همه دست داد و برای من و ثریا
هم سری به نشانه سالم تکان داد . در دستش هدیه ای بود و آن را به نگار داد و به
آغوشش کشید و گفت:
-منتظر موفقیت های بعدیت هستم.
نگار هم خندید و با صدای بغض آلود گفت:
-ممنونم از تمام زحماتی که برام کشیدی داداش گلم.خیلی دوستت دارم.
اشک از گوشه ی چشم های اش چکید و بر گونه اش غلتید.
احسان با انگشتش اشکش را پاک کرد و گونه اش را بوسید.
من هم نا خودآگاه با دیدن این صحنه گریه ام گرفت و اشکم چکید و سریع پاکش
کردم.
لحظات شیرینی را تجربه کردم. خوشبحال نگار که حامی دارد . مطمئن بودم برادرش
برای او جان هم می دهد.
مامان که از حاالت صورتش مشخص بود معلوم بود او هم تحت تاثیر این احساس
پاک و زیبا قرار گرفته است. به سمت احسان نگاه کرد و گفت:
-چرا انقدر د یر اومدی عزیزه عمه؟
احسان که در حال کشیدن صندلی به عقب بود تا در کنار سینا بنشیند گفت:
-عمه جان اداره بودم و کارها سخت پیش میره. به مامان گفتم عذرخواهی کنه از
همتون.
دایی که همیشه مشوق احسان بود و در همه جا از او دفاع می کرد گفت:
-پسرم انقدر که کارش سخت و دقیق هست گاهی شب ها هم خونه نمیاد . همونجا
تواداره می مونه تا تمرکزش بهم نخوره.
سینا که تا این لحظه ساکت بود دستشو دور گردن احسان انداخت و گفت:
-آره د یگه دایی جان. از قدیم گفتن شبا که ما می خوابیم آقا پلیسه بیداره.ما خواب
خوش می بیننم اون دنبال شکاره.
همه با هم خندیدیم.

نوشته : محدثه نوری

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

https://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان شفق قطبی(کلیک کنید)❤️

https://telegram.me/buy_roman

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 9
چه می گفت؟ چرا دنیایم را از این بیشتر سیاه می کرد؟
لب هایم را با زحمت به حرکت در آوردم.
- پس چرا من متوجه تغییر حالتش نشدم؟
- شما تا حاال باعث عصبی کردنش شدین؟
یاد آوری کارهای پدر تمام تنم را لرزاند.
-م.من نه اما.
نگذاشت ادامه بدهم و دستش را به عالمت ایست جلویم گذاشت.
- خب، شما همیشه با مالیمت با اون رفتار می کنید. نباید انتظار داشته
باشید بفهمید.
خواست حرفی بزند که صدای یکی از بچه های کالسش آمد که با لحن
شیرینی صدایش می زد.
دستانم را دست گرفت و فشرد.
- اصال جای نگرانی نیست. من خوب شدن حال دریا رو تضمین می کنم.
هر جا ام بود من حاضرم کمکتون کنم.
برگشت و پسری که پشت سرش بود را نگاه کرد. صورتش را نزدیک
آورد و با لحن آرامی گفت.
-قوی باش! خوب می شه عزیزم.
با فشار دیگری به دست های بی جان من، دست آن پسر بچه را گرفت و
رفت! چه شد یک دفعه؟
دریای من که همیشه آرام بود. حتی یک بار هم طوفانی شدنش را ندیده
بودم. به عقب برگشتم. تصویر دریا که دست هایش را روی گوش هایش
گذاشته بود برایم تداعی شد. سرم را به عقب تکیه دادم.
دستم را محکم دور تنه درخت گره زدم. آن قدر محکم که حس کردم
دستم از تیزی اش خراش برداشت!
خواستم کمی حس کنم کسی در آغوشم کشیده. کسی مثل مادر!
آرامش می خواستم، خواسته زیادی بود؟ـمن مادرم را می خواستم. آغوش
امن و بدون ترحمش را.
شاید تکه سنگی که او را در خود بلعیده بود می توانست کمی آرامم کند.
**
گل های رز سفید را برگ برگ کردم و روی سنگ مزارش ریختم. آخرین
باری که آمده بودم خاطرم بود. روز خاک سپاری اش! سرم را روی سنگ
قبر گذاشتم. اشکم روی اسمش چکید و با بغضی که بعد رفتنش دست از
سرم برنداشته بود شروع به درد و دل کردم.
-سالم مامان، خوبی؟ می بخشی من و عزیزم؟ می دونم خیلی بی معرفتم.
می دونم اونی نبودم و نشدم که خواستی. حتما ازم دل گیری. ولی بدون
منم ازت دل گیرم، چرا ترکم کردی؟ دریا تو رو می خواد،گ چی بگم
بهش؟ داره بزرگ می شه، دیگه به این جمله ای که مامان رفته پیش خدا
قانع نمی شه. مامان؟

نوشته : نگین شاهین پور

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان چشمها هم نفس میگیرند (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 8
حس قدرت و امنیت‌‌‌‌ در وجودم ریشه کرد. صدای فرو رفته اش؛ تیشه به ریشه ام زد.
- دخترم من نخواستم این طور بشه. دست خواهرت رو بگیر و برو جایی که من نباشم.
آن قدر این جمله اش را با درد گفت که هر چه قدر نایی که در تنم مانده بود، پر کشید و رفت. بی پروا سرم را پایین آوردم و به پایش افتادم.
با گریه و هق هق گفتم.
- بابا خوب شو. به خاطر من، به خاطر دریا که جز تو هیچ کسی رو نداریم. تو رو خدا بابا ممن می ترسم. از این دنیا که هیچ کس به هیچ کس رحم نمی کنه می ترسم.
حس امنیت ندارم بابا. بیا پشتم باش. مثل قبلا ها. سنگ صبورم شو. روم غیرتی شو. اصلا می خوای هیچ کدوم از این کار ها رو نکن فقط باش‌ و من حست کنم، همین. به اندازه ای باش که من انگیزه به خونه برگشتنم برگرده و بدونم کسی هست که منتظر منه.
پای پدر زیر پیشانی ام را خالی کرد و از دیده ام دور شد.
-من نتونستم. لیاقت شما ها رو نداشتم. اگر داشتم مادرت الان بین خروار ها خاک نخوابیده بود. برید فقط از من دور بشید که اگر نشید سیاه بخت می شید دخترم. ب.برو.
این را گفت و رفت! همین. بروم!
کجا بروم؟ به کی پناه می بردم‌‌؟ به همان کسانی که وقتی بدبختی مان را دیدند پشتمان را خالی کردند و هفت پشت غریبه شدند؟
نا امید، درمانده و خسته، بی کس سرم را روی زمین برگرداندم و خودم را با آسمان خالی کردم.

چشمانم را که باز کردم‌؛ صورتش درست مقابل صورتم بود. آرام بوسه ای روی پیشانی اش نشاندم. چه قدر وجودش آرامش بخش بود. چشمانش را باز کرد.
چند بار دستش را روی چشمانش حرکت داد. با لبخند موهایش را نوازش کردم.
-صبح بخیر عزیزم.
-صبح بخیر، ساحل؟
منتظر نگاهم را در چشمانِ مخمورش میخ کردم. انگار هراس داشت از چیزی که می خواست بگوید.
- معلمم بهم گفته مامانت باید بیاد مهد.
بلند شد و نشست. دستانش را این طرف و آن طرف تکان داد. با بغضی که دلم را تکه تکه کرد گفت.
- ولی، من که مامان ندارم کی رو ببرم؟
برای اولین بار با میل خود نیز، اشکم مقابل دریا ریخت. قرار من و مادر این بود که دریا حس نکند بی مادری اش را.
دریا مبهوت نگاهم کرد. دستش را جلو آورد و رد اشک هایم را دنبال کرد. چرا خواهرم حس کرد تنهایی اش را؟ دستانم را بردم و در آغوشش کشیدم.
سرم را روی شانه اش بردم.
با گریه و درد گفتم.
- کی گفته مامان نداری؟ مگه من نیستم؟ مامان رفته یه جای خوب، اون جا خیلی راحت تر از ماست.
دیگه نگو مامان ندارم، خب؟
سرش را عقب آورد و در صورتم خیره ماند.
- پس چرا ما رو با خودش نبرد؟
- چون دلش نیومد. گفت با دریا بمونین این جا. ما هم می ریم پیشش؛ ولی، وقتی خدا بخواد.
از این حرفم عجیب در فکر فرو رفت.
باید از این چیز ها دورش می کردم.
- خودم میام مهد؛ فقط شما امر کن.
با چشمان درشت و نافذش‌، براندازم کرد.
- گفته امروز.
دستش را گرفتم و از تخت پایین آوردم.

- چشم، من امروز دانشگاه ندارم. دربست در خدمت شما هستم گل من.
خوش حال شد. با هم از اتاق خارج شدیم تا برای رفتن به مهد دریا آماده شویم.

سرم گیج می رفت. فکر کردن به حرف معلم دریا و اگر واقعیت داشته باشد چه می شد؟
حالت تهوع گریبانم را گرفته بود. خودم را به حیاط مدرسه رساندم و به تنه درختی تکیه کردم. دریای من؟
دچار اختلال عصبی شده؟
ولی، چرا من حس نکردم؟ معلم دریا را دیدم که با قدم های بلند سمتم می آمد. کمی خودم را جمع کردم.
وقتی نزدیکم شد با آرامش دستش را روی شانه ام کشید و با ملایمت گفت.
-نیاز نیست این همه ناراحت باشی عزیزم، با چند جلسه رفتن پیش روان پزشک، می تونه به حالت قبل برگرده.

نوشته : نگین شاهین پور

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان چشمها هم نفس میگیرند (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 8
به منزل دایی رسیدیم. از ماشین های پارک شده می تونستم بفهمم که مهمانی خودمانی نبود و تعداد زیادی دعوت بودند. در دلم به خودم ناسزا می گفتم که چرا آمدم!
وارد سالن شدیم و خاله ها و دایی هارا دیدم با همه ی آنها احوال پرسی کردم و فقط دنبال نگار می گشتم تا به اتاقش پناه ببرم.
گویا نگار به همراه جمعی از دوستانش به اردو رفته بودند و امشب بر می گشتند و این مهمانی هم یک سوپرایز بود.
بالاخره بعد از کلی روبوسی و گذشتن از مهمانان به اتاق نگار رسیدم.
شالم را از روی سرم برداشتم و روی شانه ام انداختم.
بر روی تختش دراز کشیدم و چشم هایم را بستم.
دینگ.صدای پیامک!
نیشم باز شد.سریع پیامک را باز کردم:
-چه دختر خوبی! عروس مامانم می شی؟»
خندیم. داشتم به این فکر می کردم این کیه!
پس به خودم جرات دادم و روی گزینه ارسال پاسخ کلیک کردم.
-ببخشید شما؟»
هنوز گوشی را روی تخت نذاشتم که پیامک داد.
- به نام خدا. یک عاشق پیشه هستم.»
این فرد هرکی که بود باعث می شد به حرفاش بخندم و برای لحظاتی امتحان زبان فردا را فراموش کنم.
- اشتباه گرفتید. لطفا مزاحم نشید.»
- نخیر درست مراحم شدم. این شماره ی یک خانم خوشگل چشم ابرو مشکی هست که من خیلی دوستش دارم.»
مغزم هنگ کرد.
-اگر دوباره شمارتون رو صفحه گوشیم ببینم؛ عواقب بدی خواهد داشت.»
- منو نترسون خانم کوچولو! دارم بهت می گم خوشم اومده ازت چرا توجه نمی کنی؟»
صدای دست زدن و تبریک به گوش می رسید به نظر نگار اومده بود.بله درست حدس زده بودم چون تا بیرون آمده بودم ثریا را دیدم که به دنبالم آمده بود تا خبر بدهد.
باهم به سمت پله ها رفتیم.پای پله بودیم که دیدم همه شاد و خوشحال هستند.
به محض اینکه نگار من را دید خنده ای به صورتش پاشید و من هم سریع پایین رفتم و بغلش کردم.
-تبریک می گم عزیزدلم.همیشه خوش بدرخشی.
-ممنونم گلم.خوبی؟ خوشی؟
-قربونت برم.تو رو که دیدم انرژی گرفتم.
از آن طرف دایی حامد با صدای بلند گفت:
-حالا حرفاتونو بذارید برای بعدا الان برین کمک کنین بساط شام رو بچینین، دیر شده مردم فردا باید سرکار برن.
زندایی با چهره ای خندان گفت:
-چکارشون داری حامد آقا بذار بگن و بخندن. یک نگاه دلکش به ما انداخت و با یک چشمک کار را تمام کرد.
زیر خنده زدیم.
من و نگار از بچگی باهم بودیم، با خلقیات هم آشنا بودیم.از همه ی راز های هم با خبر بودیم.
به دستم با آرنجش کوبید و گفت:
-چه خبر خوشگل خانم؟درساتو که دقیق می خونی؟
خننده روی لب هایم محوشد.
-اوضاع خوب پیش نمی ره نگار!
-چطور؟ بیا بریم بالا برام تعریف کن.
-نه.باشه بعدا حالا.
نمی خواستم بفهمد هنوز عماد را دوست دارم.اما او الان کارشناسی روانشناسیش را گرفته بود و خوب می توانست بر روی افراد سیطره داشته باشد.
-بیا بهت می گم.
اخمی کرد که من دلم برای آن صورت معصومش تسلیم شد.باهم به سمت اتاقش در حرکت بودیم، که متوجه رد و بدل نگاهی بین سینا و نگار شدم. در دلم خندیدم.
-بیا این جا بشین و بگو.
-نگار.حالم خوب نیست. عماد بازهم سمتم برگشته. چند روز پیش پیام داد.نمی دونم رفتار درست چیه؟ حسابی گیچ شدم. درسامم می خونم اما تست زنی ام کم شده.
-بهت قبلا گفته بودم عماد اون پسر خوبی که تو ذهنت براش یک اسطوره ساختی نیست. ستاره دقت کن داری چه کار می کنی! تو الان داوطلب کنکوری. باید همین سال اول با بهترین رتبه همون جایی که باهم حرف زدیم وبه من قول دادی که به دستش بیاری، برای اون باید بجنگی. نمی دونم چی شده که فیلش یاد هندوستون کرده اما بهتره تو عاقل باشی. الان تو دیگه نباید بچگی کنی و دل به آدمی بدی که می دونی سلامت روان نداره. به خودت بیا ستاره.
حرفای نگار مثل پتکی به احساساتم خورد و آن ها را له کرد.
موبایلش زنگ خورد مجبور شد با دوستش حرف بزند.
حوصله حرفایش را دیگر نداشتم. سمت گوشیم رفتم دیدم سه تا پیامک دارم.

نوشته : محدثه نوری

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان شفق قطبی(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 7
داشت از من دور می شد. صدایش کردم. التماس کردم
-تو رو خدا نرو. بمون، خسته ام از این همه بی تو زندگی . به خدا دیگه طاقت ندارم.
ایستاد اما برنگشت. گویی پایم درد می کرد و حسی در آن ها نبود. چهار دست و پا روی زمین زانو زدم.
نسیم خنکی وزید. موهای سیاه و لباس سفید بلندش، در هوا چرخید.
باد، عطر تنش را طرف من سوق داد. بی رحمانه نفس عمیق کشیدم. آن قدر عمیق که حس کردم قلبم تکان خورد و به استقبال این بو، آمد.
چشمانم را بستم و دوباره کارم را تکرار کردم. وقتی باز کردم هیچ کس نبود. مادرم نبود. رفته بود!
با فریادی که کشیدم از خواب شیرین و دوست داشتنی ام دست کشیدم. دستم را روی قلبم گذاشتم. آن قدر محکم می کوبید که کم مانده بود سینه ام را بشکافد و بیرون بزند!
دستم را روی پیشانی ام بردم. خیسِ عرق بود. بغضی داشتم، آن هم به وسعت همه ی نداشته هایم. به دریا که کنارم خوابیده بود نگاه کردم.
دستم را در موهایش بردم و آرام نوازش کردم.
بغضِ خفه کننده ام در حال انفجار بود. دستم را جلوی دهانم بردم و با قدم هایی آرام، پس از برداشتن پالتو قرمز رنگم که عکس خرس و یک درخت روی او هک شده بیرون رفتم.
خودم را به حیاط رساندم. باران تند و تیزی می بارید. عاشق آسمان بودم که همیشه با من هم درد بود. مهم نبود خیس می شوم و یا حتی سرما بخورم. زیر باران رفتم. وسط حیاط ایستادم. سرم را بالا بردم و صورتم را مماسِ آسمان کردم.
راه اشک هایم باز شد. خواب چند دقیقه قبل را در ذهنم تجسم کردم. مادرم را دیدم، پس از چند سال. چرا در صورتم نگاه نکرد خدایا؟
نکند کاری کردم که دلش را شکسته ام؟
چه کار خبطی کردم مادرم؟
کاش حرف می زدی. کاش در صورتم می کوباندی و اشتباهم را به رخم می کشیدی، ولی من صدای گوش نوازت را می شنیدم.
آن قدر هوا سوز سردی داشت و باران تند شده بود، که احساس کردم همه ی تنم یخ بست.
آرام آرام کنار حوضچه که سراسر برایم خاطره بود رفتم.
روزهایی که م دور این حوضچه می نشستیم؛ مثل فیلم روی پرده ذهنم آمد.
همان جا نشستم. جایی که همیشه مادرم بود. یاد وقتی افتادم که پدر یک روز از سر کار آمد. چند کیسه میوه در دست داشت. آمد کنار من و مادرم همه ی میوه ها را هر سه با هم شستیم. چه قدر من خوش حال بودم. آن قدر خوش حال که حتی یک ثانیه از این روزها در ذهنم خطور نمی کرد. سرم را روی کاشی های سرد آنجا گذاشتم. حس کردم مخم یخ بست!
اما باز هم مهم نبود. همه تن و بدنم از درد گز گز می کرند.
دردی در سرم می پیچید که توان حضم آن نیز، در توان من نبود.
دیگر گریه نمی کردم، بلکه زجه می زدم.
صبر ایوب می خواست تحمل این همه فشار. چه باید می کردم؟ می رفتم؟ پدرم را چه می کردم؟
نمی رفتم؟ دریا را چگونه بین این همه تشویش بزرگ می کردم؟
کاش کسی بود تا راه درست را پیش پایم می گذاشت.
لرزش دستانم را به وضوح‌ حس می کردم. خسته بودم، بریده بودم. از همه آدم های این دنیا.
سرم را بالا بردم. طرف آسمانِ پر از بغض. خوش حال بودم که از خانه فاصله داشتم و کسی صدایم را نمی شنید. از ته دل فریادی کشیدم. چندین بار این کار را تکرار کردم. باید خالی می شدم. باید این بغض را بیرون می کردم و خودم را برای دریا می ساختم. احساس کردم فریاد آخرم دیوار های خانه را از هم شکافت. محال بود کسی نشنود!
این بار دیگر، سوزش گلویم به دردهای دیگر هم اضاف شد. سایه بزرگی را پشت سر خود دیدم. با وحشت به عقب برگشتم. پدرم بود!
حال پی بردم به چهره اش، که بعد از مادرم، چند سال پیر تر شده بود.
چند قدم جلو آمد. آن قدر که جلوی پایم نیز ایستاد. سرم را بالا بردم و نگاهش کردم؛ چشمان پدرم نبود. آن ها برق شادی داشتند؛ اما این چشم ها فقط ردِ اشک را در خود داشتند.
دستش آرام و با لرزش پایین آمد و بر موهایم نشست. دیگر کنترلی روی اشک هایم نداشتم.
ذهنم در حال پردازش بود. چند سال دستِ گرم پدر از من دور بود؟
یادم نمی آمد. آرام موهایم را نوازش کرد.

نوشته : نگین شاهین پور

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان چشمها هم نفس میگیرند (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 7
از پشت میز بلند شدم و به سمت موبایل که روی تخت بود، رفتم.
آرزو می کردم که پیامک عماد را ببینم اما عقلم اخطار داد تا غلط اضافی نکنم!
-سلام.»
شماره ناشناس بود! شماره را چند بار خواندم اما آشنا نبود.
پیامک دوم تبلیغات بود. بین جواب دادن و ندادن مانده بودم که پیامکی آمد.
از همان شماره بود و نوشته بود:
-چرا جواب نمی دید.»
و حالا خوب می دانستم که با قصد و غرض خاص به من پیام می دهد_هیچ وقت حریف کنجکاوی ام نشدم این بار هم مستثنی نبود_.
در جوابش نوشتم:
-سلام،ببخشید به جا نیاوردم؟
انگار منتظر بود؛ به سرعت جواب داد.
-باید ببینمتون.»
چشم هایم چهار تا شد! اورا نمی شناختم اما او مرا می شناخت.
فکرم کار نمی کرد سریع شماره میترا را گرفتم.سه تا بوق ببشتر نخورد که صدایش تو گوشی پیچید‌.
-جان ستاره!؟
--میترا یکی بهم پیام داده شماره شو نمی شناسم.
-وا! خب بپرس شما.
-من نمیدونم اگر تورو نداشتم چه کار باید می کردم.
-خب معلومه دیگه، دق می کردی.
صدای خندش گوشم رو کر کرد.
-چیه باز ساکت شدی. راستی زبان رو خوندی؟
-آره کلماتشو مرور کردم سر گرامر بودم که دیگه اینطوری شد.
-چطوری شد؟ از کاه کوه نساز.طوری نشده یا پیامک بده خودشو معرفی کنه یا که کلا بی خیال شو و بشین سر درست.
میترا همیشه راه حل هایی می داد که خودم می دونستم اما بازم با گفتنش بهم آرامش می داد که یکی هست دوستم داشته باشه و یه فکر حال و احوالم باشه.
با دستای لرزانم گوشی رو قطع کردم.
چالش های پیش امده زیاد شده بود ودر ذهنم مثل ماهی شنا می کردند.
صدای درب مرا از عالم افکارم بیرون آورد.
-دخترم درساتو بخون امشب زودتر می ریم.
-کجا مامان؟
مامان نگاهی به من انداخت و گفت:
-دیشب گفتم. برای یک مهمانی رفتن باید من صدبار به هر کدومتون بگم.
-وای مامان. بی خیال من بشید. فردا امتحان دارم ها! به دایی سلام برسونین و زندایی هم منو مطمئنم درک می کنه و بهت قول می دم ناراحت نمی شن.
- یک ساعت وقت داری. زود درساتو می خونی . ساعت هشت آماده پایین باشی.
درب را هم بدون هیچ مکثی بست. این کار یعنی حرف من جای اعتراضی ندارد. مامانم با این کارش غمی به دلم انداخت که می خواستم از شدت ناراحتی یک گوشه بنشینم وبه حال و روزم زار بزنم.
باهر بدبختی که بود گرامر زبان را هم خواندم. ساعت هفت وچهل و پنج دقیقه بود که ثریا به اتاقم آمد و گفت:
-شال سبزت رو به من میدی؟
-آره برو از کشوی سوم بردار.
-ممنون خواهری.مامان مجبورت کرد بیای؟
-آره. اصلا هم دلم نمیخواد!
سرم را پایین انداختم و ناخودآگاه آهی کشیدم.
-الهی دورت بگردم آجی گلم.
مرا در آغوشش گرفت. بااین که با هم سه سال تفاوت سنی داشتیم اما هم دیگر را به خوبی درک می کردیم.
-ستاره؟
با چشمای درشت اش که همیشه دلم برای معصومیتش ضعف می رفت به چشم هایم خیره شد.
-جان ستاره.
-کتاب رو هم باخودت بیار، اتاق نگار درس بخون.
-ناچارم همین کار رو بکنم.
-پس پاشوحاضر شو که بابا هم تو راهه.
-سینا کجاست؟
-با پوریا دفترشون هستن. مامان گفت:خودش از همونجا میاد»
-باشه. پس من حاضر شم.
کمد لباس هارا سه بار از این طرف به آن طرف کردم و در آخر مانتو سرمه ای رابرداشتم.شلوار یخی با شال حریر سفید را هم انتخاب کردم.
جلوی آینه داشتم موهایم را شانه می زدم که از پشت سر صدای ثریا را شنیدم:
-چه خوشگل شدی! به به لذت می برم از این همه قشنگی. بذار من موهاتو شونه بکشم.
شانه را به او سپردم و خودم روی صندلی آرایشی نشستم.
-عجب موهای پر پشت و خوش حالتی داری. کاش این موها رو هم من از مامان به ازث می بردم.
خنده ای دلچسب به لبانم آمد و از تعریف ثریا خوشحال شدم.
ساعت هشت و پنج دقیقه بود.
-وای.دیر شد.
-نگران نباش بابا هنوزنرسیده.
نفس راحتی کشیدم و از جلوی میز کرم را برداشتم و به گونه های به قول میترا:سیبی!»ام کشیدم.نمی خواستم زیاد آرایش کنم؛ پس با یک رژ لب صورتی مات تمامش کردم.
کیف سفید شب را به همراه کتاب ام برداشتم.
بابا هم رسیده بود و داشت آماده می شد.
مامان برایش کت و شلوار طوسی اش را کنار گذاشته بود، انگار با هم ست کرده بودند؛ چون خودش نیز کت و دامن طوسی اش را به تن کرده بود.
خلاصه سوار ماشین شدیم و در طول مسیر بابا با موبایلش راجب کارای اداره صحبت می کرد. دوست صمیمی بابا پشت خط بود. صدای موزیک خیلی کم بود و من حوصله ام سر رفته بود.

نوشته : محدثه نوری

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان شفق قطبی(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان

https://t.me/peyk_dastan/17366

قسمت 6
-میترا تو واقعا نمی تونی درکم کنی.
-فرهاد رو یادته؟ چه قدر دوستم داشت! آخرش چی شد؟ الان کجاست؟

داشتم فکر می کر‌دم فرهاد چه قدر میترا رو دوست داشت! فرهاد رو می شناختم پسر بدی نبود اما خب خانواده اش موافق نبودند و گرنه الان میترا عروس شده بود.

-آهای! کجایی؟
-خب چرا تو ازش متنفری؟ اون که تو رو هنوزم می خواد!
-ستاره! خواستن تنها مهم نیست .باید مرده عمل باشه، من نمی تونم پای کسی بمونم که می دونم بهش نمی رسم.
-چی بگم! نمی دونم! هر کسی یک چالشی تو زندگیش داره.
چشماشو ریز کرد دستشو به کمرش گرفت و گفت:
-مثلا خانوم مشکلش چیه؟! نه ببخشید! چالش تون در حال حاضر چیه؟!
زیر خنده زد .
-میترای بی احساس مسخرم نکن. من عماد رو می خوام حتی اگر صد بار دیگه هم بی محلی کنه.
-باشه.بخواهش بعد ببین کی پاشو می خوری! حالا بی خیال بریم کتابخونه که کتاب تستمو اون جا گذاشتم .
-وای میتی نه! من نمی تونم بیام.
-باز چرا؟ می خوای بری دنبالش!؟
یک مشت محکم نثار بازویش کردم و گفتم:
-هه! خوشمزه کی بودی تو؟
چشم هایش از شدت خوشحالی برق زد.
-معلومه دیگه. تو.
چشم غره ای رفتم و گفتم:
-من رفتم.
-با چی می ری؟
-فعلا با پاهام تا بعد چی پیش بیاد!
-نه گفتم اگر رانندت دنبالت نمیاد افتخار بده با ما بیا.
-نه ممنون؛ زحمت نمی دم.
-وایستا الان بابام میاد دیگه.
سرمو کج کردم و گفتم:
-بریم پس.
قدم هایمان همیشه به اندازه هم بود و من همیشه از این اتفاق خوشحال بودم چون حس خوبی به من القا می کرد.
پنج دقیقه منتظر شدیم تا پدر میترا رسید.
بخاطر این که حال من عوض بشود صدای موزیک را زیاد کرد و اهنگ مورد علاقه ام سیل انرژی را به سمت ام روانه کرد.

عادت می کنم ؛ این روزامو رد می کنم.
توگوشه از اتاق با خودم خلوت می کنم.
من دلتنگتم.خوب می دونی تو چنگتم.
باتو دارم آرامش؛ تو همونی که من می خوامش.»
(من بی قرارم از سینا شعبانخانی)

دوش گرفتم. جلوی آینه در حال برس کشیدن بودم که صدای پیامک موبایل از ادامه دادن کارم مانع شد.به سمت گوشی شیرجه زدم ؛ وقتی بازش کردم دیدم تبلیغات هست . حسابی تو ذوق ام خورد. فردا امتحان داشتم و باید همت می کردم تا شروع کنم.
سمت قفسه کتاب ها رفتم و یک دفتر دیگه هم در کنار کتاب زبان برداشتم تا لغات را بنویسم.
روی صندلی نشستم و شروع به حفظ کردن لغات کردم . یک کلمه که می خوندم هزار تا فکر به مغزم شلیک می شد.
دوساعت سر یک درس مانده بودم و هنوز تمومش نکرده بودم که احساس کردم خیلی گرسنه شدم. به سمت کمدم رفتم و یک شکلات نارگیلی برداشتم و خوردم. چشام هایم و ذهنم دیگر مرا یاری نمی دادند. تصمیم گرفتم یک استراحت کوتاه بکنم و بعد بیدار شم و حسابی بخونم. ساعت کنار پاتختی ام را برای شش کوک کردم.
هوا تاریک شده بود و من خواب مانده بودم . باخودم واگویه می کردم چرا این ساعت لعنتی زنگ نخورد؟! اه.
کتاب را مقابل چشم هایم قرار دادم و شروع به خواندن کردم . ذهنم گرم شده بود؛ چهل و پنج دقیقه گذشت و دوباره صدای دینگ موبایل اما توجهی نکردم نمی خواستم ذهنم را منحرف کنم. حدس می زدم از پیامک های تبلیغاتی باشد. کلمات را تمام کرده بودم و درحال تمرین کردن گرامر بودم که پیامک دوم رسید. ذهنم را قلقلک داد تا سمت گوشی برم و بخونم؛ اما.

نوشته : محدثه نوری

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

https://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 6
دریا را دیدم که گوشه تخت دستش را روی گوش هایش گذاشته بود و صورتش خیس از اشک بود.
در را بستم و آغوشم را برایش باز کردم. ببخشید مادرم‌، من خواستم اما نشد.
دریا خودش را در آغوشم رها کرد و با صدای بلند شروع به گریه کردن کرد. سرش را در سینه ام مخفی کردم و من بی صدا گریه کردم. خواستم خواهرم بغضش را خالی کند.
چند روزی از اتفاق کذایی آن شب که طعم گَس کمربند پدرم را چشیدم می گذشت.
پدر حتی در صورتم نگاه هم نمی کرد و درصد بی تفاوتی اش‌ نسبت به همیشه بیشتر شده بود.
مزاحم هنوز دست از سرم برنداشته و هر روز سر وقت موعد، پیامک می داد. من هم گویی عادت کرده بودم به این پیامک ها و دقیق می دانستم الان موبایلم صدا می دهد!
زندگی می کردم‌ زندگی که فقط دریا بود و دریا.
هر روز او را به مهد می رساندم و بعد دانشگاه خودم.
با دستی که به شانه ام خورد از افکار کلیشه ای ام فاصله گرفتم و شش دنگ حواسم را به دریا معطوف کردم.
- جان دلم؟
- چرا با من حرف نمی زنی؟
دستش را کشیدم و او را روی پایم نشاندم.
خواستم کمی بخندد. قیافه مردانه ای به خود گرفتم و صدایم را کلفت کردم.

- ببخشید خانم، من کامل در خدمت شما هستم؛ امر تون؟

از ته دل به حرکت من خندید. دوباره چال گونه های زیبایش دل مرا لرزاند. چه قدر قشنگ بود که این ها را از مادر مان به ارث برده بود.
- آبجی؟
منتظر نگاهش کردم.
- می شه من رو ببری بیرون؟
- مثلا کجا؟
طبق عادت همیشگی اش‌‌، دستش را روی لب و چشمانش را قلوچ کرد.
- اوم، مثلاً سینما مدرسه ی موش ها رو ببینیم.
خندیدم و پیشانی اش را بوسه باران کردم.
_معلومه که می ریم، فقط الان نمی شه عزیزم؛ ساعت خواب شماست. بخواب بیدار که شدی‌ غروب با هم می ریم.
هیجان زده، از آغوشم بیرون آمد و چندین بار، بالا و پایین پرید و گفت.
_آخ جون، مدرسه ی موش ها.
برای چند ثانیه هم که شده، غم هایم را به نهان خانه ی قلبم سپردم و دریا را در این شادی، همراهی کردم.
چه قدر خوب بود که با این چیزهای کوچک خوش حال می شد.
****
با هم مشغول خوردن ماکارانی که من پخت بودم، شدیم. دریا با لذتی که ناشی از رفتن به سینما بود غذایش را می خورد و من هم با رضایت تماشایش می کردم.
بعد از این که سیر شد‌‌، ظرف غذایش را به عقب سوق داد و گفت.
_آبجی من سیر شدم.
با اخم ریزی که گمان نکنم به چشم آمد‌ گفتم.
_نه خیر، شما سیر نشدی و از روی خوش حالی چیزی نمی خوری. نداشتیم دریا خانم، غذات رو تا آخر بخور.
نا امید ظرف را سر جای اول برگرداند و طبق گفته من غذایش را تا آخر خورد.

وقتی فیلم سینمایی انتخاب شده دریا را تماشا کردیم، با هم به یک بستنی فروشی رفتیم. خواستم امروز را کامل در اختیار او باشم.
از بستنی فروشی خارج شدیم و کمی در بازار قدم زدیم. یک دفعه دستم محکم به عقب کشیده شد.
برگشتم و به دریا چشم دوختم.
با دست به گوشه ای اشاره کرد. رد دستش را دنبال کردم و به عروسک خرسی قرمز رنگ رسیدم.
-چه قدر نازه.
خندیدم.
- بله عزیزم، خیلی هم شبیه شماست!
دست دریا را گرفتم و با هم به سمت عروسکی که با یک نگاه جای خود را در قلب دریا گرفته بود رفتیم. قد عروسک اندازه دریا بود.
بدون آن که به حساب و شهریه دانشگاهم فکر کنم مبلغ عروسک را که قیمت سرسام آوری هم داشت را حساب کردم.
می ارزید به خوش حال شدن که خواهرم که تمام زندگی ام با وجود او خلاصه می شد.
دریا با آن عروسک سختش بود راه رفتن و اصرار من برای گرفتن و کمک کردنش بی نتیجه ماند.
صدای تلفنم آمد. چک نکردم؛ می دانستم کیست و حتی چه می گوید.

نوشته : نگین شاهین پور

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان چشمها هم نفس میگیرند (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 17
غم در چشمان درشت و مشکی اش جا خوش کرد. چرا به شباهت چشم هایش با دکتر پی نبرده بودم؟
با لحن غمگینی گفت.
- من هم باید می رفتم اما وقتی داشتم با بابام می رفتیم واسه کنکور یه تصادف بدی کردیم. حتی چند روز بابام توی کما بود.
واقعا ناراحت شدم.
- متأسفم. اشکال نداره، بالأخره جایی رفتی که تو رو به هدفت می رسونه.
دست هایش را درستم گرفتم و گرم فشردم.
- همین که بابات برگشت خودش کلی حرفه، مگه نه؟
لبخند کوچکی زد.
- درسته.
یک دفعه به خودش آمد و فنجان قهوه را دستم داد.
‌- تو تلخ می خوری یا شیرین؟
-تلخ!
- اما؛ من شیرین می خورم.
تکیه بر صندلی دادم. به دیواره ها نگاه کردم. سنگ های سفید و صورتی؛ پوشیده بود از عکس بچه و آدم های خشن و افسرده.
شومینه بزرگی گوشه دیوار بود و مسئولیت گرم کردن همه ی مطب را به دوش می کشید.
مشغول قهوه خوردن بودم که نهال بلند شد و طرف کشو میزش رفت.
از کشو یک پاکت بزرگ برداشت؛ آمد و روی میز مقابلمان گذاشت.
جعبه را بازش کرد و گفت.
- اوم، ساحل شیرینی های مادرمه. نخوری از دستت رفته.
خندیدم و تکه ای از برداشتم. بوی آن ها نشان می داد چه قدر می تواند لذیذ باشد.
وقتی مزه اش را چشیدم، فهمیدم طعم او بهتر از بویش است.
- خیلی خوش مزه است.
یک کیک دیگر برداشت و سمتم گرفت.
- نمی شه نخورم؟
- نه، باید بخوری.
ناچار از دستش گرفتم و مشغول خوردن شدم.
بعد از گذشت یک ساعت در اتاق باز شد.
اول دریا و پشت سر او دکتر بیرون آمد. نگاه دریا آرام بود اما نگاه دکتر آشوب.
نگران شدم. دکتر به نهال نگاه کرد.
ابرو هایش را بالا داد و گفت.
- من چند بار دیگه باید به شما تذکر بدم؟

- امید خب چی کار کنم؟ این حوصله ام سر می ره.
- حوصله ات سر می ره نیا خب؟
- نیام هم حوصله م سر می ره.
آرام خندید و سرش را به اطراف تکان داد.
- فکر کنم چند جلسه مشاوره رو لازم داری.
بعد از این حرف، خطاب به من گفت.
- خانم تقوی، بفرمایید اتاق من.
پشت بند این حرفش رفت.

بعد از نگاهی به نهال و
دریا رفتم.
می دانستم نهال هوای دریا را دارد و نیاز به گفتن من نبود. نگران بودم از حرف هایی که دکتر می خواست بزند. سر جای قبلی ام نشستم و دکتر پشت میز خودش.
دستی به صورتش کشید.
گویی مردد بود بین گفتن و نگفتن.
یک باره صدای بم او قلبم را برای چند ثانیه از کار وا داشت.

- نمی دونم چه طور باید بگم
اما شما در حق دریا کم لطفی کردید.
درسته من با چشم های خودم دیدم چه قدر بهش محبت می کنید.
ولی، شما باید جوری رفتار می کرید که اون از درون با شما دوست باشه، نه فقط ظاهر.
بریده بریده گفتم.
- می شه منظورتون رو واضح تر برسونید؟
-دریا یه افسردگی خیلی حاد داره. اگر یکم دیر تر می آوردیدش شاید دست به کار های خطر ناک می زد.
ته دلم خالی شد. دریای من؟
- نباید دریا رو جایی نگه دارید که پدرتون زندگی می کنه.
اشک حاکی از بدبختی ام صورتم را پوشاند.
- من و دریا جایی رو نداریم که بخوایم بریم.
جایش را با مبل مقابل من، عوض کرد.
- واقعاً نمی دونم چی بگم. دریا حالش اصلا خوب نیست. شما از این که چند شب پیش پدرتون موهای دریا رو کوتاه کرد، خبر دارید؟
نفسم بند آمد.
پدرم این کار را نکرده بود. خدای من، کمی نفس غرض می خواهم، می دهی؟
- ببخشید؟ دریا خودش موهاش رو کوتاه کرد.

نوشته : نگین شاهین پور

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان چشمها هم نفس میگیرند (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 17
ماشین را روشن کرد و در طول مسیر حرفی نزدیم. هوای شهر گرفته بود و ابر، آسمان شهر را فراگرفته بود، نم نم باران شیشه ماشین را خیس کرده بود. شیشه را پایین دادم و بوی باران را با اعماق وجودم حس کردم و حرف های ضبط شده عماد دوباره از اول برام پخش شد. بغض بدی گلویم را چنگ زده بود؛ چشمم به دختر و پسری افتاد که شانه به شانه در کنار هم راه می رفتند، آهی کشیدم و لبخندی تلخ بر لب نشاندم. سهم من از عشق این نبود؛ من از یک پسر رانده شده بودم! پسری که خودم او را بزرگ و مهم کرده بودم. از خودم بیشتر بدم می آمد، چون تمام احساسم را به کسی دادم که از عشق هیچ بویی نبرده بود. به خانه که رسیدیم کوله ام را روی تخت پرت کردم و به سمت حمام رفتم. یک دوش داغ و لیوانی قهوه حالم را بهتر می کرد. سعی کردم تو اتاقم زیاد تنها نمانم، می دانستم فکر و خیالش دیوانه ام می کند.
در آشپزخانه رفتم و گونه ی مادرم را بوسیدم. مادرم بوی خوشبختی می داد. عطر تنش را استشمام کردم، به سمتم برگشت و گفت:
-چکار می کنی دختر جان؟
-مامان. خیلی دوستت دارم.
بغضم ترکید و اشک هایم جاری شد. چشم هایم را بستم و به قلبم اجازه دادم خودش را خالی کند. مادر هاج و واج مرا نگاه می کرد. نگرانی در صورتش هویدا بود، می خواستم توضیح بدهم که حالم با گریه بهتر می شود اما نمی توانستم جوشش خروشان اشک هایم را متوقف کنم.
مادرم مرا بغل کرد و موهای بلند مشکی ام که هنوز خیس بود، نوازش کرد.
-چی شده دختر گلم؟ کی یا چی اذیتت کرده؟ با میترا بحثت شده؟ یا نکنه نمره هاتو بد گرفتی!
قفل روی لبم با هیچ کلیدی قصد باز شدن نداشت. فقط آغوش مادر و بوی بهشتش را می خواستم. سینا که صدای مادر را شنیده بود وارد اشپزخانه شد و مارا در میان بازوان خوش فرمش جای داد و گفت:
-جریان چیه؟ بوی بارون میاد اینجا. بزار ببینم کدومتون ابری شدین. و مستقیم گونه ی مرا لمس کرد و با انگشت مردانه اش اشک هایم را بانوازش پاک کرد.
"داشتن خانواده، آن هم خانواده ای که تورا می فهمد نعمتی است از نعمت هایی که باید برایش سجده شکر به جا بیاوری."
آغوش سینا مرا محاصره کرد و بغلم کرد و به سمت سالن نشیمن رفتیم روی مبل نشست و مرا روی پایش نشاند. موهایم را از جلوی صورتم کنار زد و گفت:
-ابجی من چرا ناراحته؟
لبخندی زد و مهربانانه چشم به دهانم دوخت.
دوباره سیلاب اشک به راه افتاد و چانه ام شروع به لرزیدن کرد. چانه ام را با دستانش گرفت و گفت:
-گریه کردی دیگه. بسه، بگو چت شده؟ نترس دعوات نمی کنم؛ درستو کامل نخوندی؟!
وسط گریه خندم گرفت.
-ای جان. بخند ستاره. درخشش دندونای سفیدت دلربایی می کنه.
سفت بغلش کردم و سرم را روی شانه اش گذاشتم و گفتم:
-سینا.مرسی که هستی. به فکرمی. خیلی دوستت دارم داداش.
خندید و گفت:
-چاکر آبجی خانم.
مژه های نم زده ام را لمس کرد و گفت:
-اشک هاتو از کجا میاری؟ خیلی شوره.
خندیدم و نگاهش کردم:
-از دریاچه ارومیه دیگه.
صدای خنده کل خانه را فرا گرفت.
روز های تلخ یکی یکی می آمدند و کوچ می کردند.
تنها سه روز تا کنکور مانده بود و تحقق رویایی که معلوم نبود به واقعیت می پیوندد یا نه!

نوشته : محدثه نوری

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان شفق قطبی(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت هشتم
گونه ام خیس شد و چشم های گیجم همراه حرکات مرد جوان تکان میخوردند. بی حرف وسایلش را جمع کرد و به سمت تخت دیگری رفت و وسایلش را با خشونت روی تخت کوبید
زن پشتم کوبید و به تخت اشاره زد و رفت، به سمت تخت رفتم و معذب و ترسیده دستی روی روتختی نامرتب کشیدم و نشستم، خاکستری دیوارها با قلب مرده ام هارمونی دلگیری داشتند.
-اسمت چیه؟
به پسر هیکلی که از تخت بالایی سرک کشیده بود و با لبخندی پر از شیطنت خیره ام بود نگاه کردم و در حالی که زانوهایم را با قدرت بیشتری به هم میچسباندم لب زدم.
-ترنج!
-هی! اینجا اسمی در کار نیست، سرت تو کار خودت باشه.
سر هردویمان به سمت زنی که صورتش با موهای به هم ریخته اش پوشانده شده بود و با حوله کوچکی مشغول خشک کردنشان بود؛ برگشت.
و نیم نگاهی به من انداخت و رفت. باید به این آدم ها عادت می کردم؟ هر چند اینجا بودن از آن اتاق شکنجه صد برابر بهتر بود.
***
همه را به صف در محوطه جمع کردند و من مانند بره ای مطیع و گیج فقط به تقلید از بقیه در صف ایستادم.
مرد آشنا با همان نگاه کولاک زده و مرده، از میان صف گذشت و تک تک به احترامش صاف ایستادند و چانه بالا دادند اما من که از چیزی خبر نداشتم فقط حرکاتشان را دنبال میکردم.
به من که رسید ایستاد و اخم کرد. ترسناک بود! حس کردم نفس در سینه بقیه حبس شد.
کاملا به سمت من چرخید و دست به سینه شد، عضلاتش خودنمایی کردند. نگاهش ترس و ابهت را در جان آدمیزاد منعکس میکرد. آب دهانم را قورت دادم و دستهایم را پشت کمرم در هم گره زدم.
-احمق!
آب دهانم را قورت دادم اما جرئت سر بلند مردن نداشتم. صدای فریادش از جا پراندم.
-درست واستا!
زنی که تمام مدت سنگی و بی حرکت پشت سرش ایستاده بود جلو آمد و میان دو کتفم کوبید و شانه ام صاف شد. از ضربه اش نفسم بند آمد و اشک در چشمم دوید، کیسه بوکس بودم؟ چانه ام را بالا داد و با پا، پاهایم را به هم نزدیک کرد.
و او انگار که راضی تر بود به نگاه اشکی ام نگاهی انداخت و رفت، دورتر که شد صدای نفس های حبس شده ای که آزاد شد را به وضوح شنیدم.
-نزدیک بود به فنا بدیمون.
به پسری که در همسایگی تختم بود نگاه کردم و اشکم چکید.
پشت تریبون ایستاد و با صدایی رسا دستور داد.
-مربی جدید امروز میاد. کم کاری نبینم ازتون.
همه با هم پا به هم کوبیدند و دوباره با کمی فاصله میانشان ایستادند.
دستی به موهایش کشید و به من اشاره کرد.
-تو بیا اتاق من.
و بی هیچ حرف دیگری رفت.

در زدم و ترسان و لرزان داخل رفتم، پشت میز بزرگش نشسته بود و تمام حواسش را به تبلت در دستش داده بود. در را نیمه باز گذاشتم، اگر داد زد فرار می کنم!
چند دقیقه ای در این اتاق بی روح و تقریبا خالی در سکوت گذشت. با همان اخم های ترسناک تبلت را داخل کشوی میز گذاشت و به حرف آمد.
_شنیدم نترسی و فضول.
بالاخره نگاهش را بالا کشید و خوب براندازم کرد. انگار در ذهنش مشغول قیمت گذاشتن بود.
اما هیچ نشانی از رضایت در این چشم ها نیود که نبود.
_هر کی بودی و از هر کجا که اومدی دیگه باید فراموش کنی، حالا دیگه عروسک ارزون فروش شده ی منی!
صدای خرده شیشه های قلبم که زیر لگد های کلام بی رحمش از هم میپاشیدند روح زخمی ام را از پا دراورد و از نگاهم بیرون چکید!
_غرور؟ آشغاله بنداز دور، دلتنگ خانواده؟ برای امنیت اونام که شده دیگه فراموش شن. اشک؟ مایه ننگ و نشانه ی ضعفه، آدمای ضعیف خوراک شغال میشن. اینجا تو دیگه یه دختر نیستی، یکی از ربات های منی که بگم بمیر، نفست رو میبری! فهمیدی؟
سکوتم را که دید سری تکان داد و بلند شد. سکوتم برای تایید نبود، زبانم بند آمده بود و ترس آن را غل و زنجیر کرده بود.
_الیزا؟
حالا رو به رویم ایستاده بود، اما جرئت نکردم به صورتش نگاه کنم و به کفش هایش خیره ماندم.
_میسپارمش به تو.
الیزا بازویم را گرفت و کشید. به دنبالش روان شدم، دلم التماس میخواست اما.میدانستم بی فایده است!
_چون زخمهات کاملا خوب نشده تا دو روز میتونی استراحت کنی اما بعدش باید کارت رو شروع کنی.
و به خوابگاه راهنماییم کرد تا استراحت کنم.از فرط اضطراب و ترس درد و زخمم را فراموش کرده بودم.
بی اهمیت به بقیه که دور هم مشغول کارت بازی بودند، روی تخت دراز کشیدم و چشمهایم را بستم، شاید وقتی چشم باز کنم این کابوس تمام شود.هر شب به همین امید میخوابیدم!

نویسنده : رویا آزاد

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

https://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت هفتم
-اونجا فضولی کنی دیگه مثل ما مهربونی در حقت نمیکنن.
پوزخندی که می آمد روی لبهایم جا بگیرد را قورت دادم و باز هم چیزی نگفتم. در ون را باز کرد و به داخل هولم داد."وحشی!"
فکر می کردم او هم بیاید اما نیامد و فقط به دو مرد ترسناک تر از خودش سفارش کرد.
-چشمهاش رو ببندید!
نیم نگاهی به من ترسیده انداخت و حس کردم ته نگاهش کمی، فقط کمی ترحم ته نشین شد.
-خدانگهدار فضول خانم!
خواستم خواهش کنم که بیاید! از همه می ترسیدم اما بودن اویی که حتی نامش را نمی دانستم به طرز عجیبی برایم دلگرمی بود. اما قبل از زدن حرفی از جانب من در را بست و یکی از مرد ها چشم بندی روی چشمهایم گذاشت و ماشین به حرکت درآمد.
از تکان های شدید ون فهمیدم که از شهر خارج شدیم. حرف میزدند اما زبانشان را نمی فهمیدم و همین عصبی ترم کرده بود. بالاخره بعد از چند ساعت اسارت در تاریکی و بی خبری ماشین ایستاد. در ون باز شد و چشمهای من همچنان بسته بود. صدایی آشنا آمد اما به زبان این غول بیابانی ها حرف میزد.
-Eto?
-da.
دست و پایم از ترس یخ زده بود. توان هیچ العملی نداشتم. لحظه شماری میکردم این چشم بند لعنتی را از روی چشمهایم بردارند تا بفهمم چه خبر است. بالاخره انتظارم به پایان رسید و چشم بند برداشته شد. چند ثانیه طول کشید تاری نگاهم از بین برود و قفل مردی شد که اولین برخوردمان چندان جالب نبود! مردی که با ماسکی مشکی صورتش پوشیده بود و در هاله ای از ابهام پنهان شده بود!
انگار مرا نشناخت چون نیم نگاهی انداخت و اشاره کرد پیاده شوم.
به زحمت بیرون رفتم و یکی از مردها با خنده به باسنم زد، منزجر به سمتش برگشتم و قبل از حرفی از سمت من، غرش مرد آشنا دهان من را بست و رنگ آنها را پراند.
سرزیر انداختند و مرد دستش را پشت کتفم گذاشت و به جلو هدایتم کرد. اشاره کرد بروند و من از آنها چشم گرفتم و به مکانی که نمیدانستم نامش را چه باید میگذاشتم، خانه ی بزرگ؟ عمارت؟ اما به زندان بیشتر شبیه بود. با دیوار های سیاه به رنگ روح تمام آدم های اینجا!
پاهایم از ترس رویارویی با چیزی که از ماهیتش خبری نداشت میلرزیدند.
او جلوتر از من به راه افتاد و کمی صورتش را به شانه اش متمایل کرد و آرام به حرف آمد.
-امروز روز اول زندگیته!
-ببر اتاقش رو نشونش بده.
جلوی در ایستاده بودیم و مرا به زنی که مردانگی هایش بیشتر بود سپرد و چند ثانیه نگاهم کرد و رفت. دیگر به دست به دست شدن عادت کرده بودم.
-بیا.
در را باز کرد و برخلاف انتظارم برای مکانی عجیب و پر از وسیله یا هرچیزی به جز خالی بودن این خانه، خالی بود!
داخل رفت و لرز به تنم افتاد.
"اینجا کجاست خدایا!؟"
در و دیوار سنگیِ مشکی! خالی از گرما و وسیله و.انسانیت! از پله های سنگی انتهای سالن بالا رفتیم و به بالا که رسیدیم دهانم باز ماند.
به انتهای سالن که، شاید بیشتر از ۱۰ در و اتاق را باید میگذارندیم اشاره زد و به دنبالش روانه شدم.
بالاخره جلوی دری ایستاد.
-اینجا اتاق توئه از حالا.
در را باز کرد، بیشتر به پادگان شبیه بود تا اتاق!
شوکه و با دهانی باز به آدمهایی که بی خیال دنیا روی تختهای چند طبقه کنار هم چیده شده دراز کشیده بودند خیره شدم.
آدمهایی که.زن بودند و.مرد!
تلاش کردم آب دهانم را قورت دهم اما.آبی نبود! زبان خشکم به سقف دهانم چسبیده بود و وحشتزده به این اتاق لعنتی نگاه میکردم.
مادر جان میگفت، با نامحرم همکلام شوی خدا قهرش میگیرد! می گفت.من اینجا میان این همه مرد چه میکردم؟
-۱۰۳؟
پسری از روی تخت پایین پرید و بی حرف به زن زل زد. بغض چه بد موقع به گلویم چنگ انداخت.
-برو رو تخت ۱۰۸ بخواب، این تختت مال این دختره.

نویسنده : رویا آزاد

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

https://peyk-dastan.blog.ir

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 16
از کدام برنامه ها حرف می زد؟ منظورش این بود من این کاره ام؟!
از اخم در چهره ام سوالاتم را خواند و بلافاصله حرفش را کامل کرد.
-منظورم از برنامه همین چیزهایی که عماد دنبالشون هست. من خیلی بهش تذکر می دم اما کو گوش شنوا؟!
نگاهی به ساعتش انداخت و گفت:
-دخترا بلند شین. باید شمارو کتابخونه برسونم و مرخصی ساعتی منم در حال تمام شدنه.
به سمت همان آقا که پشت میز نشسته بود رفت تا انگار پول سفارشات را حساب کند.
میترا در گوشم گفت:
-حالا تحفه چه پزی هم میده بااون واشر توی دستش ها.! چه از خود راضیم هست. بااون چاله گونه اش. اه.
میترا از بی محلی های سروش حرصش گرفته بود. من همچنان در دلم غوغایی بود و دلم هیچ نمی خواست کتاب باز کنم. در افکار خودم غرق بودم که میترا دستم را کشید و گفت:
-مردک میگه بریم سوار شیم تا خودش بیاد، در ماشینم باز کرده.
دهنش را کج کرد و ادای سروش را درآورد! روی لبم از کار های مسخره میترا خندم گرفته بود اما در دلم غمی سنگین لانه کرده بود و آواز تلخی سر می داد.
گام هایم را بی انگیزه بر می داشتم. میترا صندلی عقب نشست، من هم دلیلی نمی دیدم جلو بنشینم؛ پس کنار میترا نشستم و او هم بی میلی مرا که دید اعتراضی نکرد. چند لحظه بعد، سروش آمد و بدون هیچ حرفی حرکت کرد. در چندجا سنگینی نگاهش را از آیینه جلو احساس کردم_شاید نگرانم بود_.
نزدیک کتابخانه شدیم و داشتم مقنعه ام را مرتب می کردم که مرا مورد خطاب قرار داد:
-ستاره خانم، از این قرار ما کسی باخبر نشه لطفا و جواب پیام های عماد را هم هرگز ندید. شماره اش را مسدود و یا حتی خط تون رو عوض کنید. به فکر درس و کنکور باشید و بدونین زندگی ادامه داره. حتی بدون عماد.
از کلمه ی" عماد" بدم آمده بود و بلند داد زدم.
-دیگه اسمشو نیارید.
با اخم و عصبانیت درب ماشین را باز کردم و کوله ام را روی شانه ام انداختم و بدون خداحافظی آن هارا رها کردم، به سمت ورودی کتابخانه رسیدم. با عجله پله هارا دوتا دوتا بالا می رفتم و به صدای میترا که می گفت صبر کن دیوونه چت شده » توجهی نکردم.
ساعت دو ظهر شده بود و من هنوز هیچ کار نکرده بودم.
وارد تالار مطالعه شدم و محتویات کوله را روی میز مقابلم پخش کردم . کتاب هارا یک طرف و فیش های نکته برداری را یک طرف.
صفحه جدید از دفتر برنامه ریزی ام را باز کردم و بالای صفحه نوشتم"
کتاب کار زبان انگلیسی را برداشتم و یکی یکی تست ها را حل می کردم و میترا هم با فاصله چند صندلی هم ردیف من در حال مطالعه کردن بود. ساعت حوالی چهار بود و من احساس گرسنگی کردم؛ از کوله، یک شکلات برداشتم.
عقربه ها ساعت شش را نشان می دادند؛ دیگر مغزم کشش نداشت؛ سرم را بر روی میز گذاشتم و نفهمیدم کی خوابم برد! با تکان های میترا چشم هایم را باز کردم و گفت:
-پاشو دختر خوب سینا دم در منتظرته.
کش و قوسی به بدنم دادم و وسایلم را جمع کردم و از میترا خداحافظی کردم.
ماشین مشکی و براق سینا را دیدم و به سمتش رفتم. با تمام قدرت سعی کردم حالم را خوب جلوه بدهم، اما انگار موفق نشده بودم.
-سلام سینا جان.
نگاهی به من انداخت و گفت:
-سلام عزیزم؛ خوبی؟!
لبخندی زدم و گفتم:
-خوبم و خسته.
-چشمات چرا پوف کرده؟
دستی به چشمانم کشیدم و از آینه جلو ماشین خودم را نگاه کردم و از این شکل و شمایل خودم وحشت کرده بود.
-درس خیلی خوندم، چشام درد گرفته بود و نیم ساعت آخر رو خوابیدم.

نوشته : محدثه نوری

ادامه دارد.

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان شفق قطبی(کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 16
دکتر:
- متأسفم.می شه از زندگیتون یه رمان خوب ساخت. تحمل این همه درد اون هم واسه یه دختر؛ خیلی طاقت فرساست اما؛ شما تحمل کردید و همه ی سختی های این چند ساله رو پشت سر گذاشتید.
الان پدرتون پیش شماست؟
- بله.
- اقدام نکردید واسه ترک دادن پدرتون؟
- تک و تنها چه کاری از دستم بر می آومد؟
- ببخشید، حق دارید، سوال من بی منطق بود.
سرش را تکان داد و به دنبال دریا رفت.

دست در دست همراه دریا آمدند.
در حین آمدن دکتر وقتی نگاهش به رو به رو بود گفت.
- دریا جان الان دیگه واجب شد خواهر شما بیرون منتظرت بمونه، خب؟
دریا مردد مرا نگاه کرد.
بلند شدم و سوی او قدم بر داشتم.
وقتی نزدیکش شدم، جلوی پایش زانو زدم.
- من همین جا منتظرت می مونم دریا، هیچ جایی نمی رم.
چهره اش در هم رفت و با ترس گفت.
- اگه رفتی چی؟ اگر دیگه من رو دوست نداشتی چی؟
اشک در چشمانم حلقه بست؛ در آغوشش کشیدم.
- چی می گی؟ مگه من می تونم تو رو دوست نداشته باشم آخه؟
از آغوشم او را بیرون کشیدم و با دستانم صورتش را قاب گرفتم.
-‌تو همه ی زندگیه منی. دفعه دیگه هم از این حرف ها بزنی؛ باهات قهر می کنم.
احساس کردم کمی قانع شد.
از جایم برخاستم. دریا را طرف دکتر سوق دادم. خودم هم سمت بیرون رهسپار شدم.
مخاطب به دکتر گفتم.
- دریا امانت دست شما.
لبخند زد.
- خیالتون راحت.
با آخرین نگاه به دریایم از آن جا خارج شدم. خارج شدنم مساوی شد با دیده شدن نهال جلوی چشم هایم.
جلو تر آمط و بی پروا گفت.
- چی شد؟
خنده ام گرفت.
- چی خواست بشه؟ هیچی، دریا رفت بازی کرد من هم گذشته رو واسه دکترش تعریف کردم، همین.
دستم را گرفت و دنبال خودش کشاند.
مثل بچه های کوچک دنبال او به راه افتادم. مرا روی صندلی نشاند و سمت قهوه ساز سنتی رفت. مشغول درست کردن قهوه شد و گفت.

- خیالت راحت گلم، تا حالا نشده کسی خوب نشده از دست داداش من بیرون بره.
بین جمله ی آخرش ماندم؛ متعجب گفتم.
- داداش؟!
سمتم برگشت.

- بله، اگه به فامیلی های ما توجه می کردی می فهمیدی.
هنوز متعجب بودم؛ سوال بعدی ام را پرسیدم.
- یعنی توی مطب داداشت منشی هستی؟
قوری کوچک را برداشت و در نعلبکی های نقره ای رنگ ریخت.
- حق داری. اما، من از بی کاری بیزارم. برنامه دانشگاه رو با این جا تنظیم کردم و بعد کلاس هام میام این جا. بعد هم مگه این جا به چی احتیاج داره؟ یه رفتگر و یه منشی؛ که من منشی شدن رو انتخاب کردم. ولی، حالا شاید صرف نظر کردم و رفتگری رو برداشتم.
به این دختر شیطان و پر چانه خندیدم.
- چه قدر خوب، خیلی هم بهت میاد.
اخمی با نمک کرد و گفت‌.
- پس دیگه می رم رفتگری؛ بذار امروز بگذره.
برای اولین بار بعد از مادرم، صدای خنده ام در هوا پیچید. چه قدر امروز حرکاتی که بعد از مادرم دیگر رخ نداده بودند اتفاق می افتاد.
-کار خوبی می کنی، راستی نگفتی چی می خونی؟
نعلبکی ها را در سینی قرار داد و با یک شکر دان آمد و مقابلم نشست.
پاهایش را روی هم قرار داد.
- با اجازه شما، دکترا.
چه قدر خوب بود که هم رشته بودیم.
خوش حالی ام را در چشم هایم به نمایش در آوردم.
- چه قدر خوب، من هم همین طور.
دست هایش را به هم کوبید و با صدایی که به جیغ شبیه بود گفت.
- وای جدی می گی؟
چه قدر شاد بود.
- آره، دانشگاه دولتی.

نوشته : نگین شاهین پور

ادامه دارد

خواندن پارت های رمان از طریق وبسایت بدون فیلتر

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️

❤️دانلود کامل رمان چشمها هم نفس میگیرند (کلیک کنید)❤️

مشاهده مطلب در کانال

خلاصه : وقتی که رسیدی که شکسته بودم از همه ی آدما خسته بودم وقتی که رسیدی که نبود امیدی اما تو مثل معجزه رسیدی وقتی که رسیدی که شکسته بودم از همه ی ادما خسته بودم بعد یه عالم اشک و بغض و فریاد خدا تو رو برای من فرستاد خوب می دونم جای تو رو زمین نیست خیلیه حرف تو فقط همین نیست صبح با صدای آلارم گوشیم بلند شدم نگاه ساعت کردم دیدم ۷:۳۰ بود چشمامو گشاد کردم خواستم ببینم واقعا ساعت ۷:۳۰ اومدم یا من اشتباه می کنم ((کورم که شدم ))

@peyk_dastan

♻️
♻️♻️
[فایل ۱.۹ مگابایت]

مشاهده مطلب در کانال

قسمت اول را بخوان
قسمت 15
آب دهانم را قورت دادم و شروع کردم به گفتن.
- دریا، وقتی دنیا اومد مامانم از دنیا رفت. یعنی سر زایمان. اون که رفت من موندم یه بچه کوچیک و پدرم؛ هیچی از بچه داری بلد نبودم. یه دختر نوجوون، که تازه داشت از دنیای کودکی فاصله می گرفت چه طور می تونست یه بچه رو بزرگ کنه؟ بعد از مادرم همه ی آرزوهام پر پر شد. همه ی لحظات زندگیم رو با این دعا می گذروندم فقط این که فردا رو نباشم. ولی بودم. بعد از سالگرد مادرم فهمیدم باید به خودم بیام. باید دریا رو بزرگ کنم. باید به پدرم امید بدم و به خواهرم زندگی خوب. خوب شدم. ساحلِ لوس و نابلد، یک روزه تبدیل شد به یه مادر واسه خواهرش و تکیه گاه واسه پدرش. با پدر و خواهرم زندگی می کردیم. پدرم سر کار می رفت و برنامه ش رو با مدرسه ی من تنظیم می کرد. عاشق شدم، عاشق دریا؛ دیگه شده بود همه ی زندگیم. انقدر که گاهی توی مدرسه دل تنگ می شدم و گریه می کردم. لازمه این جا یه پرانتز باز کنم. اوایل دوستش نداشتم و مدام اون رو مقصر مرگ مادرم می دونستم. اما؛ با یه لبخند دریا همه ی
این احساسم از بین رفت.
خوب بود زندگیمون تا وقتی که پدرمون رو داشتیم. اما؛ وقتی اون هم دیگه شب ها دیر می اومد خونه؛ نگران دو تا دختری که توی خونه داشت‌ نبود فهمیدم اون رو هم از دست دادم. وقتی بر می گشت سر تا پاش بوی الکل و سیگار می داد. متوجه شدم اون جوری که باید، نبودم و از دستش دادم.
مکث کردم.
- یه لیوان آب لطف می کنید؟
بلند شد و طرف آب سرد کن اتاق رفت.
- حتماً.
چیزی نگذشت که برگشت. کمی آب خوردم و شروع کردم.
- روز به روز بدتر می شد؛ التماس و گریه های شبانه ی من رو می دید ولی خوب نشد، نخواست که خوب بشه.
اشک هایم را با دست پس زدم.
دکتر جعبه ی دستمال را جلویم گرفت؛ یک برگ برداشتم.
- ببخشید.
لبخند آرامش بخشی زد.
- راحت باشید.
ادامه دادم.
- گذشت. دریا سه سالش شد. شب تولد دریا بود که به عمق فاجعه پی بردم. اتاق پر از تجملات، کیک بزرگ، فقط واسه دو نفر بود؟ اون دو ظرف اضافه رو واسه کی گذاشته بودم؟ واسه خودم سوال شد؛ شب تولد دریا هم گذشت. پدرم دیگه چند روز یک بار به ما سر می زد. کارت بانکی رو دستم داد. گفت هر ماه پول های کارخونه توی این کارت ریخته می شه. ازش استفاده کن و دستت رو جلوی کسی دراز نکن. گرفتم اما بعد از مدت کمی به گوشم رسید کارخونه ی بابام چند وقت برنج تقلبی تولید می کنه، کارت رو شکستم. گفتم خودت رو می خوایم. گفتم و گفتم.

از گرسنگی تلف بشیم اما خودت باش، ما از شب هایی که تنهاییم وحشت داریم و من چشم رو هم نمی ذارم. اما رفت! ما هم کسی رو نداشتیم جز یه خاله که بعد از مادرم یک بار دیدمش. باز هم گذشت!
بدون هیچ تکیه گاهی دریا رو بزرگ کردم. وقتی بزرگ شد فهمیدم چه قدر وجودش واسم تسلی بخشه. چند روز یک بار های پدرم تبدیل شد به چند ماه یک بار. دیگه واسم مهم نبود بود و نبودش. من بودم و دریا. دیگه انتظاری از هیچ کس نداشتم وقتی پدرم رو می دیدم.
این شد زندگیه ما. با دریا خوش بودم تا وقتی که پدرم اومد خونه و موندگار شد. بدون حرف، بدون نگاه به ما، بدون محبت شبش رو صبح می کرد. بوی دود همه ی خونه رو برداشته بود.
حتی یک شب دریا از شدت دود، توی اتاق من اومد. من جوری دریا رو بزرگ کرده بودم که از این چیزا سر در نیاره. حداقل توی این سن. ولی پدرم اجازه نداد. داد و بی داد هاش کم کم شروع شد. دریا متوجه شد. خارج شدن پدرم از حال و هوای خودش، مصرف کردن سوزن احتیاد‌؛ دیگه همه ی امیدی که بهش داشتم رو به یغما برد. بحث کردن من با پدرم.
فریاد های من!
کتک خوردن من توسط پدرم؛ جلوی چشم های دریا، باعث شد به این حال بیفته. انقدر تحت فشار بود که چند روز پیش به جون موهاش افتاد و از ته کوتاه شون کرد.
بازدمم را بیرون فرستادم و کمی آب خوردم.